Remember me please

เวลา 8.45 นาฬิกา
     วันนี้เป็นวันที่ทางฝ่ายบุคคลเรียกรินเข้ามาตกลงในเรื่องของรายละเอียดในการทำงาน ซึ่งสาวน้อยก็มาถึงก่อนเวลาตามมารยาทที่ดี เธอยืนอยู่หน้าบริษัทในชุดเดรสสีพีชยาวเสมอเข่า ผมที่ยาวเป็นลอนถึงกลางหลังถูกหวีแต่งทรงมาอย่างดี เธอแค่แต่งหน้ามาอ่อนๆแต่ด้วยสภาพผิวที่ดีทำให้รินดูดีไม่น้อย จึงดึงดูดให้พนักงานบริษัทสนใจเธอมากทีเดียว
     ในเวลาเดียวกันขณะที่รินกำลังจะเดินเข้าไปนั้น รถเบนซ์สีขาวสุดหรู ก็มาจอดเทียบหน้าบริษัทพอดี เซย์ ชายหนุ่มร่างสูงที่รินจำติดตาในใบหน้าเรียบเฉย ที่แสนจะกวนประสาท ก้าวลงมาจากรถพร้อมกับชายอีกคนที่รินไม่รู้จัก
          “ท่าทางฤกษ์ จะไม่ดีตั้งแต่วันแรกเลยสิเรา เซงชะมัด” รินได้แต่บ่นกับตัวเองด้วยความไม่ชอบใจ
แต่ถึงอย่างนั้น รินก็แอบมองตามแผ่นหลังนั้นไป ในขณะที่เขากำลังจะเดินผ่านประตูไปแค่เสี้ยววินาที รินก็เห็น รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นมาแปลกๆของเซย์ที่หันหลังส่งมาให้
          “ฮึ่ม” รินตั้งสติได้ก็เดินตามหลังเข้าบริษัทไปที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัททันที
          “ขอโทษค่ะ มารายงานตัวที่แผนกบุคคลค่ะ”
          “ตรงไปชั้น 4 ติดต่อหาคุณบัวบูชาได้เลยค่ะ”
          “ขอบคุณมากค่ะ” เมื่อติดต่อจนได้ความ รินก็ก้าวขาตรงไปยังแผนกบุคคล..แต่ต้องมาสะดุดกับเสียงสนทนาข้างหลังเธอ
          ‘ นี่เธอ คุณยูกับคุณเซย์ นี่น่ารักเน๊อะ มาพร้อมกันทุกวันนเลยอ่า— ฟิน’
          “เอ๋!!????”  หมอนี่เป็นเกย์หรอเนี่ย รินตกใจปนกับความรู้สึกเสียดายในรูปลักษณ์ที่ดูดีของทั้งคู่
          “บริษัทนี้มันยังไงๆอยู่นะ เฮ้อ”
.
.
     ตึ๋ง...ทันทีที่ลิฟท์เปิดประตูที่ชั้น 4 รินก้าวเท้าออกมา และกวาดสายตามองทุกอย่างรอบตัวด้วยความสนใจ แผนกต่างๆ แยกกันอยู่อย่างชัดเจน เป็นระเบียบและอื้ออึงไปด้วยเสียงสนทนาของพนักงานที่พึ่งมาถึงในยามเช้า
<แผนกบุคคล>
            “เอ่อ..” (O^O) อะไรกันเนี่ย ภายนอกที่เป็นระเบียบแต่ภายในกลับทำงานกันวุ่นวาย ส่งเสียงดังกันสุดๆ
            “น้ำมนต์!! ที่บอกให้ติดต่อพนักงานใหม่ฝ่ายบัญชีทำหรือยัง.#$%^#@”
            “ค่ะคุณบัว กำลังติดต่อเลยค่ะ”
.. รินได้แต่อึ้ง กับภาพที่อยู่ตรงหน้าทุกคนกำลังเดินขวักไขว่ กันไปมาหนึ่งในนั้นมีผู้หญิงที่ยืน มือกุมขมับ เร่งการทำงานของพนักงานอย่างเข้มงวด...
..เหอะ จริงจังกันตั้งแต่เช้าเลย โรงงานนรกชัดๆ = =’
            ในขณะที่รินกำลังเหม่อลอย ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งมาเรียกสติของเธอ
            “คุณเป็นพนักงานใหม่หรอครับ” ผู้ชายคนหนึ่งถามเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมีเลศนัย และสายตายที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
            “ค่ะ มาติดต่อคุณบัวบูชาค่ะ” ฉันถ่อยห่างออกมาเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามชายตรงหน้า
            “อ๋อ..เชิญที่ส่วนรับแขกของแผนกก่อนนะครับ” เขาพูดพลางนำทางฉันไป
            “รอ สักครู่นะครับ”
            “เจ๊บัว!! เด็กใหม่ทางนี้ครับ” เด็กใหม่??
            “รอก่อนเดี๋ยวฉันตามไป”
..บรรยากาศของการทำงาน ไม่มีระเบียบเอาเสียเลยน้า แผนกนี้
            “ผมพนักงานแผนกบุคคล พุทธ ครับยินดีที่ได้รู้จัก^^” ยิ้มระรื่นตลอดเลยหมอนี่
            “ฉันชื่อ ริน ค่ะ ย..ยินดีที่ได้รู้จัก”
            “คุณนี่สวยมากเลยนะเนี่ย เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ” เขาพูดพลางขยับเข้ามาใกล้จนรินต้องถอยหนี สันดารผู้ชายเจ้าชู้ชัดๆ
            “เอ่อ..ไม่...”
            “ คุณเอาเวลาที่มาจีบเด็กใหม่ ไปทำงานดีกว่านะครับ!” รินเอ่ยปฏิเสธไม่ทันจบจบประโยค ก็เสียงปริศนามาขัดจังหวะได้ทันพอดี
            เฮือก!
            “ว๊ากกก ขอโทษครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ” ด้วยความตกใจรวมกับความกลัวจาก รังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงที่อยู่เบื้องหลัง จนต้องรีบกลับไป
            “โอฮะโย” เจ้าของเสียงปริศนาทักทายเธอเป็นภาษาบ้านเกิดจนหญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง
            เซย์ มัตสึโอกะ นั่นเองที่กำลังยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าเธอ..หนีไม่พ้นจริงๆสินะ แล้วไอ้รอยยิ้มแปลกๆแบบนั้นมันอะไรกัน
            “......” รินไม่ส่งเสียงทักทายกลับไป แต่กลับเพิกเฉยเขาและหันมองไปทางอื่นแทน เซย์เลยถือวิสาสะ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเธอ  
            “เป็นอะไร ทำไมไม่ตอบ” เขาตื๊อชวนคุย พลางขยับใบหน้าคมคาย นั้นเข้ามาใกล้ๆ จนรินต้องรีบหลบ
            “ทำไมต้องตอบ ในเมื่อฉันกับคุณ ไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิด”
            ฉึก! คำพูดนั้นแทงตรงที่ใจ ของเซย์เข้าอย่างจังเพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา คือความทรงจำที่ดีที่สุดที่เขามี แต่เธอกลับแสดงทีท่าห่างเหิน จนเจ็บใจ
            “แต่ฉันรู้จักเธอนะ” เขาพูดด้วยนำเสียงที่กวนประสาทจนรินต้องตวัดสายตามองตรงมาที่เขา
            “ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหน?”
            “วันสัมภาษณ์ก็เจอกันครั้งนึงแล้วนี่นา”
            “นั่นไม่ถือว่า รู้จักกันหรอกค่ะคุณกรรมการ!”
            “ รินจังเนี่ย ใจร้ายจังนะพูดแบบนี้ฉันก็เศร้าเลยน่ะสิ” ชื่อที่เซย์เรียกริน เป็นชื่อเดียวกับที่แม่เรียกเธออยู่บ่อยๆ เขารู้หรือว่าบังเอิญกันแน่ ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นมาในหัวของริน
            “คุณไปรู้ชื่อเล่นฉันมาจากไหน?” รินขมวดคิ้วถามเซย์ด้วยนำเสียงที่จริงจังกว่าเดิม
            “555555 เอาเป็นว่าฉันรู้จักเธอก็แล้วกันนะ มากจนเธออาจคิดไม่ถึงก็ได้” เซย์ที่พูดเล่นทีจริง จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆกันสับสน จนเธอไม่ทันสังเกตสายตาที่เจ็บปวดของเขา
            “เลิกยุ่งกับฉันสักทีเหอะ ฉันไม่อยากจะคุยกับคุณ..แล้วที่มานั่งพูดมากอยู่เนี่ยเดี๋ยวเจ้านายก็ดุเอาหรอก”
            “เจ้านาย? ไม่มีใครกล้ามาดุ ด่า ว่ากล่าวอะไรฉันหรอก” เจ้านายที่ว่าเขาก็กำลังนั่งอยู่ข้างๆริน แต่เป็นเธอเองที่ไม่รู้ตัว
            “ทำเป็นอวดเบ่ง ใหญ่คับบริษัทว่างั้นเถอะ”
            “นิดนึงแหล่ะ”
            “เชอะ ฉันจะฟ้องคุณบัวบูชาว่าคุณระรานพนักงานใหม่อย่างฉันตั้งแต่วันแรก”
            “โอ้ย! กลัวจังเลยย กลัวจนตัวสั่นระริกๆ แล้วเนี่ย 55555 ” เขาแกล้งทำตัวสั่นสะท้านด้วยความกลัว จนมาดเย็นชาเรียบเฉยที่รินเคยพบเห็นหายไปจนสิ้น
            รินเผลอแอบยิ้มเล็กๆที่มุมปาก...เพราะอดขำกับท่าทางที่เขาแสร้งทำขึ้นมาไม่ไหว   
ขณะที่รินกับเซย์ ปะทะคารมกันอย่างดุเดือด บัวบูชาหัวหน้าแผนกบุคคลก็เดินลิ่ว มาทางนี้ทันที
            “ไปก่อนล่ะ เพื่อนฉันรออยู่จนหน้ามุ่ยละ เจอกันพรุ่งนี้ ซาโยนาระ” เซย์เห็นดังนั้นจึงรีบบอกลาแล้วเดินออกไปหายูกิที่รออยู่อีกฝั่งหนึ่งของแผนกทันที เพื่อไม่ให้บัวบูชามาเห็นเข้า
            “โธ่นึกว่าจะแน่ ไปไกลๆเลยค่ะ”
            เซย์หันมายิ้ม เล็กๆ ให้เธอก่อนจะทิ้งท้ายให้เธอเจ็บใจเล่นๆ
          ‘รินจัง หนีฉันไม่พ้นหรอก ’
          “เดี๋ยวแม่ ก็ฆ่าทิ้งเสียหรอก!”
            .
.
          “ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้เธอต้องคอยนาน เรียกพี่ว่าพี่บัวก็ได้นะ” หญิงสาววัยสามสิบปลายๆ พูดจากับรินด้วยความเอ็นดู ทำให้รินรู้สึกอบอุ่นและหายตื่นตระหนกกับสภาพบริษัทที่ได้เห็น
          “ค่ะ ทุกคนที่นี่กระตือรือร้นกันตั้งแต่เช้าเลยนะคะ” เหอะ ตั้งแต่เธอเข้ามายังไม่มีทีท่าว่าความวุ่นวายในแผนกนี้จะจบลง
          “ก็อย่างที่เห็นนี่แหล่ะจ่ะ แผนกอื่นสภาพหนักกว่านี้อีกนะ เอ้อแล้วเมื่อกี้รินพูดอยู่กับใครจ้ะดูคุ้นๆ แต่พี่ไม่ทันเห็น” บัวบูชาพูดพลางจัดเรียงเอกสารของรินก่อนยื่นให้หญิงสาวตรงหน้า
          “เปล่าค่ะ ก็พนักงานในบริษัทนี้แหล่ะค่ะ”
            “จ่ะ อ่านรายละเอียดให้ครบถ้วนนะ โดยเฉพาะสัญญาการทำงานมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้เลย”  
     รินกวาดสายตาอ่านรายละเอียดต่างๆ เงินเดือน สวัสดิการ ฯลฯ โดยสรุปแล้วทุกอย่างเป็นที่น่าพอใจ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้เลยว่าเธอต้องไปเป็นเลขาให้ใคร
            “พี่บัว แล้วรินต้องไปทำงานกับหัวหน้าคนไหนเหรอค่ะ” เธอถามออกไปซื่อๆ
            “เปล่าจ่ะ รินต้องดูแลรองประธานของบริษัทนี้เชียวนะ ^^”
            โห ทำงานกับผู้ใหญ่ระดับรองประธานบริษัท..รินถึงกับประหม่าเล็กน้อย เพราะเธอกลัววางตัวไม่ถูก ไหนจะมารยาทต่างๆ มือไม้ของเธอเริ่มเกร็งไปหมด
            “เลขานุการคนเก่า ไปไหนเสียล่ะค่ะพี่บัว”
            “คุณยูกิ เลขาเบอร์1 ก็ยังทำงานอยู่จ่ะ รินแค่คอยช่วยงานคุณยูกิเขาก็พอ พักหลังๆงานเริ่มมากขึ้น ท่านรองประธานเลยหารินมาช่วยงานคุณยูกินี่แหล่ะจ่ะ” ผู้ชายคนนั้นคือคุณยูกิ คนที่เดินมาพร้อมกับ... ความกลัว ระแวงเริ่มแทรกซึมเข้ามาในความคิดของริน ไม่จริงน่ะ ไม่ใช่เขาแน่ๆ
            “พี่บัว เจ้านายรินเขาชื่ออะไรค่ะ” รินถามบัวบูชาเพื่อกระจ่างในข้อสงสัยทันที
            “เซย์ มัตสึโอกะ จ่ะ”
         
O^O....
            ราวฟ้าผ่าลงตรงหน้า แล้วสิ่งที่เธอกลัวก็เป็นความจริง เซย์ มัตสึโอกะ เขาคือรองประธาน เซย์ มัตสึโอกะ เป็นเจ้านายของเรา เอ๊ะ ...มัตสึโอกะ...บริษัท Matsuoka Group สายตาของรินไปปะทะเข้ากับชื่อบริษัทเข้าพอดี
            ‘นามสกุล หมอนี่มันชื่อเดียวกับบริษัทเลยนี่หว่า’
กรี๊ดดดดด!!!
            ‘ทำไมเราไม่เอะใจตั้งแต่ทีแรก เรานี่มันโง่สิ้นดี’ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้..ฉายซ้ำไปมาในหัวของริน เราทำอะไรลงไปเนี่ย ทะเลาะกับเจ้านายโดยไม่รู้ตัวสักนิด
            ‘รินจัง หนีฉันไม่พ้นหรอก’ ประโยคทิ้งท้ายของเซย์ ดังก้องขึ้นมาในหูเธออีกครั้ง
            “หนีไม่พ้นจริงๆสินะ..อายจนไม่รู้จะทำยังไงต่อดี”  
           “รินๆ เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ”
            “เปล่า..รินไม่เป็นอะไรค่ะ” เธอรีบดึงสติตัวเองกลับมาจากความคิดของตัวเอง
            “ดีแล้วจ่ะ รินเริ่มงาน พน ได้เลยนะ มาเช้าๆหน่อยนะเดี๋ยวพี่จะพาไปดูแผนกต่างๆ ส่วนโต๊ะทำงาน คุณยูกิ คงจัดการให้แล้วล่ะ”
            “ค่ะ”
            “เจอกัน พรุ่งนี้นะจ้ะ”
            “ค่ะ สวัสดีค่ะพี่บัว” รินที่สติหลุดลอยไปอีกครั้ง เดินออกจากแผนกบุคคลด้วยอาการเหม่อลอย ใบหน้าฉายแววเครียดจัดจนเห็นได้ชัดเจน
            “ไม่เป็นอะไรแน่เร้อ” บัวบูชาพูดออกมาหลังจากเห็นท่าทางการเดินของริน
            “นั่นสิเจ๊” พุทธที่เดินผ่านมา ออกความเห็น
            “ไม่เกี่ยวกับคุณพุทธ เลยนะคะ!!! ไปทำงานไป๊” บัวเอ็ดลูกน้องพร้อมผลักพุทธ ให้ไปทำงาน
            “คร้าบบบบ”
 .....
<ห้อง รองประธานบริษัท>
            “ทำไมคุณ ไม่บอกเธอไปล่ะครับ ว่าเธอต้องมาทำงานกับคุณ” ยูกิเอ่ยถามเจ้านายที่แสนจะเอาแต่ใจ ที่กำลังอ่านเอกสารด้วยอาการสบายอกสบายใจ
            “นี่ยู เดี๋ยวเขาก็รู้เองแหล่ะน่า..... ตอนนี้คงจะรู้แล้วล่ะนะ”
            “เธอคงจะช๊อก จนกลับบ้านไม่ถูกแล้วมั้งครับ” ยูกิพูดด้วยที่น้ำเสียงเป็นห่วงริน และแอบส่งสายตาตำหนิไปยังเจ้านายตัวดี
            “ก็ตามนั้นแหล่ะนะ..เลิกมองแล้วทำงานไปซะ”
            “คุณนี่มัน....” จากนั้นยูกิ ก็ดุเซย์เป็นการใหญ่ จนยูกิเหนื่อยไปเองถึงได้หย่อนตัวลงนั่งพัก เซย์เองก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของยูกิเท่าไหร่นัก
.....................................................................จบบท 4 รอบท 5 ด้วยนะค่ะ