มนต์ตรารสช็อกโกแล็ต

. หลังจากเรียนเสร็จฉันก็ลงมาโรงอาหารแล้วก็เดินสวนทางกับรุ่นพี่เค้าหันมามองฉันแล้วพูดว่า "อย่าลืมนัดของเรา" ฉันคงลืมไม่ลงหรอกค่ะ พอกินข้าวเสร็จฉันก็เลยรีบขึ้นมาบนห้องแต่ยังขึ้นไม่ถึงห้องระหว่างซอกบันไดฉันกำลังจะก้าวขาแต่โดนใครไม่รู้ดึงมือฉันเข้าไปในซอกใต้บันได "ว้ายยยย" ฉันร้องออกมาเพราะความตกใจ "อย่าเสียงดังสิ" เสียงเหมือนรุ่นพี่เลยแฮะหรือว่า "รุ่นพี่" รุ่นพี่จริงด้วยแล้วทำไมต้องดึงฉันมาแบบนี้ด้วย "เธอเรียนเสร็จยัง".เอ่อเสร็จยังว่ะจำไม่ได้ อ่อ "ยังไมเสร็จค่ะ เหลือ2คาบ" ว่าแต่ถามทำไมว่ะ "ไปกับฉัน" พูดเสร็จรุ่นพี่ก้อจับข้อมือฉันแล้วเดินออกไป "จะไปไหนค่ะ ยังเรียนไม่เสร็จเลยพี่" ฉันเสียงดังโวยวายแต่รุ่นพี่ไม่ฟังเลยจับข้อมือฉันลากให้ไปตามรุ่นพี่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ดูเหมือนพวกผู้หญิงอยากจะเข้ามาฆ่าฉันถ้าสายตาหล่อนทั้งหลายเป็นมีดฉันคงตายนานล่ะ รุ่นพี่พาฉันมาที่รถของเค้าพร้อมดันตัวฉันเข้าไปในนั่นในรถแล้วก็ออกรถโดยทันที "นี่พี่จะพามิไปไหนค่ะ"ฉันถามรุ่นพี่ขณะนั่งอยู่ในรถ "ไปโรงแรม" อ่อก็แค่ไปโรงแรม อะไรน่ะโรงแรมเหรอนี่รุ่นพี่จะพาฉันไปทำไม่ดีไม่ร้ายเหรอ "ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกน่ะ" เห้ยรู้ได้ไงอ่ะฉันคิดในใจนิ "ไม่ต้องสงสัยหรอกเดี๋ยวเธอก็จะรู้ทุกคำตอบเกี่ยวกับเรื่องนี้" เมื่อสิ้นคำพูดนั้นของรุ่นพี่เราก็ไม่คุยอะไรกันอีกเลย จนถึงโรงแรมนี่มันไม่ใช่โรงแรมหรอกมันคือคอนโด (โรงแรมกับคอนโดมันก็คล้ายกันเหละ) มาถึงห้องของรุ่นพี่ซึ่งอยู่ชั้น7ห้องเลขที่777 "เข้าไปสิ" โห้ห้องอยู่จัง "นี่นำ้" นำ้ช็อกโกแล็ตด้วยอ่ะกำลังอยากกินพอดี เอ่อว่าแต่รุ่นพี่พาฉันมาที่นี้ทำไม "เข้าเรื่องเลยล่ะกัน เธอโดยคำสาปของรสช็อกโกแล็ต" นี้มันเรื่องจริงเหรอไม่อยากจะเชื่อ "ฉันเป็นเทพแห่งช็อกโกแลตมีเวทมนต์แห่งช็อกโกแล็ต เรื่องนี้เป็นความลับฉันขอร้องอย่าให้เธอบอกเรื่องนี้กับใคร" "แล้วคำสาปของมิเป็นแบบไหนค่ะ" "คำสาปของเธอคือ เมื่อผู้ถูกต้องคำสาปอายุครบ18เขาผู้นั้นจะต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิททราเพราะเข็มทิ่มนิ้วมือ และเขาผู้นั้นจะไม่สามรถทานช็อกโกแล็ตได้ไม่ว่าจะเป็น นำ้ เค้ก หรือไอศกรีม ไม่อย่างงั้นคนที่เธอรักทั้งพ่อแม่ เพื่อน หรือแฟน จะมีอันเป็นไป เขาผู้นั้นจะได้ใช้ชีวิตตามปกติจนกว่าจะถึงวันคล้ายวันเกิดเมื่ออายุครบ18ปี" นี้มันไม่ใช่เรื่องจริงโกหกทั้งงั้น "นี่คือเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องโกหก" "แล..แล้ว..มี..วิ..วิธี..แก..แก้..คำ..สาป...ไหม" ฉันพูดเสียงสั่น นำ้ใสๆไหลออกจากตา เมื่อรุ่นพี่เห็นฉันเป็นอย่างนั่นเค้าจึงลุกมานั่งข้างๆฉัน ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันกลัว มันเสียใจ มันอยากปลดปล่อย รุ่นพี่เอามือโอบหลังฉันเอาไว้พร้อมกับผลักหัวของฉันไห้ไปอยู่บนหัวไหล่ของรุ่นพี่ พร้อมพูดว่า "ร้องออกมาเถอะพี่จะอยู่ข้างๆเธอเอง เพราะไม่มีวิธีไหนที่สามารถลบล้างคำสาปได้มันเป็นคำสาปชั้นสูง" ไม่มีวิธีไหนลบล้างคำสาปได้เหรอ ไม่มีสักวิธีเลยเหรอ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ทำไม ทำไม ตอนนี้ฉันต้องการแค่ใครสักคนที่พร้อมรับฟังฉันพร้อมอยู่กับฉัน ทุกครั้งที่ฉันเจอเรื่องไม่ดีฉันก็จะกอดแม่ แต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่ "ฮือ... ฮือ...ฮือ..." " มินาเร่พี่ขอโทษน่ะที่เล่าเรื่องนี้ไห้เธอฟังพี่ไม่น่ามาเล่าไห้เธอฟังเลยพี่ขอโทษขอโทษจริงๆ" "พี..พี่..ไม่ต้อง..ขอ..ขอโทษ..หรอก..ค่ะ..พี..พี่..ไม..ไม่ผิด.." "มินาเร่พี่จะอยู่ข้างๆเธอเสมอน่ะคืนนี้นอนที่นี้ก็ได้ แม่เธอไม่อยู่นิแล้วไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำอะไรเธอน่ะพี่ไม่ทำอะไรเธอหรอก" "ค่ะ" ฉันพูดได้คำเดียวเพราในใจฉันตอนนี้บอบบางเหลือเกินปีนี้ฉันก็17แล้วอีกแค่4เดือนฉันก็จะครบ18ไม่รู้แม่จะกลับมาทันเห็นฉันหรือป่าวแม่ค่ะหนูรักแม่น่ะในตอนนี้หนูอยากกอดแม่ เหมือนว่ารุ่นพี่จะรู้ว่าฉันคิดอะไรทำให้รุ่นพี่ดึงฉันเข้าไปกอด "ตอนนี้เธอยังไม่ได้กอดแม่แต่กอดพี่ก่อนก็ได้น่ะ" ขอบคุณน่ะค่ะรุ่นพี่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนรุ่นพี่กอดฉันแบบนี้ฉันคงกรี๊ดไปแล้วแต่ตอนนี้กรี๊ดไม่ออกจริงๆ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักฉันหยุดร้องล่ะแต่รู้สึกปวดตามากตาคงจะแดงเลยสิ อ้าวแล้วรุ่นพี่ไปไหนแล้วอ่ะ (เมื่อกี้ฉันร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดรุ่นพี่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็นอนยาวอยู่บนโซฟาส่วนรุ่นพี่ก็หาย)."หิวไหม" รุ่นพี่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับอาหารในจานนั้นคือ สเต็ก ฉันลุกขึ้นไปล้างหน้าแล้วมานั้งทานอาหารกับรุ่นพี่ที่โต๊ะ "อิ่มจังขอบคุณรุ่นพี่มากน่ะค่ะ"ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวาน "ยิ้มได้แล้วสิ ไม่ต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่หรอก เรียกฉันว่า พี่โอ ก็ได้" พี่โอก็ย่อมาจาก พี่โอคาว่า "ค่ะพี่โอคาว่า " " เดี๋ยวเธอไปอาบนำ้แล้วเอาเสื้อผ้านี้ไปใส่น่ะพรุ่งนี้วันเสาร์ไม่ต้องไปโรงเรียน" รุ่นพี่พูดพร้อมกับยื่นชุดนอนรูปคิตตี้ แน่นอนมันของผู้หญิงรุ่นพี่ไปเอามาจากไหนน่ะ "ลืนไปแล้วเหรอฉันมีเวทมนต์นิ มินาเร่มีอะไรก็บอกพี่ได้น่ะ พี่จะอยู่ข้างๆเธอ" "ขอบคุณน่ะค่ะพี่โอ"