เกมร้ายวุ่นรักฉบับยัยอ้วน

ชั้นนั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านด้วยใจห่อเหี่ยว ทำไมกันนะในใจชั้นมีแต่คำถามมากมาย 

'ทำไมเรนโบว์ถึงได้ใส่ร้ายชั้น'

'ทำไมเทวิณถึงบังเอิญมาอยู่ที่หน้าบ้านตอนที่ชั้นถูกจับไป'

'ทำไมเทวิณไม่ฟังชั้น'

'ทำไมชั้นถึงเจ็บปวดเพราะคำพูดของเค้าขนาดนี้นะ'

ชั้นเดินมาหยุดที่หน้าบ้าน กระเป๋าของชั้นถูกวางทิ้งไว้ที่ถังขยะหน้าบ้านต้องเป็นผีมือลูกสมุนของยัยปีศาจหน้าสวยนั่นแน่ๆ-*- ทำไมยัยเรนโบว์ถึงได้ตอแหลและร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้

ชั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาดู 'ติน 87สายที่ไม่ได้รับ' O.o ซวยแล้ว รีบโทรกลับดีกว่า

[เธออยู่ไหนห๊ะ! หลงห้างรึไง]

"เอ่อชั้นอยู่บ้านน่ะ ขอโทษทีนะ"

[รออยู่นั่นแหละ]

ตินวางสายไปแล้วชั้นเลยเดินเข้าบ้านอย่างอ่อนล้าและทิ้งตัวลงบนโซฟาหนานุ่ม

อะ โอ้ย!! แขนชั้น จะเจ็บจัง อยู่ๆก็ดังแกร๊กขึ้นมาตรงที่บ่าด้านขวาสงสัยจะเป็นตอนที่ไอ้ทึกโยนชั้นลงจากบ่าของมันอย่างแรงแน่เลยT^T ชั้นไม่อยากเข้าโรงพยาบาลอีกน้า~

"จิ๊กซอเธอไปไหนมา ทำไมเสื้อผ้าเธอเปื้อนแบบนี้ละ" ตินรีบร้อนเดินเข้ามาสำรวจตัวชั้นและจับบ่าของชั้นเพียงเบาๆ แต่ชั้นกลับ...

"อ๊ากกกกกก จะ เจ็บ"

"เธอเป็นไรไม๊ ไปโดนอะไรมา"

"ชะชั้น เจ็บอ่าาาา ง่าาาาาTOT"

"อย่าพึ่งขยับนะ อยู่นิ่งๆนะจิ๊กซอผมจะโทรเรียกรถพยาบาล"

"เห้ยนายอย่าเว่อร์สิ่ นี่!" ชั้นตะโกนตามหลังนายตินที่วิ่งหัวปั่นไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้ บ้าจังวันนี้ชั้นพึ่งจะได้ออกจากโรงบาลนะ ชั้นต้องไปอีกแล้วหรอ

จู่ๆร่างสูงของชายคุ้นหน้าก็พรวดพลาดเข้ามาบีบที่แขนชั้นอย่างแรง

"เรนโบว์บอกว่าเธอตบหน้าโบว์อย่างงั้นหรอ!" เทวิณตะคอกใส่ชั้นอีกครั้ง ความเจ็บที่หัวไหล่เริ่มชินชาเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเจ็บปวดที่เค้าตะคอกใส่ชั้นทั้งๆที่มันไม่จริงเลย

แต่ชั้นจะไม่ขอแก้ตัวอะไร! ถ้าเค้าเลือกที่จะเชื่อคนรักของเขาชั้นเองก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องอธิบาย ไหนๆก็เกลียดกันอยู่แล้วเค้าจะคิดยังไงก็ช่างเค้าสิ่!!

"ตอบ!!" เทวิณตะคอกอีกครั้งแถมเค้ายังบีบที่แขนชั้นจนแทบร้าว

"ต่อให้ชั้นพูดไปนายคงไม่ฟังชั้นอยู่แล้วนี่!!!" 

ชั้นตะโกนใส่เทวิณด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาของชั้นที่พยายามอัดอั้นเอาไว้ได้ทะลักออกมา ตัวชั้นสั่นจนพูดไม่ออก ชั้นไม่สามารถจะพูดเพื่อแก้ตัวได้เลยนอกจากสะอื้นเหมือนเด็กที่ไม่สามารถหยุดร้องได้ 

สีหน้าของเทวิณบ่งบอกได้ว่าเค้าตกใจที่เห็นชั้นร้องไห้ นายคงจะสะใจและสมเพสชั้นมากสิ่นะ!! ทำไมนะทำไมชั้นต้องเสียใจมากขนาดนี้

ชั้นทรุดตัวลงไปกองอยู่ที่พื้นและเริ่มร้องไห้อย่างหนักจนต้องใช้มือข้างนึงปิดหน้าเอาไว้และอีกข้างที่ชั้นไม่สามารถขยับมันได้อีกแล้ว...

เทวิณค่อยๆก้มลงมา มือของเขาปาดน้ำตาให้ชั้น 

"ออกไปให้พ้น" ชั้นเค้นเสียงออกมาพยายามไม่สะอื้นให้เขาได้ยินก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ

"ชั้น  เกลียด  นาย!"

เสียงรถพยายาลเปิดหวอเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของชั้นพร้อมกับตินที่รีบวิ่งเข้ามา

'พลั่ก' ตินใช้เท้ายันเทวิณจนกระเด็นออกไป

"พี่ทำเธอร้องไห้!!! พี่มันเลว ผมบอกแล้วใช่ไม๊ว่าให้อยู่ห่างจากเธอ พี่มันปีศาจ!!!"

เอาแล้วไงจู่ๆน้ำตาของตินก็ไหลออกมาเค้ารีบปาดน้ำตาแล้วหันไปเรียกหมอและพยาบาลที่ยืนงงอยู่ประตูให้เข้ามา

พวกเอาเหล็กมัดแขนชั้นไว้และให้ชั้นนอนลง