เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ชั้นยืนอยู่ในห้องอาหาร ตรงหน้าชั้นเต็มไปด้วยเศษจานและเศษอาหาร

     "ไปกันเถอะ"ตินจับแขนชั้น

     "ได้ไงชั้นยังไม่เก็บพวกนี้เลย"

     "เราไม่ต้องเก็บหรอกน่าเดี๋ยวก็มีคนมาเก็บเองแหละ^^"

ชั้นกำลังจะเดินเข้าที่ประชุม จู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาขวางทางไว้

     "นี่ยัยอ้วน" มีคนเรียกชั้นอีกแล้วล่ะ=_='คนในมอนี้จะพูดดีๆซักคนไม่ได้รึไง

     "มีไรหรอ" ชั้นรู้ตัวว่าเค้าเรียกชั้นน่ะนะ

แล้วจู่ๆ ก็มีคนในกลุ่มคนนึงถือจานพะแนงหมูตรงมาหาชั้น เธอเทพะแนงลงบนรองเท้าของชั้น!!

     "เห้ยอะไรเนี่ย" นี่เป็นเสียงของยัยดาด้า เพื่อนรักที่ชอบปกป้องชั้นจนเจ็บตัวตลอด

     "พวกแกกล้าดียังไงมาทำเพื่อนชั้นแบบนี้" 

     "แล้วยังไง ชั้นจะทำมากกว่านี้อีกถ้าเธอยังกล้าขึ้นเสียใส่ผู้ชายของชั้น" ยัยหน้าสี่เหลี่ยมผืนผ้า

พูดด้วยน้ำเสียงน่าหมั่นไส้ชะมัด

      "ผู้ชายของเธอหราาาาาา~ แหมหน้าตาดูเหม๊าะเหมาะกันนะจ๊ะ" ชั้นแขวะยัยมนุษย์ไม่เจียมบอดี้

ขนาดชั้นอ้วนแต่ชั้นยังดูดีกว่ายัยนี่เลยนะเนี่ย หุหุ

      "นี่ยัยอ้วน แกประชดชั้นหรอห๊ะ" ยัยสี่เหลี่ยมผืนผ้าตะโกนด่าเสียงสูง

      "555ทำไมรู้ตัวเร็วจังเลยล่า^^ นี่ชั้นจะบอกอะไรให้นะ ในฐานะที่เราไม่สวยเหมือนกัน

เป็นผู้หญิงนะอย่าเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าผู้ชายคนนี้เป็นของชั้นของชั้น มันทุเรศ!"

พูดจบชั้นก็หันหลังให้หล่อนและเดินออกมา แต่รู้สึกว่าคงเป็นเรื่องใหญ่แล้วล่ะเพราะยัยสี่เหลี่ยม

ผืนผ้านั่นวิ่งมากระชากผมชั้นจากด้านหลัง หนอยยยย ไม่รู้จักชั้นซะแล้ววว

ชั้นหันกลับไปเผชิญหน้ายัยสี่เหลี่ยมผืนผ้าและเอาเล็บที่แสนงามของชั้นจิกข้อมือยัยนั่นจนหล่อน

ปล่อยมือจากผมชั้น

     "อย่าลับหลังสิ่จ๊ะ^^" ชั้นยิ้มให้กลับศัตรูเพื่อให้มันเกลียดและเจ็บใจมากขึ้น

     "นี่ชั้นยังพูดไม่จะ.." เพลี้ยะ ดาด้าตบเข้าที่หน้ายัยสี่เหลี่ยมผืนผ้าอย่างจัง

     "นี่แก! พวกเธอทำอะไรอยู่หะ จัดการยัยนั่นที" ยัยสี่เหลี่ยมผืนผ้าตัวเริ่มสั่นคล้ายจะร้องไห้

และสั่งเพื่อนของมันมารุมดาด้า

     "หยุดอยู่ตรงนั่น"ชั้นพูดพร้อมกับถือถ้วยซุปของดาด้าและ จานสปาร์เกตตี้ของนายติน

     "ถ้าอยากลับบ้านไปอาบน้ำใหม่ก็เข้ามาเส้!" ชั้นพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ

ใบหน้ายิ้มแย้มก็หายไป นี่ชั้นเอาจริงแล้วนะ!!

     "ฝากไว้ก่อนนะแก" ยัยหน้าสี่เหลี่ยมผืนผ้าชี้มาที่ชั้นก่อนจะฝากฝังแค้นนี้ไว้ 

     "นี่เธอเจ็บตรงไหนรึป่าว"ตินรีบถามในตอนที่เรามานั่งที่สวนใกล้ๆห้องโถง

     "ไม่หนิ่ อ๋อ เจ็บขาน่ะโซ่มันแน่และชั้นก็สะดุดด้วย T^T"

     "ไหนขอดูหน่อย"เค้านั่งคุกเข่าตรงหน้าชั้นและเอามือแตะรอยแดงที่ข้อเท้า

     "เจ็บมากไม๊"นายตินถาม เหมือนหมอนี่จะเป็นห่วงเอามากๆเลยนะเนี่ย

     "ไม่หรอกน่า นายอย่าเว่อสิ่^^" 

     "นี่เธอยิ้มให้ผมครั้งแรกนะเนี่ย>_<"

     "อ่าวก็เราพึ่งเจอกันนิ่นา"

     "ไว้ใจผมแล้วหรอ โซ่นี้มันดีจริงๆเลยน้า^0^"

     "5555นายนี่ติ๊งต๊องจังเลยนะ ปกติชั้นก็ยิ้มให้ทุกคนนะ แต่นายทำให้ชั้น

ถูกทำโทษนี่นา" ชั้นบ่นให้ติน แต่ความโกรธเมื่อเช้าก็หายไปแล้วละ เป็นเพราะเค้าดูซื่อๆ

และชั้นก็แพ้ผู้ชายยิ้มเก่งซะด้วย

      "เราเข้าไปห้องโถงเถอะ ดาด้ากับไอ้ทีร์ไปรอกันแล้ว"

ห๊ะ! ยัยด้าไปกับพี่ทีร์อางั้นหรอ ชั้นลุกพรวดขึ้นมาทันที

      "รีบไปกันเถอะ ชั้นจะไปแยกพวกเค้า เร็วสิ่ติน" ชั้นรีบฉุดนายติน วิ่งกระต่ายสามขา

เข้าห้องโถงไป