จะร้ายหรือจะรัก

---หน้าบ้านพัก---

ทุกคนที่เพิ่งกลับมาจากการสำรวจ ค่อยๆเดินมาหยุดที่หน้าบ้านพัก

“ขอบคุณพี่กันมากนะคะที่ช่วยนำทางให้พวกเรา”ปรางเป็นตัวแทนกล่าวขอบคุณชายหนุ่มที่ช่วยนำทาง

“ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ”กันพูดพลางยิ้มให้กับทุกคน

“งั้นผมว่าพวกเราไปพักผ่อนกันดีกว่า”ฟ้าเสนอ

“ก็ดีเหมือนกันนะคะเหนื่อยกันมาเกือบทั้งวันแล้ว” น้ำเสริม แล้วทุกคนก็แยกย้านกันทยอยขึ้นบ้าน ปรางที่หันมาหยิบกระแล้วกำลังจะเดินไปขึ้นก็ต้องหยุดชงักเมื่อกันเรียกไว้

“เดี๋ยวครับน้องปราง น้องปรางได้เที่ยวที่น้ำตกหลังหมู่บ้านหรือยังครับ”กันเอ่ยถาม

“ยังเลยค่ะ พอดีปรางไม่มีเพื่อนไปอ่าค่ะแล้วอีกอย่างก็ไปไม่ถูกด้วย มันไกลไหมอ่าค่ะ “ปรางถาม

“ไม่ไกลหลอกครับ เดินไปตามทางตรงนั้นเรื่อยๆไม่ถึง 10 นาทีก็ถึงแล้วครับ” กันพูดพลางชี้ไปทางชายป่าหลังหมู่บ้านที่มีทางเดินเล็กๆอยู่

“ขอบคุณนะคะ นึกว่าจะพาปรางไปซะอีกเห็นถาม“ ปรางหันไปยิ้มให้กัน

“พูดซะขนาดนี้ไปด้วยก็ได้ครับ” พูดจบกันก็ยิ้มอย่างขำๆ

“ขอบคุณค่ะงั้นเดี๋ยวอีก ครึ่งชั่วโมงเจอกันนะคะ เดี๋ยวปรางขอเอาของไปเก็บก่อน” ปรางพูดพลางเอามือหยิบเป๋าขึ้นมาชู

“โอเครงั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ” พูดจบกันก็เดินไป แล้วปรางก็หันหลังแล้วเดินขึ้นบันใดบ้านไป แล้วก็ได้เจอกับโต้ท่นั่งอยู่หน้าระเบียงบ้าน

“คุณจะไปไหนกับหมอนั่นหรอ”โต้เอ่ยถาม

“ไปน้ำตกหลังหมู่บ้าน”ปรางพูดพลางปลดกระสะพายหลังออกแล้ววางลงที่ระเบียง

“แต่นี่มันก็เย็นมาแล้ว อย่าไปเลยมันอันตราย”โต้พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

“แต่ฉันจะไป นายไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ไปคนเดียวด้วยพี่กันไปด้วย นายไม่ต้องห่วงหรอก” ปรางอธิบาย

“แต่ผมไม่ให้ คุณพึงเจอกันหมอนั่น คุณไว้ใจเขาได้แค่ไหน”โต้ถามด้วยน้ำเสียงแข็งก้าว

“ฉันหมั่นใจว่าเขาเป็นคนดีแล้วฉันก็จะไปเที่ยวน้ำตกกับเขา”

“แต่ผมไม่อนุญาตให้ไป  นี่เป็นคำสั่ง!” โต้พูดกระแทกเสียง

“แต่ฉันจะไป  นายไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน”

“มีสิทธิสิ คุณอย่าลืมว่าผมเป็นหัวทีมในการสำรวจครั้งนี้ ผมต้องรับผิดชอบชีวิตทุกคน และทุกคนต้องอยู่ในสายตาของผม ผมมีสิทธิที่จะห้ามว่าใครควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร และอะไรที่ผมเห็นว่ามันไม่ปลอดภยผมก็จะไม่ปล่อยมันเกิดขึ้นเด็จขาด ออย่างกรณีของคุณ” โต้พูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดุดันขึ้น

“แต่ฉันจะไป!”ปรางขึ้นเสียง

“แต่ผมไม่ให้คุณไป ถ้าคุณยังขืนที่จะไปผมจะส่งคุณกลับ คุณรู้ไหมถ้าคุณออกไปแล้วเกิดอะไรขึ้น มันคุ้มกันหรอ คุณรุ้ตัวไหมคุณมันเป้นยัยเด็กดื้อ ไม่รู้จักโต เอาแต่ใจตัวเอง ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น เอาความคิดตัวเองเป็นที่ตั้ง “โต้เริ่มขึ้นเสียงใส่

“แล้วนายจะทำไม มันไปหนักส่วนของนาย แล้วฉันก้จะไม่ฟังคำสั่งนายด้วย นี่มันชีวิตฉันจำไว้นายไม่มีสิทธิ แล้วอย่ามาสั่งฉันอีกจำไว้”ปรางตะโกนใส่หน้าโต้

เสียงทะเลาะกันของทั้งสองคนดังมากจนทำให้เพื่อนต้องเปิดประตูออกมาดู

“ได้ถ้าคุณคิดว่า สิ่งที่คุณคิดมันถูกไปซะหมด คุณก็ไปเลยอยากจะไปไหนก็ไป อยากออกไปตายที่ไหนก็ ผมจะไม่เป็นห่วงคุณอีก ผมจะไม่สนใจยัยเด็กไม่รู้จักโตอย่างคุณ อยากจะไปไหนไปเลย ออกไปเลย” โต้ตะโกนใส่ปรางอย่างหมดความอด ที่เขาทั้งเป็นห่วงเธอ พยายามดูแลเธอแต่เธอกลับไม่เปิดรับมันเลย

ปรางที่ยืนนิ่งเพราะตกใจกับคำพูดและท่าทางที่ขึงขังของโต้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนมันดูหน้ากลัวหน้าหวั่นเกรง เขาดูเหมือนไม่ใช่โต้คนที่ไ่ว่าเธอจะชวนทะเละแรงแค่ไหนเขาก็ไม่เคยโกรธ เธอตกใจอย่างมากตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลรินออกมาจากตา โต้เห็นอย่างงั้นจึงค่อยๆซอฟอารมณ์ตัวเองลงแล้วพยายามจะปลอบและขอโทษเธอ แต่มันสายไป

“ปราง คือโต้”ยังไม่ทันที่โต้จะพูดอะไรปรางก็ตะโกนขึ้น

“ทำไมต้องโกธรขนาดนี้ด้วย ทำไมต้องมาตะโกนใส่ฉันด้วย ฉันกลัวน่ะ ไอ้คนบ้า ขอบใช้อารมณ์ฉันเกลียดนาย” ปรางตะโกนใส่โต้ทั้งน้ำตาแล้ววิ่งลงบ้านไป

น้ำที่เห็นอย่างงั้นเลยวิ่งตามเพื่อนไป

“ปราง รอฉันด้วย อย่าไปคนเดียวมันอันตรายนะ” น้ำพูดพลางวิ่งตามปรางออกไป

----------------------------------------------------------------------------------

เอาละสิ ปรางโกระโต้ซะแล้ว เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อต้องติดตาม ^^