หนี้รัก...สัญญข้ามภพ

 
     ท่ามกลางความมืดมิดและเงียบสงบแห่งรัตติกาล แสงจันทร์ที่สาดส่อง หมู่ดาวที่พร่างพราวอยู่เต็มท้องฟ้า ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนงดงามยิ่งนัก ร่างเล็กจ้องมองท้องฟ้ากว้างอันไร้ซึ่งขอบเขตพร้อมแย้มยิ้มเป็นสุข ดวงดาวกำลังนำทาง พาให้เด็กชายไปยังที่แห่งนั้น ที่แห่งความทรงจำ จุดเริ่มต้น และเด็กชายก็หวังให้มันเป็นที่สิ้นสุดด้วยเช่นกัน
     บ้านเรือนไทยยกใต้ถุนสูงตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้น้อยใหญ่ที่แข่งกันผลิดอกออกผลราวกับจะอวดให้ผู้ที่มาเยือนถึงเรือนได้เห็นแต่ในอีกแง่มุมก็เหมือนเป็นการต้อนรับการมาเยือนของเขา...ผู้ที่คุ้นเคย...ผู้ที่เคยเป็นนาย...
     ร่างของเด็กชายยืนมองภาพความงดงามตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม คิดถึงเหลือเกิน... มือเล็กยื่นไปสัมผัสประตูรั่วทำจากไม้ที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่ได้ไม่นานพร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดี ในที่สุดก็ได้กลับมาอีกครั้ง ได้มายืนอยู่ที่นี่อีกครั้ง...อีกไม่นาน...
     เราจะได้เจอกัน....
     “มีอะไรหรือเปล่าคะ” ทิพย์มณีพาร่างอุ้ยอ้ายของตนเองเข้ามาใกล้รั่วบ้านเมื่อเห็นว่ามีคนยืนอยู่ เธอพยายามเพ่งมองแต่ด้วยความสว่างอันน้อยนิดและช่องรั้วบ้านที่ถี่ทำให้ไม่สามารถเห็นหน้าของคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านเธอได้
     “ท้องของคุณ...” เสียงนุ่มทุ้มพูด
     “คะ? อ๋อ ใช่ค่ะ” หญิงสาวรู้สึกงงเล็กน้อยกับคำถามของเขาก่อนจะเข้าใจเมื่อเขาชี้มาที่ท้องที่นูนออกมาจนเห็นได้ชัด
     “ยินดีด้วยนะครับ” เขาแสดงความยินดีด้วยถ้อยคำแสนสุภาพ
     “ขอบคุณค่ะ” ทิพย์มณียิ้ม มือบางลูบไปยังท้องของตนอย่างทะนุถนอม
     “ดูแลเธอให้ดีด้วยนะครับ...”
     “คะ?”
     “...จนกว่าจะถึงเวลานั้น ผมฝากเธอด้วย”
ทิพย์มณีฟังคำพูดที่เหมือนแฝงความนัยบ้างอย่าง อย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่ความรู้สึกภายในจิตใต้สำนึกจะเริ่มเตือนเธอ ร่างของเขาที่เคยยืนอยู่ก็ได้หายไปแล้ว หายไปราวกับไม่เคยมีใครยืนอยู่ตรงนั้นเลย
     “หายไปไหนแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง
     “ทิพย์คุณมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ผมตามหาคุณให้ทั่วเลยรู้มั๊ย” ชีวสาธน์ทำหน้าดุแต่น้ำเสียงที่ใช้กลับอ่อนโยนแฝงไปด้วยความห่วงใย
     “ฉันเห็นว่ามีคนมายืนอยู่หน้าบ้านนะคะเลยเดินออกมาดู”
     “ทิพย์...” สีหน้าของชายหนุ่มเริ่มไม่ดีเมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยาสาวของตนพูด ซึ่งหญิงสาวก็พอจะรู้ตัวถึงได้ยิ้มอ่อนโยนออกมาพลางจับมือของสามีขึ้นมาแนบท้องที่นูนของตน
     “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เขาแค่เป็นห่วงลูกของเราเฉยๆ อย่าคิดมานะคะ” เธอพูดปลอบ
     “แต่ว่า...” ชีวสาธน์จะพูดต่อแต่ถูกทิพย์มณีเอามือปิดปากไว้ซะก่อน
     “ไม่เอาค่ะ ไม่พูดแล้ว เราขึ้นบ้านกันดีกว่าป่านนี้คุณแม่เป็นห่วงแย่แล้ว”
     “อืม” ชายหนุ่มรับคำ
     ชายหนุ่มเดินขึ้นบ้านพลางมองไปรอบตัวอย่างระแวดระวัง แขนแกร่งก็คอยโอบกอดประคองภรรยาสาวไว้แนบอกอย่างหวงแหน คุณพิมพ์พรรณแม่ของทิพย์มณีที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ได้แต่ทอดถอนหายใจถึงชะตากรรมกำลังเวียนกลับเข้ามาบรรจบกันอีกครั้ง...ชะตากรรมอันแสนเศร้า
     “ตาสาธน์ แม่ของคุยกับแม่ทิพย์หน่อยได้มั๊ยลูก” คุณพิมพ์พรรณเดินเข้ามาหาทั้งคู่
     “ได้ครับคุณแม่ งั้นผมขอตัวก่อน”
     ชีวสาธน์เมื่อเห็นสีหน้าของแม่ภรรยา ตนก็พอจะเข้าใจได้ดีว่าท่านเป็นกังวลอะไรอยู่และเขาก็พอรับได้ว่าเรื่องบางเรื่องจากบ้านหลังนี้เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก ถึงได้ยอมเดินออกมาอย่างง่ายดาย
     เมื่อชายหนุ่มจากไปคุณพิมพ์พรรณถึงได้เริ่มพูดบางสิ่งกับลูกสาว เรื่องราวของบ้านหลังนี้ ความหลัง ความเจ็บปวด ชะตากรรมที่หวนคืนและทุกอย่าง เรื่องราวที่มีแต่คนในบ้านเท่านั้นที่มีสิทธิรู้...
     “ทิพย์อย่าลืมที่แม่บอกนะลูก ถ้ายังไม่ถึงเวลา อย่าให้เธอกลับมา...” คุณพิมพ์พรรณกำชับคำพูดสุดท้ายกับบุตรสาวก่อนจะเดินไปพัก ปล่อยให้ทิพย์มณีใช้ความคิดไตร่ตรองเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง
     “เมื่อยามรัก...ก็รักมาก...เมื่อยามเจ็บ...ก็คงเจ็บมากเช่นกัน สินะ” เธอเหม่อมองท้องฟ้าแล้วพูดออกมาแผ่วเบาพร้อมกับลูบท้องที่โตจนใกล้คลอดของเธออย่างรักใคร่ เด็กในท้องเหมือนตอบรับคำพูดนั้นด้วยเท้าเล็กๆ ที่ถีบออกมาจนเห็นเป็นรอยเท้า
     ร่างของทิพย์มณีค่อยๆ ทรุดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งร่างกายโดยเฉพาะที่ท้อง คลอดเธอใกล้จะคลอดแล้ว ทิพย์มณีรู้สึกได้ เธอพยายามร้องเรียกสามีและก่อนที่สติเธอจะเริ่มเลือนรางเธอเห็นเขา...เขาเดิมเข้ามาใกล้แล้วย่อตัวลงใกล้เธอ มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นลูบลงที่ท้องนูนป่องของเธออย่างเบามือ แล้วเขาก็หายไปพร้อมกับความเจ็บที่ทุเลาลง จะมีก็เพียงเสียงแผ่วเบาที่ดังมากับสายลม...
     พี่จะรอ....
 
     คำสาปแช่งจากแรงรักแรงแค้นที่แฝงไปด้วยความเศร้ายังคงดังก้อง ล่องลอยไปตามสายลมที่พัดผ่านเพื่อติดตามหาเขาอยู่ร่ำไป ทุกภพ! ทุกชาติ!!