จะร้ายหรือจะรัก

------  ณ โรงอาหาร-------

“ปรางจะกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปซื้อให้” น้ำพูดขึ้นขณะที่นั่งลงที่โต๊ะอาหาร

“ไม่อ่า ฉันไม่หิว”ปรางพูดพลางมองโทรศัพท์

“น่า แกคิดมาก เดี๋ยวเขาก็โทรมาเองแหละเขาอาจจะไม่ว่างก็ได้” น้ำพูดเพื่อปลอบใจเพื่อนที่ตอนนี้ดูหดหู่อย่างไม่เคยเป้นมาก่อน

“แกไปหาอะไรกินเหอะ เดี๋ยวฉันรอที่คณะนะ พูดจบปรางก็เดินออกไป

-------  ณ ห้องเรียน -------

ปรางที่เดินมาถึงห้องเรียนก็เจอเข้า แพร ตาล ที่นั่งคุยกันอยู่ เมื่อทั้งสองหันมาเห็นก็เอ่ยทัก

“อ้าว ปรางมาแล้วหรอ”ปรางก็เพียงแค่ยิ้มแห้งให้กับสองสาวก่อนที่จะลงมานั่งที่โต๊ะแล๊คเซอร์

“ปรางมันอะไรว่ะ” แพรันถามถามตาล

“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” ตาลตอบเพื่อน แล้วก้มหน้าลงไปจดจ่อกับโทรศัพท์  แพรที่หันไปเห็นคนที่ตาลแชทคุยอยุ่ก็เลยต้องแซวเพื่อนสาวซะหน่อย

“แหมๆๆ คุยกับใครเอ่ยหนุ่ม ออย รึเปล่าแหมเห็นเมื่อวานก็โทรรายงานกันกันด้วย อิจฉาค่ะ” แพรเอ่ยขึ้น

“แหม แพรก็เหมือนกันแหละ มาร์ทก็โทรมารายงานไม่ใช่ไง” ตาลหันไปตอบกลับ ปรางที่ได้ยินอย่างั้นก็ถึงกับฉุน แล้วยิ่งหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น

“ปรางแล้วเมื่อวานพี่โต้เขาได้โทรหาแกหรือเปล่า” แพรหันมาถาม

“ไม่โทร สงสัยจะตายไปแล้วมั้ง  แล้วก็ไม่ต้องถามต่อด้วยนะว่าทำไมเขาถึงไม่โทรมาไม่รู้เว้ย แม่งเอ๋ย”ปรางพูดอย่างหงุดหงิดก่อนที่ลุกออกจากห้องไป

น้ำที่เดินสวนปรางเขามาก็ต้องหันไปมอง แพร กับตาลที่นั่งเหว้ออยู่ ก่อนที่จะถามขึ้น

“มีอะไรกันหรอ” น้ำถามขึ้น

“ก็พวกเราแค่ถามว่า เมื่อวานพี่โต้ได้โทรมาหาไหม ปรางก็หงุดหงิดใส่แล้วก้เดินออกไปอย่างที่เห็นอ่า” ตาลหันมาตอบน้ำ

“อ๋อ ปล่อยมันไปสักพักเหอะ “น้ำพูดจบก็เดินลงมานั่งข้างๆสองสาว

--------  1 อาทิตย์ผ่านไป --------

เพื่อนๆนัดกันไปทำสรุปรายงานการสำรวจ ที่มหาลัย

“เห้ยน้ำเห็นปรางมั้งป่ะ”ตาลเอ่ยถามขึ้น เพราะนี่มันก็เลยเวลานัดมาเป็นชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่เห็นเพื่อนสาวของเธอ

“ไม่เห็นเหมือนกันนะ ทำไมวันนี้มาสายก็ไม่รู้เดี๋ยวเราก็ต้องเข้าไปประชุมกับครูอีก ป่านนี้ยังไม่มา” น้ำพูดแกรมบ่น

แล้วก็มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น

“มาแล้วครับของกินมาแล้ว”ฟ้าที่เดินนำเพื่อนๆเอ่ยขึ้น

“มาสักทีนะพ่อคุณหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”น้ำเดินมาหยุดตรงหน้าฟ้าแล้วเอ่ยขึ้น

“มาช้าก็ดีกว่าไม่มานะ”ฟ้าพูดพลางยิ้มให้น้ำ

“ว่าแต่วันนี้มากันแค่นี้หรอ แล้วพี่ทรายกับพี่นิวละคะ” แพรเอ่ยถามขึ้น เพราะมากันแค่สามคน แล้วแพรก็หันไปมองหน้า มาร์ท ออย ด้วยแววตาที่ต้องการคำตอบ

“พี่อยู่นี่” ทรายที่เดินมาข้างหลังเอ่ยขึ้น

“คิดถึงหรา”นิวเสริม

“ก็คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว”ตาลเอ่ยขึ้น

“แหม ยังไงพี่ก็ต้องมาช่วยน้องอยุ่แล้ว” ทรายพูดพลางยิ้มให้

“ค่ะงั้นเรามาทำงานกันต่อดีกว่าเดี่ยว บ่ายนี้ต้องเอาไปเสนอ อาจารย์อีก” น้ำหันไปชวนทุกคน

“เดี๋ยวนะว่าแต่ปรางละพี่ยังไม่เห็นเลยนะ” ทรายเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่กวาดสายมองไปรอบๆแต่ก้ไม่เห็นมารุ่นน้องตัวแสบ

“อ๋อพอดียังไม่มาอ่า โทรไปก็ไม่รับ” น้ำหันไปตอบ

“ก็ตั้งแต่ กลับมาปรางก้ซึมไปเลย ถามอะไรก็ไม่ตอบเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์”ตาลพูดพลางพิมพ์งานไปด้วย

4 หนุ่มหันมามองหน้ากัน แล้วน้ำก็เอ่ยขึ้น

“พี่ฟ้า พอจะรู้ไหมว่าพี่โต้เขาไปไหนหรอค่ะ”น้ำหันไปถามแฟนหนุ่ม

“ไม่รู้เหมือนกัน มันหายไปเลย” ฟ้าหันมาตอบ ก่อนที่แพรจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวเดินมา

“นี่ทุกคน ปรางมาแล้ว” ทั้งหมดหันไปยังปรางเดินมา ใบหน้ามีแต่ความหดหู่ ก่อนที่ปรางจะเดินมาตรงมาที่น้ำแล้วก้มลงกอดเพื่อน น้ำตาค่อยไหลรินออกจากตา

“ปรางแกเป็นไร ใจเย็นก่อน อย่างร้องดิ”น้ำพูดพลางลูบหลังเพื่อน

“ฉันไม่รู้ ทำไมว่ะแกทำไมฉันต้องมาคิดถึง มานั่งร้องไห้ให้กับคนแบบน้ะด้วย” ปรางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ปรางแกใจเย็นก่อนเว้ย” แพรเดินช่วยปลอบอีกคน แล้วปรางก็ผละออกจากน้ำ

“ฉันเย็นแล้วแก ฉันเย็นที่สุดแล้ว” ปรางพูดอย่างลนลานแล้ววิ่งออกไป

“เห้ยปรางเดี๋ยว ปราง”น้ำพยายามตะโกนเรียกเพื่อน

“น้ำปล่อย ยัยปรางมันไปสักพักเถอะ มันคงอยากอยู่กับตัวเอง”ทรายเอ่ยห้ามทันทีที่เห็นน้ำจะวิ่งตามเพื่อนไป

“น้ำไม่สบายใจเลยอ่าพี่ทราย ตั้งแต่ครบกับมาน้ำไม่เคยเห้นปรางเป็นแบบนี้เลย ตั้งแต่ตอนนั่น” น้ำพูดพลางหันไปมองหน้า ตาลกับแพร ที่ยืนเครียดกับอาการของปราง

“เดี๋ยวนะตอนนั่น หมายความว่าปรางเคยเป็นแบบนี้หรอ”ทรายถาม

“คะ ตอนนั่นปรางคบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง แล้วอยู่ดีดี รุ่นพี่คนนั่นเขาก็หายไปแบบนี้แหละ ปรางก็เป็นแบบนี้ไปพักใหญ่ แล้วพอรุ่นพี่คนนั่นกลับมา เขาก็มาบอกเลิกปราง เพราะที่เขาหายไปเขาไปอยู่กับแฟนใหม่เขา “ น้ำเล่าให้ทุกคนฟัง

“ตอนนั่นปรางเฮริต์หนักมาก วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่นั่งร้องไห้อะไรก็ไม่กินจนเกือบเข้าโรงบาล” น้ำเล่าต่อ

“น้ำก็เลยกลัวปรางจะเป็นอะไรไปใช่ไหม” ทรายถามต่อ

ทุกคนมองหน้ากันด้วยอารมณ์ตึงเครียด ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“อ่าวทุกคน เป็นอะไรกันหรอ หน้าเครียดเชียว”  โต้ที่เดินมาพูดอย่างร่าเริง โดยที่ไม่รุ้เลยว่าทุกคนเขาเครียดเรื่องที่ตัวเองหายไปนั้นแหละ เมื่อทุกคนได้ยินเสียงโต้ก็หันไปมองค่อนใส่โต้ ทำให้เจ้าตัวถึงกับงง ก่อนที่น้ำจะพูดขึ้น

“พี่โต้ ไปไหนมา “น้ำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เอิ่มพอดี น้องพี่เขามีปัญหานิดหน่อยพี่ก้เลยต้องช่วยน้อง ทำไมหรอ”

“แล้วทำไมพวกกูติดต่อมึงไม่ได้” ฟ้าเอ่ยขึ้นอีกคน

“ก็พอดีแบตโทรศัพท์มันหมด แล้วก็วุ่นๆเลยไม่ได้ชาร์ต” โต้อธิบาย

“แล้วมานี่ได้ไง”ฟ้าถามต่อ

“ก็พอดี แวะไปที่บ้านแกมาคนที่บ้านเขาบอกว่าแกจะออกมาที่นี่ก้เลยตามออกมา”

“แล้วชาร์ตแบตโทรศัพท์ยัง”

“ยังเลยว่ะก็เพิ่งกลับมาเนี่ย แล้วทำไมทุกคนต้องทำหน้าเครียดใส่ด้วยเนี่ย” โต้ถามขึ้น

“แก ลองคิดดีดีว่าแกลืมอะไร แกไม่ได้สังเกตอะไรเลยหรอว่าใครหายไป” ฟ้าถามขึ้น

“อะไรว่ะ”โต้ถาม

“ก้น้อง----“ยังไม่ทันที่ฟ้าจะตอบปรางที่เดินก้เอ่ยขึ้น

“ลืมฉันไง”ปรางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ที่ตอนนี้ค่อยๆไหลรินออกมา

โต้หันไปมองยังปลายเสียง

"ปรางโต้ขอโทษ โต้ไม่ได้ลืมปรางนะ โอ๋เอ๋อย่างอลนะ"โต้เดินเขาไปกอดปราง

"คนใจร้าย อยู่ดีดีก็หายไป คนบ้า"ปรางพูดพลางทุบหน้าออกโต้

"อย่ารองนะคนดี "

"นายรู้ไหมฉันกลัว กลัวว่านายจะทิ้งฉนไปอ่า ไอ้คนบ้า" ปรางพูดพลางร้องไห้ 

"โต้ขอโทษ ต่อไปนนี้โต้จะไม่อย่างงี้อีกสัญญา นะคะคนดี "ปรางพยักหน้าตอบรับโต้แล้วโต้ก็ดึงร่างของเธอเข้ากอด ท้ามกลางสายตาของเพื่อนๆ

---------------------------------------------------------------------------------

เกือบไปแล้วนะหนุ่มโต้ เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปนร่าาา ู^^