เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

[บรรยายโดย: เทวิณ]

ร่างบางเดินเข้าเจอผมที่กำลังไปหาจิ๊กซอที่ห้อง เรนโบว์กลับชวนผมไปคุยกับเธอแต่ผมยังไม่ทันตอบตกลงเธอก็ดันตัวของผมให้เข้าไปข้างใน

"รังเกียจโบว์แล้วหรอ"

เธอถามด้วยสายตาแสนเศร้าอย่างที่เคยใช้ออดอ้อนผมหลายต่อหลายครั้ง

"ใช่! คุณเลิกยุ่งกับผมเถอะ"

ผมพูดเป็นเชิงบอกเลิก ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจที่จะทิ้งเธอแต่หลายครั้งที่ผมจับได้ว่าเธอนอกใจผมก็ทนเพราะได้สัญญากับไอ้ตินไว้ว่าจะดูแลเธอ

เรื่องของผมกับเธอที่คบกันนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมรักเธอหรอกนะ และยิ่งเธอเองเป็นแฟนของน้องชายของผมแล้ว ผมเองไม่มีทางรักเธอได้อย่างเด็ดขาดแต่เรนโบว์เธอกลับบอกเลิกไอ้ตินเพราะเธอรักผม

หลังจากที่ตินไม่พูดไม่จาเพราะถูกคนรักหักอกจู่ๆมันก็มาขอร้องให้ผมยอมคบกับเรนโบว์เพื่อให้เธอได้สมหวังทำให้หลายๆคนเข้าใจว่าผมเองเป็นคนแย่งแฟนน้องชาย

"เทวิณ นายรักยัยจิ๊กซอหรอ" จู่ๆเรนโบว์ก็ถามผมด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามราวกับว่าคนที่ผมรักเทียบอะไรกับเธอไม่ได้เลย

"ใช่! ผมรักจิ๊กซอ คนอย่างเธอไม่มีอะไรดีไปกว่าจิ๊กซอเลยด้วยซ้ำ ทั้งเรื่องความจริงใจความใสบริสุทธิ์ โดยเฉพาะหัวใจที่สกปรกของเธอ"

เรนโบว์โดนผมต่อว่าแต่คราวนี้เธอไม่บีบน้ำตาแต่กลับยิ้มอย่างสะใจ

"งั้นมีอะไรกับชั้นครั้งสุดท้ายแล้วชั้นจะปล่อยพี่ไป"

เรนโบว์ตรงดิ่งเข้ามาที่ผมและดันตัวผมจนหลังแนบติดกำแพง เธอค่อยๆปลดเปลื้องกระดุมของผมทีล่ะเม็ด ผมยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายเจ้าชู้แต่ครั้งนี้ความรู้สึกกลับไม่ตอบสนองการยั่วยวนของเธอแม่แต่น้อยผมผลักเรนโบว์ให้เธอหยุดการกระทำนี้

"ถ้าพี่ไม่ยอมมีอะไรกับโบว์ พี่ก็จะไม่มีทางได้มีความสุขกับยัยนั่นเพราะชั้นจะตามราวีพี่ตลอดไป"

ผมโมโหที่เธอขู่ ทำให้ผมบีบไหล่เธออย่างแรงก่อนจะประกบปากลงบนริมฝีปากของเธอที่พร้อมรับอย่างรุนแรง เธอจูบตอบอย่างชำนาญแต่ไม่ทำให้ผมเกิดอารมณ์เลยแม้แต่น้อย มือเล็กๆของเธอกระชากเสื้อผมออกอย่างแรง ก่อนที่เธอจะดันผมไปที่เตียง เสียงไอ้ตินก็ดังขึ้นมาจากด้านประตูห้อง

ผมเหลือบไปเห็นจิ๊กซอที่ยืนพิงไอ้ตินอยู่หน้าของเธอขาซีดดวงตาเธอสบตากับผมนัยต์ตาของเธอสั่นคลอนเหมือนจะร้องไห้

หัวใจผมหล่นวูบลงไปที่พื้นเมื่อผมรู้สึกตัวว่าเธอได้เห็นอะไรบ้างมันคงทำให้เธอเสียความรู้สึกและมองว่าผมเป็นเลวที่หลอกเธอ ผมกำลังจะเดินไปหาเธอเพื่ออธิบายแต่เรนโบว์กลับปิดประตูและรั้งผมเอาไว้

"มันเป็นแผนของเธอใช่ไม๊" ผมบีบที่แขนเล็กๆของเรนโบว์จนสุดแรงแต่เธอเองก็ยังคงจ้องตากับผมด้วยสีหน้าไม่หวั่นกลัวราวกลับเธอเองเป็นผู้ชนะในเกมครั้งนี้

"ช่วยไม่ได้นะ ถ้ายัยนั่นรักพี่จริงเธอต้องยอมฟังที่พี่อธิบายสิ่5555"
เรนโบว์หัวเราะร่าด้วยความสะใจผมเข้าไปบีบที่แก้มเล็กๆของเธอด้วยความโกรธหวังจะให้มันหักคามือ ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นผู้หญิงและเป็นคนที่น้องชายผมรัก ผมคงปล่อยหมัดเข้าที่หน้าเธอเพื่อระบายความโมโหนี้แล้วล่ะ

"เธอมันผู้หญิงน่ารังเกียจเรนโบว์ !! ต่อจากนี้จะไม่มีใครต้องการแม้แต่จะแตะต้องตัวของเธอจำไว้"

ผมสะบัดมือออกจากหน้าเรนโบว์เต็มแรงจนเธอล้มลงไป แล้วผมรีบเปิดประตูแต่ก็ไม่เห็นจิ๊กซออยู่ที่นี่แล้วผมเลยรีบวิ่งไปที่ห้องของเธอแต่กลับถูกเธอตะคอกไล่ให้ออกมา

ผมเดินลงมาที่พัตคารชั้นล่างของโรงแรมเพื่อดูความเรียบร้อยของอาหารที่จะเตรียมไว้ให้น้องๆชมรม ซี่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่มาเรียนเทควันโด้

"สวัสดีครับรุ่นพี่" เสียงที่ไม่คุ้นทักทายผมอย่างสุภาพ

"ผมแบงค์ไง'แฟน' เก่าจิ๊กซอฮะ" หน่อยผมจำมันได้ชัดเจนเมื่อหันไปมองหน้าของมัน

"ผมพึ่งย้ายชมรมเมื่อต้นเทอมฝากตัวด้วยนะครับ"

"อื้ม" ผมตอบกลับไอ้แบงค์อย่างไม่ใส่ใจ

"จิ๊กซอยังไม่ลงมาหรอครับ"

"มึงถามทำไม" ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้แบงค์ด้วยความโมโห

"ถามตามประสาคนเคย.."

มันยังยังไม่ทันได้พูดจบประโยคดีผมก็จัดหมัดเข้าที่หน้ามันสุดเเรง
ผู้จัดการโรงแรมทั้งรุ่นพี่และน้องๆในชมรมต่างวิ่งเข้ามาแยกผมออกจากมันก่อนที่ผมจะระเบิดหมัดเข้าหน้าไอ้แบงค์ไปมากกว่านี้

"พี่แบงค์!" จิ๊กซอที่พึ่งเดินเข้ามาดูเหตุการรีบเข้าไปพยุงไอ้แบงค์ให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของผม

'เพี้ยะ!

จิ๊กซอตบเข้าที่หน้าผมเต็มแรงทำเอาทั้งห้องเงียบสงัด

"นาย ! ไม่มีสิทธิ์ ! ทำแบบนี้กับคนของชั้น"

ผมยืนหน้าชาอยู่ที่เดิมปล่อยให้เธอกลับไปสนใจไอ้แบงค์หน้าฝรั่งที่มันสำออยซะเว่อร์จากนั้นไม่นานพี่ประธานชมรมก็เข้ามาไล่คนที่มุงให้ไปกินข้าวกัน
และก่อนเรนโบว์จะเดินผ่านไปผมคว้าข้อมือเธอไว้และลากมาที่บรรไดหนีไฟด้วยความโมโหผมดันตัวเธอจนติดผนังและประกบปากจูบเธอเต็มแรง จิ๊กซอดิ้นและทุบที่หน้าอกผมแต่ผมยังพยายามดันริมฝีปากและลิ้นเข้าไปในปากของเธอที่ปิดสนิท เนื้อตัวเธอเริ่มสั่นอีกครั้งก่อนจะสะอื้นขึ้นมาเบาๆ
ผมได้สติจึงรีบผละออกจากเธอช้าๆ จิ๊กซอทรุดลงไปนั่งที่พื้นและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
ผมคุกเข่าลงตรงหน้าเธอแล้วดึงตัวเธอเข้ามากอด ทำให้เธอดิ้นอยู่ซักพักและหยุดดิ้นไป

เธอซบหน้าลงที่หน้าอกของผมก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้งราวกับถูกข่มขืน
ทั้งๆที่ผมโมโหที่เธอตบหน้าผมเพื่อปกป้องผู้ชายคนนั้นแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกผิดที่ได้ทำร้ายจิตใจเธออีกครั้ง

"นายมันสารเลว ชั้นเกลียดนายที่สุดเลย"

"เธอเข้าใจผิดนะจิ๊กซอ คือเธอฟัง.."

"ชั้นเห็นกับตานายจะเล่าอะไรให้ชั้นฟังอีกล่ะ!!! ชั้นเห็นกับตา นายเข้าใจไม๊!!"

"ฟังชั้นก่อนสิ่ชั้นไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจ? ไม่ได้ตั้งใจจูบกับชั้น ไม่ได้ตั้งใจทำให้ชั้นหวั่นไหว ไม่ได้ตั้งใจที่บอกรักชั้น นายไม่ได้ตั้งใจเลยใช่ไม๊เทวิณ"

ดวงตากลมโตของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาพร้อมกับต่อว่าอย่างเข้าใจผิด

"ชั้นไม่ได้ตั้งใจจูบกับเรนโบว์ต่างหาก"

"นายจะบอกว่านายสะดุดแล้วปากชนกันจนลิ้นพันกันใช่ไม๊ ฮึกๆๆๆ"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เธอลองปลดบล๊อคไลน์ของชั้นแล้วเข้าไปอ่านที่ชั้นส่งข้อความไปสิ่ชั้นอธิบายมันหมดแล้ว"

"นายไม่ต้องมาแก้ตัว ชั้นจะรู้สึกยังไงมันก็เรื่องของชั้น!"

ผมดึงเธอเข้ามากอดแล้วค่อยๆจูบเธออีกครั้งคราวนี้เธอตอบรับจูบของผมอย่างง่ายดาย ตากลมโตปิดสนิทแต่กลับมีน้ำตาไหลออกมาข้างสองแก้มของเธอ ริมฝีปากของผมค่อยๆถอนจูบนี้จากเธอช้าๆ

"ชั้นไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดชั้นแบบนี้นะจิ๊กซอ เธอก็รู้ว่าคนที่เรารักเข้าใจเราผิดมันเสียใจแค่ไหน ใช่ไม๊^^"

เธอไม่ตอบแต่กลับดึงตัวของผมเข้าไปกอดอย่างแรงเสียงสะอื้นเบาๆยังคงออกมาจากร่างเล็กขี้แย ผมลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูและหัวใจของผมมันเหมือนกำลังเต้นเป็นเสียงเดียวกับเธอ

"นะ นาย ฮึกๆ" จิ๊กซอพยายามจะพูดทั้งๆที่สะอื้นอยู่อย่างไม่เป็นภาษา

"นาย นายอย่าไปจูบใครได้ไม๊"

ตากลมโตของเธอสบตากับผม แววตาแสนอ้อนวอนที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาของเธอทำเอาหัวใจผมแทบละลายลงไปจับจองเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว
ผมพยักหน้าและยิ้มตอบจิ๊กซออย่างเต็มใจจากนั้นผมก็บรรจงประทับริมฝีปากกับเธออีกครั้ง หัวใจมันพองโตเหมือนเรียกร้องที่จะเป็นเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มนี้ตลอดไปแต่เธอกลับดันตัวผมให้ถอนจูบที่หวานหอมนี้ออกก่อนที่ผมจะหยุดยั้งตัวเองไว้ไม่ได้

"ชั้นชอบจูบของเธอจัง"ผมพูดกับเธอด้วยเสียงที่หอบเหนื่อยเพื่อสะกดอารมณ์หื่นกระหายนี้ หน้าผากของเราชิดติดกันจนลมหายใจร้อนๆที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนักของเธอรินรดที่ริมฝีปากผมมันยิ่งทำให้ผมเกิดอารมณ์ที่จะครอบครองเธอเหลือเกิน

"ออกไปกันเถอะนะ" เธอลุกพลวดขึ้นก่อนที่ผมจะได้ทันประกบปากของเธออีกครั้งอย่างเสียดาย
จิ๊กซอเปิดประตูออกไปผมมองตาด้านหลังเธอเผยเห็นใบหน้าและใบหูที่แดงไปทั่วจนถึงต้นคอที่เคยขาวเนียนได้เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความเขิลอาน