Remember me please

กริ๊งงงงง!!!
     เสียงนาฬิกา ดังขึ้นปลุกเซย์ให้ตื่นในยามเช้าของวันเสาร์ เขายันตัวเองออกจากเตียงช้าๆ ก่อนจะเดินไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ
            “นอนไม่พอสินะ” ทันทีที่เห็นหน้าตัวเองในกระจก รอบตาที่ดำคล้ำมันสื่อเป็นอย่างดีว่า ขาดแคลนการนอนมาทั้งคืน ก็นะการเป็นคนที่ถูกลืม มันเจ็บจนคิดไม่ถึงจริงๆ จนเซย์ต้องคิดทบทวนไปมาตลอดทั้งคืน ว่าตัวเขาเองสมควรถูกลืมขนาดนั้นเลยเหรอ..ไม่เข้าใจ
            “แก๊กๆๆ”
            “เสียงอะไรว่ะ” ในขณะที่เซย์กำลังตกอยู่ในห้วงของความคิด ก็มีเสียงอะไรบางอย่างแว่วมาจากทางห้องครัว โจรแน่ๆ ..แต่โจรมันจะเข้าห้องได้ไง...หรือว่าผี ไม่เอาสิเซย์ ไม่ไม่ๆ อยู่คนเดียวแล้วมาคิดเรื่องแบบนี้ไม่สนุกเลยยอ่ะ TT^TT
            “แก๊กๆๆ”
            มันดังขึ้นอีกแล้ว เป็นไงเป็นกันล่ะว่ะ
            เขาเดินออกจากห้องน้ำช้าๆ ฮึ่บ และค่อยๆเดินไปทางห้องครัวที่อยู่อีกไม่ไกล
สายตาของเขามองเห็นเงาสูงที่สะท้อนออกมาจากห้องครัว ...เอาล่ะว้า อย่างน้องน้อยก็ไม่ใช่ผี
เซย์ตัดสินใจวิ่งไปอย่างรวดเร็ว คิดจะกระโดดถีบโจรจากด้านหลังเสียให้คว่ำ
          ..ตึกๆๆ
 
            “ย้ากกกกกก ตายยย เสียเถอะแก๊”
            เหวออ O.O โครม!!
           หึๆๆ เซย์ถีบโจรในความคิดจนคว่ำ ร่างนั้นเซถลาไปนอนแอ๊กอยู่กับซิงค์ล้างจานเรียบร้อย และเขายังคงยืนมองโจรร้ายอยู่อย่างนั้นด้วยสายตาที่เหยียดหยามเล็กน้อย แต่ว่ารู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูกแฮะ = =’
ผู้ที่อยู่เบื้องล่างค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นช้าๆ ใบหน้ามีเลือดไหลอาบแก้ม เสียงหอบด้วยความตกใจ มีเสียงสะอื้นเล็กๆลอดออกมาตามไรฟันอย่างน่าสงสาร
            “เซย์!!..ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ห้า TT^TT”
            “เฮ้ยยย ยู = =” เวรละไง
....คาซามัตสึ ยูกิ ไอ้เลขาตัวแสบนั่นเองที่แอบมาเข้าห้องของเซย์ ปกติทั้งคู่จะไปทำงานพร้อมกันเขาจึงให้กุญแจไว้กับยูกิ ถึงแม้ยูกิจะเป็นคนร่าเริง ยิ้มแย้ม และดูเหมือนโง่ตลอดเวลา แต่ความจริงแล้วหมอนี่มันฉลาดเป็นกรด ทันคน และรู้ใจเซย์ที่สุด จากเพื่อนเลยกลายมาเป็นเลขาเขาในตอนนี้
            “ผมเลือดออก เลยเห็นไหม TT”   ยูกิพูดพลางควานหากระดาษทิชชูมาซับเลือด..ช่างเป็นภาพที่น่าเวทนา..
            “อย่างแสร้งทำเป็นร้องไห้เลยน่ะ ความผิดทั้งหมดอยู่ที่นาย จะมาทำไมวันเสาร์ นี่มันวันหยุดดนะ” 
“ก็นึกว่าผมจะเข้าห้องรองประธานได้ตลอดนี่นา 55555” (>///<)
            “หึๆ ไอ้ท่าทางเขินๆนั่นมันอะไรว่ะยู ทำบ่อยๆ จะตบให้คอยดู มีอะไรก็รีบพูดมา” ยูแกล้งเซย์จนคนอื่นๆแอบคิดว่าทั้งคู่สองคนเป็นผ....ช่างเถอะ ทั้งๆที่ยูกิบอกเขาเองว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตน
            “ งั้นเชิญนั่งก่อนนะครับ ผมเตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้ว” ยูกิพูดพลางไปจัดแจงยกขนมปังปิ้ง แยม และกาแฟ อาหารเช้าง่ายๆ มาเสิร์ฟอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะไปยกส่วนของตัวเองมานั่งกินใกล้ๆกัน
            “ขอบใจ”
            “พอดีว่า เมื่อวานคุณนิสัยเสียกลับก่อนเวลางาน เลยยังมีเอกสารที่เซ็นไม่หมดผมเลยเอามาให้น่ะครับ จะได้ไม่ค้างไปถึงวันจันทร์ เข้ามาเห็นยังไม่ตื่น เลยเข้าครัวไปทำอาหารน่ะครับ..ไม่คิดว่าจะโดนทำร้ายแบบนี่เลย TT^TT”
            “พอๆ โทษทีล่ะกัน เอาเอกสารวางไว้บนโต๊ะเลยก็ได้นะ” เซย์พูดพลางดื่มกาแฟอย่างครุ่นคิด เอกสารที่ว่าคงเป็นเอกสารการพิจารณาการรับพนักงานสินะ เซย์เลยหยิบมาเปิดอ่านดูคร่าวๆ...
            ริน ไม่ผ่านการรับสมัครสินะ แน่ล่ะถึงเกรดจะสูงอยู่พอตัว แต่ด้วยความที่เป็นผู้หญิงให้ไปคุมงาน คนงานคงจะไม่มีจิตใจทำงานกันพอดี เธอจะเสียใจหรือเปล่านะ คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
            “เซย์ เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าตาดูไม่ดีเลยนะครับ” กังวลจนยูกิสังเกตเห็นจนได้สินะ
            “ยู นายเหนื่อยหรือเปล่าที่ต้องทำงานให้ฉัน”
            “เห -///- เหนื่อยสิครับต้องเป็นทาสคุณทั้งที่บริษัท ที่บ้าน ทั้งบนเตี...” (>3<)
            “หยุด!! อย่าสร้างเรื่องให้คนอ่านเขาเข้าใจผิดสิเฮ่ย” ประจำเลยนะ
            “5555555 คิดจะหาคนมาช่วยงานผมสินะ ก็แล้วแต่นะครับ ถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้นที่คุณเคยเล่าให้ฟัง ผมยินดีครับ”
“ใช่ แต่เขาจำฉันไม่ได้เลยน่ะสิ” TT
“ถ้าเมื่อก่อนคุณกับสนิทกันจริงๆ ผมว่ามันต้องเกิดอะไรสักอย่างแน่ๆ อย่าดราม่าเลยครับ”
            “รู้ทัน ฉลาดสมเป็นนาย แต่เขาสมัครในตำแหน่งวิศวกรคุมงาน จะให้มาทำในตำแหน่งเลขาจะยอมหรือเปล่าล่ะ ถ้าพี่ชายของรินรู้เข้าว่ามาทำงานกับฉันต้องไม่ยอมแน่ๆ” เซย์พูดพล่ามปัญหาที่คิดไม่ตกให้ยูกิฟัง ก็เขาไม่ถูกชะตากับพี่ชายรินเอาเสียเลยน่ะสิ เฮ้อทำไงดีล่ะ
...แต่สำหรับยูกิ ปัญหาที่ว่ามามันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก
            “ไม่เห็นจะยากเลยครับ คุณเคยเล่าให้ผมฟังว่าทางบ้านคุณรินมีปัญหาทางการเงิน ไม่ว่าตำแหน่งไหนๆเขาก็ต้องรับแน่นอนถ้ามีเงินเดือนพร้อมสวัสดิการที่ดี ส่วนเรื่องพี่ชาย แค่ให้คุณรินเซ็นสัญญาทำงานกับเรา 1 ปี ถ้าหากลาออกก็จะต้องโดนเรียกทรัพย์ แค่นี้ก็ไม่มีปัญหา”
            “O_O เยี่ยมเลย งั้นฉันฝากนายติดต่อกับฝ่ายบุคคลด้วยล่ะกัน” เขาได้แต่คิดในใจว่ายูกิ มันจะฉลาดไปถึงไหนกันนะ อิจฉาเสียแล้วสิ
            “คิดไม่ได้เหมือนผมก็อย่าแอบอิจฉาล่ะ”
ฉึก!!
            “ฉันเป็นรองประธานนะ จะให้ไปอิจฉาเลขาน่ะใช่เรื่องซะที่ไหน”
            “ครับๆ ผมจะติดต่อให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ แต่เซย์คุณน่ะ ไปล้างจานเลยครับ!!”
            “สั่งฉันหรือไง? นายนี่มัน@#$%^&*(฿.”
            “.....” ไม่มีคำตอบใดๆจากยูกิทั้งนั้น แต่เขากลับส่งสายตาตำหนิ ความเอาแต่ใจของเซย์เล็กน้อยก่อนจะก้มลงอ่านเอกสาร และปล่อยให้เสียงบ่นของเซย์ผ่านหูไป
          “ชิ ก็รีบๆกินเข้าสิ ได้เอาไปล้างพร้อมกัน” (-{}-)
          “นี่ครับ ^^ ” ทันทีที่ยูกิกินเสร็จ เซย์ก็ตรงไปเก็บจาน แก้วมาล้างด้วยท่าทางที่ไม่พอใจนัก แต่สุดท้ายเขาก็ต้องยอมโดยดี เพราะคิดถึงความเหน็ดเหนื่อยที่ยูกิทำงานให้เขามาโดยตลอด
          "เปิดลำโพงด้วยนะ จะฟัง"
....ตื๊ดๆๆ
      เสียงเรียกสายที่ดังขึ้น เรียกความสนใจของเซย์ได้เป็นอย่างดี เขารู้ดีว่ายูกิสามารถจัดการทุกอย่างได้อยู่แล้วแต่ครั้งนี้เป็นเรื่องของริน เลยอยากแน่ใจกว่าเก่า
(สวัสดีค่ะ บัวบูชาค่ะ) ชื่อ? ฮึ่ม! (=’’=)
          “สวัสดีครับคุณบัว ขอโทษทีที่รบกวนในวันหยุดนะครับ”
          (ไม่เป็นไรค่ะ คุณยูกิมีงานเร่งด่วนอะไรหรือเปล่าค่ะ)
          “ครับท่านรองประธาน อยากจะได้เลขาเพิ่มครับ อยากจะให้คุณช่วยติดต่อให้หน่อย”
          (ให้รับสมัครเพิ่มเหรอค่ะ)
          “เปล่าครับ ติดต่อไปหาคุณรินนภา ธนทรัพย์เกษมนะครับ หากไม่มีปัญหาอะไรให้เธอมารายงานตัวในวันพุธที่จะถึงนี้ แล้วก็เตรียมเอกสารสัญญา 1 ปีไว้ด้วยนะครับ”
          (ได้ค่ะ ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย..นอกเรื่องหน่อยนะค่ะ คุณทำงานไม่ดีเหรอค่ะท่านรองถึงหาคนมาเพิ่ม) ี
...มันชักจะนอกเรื่องแล้วแฮ่ะ พนักงานพวกนี้
          “ 555555 เปล่าครับๆ รองประธานไม่อยากให้ผมทำงานหนักเกินไปน่ะครับเลยหาคนมาช่วย”
          (แหม รักกันดีสินะค่ะ สู้ๆค่ะคุณยู) ....มันไม่ใช่แล้วนะผมว่า เซย์เลยเดินตรงไปฉกโทรศัพท์มาหูเพื่อนรัก
          “รักกันดี หมายความว่าอะไรครับ คุณบัว” เสียงของเซย์ที่กรอกลงไปปนกับความโมโหที่เริ่มก่อตัวขึ้นเล็กๆ
          (กรี๊ดดด ท่านรองฯ เอ่อ เอ้อ บัวไปรับลูกก่อนนะคะ) (-/\-)
ติ๊ดๆ แล้วสายก็หลุดไป ไปรับลูกในวันเสาร์ จากห้องนอนหรือไงใครมันจะเชื่อ
          “5555555 อย่าคิดมากน่ะ”
          “นายเสร็จเรื่องก็กลับไปได้ละ เดี๋ยวฉันจะออกไปดูเอกสารที่บริษัท”
          “ไล่ผมเหรอ ชิแล้วอย่าโทรตามผมให้ไปหานะครับ” เรื่องนั้นมันไม่มีทางหรอก
          “เออ” เซย์ตะโกนไล่หลังไปขณะที่ยูกิกลำลังออกจากประตูห้องด้วยอาการน้อยใจ
.
.
.
.
.
          1 ชั่วโมงผ่านไป...
     ติ๊ดๆๆ
          “ยู”
         (โทรหาผมทำไมครับ) ฟังจากเสียงก็รู้เลยว่ายังเคืองกันอยู่แน่ๆ
         “ฉันหาเอกสารไม่เจอ! นายเอาไปเก็บที่ไหน มาหาฉันเดี๋ยวนี้นะ” (-[]-)
        (ถึงคุณจะงอแง แต่ผมน้อยใจอยู่ ไม่ไปครับ)
         ..ติ๊ดๆๆ
        “ไอ้ยู!!!!!!!!” เซย์ตะโกนออกมาด้วยความโมโห เฮ้อได้รินมาเป็นเลขาเมื่อไหร่ ไม่ง้อมันแน่ๆ แต่ตอนนี้ก็คงต้องยอมไปก่อนละนะ และเซย์ก็ยังคงโทรตามยู ต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่ย่อท้อ