Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ

          
ห้องปกครอง
 
“ชิบุยะ  ซามาโตะ  พวกนาย 2 คนเข้ามาในห้องนี้หมายความว่าไง” นี่คือเสียงอาจารย์ประจำห้องปกครอง เขาเป็นอาจารย์สอนวิชาดนตรีที่นักเรียนทุกคนเกรงกลัว
“ก็ต้องพาซามาโตะมาสมัครใหม่สิ’จารย์”
“สุภาพหน่อยชิบุยะ”
“ที’จารย์ยังไม่สุภาพ ไม่เกรงใจคนที่มาสมัครเลยนิ”
“ฉันเป็นอาจารย์ของเธอนะ ให้ความเคารพหน่อย”
“ชิ!”
“คืออาจารย์ครับ ผมขอใบสมัครด้วยครับ”
“เอากรอกข้อมูลซะ”
“ขอบคุณครับ”
“เรย์”
“ว่า”
“ตรงพ่อแม่ ให้เขียนว่าอะไรล่ะ”
“ตรงช่องของพ่อเขียนไปว่า ชิบุยะ โชจิ ส่วนช่องของแม่เขียนไปว่า คุจิกิ เรน”
“แต่ว่า.....”
“ไม่มีแต่ ถ้า’จารย์ถามว่าเป็นอะไร ก็ตอบไปเลยว่าเป็นญาติกัน”
“ตกลง”
“งั้นผมไปคุยโทรศัพท์ล่ะ ที่เหลือจัดการเองนะ”
“อาเคร”
 
            แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องปกครอง โดยมีสายตาของผู้หญิงที่มองมาที่ผม เห็นแล้วผมสยองแทนแต่ก็ต้องทำใจให้ชินนะ โทรหาพ่อดีกว่า
(แปลกนะที่แกโทรมา)
“พ่อ! ผมไม่เล่นนะ”
(อาๆ แกมีธุระอะไร)
“พ่อถ้าผมขอให้พ่อรับ ซามาโตะ เคนจิ เป็นลูกของพ่ออีกคนจะได้ไหม”
(ทำไมล่ะ)
“คือพ่อแม่ของเคนจิเขาหนีไปแล้ว ส่วนบ้านก็ถูกยึดแล้วตอนนี้เขาไม่มีที่ไป ให้เขาเป็นลูกของพ่อกับแม่ได้ไหม”
(พ่อโอเคนะ แต่ลูกลองคุยกับแม่ดูนะ)
“แม่อยู่กับพ่อรึเปล่า”
(อยู่ๆ แม่ๆ ลูกจะขอคุยด้วย)
(ว่าไงจ๊ะ ลูกรัก)
“แม่รับซาคาโตะ เคนจิ เป็นลูกของแม่อีกคนจะได้ไหมครับ”
(ถ้าลูกเป็นห่วงเขาแม่ก็ตกลงจ๊ะ)
“ขอบคุณครับ”
 
            ทีนี้ก็ได้เรื่องแล้วล่ะ อ๊ะ นั้นอาจารย์นี่ วิ่งหอบมาทำไมเนี้ย เป็นอะไรนะ แต่ดูเหมือนจะวิ่งมาทางเรานะ ซวยแล้วไง เผ่นดีกว่า
“เดี๋ยวก่อน ชิบุยะ”
“ครับ”
“ซามาโตะ เป็นญาติกับเธอตั่งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้”
“เธอหลอกพวกครูเหรอ”
“ไม่ได้หลอกนะ ไม่เชื่อโทรไปถามพ่อแม่ผมเลย”
“ได้ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง เธอจะโดนไล่ออกด้วยนะ”
“ไม่มีปัญหา”
 
            เคนจิอยู่ไหนหว่าต้องไปหาแล้ว ปล่อยให้อาจารย์ยืนคุยอยู่คนเดียวไปเลยเห็นแบบนี้แล้วอดขำไม่ได้ทุกทีเลยแฮะ แต่ก็เอาเถอะเป็นไงเป็นกัน จะไล่ออกก็เชิญเลยเพราะยังไงผมก็ไม่แคอยู่แล้วล่ะ เป็นไงเป็นกันล่ะนะ อ๊ะ เจอแล้ว
“เป็นไงมั้งเคน”
“ดูเหมือนอาจารย์จะไม่เชื่อนะ ไปกันเถอะ”
“จริงด้วยนะ”
“เดี๋ยวก่อนพวกนาย 2 คน”
“ไรอีก‘จารย์”
“ซามาโตะ เป็นลูกของชิบุยะ โชจิ จริง ครูรับเธอกลับมาเรียนอีกทีก็ได้ แต่เธอต้องอยู่ห้องชิบุยะนะ”
“ครับ”
“งั้นครูไปทำงานล่ะ”
“เชิญเลย’จารย์”
“เธอนี่นิสัยเสียจริงๆ”
“แล้วจะทำไมเหรอครับ”
‘ก็อาจารย์นะเล่นด้วยแล้วสนุกนี่นา ผมขอโทษด้วยล่ะกัน’
“นายทำได้ยังไงนะ เรย์”
“ก็โทรไปบอกพ่อสิ”
“แล้วสรุปเป็นไง”
“พวกท่านรับนายเป็นลูกแล้ว ดูเหมือนพวกท่านจะดีใจมากเลย”
“จริงเหรอ ครอบครัวนายใจดีจังเลย”
“ก็ตามนั้นแหละ”
“ว่าแต่อาจารย์เมื่อกี้คือ”
“อ๋อ อาจารย์ปฏิพัทธ์ นะ เป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องของผม แล้วก็เป็นอาจารย์ที่สอนวิชาดนตรีห้องเราด้วย อาจารย์แกสวยใช่ไหมล่ะ”
“อื่อ สวยมากเลย”
^^”
 
            ฉันจะจัดการเด็กคนนั้นยังไงดีเนี้ย อาจารย์อย่างฉันควรหักคะแนนหรือคุมพฤติกรรมดีนะ เดี๋ยวพอเกรดตกต่ำก็วิ่งมาเองนั้นแหละ ปล่อยไว้ดีกว่ามั้ง แต่ได้ที่ไหนกันล่ะ ต้องดัดนิสัยหน่อยแล้ว ปกติก็นิสัยดี สุภาพเรียบร้อยนินา แต่วันนี้เป็นอะไรของเขานะ
 
เช้าวันต่อมา
 
            ผมต้องไปขอโทษอาจารย์ที่เสียมารยาทหน่อยแล้ว แต่อาจารย์จะต่อว่าผมรึเปล่านั้นแหละปัญหา เอาเถอะจะว่าอะไรผมก็รับได้เพราะยังไงผมก็เป็นนักเรียนของอาจารย์อยู่ดี
ก๊อกๆ
“เชิญ”
“เสร็จยังนะ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก”
“เสร็จแล้ว ไปโรงเรียนกันเถอะ”
“อื่อ”
“คุณหนูครับ วันนี้ต้องให้ไปส่งไหมครับ”
“วันนี้ผมให้เซย์พักล่ะกันนะ”
“แล้วตอนกลับล่ะครับ”
“ไว้เดี๋ยวจะโทรไปล่ะกันนะ”
“ครับ คุณหนู”
 
            วันนี้เป็นครั้งแรกที่เดินมาโรงเรียนเพราะปกติผมจะนั่งรถมา อาจจะเป็นเพราะเคนก็เป็นไปได้นะที่ทำให้ผมเปิดใจที่จะพูดคุยกับคนอื่น
“เคน นายรอตรงแปปนะ”
“ก็ได้”
            วันนี้ซื้ออะไรกินดีล่ะ เอาอะไรดีนร้า เอาแซนวิชทูน่ามายองเนสล่ะกัน ส่วนของเคนก็เอาเป็นแซนวิชทูน่าโรลล่ะกัน
“เอาแซนวิชทูน่ามายองเนสกับแซนวิชทูน่าโรล อย่างล่ะ 1 ครับ”
“วันนี้ไม่มี แซนวิชทูน่าโรล จ๊ะ”
“งั้นเอา แซนวิชทูน่ามายองเนส 2 ล่ะกันครับ”
“จ๊ะ”
“น้ำ 2 ขวดด้วยนะครับ”
“จ๊ะๆ ทั้งหมดก็ 70 บาดจ๊ะ”
“นี่ครับ”
“อย่าลืมมาซื้อใหม่นะ”
“ครับ รอนานไหมเคน”
“ไม่นะ ว่าแต่ซื้ออะไรมานะ”
“อ๋อ แซนวิชทูน่ามายองเนส กับน้ำเปล่านะ เอ้า นี่ของนาย”
“นายใจดีจัง”
“อาจจะเป็นเพราะไม่เคยมีเพื่อเลยก็เป็นไปได้นะ”
“นี่นายไม่เคยมีเพื่อนเลยเหรอ”
“ใช่ นายคือเพื่อนคนแรกของผมเลยล่ะ”
“งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันไปนานๆเลยนะ”
“ตกลง”
 
            แล้วพวกผมก็เดินกันเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียน ผมให้เคนนั่งอยู่หน้าอาคารโดยที่ผมขึ้นไปห้องพักอาจารย์ปฏิพัทธ์ แต่กลับโชคไม่ดีเพราะอาจารย์ไม่อยู่ ผมเลยตัดสินใจวางของที่เตรียมมาบนโต๊ะพร้อมกับจดหมาย
“อ้าว เธอมาทำอะไรที่ห้องพักครูนะ”
“เอ่อ...คือ...”
“เป็นอะไรไม่เห็นก้าวร้าวเหมือนเมื่อวานเลยนิ”
“คือ...ผมขอโทษครับ ที่ผมพูดแบบนั้นออกไปก็เพื่อให้ทุกคนในโรงเรียนคิดว่าผมนิสัยไม่ดีจะได้ไม่ใครกล้าเข้ามายุ่งในเวลาว่างของผมอีก เพราะงั้นผมขอโทษนะครับ”
“รู้ตัวก็ดีแล้วล่ะ ที่กล้าทำ กล้ารับ ครูให้อภัยเธอ ว่าแต่เธอเอาอะไรมาให้ครูเนี้ย”
“คือ..ตุ๊กตาหมีนะครับ”
“น่ารักจัง ขอบคุณนะ”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“จ้า”
 
            ทีนี้ผมคงอยู่อย่างสงบสุขได้แล้วนะ หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามายุ่งกับผมอีก ไม่งั้นผมได้สติแตกไปอีกรอบแน่ๆเลย
“นี่หายไปไหนมานะ ไม่รีบกินเดี๋ยวก็เข้าแถวสายหรอก ใกล้ถึงเวลาเข้าแถวแล้วด้วย”
“อ๊ะ โทษที”
“ไม่เป็นไร พวกเราเป็นเพื่อนกันนิ”
‘นายใจดีจัง ทำไมนายถึงให้ผมเป็นเพื่อนของนายง่ายๆจัง ทั้งๆที่คนอื่นยังไม่อยากให้ผมเป็นเพื่อนด้วยเลย ถึงบางทีจะบอกว่าเพื่อนก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้คิดถึงใจผมอย่างจริงจังเลยสักคน’
 
            แล้วชั่วโมงเข้าแถวก็ผ่านไปเร็วอย่างโกหก ชีวิตของผมก็ยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม แถมมีสายตาดูถูกผมอีกด้วย บางคนก็พูดว่า
‘น่าตาดีหน่อยไม่ได้เลยนะ’
‘หน้าตาดีก็จริงแต่นิสัยเสีย แบบนี้ไม่มีเพื่อนคบแน่เลย’
‘ไม่รู้ว่าพวกที่มาจีบใช้อะไรคิดเนอะ’
‘นิสัยแบบนั้นอย่าหวังว่าจะหาแฟนได้เลย คนที่จะมาจีบตอนนี้ก็คงไม่มีแล้วล่ะ’
ฯลฯ
 
            คำพูดแบบนั้นเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมรู้สึกรำคาญเลยโดดเรียนตั่งแต่คาบแรกโดยการหลบขึ้นมานอนพักอยู่บนดาดฟ้าของอาคารเรียน แต่ดีนะที่คาบแรกไม่ใช่วิชาดนตรีแต่เป็นวิชาคณิตศาสตร์ที่แสนเกลียด อยากไปที่น้ำตกนั้นเร็วๆจังเลย ผมชักจะปวดหัวจริงๆซะแล้วสิ ไปขอยาที่ห้องพยาบาลดีไหมนะ ไม่ไปเอาดีกว่าคาบเรียนต่อไปเป็นคาบเรียนพละซะด้วยสิ คาบนั้นจะขาดไม่ได้ด้วยเพราะอะไรนะเหรอ นั้นก็เพราะว่าวันนี้มีสอบเก็บคะแนนนะสิ ไปเรียนสักนิดก็แล้วกัน