บำเรอรักล้างหนี้

                                        “ความบังเอิญ”

ตึก ๆๆ ตุบ โอ๊ย! เสียงวิ่งและเสียงร้องของพิมพ์ลดาและพลอยผกาดังขึ้น

“ขอโทษนะคุณเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะ” พิมพ์ลดารีบลุกและถามชายหนุ่มตรงหน้าตามมารยาท

“ไม่เป็นไร แล้วเธอละ” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมคำถามเช่นเดียวกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“พิมพ์! พิมพ์ลดา เร็วเข้าเดี๋ยวเราก็ไปสายกันหรอก” พลอยผกาเพื่อนสาวของพิมพ์ลดาร้องเรียกขึ้น แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอทำลงไปนั้นทำให้เพื่อนสาวของเธอตกอยู่ในอันตรายที่ไม่คาดคิด

“โอเคจ่ะพลอย  ฉันขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกล่าวขานรับเพื่อนสาวแล้วหันกลับมาเอ่ยกับชายหนุ่มที่ไม่รู้จัก

“พลอยรอพิมพ์ด้วยสิ่” พูดจบพิมพ์ลดาก็ออกแรงวิ่งตามเพื่อนสาวไป

“พิมพ์ลดาหรอ ทัศเอกใช่ลูกสาวไอทัศนัยหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามอย่างไม่อยากเชื่อเวลาที่เขาตามหาเธอมาสี่ปีแต่กลับไม่พบแต่เมื่อเขาลองไม่ตามตัวคนในครอบครัวของทัศนัยดู กลับเจอโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย

“น่าจะใช่นะครับนาย” เอกธภัทรเอ่ยขึ้นหลังจากที่ใช้เวลาพิจารณาอยู่นาน

“ไปจับตัวมา และหวังว่าคืนนี้ฉันจะได้ตัวยัยนั่นมานะทัศเอก” กฤตภัทรเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

‘โชคชะตาลิขิตจริงๆ พิมพ์ลดา พ่อของเธอมันคงจะตายไปแล้วแหละถึงได้ไม่ยอมโผล่มา แต่ไม่เป็นไรฉันได้ตัวลูกสาวแกมาแล้วยังไงก็ถือซะว่ามันคือของขัดดอกที่แกส่งมาให้ฉันแล้วกัน’ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างมีเลศนัย

ทางด้านของพิมพ์ลดา

“พลอย พิมพ์เหนื่อยแล้วหยุดก่อน” พิมพ์ลดาเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสาวพร้อมกับบอกสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่

“พลอยก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่เราต้องรีบไปนะเดี๋ยวไม่ทัน งานนี้ได้เงินเยอะนะพิมพ์” พลอยผกาพูดขึ้นบ้าง

“พิมพ์รู้พลอย งั้นเราก็ไปกันเถอะ” พิมพ์ลดาบอกกับเพื่อนสาวแล้วออกแรงวิ่งเพื่อที่จะวิ่งไปให้ถึงสถานที่ทำงานให้เร็วที่สุด

แฮ่ก ๆๆๆเสียงหอบหายใจของหญิงสาวทั้งคู่ดังขึ้นเมื่อมาถึงสถานที่ทำงาน

“ว้าย! ตายแล้วลูกสาวเจ้ไปทำอะไรมาเนี่ยตัวเปียกยิ่งกว่าลูกหมาอีกนะ”

“สวัสดีค่ะเจ้” เสียงสองสาวพูดประสานกันอย่างไพเราะ

“ก็วันนี้นะสิ่รถพวกเราน้ำมันหมดทั้งคู่เลย เลยต้องวิ่งจากมหา’ลัยมาที่นี่เนี่ยแหละ” พิมพ์ลดาพูดขึ้นอธิบายให้เจ้มดเอี้ยงผู้จัดการส่วนตัวของทั้งคู่ฟัง

“โอเคๆ งั้นรีบไปอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนชุดเลยนะ อีกสองชั่วโมงจะเริ่มถ่ายกันแล้ว” เจ้มดเอี้ยงรีบยอกให้หญิงสาวทั้งคู่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะได้ไปถ่ายโฆษณา

10 นาทีผ่านไป

“นี่สาวๆเสร็จรึยัง เร็วๆเข้าจะได้ไปแต่งหน้าทำผม”

“เสร็จแล้วค่ะเจ้ / เสร็จแล้วค่า”สองสาวขานรับเจ้มดเอี้ยงพร้อมกัน

“โอเค ฟังเจ้นะเสร็จจากงานนี้ต่อด้วยงานเดินแบบเสร็จจากงานเดินแบบก็ต่อด้วยงานเปิดตัวห้าง NYC Grand Central สาขาที่ 13 ของเมืองไทย ของคุณ กฤตภัทร เอกวิริยะศิริกาญจน์กุล เสร็จจากงานนี้ก็กลับบ้านได้โอเคนะ แต่ตอนนี้ไปถ่ายแบบได้แล้ว” เจ้มดเอี้ยงพูดรายละเอียดของงานวันนี้ให้ทั้งสองสาวฟังอย่างตั้งใจ

“ค่ะ / ค่ะ” สองสาวเอ่ยรับแล้วเดินออกไปจากห้องแต่งตัว

3 ชั่วโมงผ่านไป

“เอานี่ สาวๆจ๋ารีบๆเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบแต่งตัวไปงานเปิดตัวห้างของ คุณกฤตภัทรเร็วๆ” เจ้มดเอี้ยงพูดขึ้น

“ค่ะเจ้รอสักครู่นะคะ”

“พิมพ์ พิมพ์ได้ข่าวของเอมิยัง?” เมื่อเดินออกมาจากห้องแต่งตัวได้สักพักพลอยผกาก็พูดข่าวของเอมิเพื่อนสาวอีกคนให้พิมพ์ลดาฟัง

“ข่าวอะไรหรอพลอย” พิมพ์ลดาถามพลอยผกาด้วยความสงสัย

“ก็ข่าวที่ยัยเพื่อนสาวหนีลงจากคานก่อนเพื่อนไงหล่ะ” พลอยผกาพูดพร้อมกับทำแก้มป่องๆ

“จะบ้าหรอพลอยเราเพิ่งจะอายุยี่สิบสี่กันเองนะจะขึ้นคานได้ไง” หญิงสาวหันไปหาเพื่อนสาวพร้อมกับหยิกแก้มป่องๆของพลอยอย่างนึกหมั่นไส้

“โอ๊ยๆๆ พิมพ์ๆพลอยเจ็บนะ ก็มันจริงนิใครกันที่ออกกฏว่าห้ามลงจากคานก่อนอายุ 27 ละ” พลอยผกาพูดอย่างงอนๆ

ณ ห้างสรรพสินค้า NYC Grand Central

“สวัสดีครับคุณมดเอี้ยง” กฤตภัทรกล่าวสวัสดีชายหัวใจหญิง

“อุ๊ย! คุณภัทร ไม่ต้องไหว้อิฉันก็ได้คะ” มดเอี้ยงพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

“ว่าแต่วันนี้มาคนเดียวหรอครับเนี่ย” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัยเพราะทุกครั้งที่ออกงานเจ้าหล่อนจะควงเด็กในสังกัดมาด้วย

“เปล่าหรอกค่ะคุณภัทร พอดีเด็กๆ หิวนะค่ะก็เลยให้ไปนั่งทานอาหารที่ตรงนั้นนะค่ะ” มดเอี้ยงพูดพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะริมหน้าต่าง

“อ๋อครับ งั้นเชิญคุณมดเอี้ยงตามสบายนะครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อเห็นหญิงสาวสองคนที่เขาคุ้นตานั่งทานอาหารอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้าง

‘หึ เธอเสร็จฉันแน่ พิมพ์ลดา ศิริกุลพัชร ’   ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมยกยิ้มร้าย

ร่างบางระหงในชุดเดรสสีแดงเพลิงสั้นชวนดูน่าหลงใหลหญิงสาวทั้งสองตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาแขกในงานที่มากันอย่างคับคั่ง

“สวัสดีครับคุณ พิมพ์ลดา ศิริกุลพัชร” ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มเย็นเยียบให้หญิงสาวรอยยิ้มที่ส่งมานั้นบางคนเห็นเป็นต้องละลายแต่กลับเธอ เธอคิดว่ามันเป็นยิ้มของซาตานในกายเทพบุตรนั่นเอง

“คะ...ค่ะสวัสดีค่ะคุณกฤตภัทร”หญิงสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มทันทีเมื่อจู่ ๆก็มีโลหะสีดำมาจ่อที่เอวคอดของเธอ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             “ออกมากับฉัน” ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับกดน้ำหนักของกระบอกปืน

“อุ๊ยตาย! คุณภัทรกับน้องพิมพ์จะไปไหนกันหรอคะ?” เจ้มดเอี้ยงถามขึ้นเมื่อเห็นทั้งคู่เดินออกมาพร้อมกัน

“ผมว่าจะชวนน้องเขาไปดูวิวสวยๆแถวนี้แหละครับ คงจะไม่ว่าอะไรนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

“เจ้จะไปว่าอะไรคุณภัทรได้ละคะ งั้นเชิญคุณภัทรตามสบายเลยนะคะ”มดเอี้ยงพูดพร้อมส่งยิ้มให้ทั้งคู่

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มพูดแล้วเดินออกไปพร้อมหญิงสาว

“นี่คุณกฤตภัทร คุณจะพาฉันไปไหน” หญิงสาวโวยวายขึ้นหลังจากที่เดินพ้นบริเวณมาได้ระยะหนึ่ง

“อยู่เฉยๆ” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบและน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ปล่อยฉันนะ คิดว่านายมีปืนคนเดียวหรือไงหะ!” หญิงสาวตะคอกใส่ชายหนุ่มพร้อมกับหยิบปืนออกจากที่ซ่อนของมัน

หึ ชายหนุ่มกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะชกปืนออกมาจากมือหญิงสาวพร้อมกับพูดว่า

“ปืนปลอม ฉลาดดีนิ แต่เสียใจนะต่อให้เธอเอาปืนจริงมาขู่ฉันก็ไม่กลัว เข้าไป!” พูดจบชายหนุ่มก็ผลักร่างบางของหญิงสาวเข้าไปในรถลีมูซีนคันยาวสีดำมันวาว

“ปึก! โอ๊ยย!” เสียงร้องของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มผลักร่างของเธอเข้ามาโดยไม่คิดเบามือจึงทำให้ศรีษะเล็กของเธอกระแทกเข้ากับขอบประตูรถอย่างจัง

“เข้าไปอย่าสำออย” ชายหนุ่มสั่งพร้อมกับยัดกายเข้าไปในตัวรถ

“ทัศ ออกรถ” เมื่อเข้ามานั่งแล้วชายหนุ่มก็สั่งให้ลูกน้องอย่างทัศทิศออกรถไปในที่ๆน้อยคนนักจะเข้าไป

“นายท่านจะไปที่นั่นใช่มั้ยครับ”ทัศทิศถามอย่างหวาดๆ

“ใช่” ตอบรับเสียงราบเรียบ