เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ร่างไร้สตินอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสีขาวที่ห้องพักผู้ป่วย ใบหน้าขาวสะอาดหลับอยู่นานแสนนานจนทำให้จิ๊กซอที่รอคอยการฟื้นของเขาเริ่มใจหายกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น" เธอเอ่ยถามเทวิณที่พึ่งเดินเข้ามาภายในห้องนั้นด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

"ตินเป็นเมร็งทางเดินอาหาร"

สิ้นเสียงจากเทวิณเธอแทบจะทรุดลงกับพื้นแต่ทว่ามีมือของเทวิณประครองไว้และพาเธอไปที่เก้าอี้ข้างเตียงที่มีร่างบางของชายหนุ่มหลับอยู่อย่างเจ็บปวด

"มะ ไม่จริง"

ร่างเล็กมีแววตาสับสนและได้แต่เอ่ยคำว่า ไม่จริงอยู่อย่างนั้น

"เราจะทำยังไง มีโอกาศแค่ไหน ฮืออออ"

"หมอบอกว่าตินเข้าตรวจและรู้อาการก่อนหน้านี้แล้วแต่ไม่เข้ารับการรักษา เราคงช่วยอะไรได้ไม่มาก"

เทวิณพูดแต่กลับไม่หันไปมองน้องชายต่างสายเลือดของเขาแม้แต่น้อย ราวกับว่าเขาพยายามไม่เชื่อว่าคนที่นอนอยู่ตรงนั้นคือน้องของเขา

ร่างเล็กตัวสั่นเทาพร้อมกับเสียงสะอื้นอยู่อย่างนั้น สองมือของเธอกุมมือของเขาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด

"ทำไม  ทำไมต้องเป็นนายด้วย ฮืออออ"ร่างบางของชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว จิ๊กซอรีบเช็ดน้ำตาของเธอ

"ติน เจ็บตรงไหนรึป่าว"

"จิ๊กซอ..."

"ชั้นจะอยู่กับนายนะ นายอยากได้อะไรไม๊"

"เธอรู้แล้วสิ่นะ^^" น้ำเสียงของตินยังคงร่าเริ่งเช่นเคยแม้เค้าจะเจ็บปวดแค่ไหนแต่ยังมีรอยยิ้มให้เธอเสมอ

"อีตาบ้า  ฮึกๆ ทำไม ทำไมนายไม่บอกชัี้น" จิ๊กซอเริ่มร้องไห้อีกครั้งแม้ว่าตัวเธอจะพยายามฝืนแค่ไหนแต่เพียงเธอเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขากลับทำให้เธอยิ่งเจ็บปวดและไม่อยากให้รอยยิ้มนั้นหายไป

"ถ้าชั้นบอกเธอก็ขี้แยแบบนี้สิ่ เธอยิ่งร้องไห้ซะนานชั้นขี้เกียจปลอบเธอนะ555"

"ชั้นจะทำยังไงติน ชั้นจะอยู่ยังไง ฮึกๆ"

"เธอก็อยู่เหมือนที่เคยอยู่ เธอมีพี่เทวิณนะ เขาจะดูแลเธอ"

"นายห้ามตายรู้ไหม ถ้านายตายชั้นจะเกลียดนาย  ฮึกๆๆ"

"นายต้องเข้ารับทำคีโมและยอมผ่าตัดนะติน" เทวิณพูดเสียงแข็ง

"ไม่ เจ็บจะตายผ่าทำไม"

"นี่นายจะปล่อยให้มันทำร้ายนายแบบนี้ไม่ได้นะ"

"ถึงผ่าก็ตายอยู่ดี ตายช้าตายเร็วยังไงผมก็ตายอยู่ดีูู^^"

"นะ นายพูดออกมาด้วยใบหน้าแบบนี้ได้ยังไง!! นายไม่คิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังนายบ้างหรอ

ถ้านายไม่อยู่คนที่เสียใจคือชั้นนะเว้ย" เทวิณตะคอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ผมรู้ว่าพี่รักผม แต่ในเมื่อพระเจ้าให้ชีวิตผมมาแค่นี้ผมก็จะไม่ฝืนให้มีชีวิตต่อ"

"แต่ถ้านายไม่สู้ นายก็ไม่มีทางรู้ว่าจะเอาชนะมันได้รึป่าว ตอนนี้นายยังดูดีอยู่เลยนายจะยอมแพ้ไม่ได้เว้ย พี่ไม่ยอม"

"บางอย่างมันฝืนไม่ได้หรอกนะ ความรักก็เช่นกัน"

"พี่จะให้สิ่งที่แกขอ แต่แกต้องรักษา"

"พี่ให้จิ๊กซอกับผมได้รึป่าวล่ะ สิ่งเดียวที่ผมต้องการตอนนี้ก็คือเธอ แต่ถึงพี่จะให้เธอมาแต่หัวใจเธอล่ะพี่คืนมาให้ผมได้ไม๊ล่ะ"

"...."

"พอเถอะยังไงผมก็ไม่รักษา"

"ติน ถ้าชั้นขอร้องล่ะ" จิ๊กซอพูดทั้งที่คราบน้ำตายังเลอะที่ใบหน้าของเธอ

"เธอต้องเป็นผู้หญิงของชั้น เธอต้องรักชั้นเธอทำได้ไม๊ล่ะ"

"..ได้ ชั้นจะอยู่กับนาย"

"แต่เธอ... ไม่ได้รักชั้นหนิ"

"ชั้นจะพยายาม เหมือนที่นายพยายามมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อเรา"

"อื้ม^^"

เทวิณค่อยๆเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยเบาๆและเขาไม่ได้เจ็บปวดที่เสียคนรักให้กับน้องชายของเขา จิ๊กซอเดินตามเทวิณออกมาเมื่อตินหลับไป

"เอ่ออออ... เทวิณ นาย.."

"ทำไม คิดว่าชั้นจะเสียใจที่เธอยอมคบกับตินน่ะหรอ"

"อ่อ ป่าว ชั้นไม่ได้คิดแบบนั้น" เธอหลบสายตาเทวิณอย่างช่วยไม่ได้

"ดีแล้วที่ไม่คิดแบบนั้น ชั้นไม่ได้รักเธอมากมายขนาดนั้นรู้ไว้ซะด้วยดังนั้นเธอไม่ต้องรำบากใจที่จะรักติน อย่าคิดว่าชั้นจะตัดใจจากเธอไม่ได้รู้ไว้ซะ"

"นี่นายไม่เห็นต้องพูดไม่ดีกับชั้นขนาดนี้ก็ได้หนี่!!! แค่นี้ชั้นก็เสียใจจะแย่อยู่แล้ว"

หลังจากที่เธอพูดจบเทวิณก็ดึงตัวของเธอเข้าไปกอดไว้อย่างแน่นด้วยความเจ็บปวด

"ถึงชั้นจะไม่ได้ครอบครองตัวเธอ แต่ชั้นจะไม่ไปไหนเข้าใจไม๊"

เทวิณพูดอย่างแผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปจริงๆ

จิ๊กซอเดินเข้ามาภายในห้องพักผู้ป่วย และตินที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู รูปร่างที่บอบบางแต่กลับมีความสูงโปร่งผอมเพียวอย่างเห็นได้ชัดส่งยิ้มให้กับเธอ 

"นายจะไปไหน?"

"จะไปเที่ยว พาไปหน่อยดิ่^^"

"แต่นาย..."

"เวลาที่เหลือขอให้ชั้นได้ไปเถอะน่า^ ^"

"นายอย่าพูดเป็นลางแบบนี้นะติน"

"นะๆ ชั้นอยากไปน้ำตกอะ"

"นายนี่มันดื้อจริงๆนะ ชั้นจะไปถามหมอให้ถ้าไม่ได้คือไม่ได้เข้าใจไม๊"

"ครับผม^ ^"

หลังจากที่ต้านทานความดื้อของตินไม่ได้เธอและเขาก็ได้เดินทางออกมายังน้ำตก

ทั่วทั้งบริเวณมีเพียงเสียงของน้ำที่กระทบลงยังโขดหิน ชายหนุ่มหายใจเข้าปอดจนสุดลมหายใจและค่อยๆปล่อยออกมาอย่างผ่อนคลาย

"นี่! นายทำอะไรน่ะเห้ย"

ตินสวมกอดจิ๊กซอจากด้านหลังอย่างฉวยโอกาศใบหน้าของเขายิ้มแย้มอย่าผู้ชนะที่เห็นเธอดิ้นพล้านเพื่อหลุดจากพันธนาการของเขา

"ไม่ได้รึไงกัน ชั้นเป็นแฟนเธอนะ และคืนนี้อาจจะมากกว่านั้นก็ได้^^"

"ไอ้บ้าเอ่ยอย่าพูดอะไรมั่วๆนะ ปล่อยได้แล้วติน"

"ตัวเธอเล็กมากเลยนะเเถมยังเตี้ยด้วย" ตินพูดจบก็ก้มลงเพื่อห้อมแก้มเธอฟอดใหญ่ จิ๊กซอหน้าเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขิลอาย

"ถ้าเธอไม่ดิ้นชั้นจะหอมเธออีกนะ อาจจะจูบเลยก็ได้ 55"

"ม่ายยยยย  ชั้นยอมแล้ว ฮือๆ ชั้นน่าจะปล่อยให้นายตายๆไปซะ เชอะ"

หลังจากพูดจบ ตินก็ค่อยๆปล่อยอ้อมแขนของเขาออกจากเธอช้าๆและสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองอย่าเห็นได้ชัด จิ๊กซอหันหน้ามามองหน้าเขาก่อนจะรู้ตัวว่าพูดอะไรไม่ดีออกไป

"ตะ ติน คือชั้น เอ่อ ล้อเล่นน่า"

"เธออยากให้ชั้นตายจริงหรอ"

"ชะชั้น ป่าวนะคือ ..."

จุ๊ฟ!

ตินขโมยจูบของเธออย่างรวดเร็วก่อนจะส่งยิ้มสดใสให้เธออย่าผู้ชนะ

"นี่นายแกล้งชั้นหรอห่ะ  ย้ากกกกกก"

ทั้งสองคนวิ่งไล่กันและต่างพลัดกันสาดน้ำอย่างสนุกสนาน พื้นที่ทั้งหมดเต็มไปด้วยรอยยิ้มจากเธอและเขา