Finish ฉันกับนายมาเป็นแฟนกันเถอะ

     เอาล่ะหลังจากที่ฉันนึกย้อนไปในอดีตแล้ว ฉันคิดว่าที่ฉันพูดออกไปตอนนั้นคงเป็นเรื่องไร้สาระ
สาเหตุที่หมอนั้นเกียจฉัน
1. โดนฉันที่(เคย)เป็นเพื่อนสนิทบอกชอบ
2. คิดไม่ออก....
3. ที่ฉันบอกชอบหมอนั่นเพราะหน้าตาและอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น
4. แสดงว่าฉันไม่ผิด ตอนนั้นยังเด็กมากคงพูดออกไปโดยไม่คิด 
     จริงๆแล้วฉันไม่ได้ชอบหมอนั้น เย้ๆๆ ไชโยในที่สุดฉันก็รู้ความจริงสักที ทุกคนค่ะช่วยกรุณาลืมเรื่องที่ฉันบอกว่าชอบแจ็คไปด้วยนะคะ
     ดังนั้นเมื่อฉันได้นั่งทบทวนไปมา แล้วคิดว่าดีที่สุดแล้ว ฉันจึงตัดสินใจเดินลงไปข้างหลัง
ห้องรับแขก (กลายเป็นโต็ะสุกี้)
"เออ.....คือ"
ฉันค่อยๆโผล่หัวออกไป
"อ้าวพิงค์กี้ หายไปไหนมาลูก ทุกคนเขากำลังรอกันอยู่นะ เห็นมั้ยว่าแจ็คเขายังไม่ได้กินเลย มัวแต่รอลูกอยู่คนเดียวเนี่ย"
     ใครบอกให้รอย่ะ แต่แม่ค่ะพูดว่าทุกคนรออยู่ มันก็มีแม่ที่กินแล้ว กับยัยกีวี่ไม่ใช่เหรอ สรุปนะคือมีกันแค่3คนเอง แต่แจ็ครอฉันทำไมล่ะ
"พิงค์กี้มากินด้วยกันสิ"
แจ็คยิ้มแล้วมาจับแขนให้ฉันนั่งลง
"เออ....คือ...."
     แจ็คหยิบถ้วยและอุปกรณ์ในการกินมาให้ฉัน ยื่นมาจนแทมจะทิ่มลูกตาฉันอยู่แล้ว ฉันก็ได้แต่รับมาเท่านั้น ทำไมแจ็คถึงยังทำตัวปกติจังนะ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ในตอนนั้นฉันกลัวแจ็คมากเลยล่ะ สายตาเขาแบบน่ากลัว คงโกรธมากสินะ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ดูปกติจังนะ ที่จริงฉันควรจะดีใจมากกว่านี้นะที่แจ็คกลับมา แต่ฉันกลับรู้สึกยังไงไม่ถูก และทั้งๆที่ไม่อยากให้กลับมา 
เขาก็กลับมา.....
 
หลังจากกินสุกี้เสร็จ และทำความสะอาดเสร็จแล้ว
     ในขณะที่ฉันนั่งกินสุกี้นั่น หรือแทบจะไม่ได้กินเลย เพราะฉันกินไม่ลงที่มีแจ็คนั่งอยู่ข้างๆ เขาเงียบมากอ่ะ ตั้งตากินสุกี้อย่างเดียวเลย ไม่สนใจฉันเลยยย แต่ก็ไม่ถึงกับไม่สนใจหรอกนะ ระหว่างกินเขาก็ตักนู้นตักนี่ มาให้ฉันตลอด
โคตรอึดอัดเลยโว้ยยยย
     ส่งกีวี่กลับบ้านฉันก็กลับเข้ามาและนั่งเล่นตากลมอยู่หน้าบ้าน อากาศคืนนี้เย็นสบาย สงสัยพรุ่งนี้ตื่นสายแน่เลย อากาศดีเกินไปแล้วนะะะ
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"
อุ้ยย นั่นแจ็คนี้น่าาา มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียงกันเลย
"อืม แต่พอดีจะขึ้นแล้วล่ะ ไปก่อนนะ"
     ฉันพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองหน้าเขาโดยตรง และเดินให้ห่างจากที่ตรงนั้นให้มาที่สุด แต่.....ก็ไม่เป็นผล ฉันถูกแจ็คจับแขนเอาไว้ เขาจูงฉันให้กลับมานั่งเหมือนเดิม ส่วนเขาก็นั่ง ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนา ฉันกลัวเขาจะพูดเรื่องนั้นฉันจึงสารภาพผิดออกไปก่อนเผื่อเขาจะให้อภัย(มั้ง)
"ฉันขอโทษนะสำหรับเรื่องเมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นฉันหน้ามืดตามัวไปหน่อย ก็เลยพูดเรื่องไร้สาระไป ฉันขอโทษจริงๆนะ นะ ยกโทษให้ฉันด้วย"
"55555 "
เขาหัวเราะ ทำไมล่ะะะะ เขาหัวเราะทำไมมม ฉันทำอะไรผิด
"เรื่องนั้นน่ะฉันลืมไปหมดแล้วล่ะ ฉันแค่อึ้งเฉยๆเท่านั้นเอง ต่อไปนี้ฉันกับเธอจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ย"
ขอ อึ้ง แปป 
"ดะ.....ดะ...ได้สิ ฉันน่ะอยากกลับมาเป็นเพื่อนนายตั้งนานแล้วนะ"
ฉันโผเข้ากอดแจ็คโดยไม่อายเลย (ปกติเข้าหาผู้ชายบ่อย อิๆ)
"ดีใจจัง"
เขาหน้าแดงมาก แสดงว่าเขาหายโกรธฉันแล้ว แต่....
"แล้วทำไมนายถึงหนีไปต่างประเทศล่ะ"
"ฉันไม่ได้หนีนะ พอดีวันนั้นพ่อของฉันเขาได้งานใหม่แล้วงานใหม่ที่ว่าก็ต้องไปประจำตำแหน่งที่ต่างประเทศด้วย ฉันก็เลยต้องรีบไป ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก มันกะทันหันจริงๆ"
แล้ว แล้ว 1 อาทิตย์กับที่ฉันต้องมานั่งตาบวม กับ กับ5ปี ที่แสนทรมาณนั้นมันคืออะรายยยย
แต่ก็ไม่เป็นไรรร ถ้าแลกกับเพื่อนที่ดีที่สุดกลับคืนมา
"ไปนอนกันเถอะ พิงค์"
     พิงค์เหรอ เกือบลืมชื่อนี้ไปแล้วนะ มีแต่คนที่ฉันสนิทมากกกกกก ถึงจะเรียกแบบนี้ได้ ใครเรียกฉันแบบนี้ อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตอยู่ต่อ...เลยยย