คลาสโนวี่สุดเเสบเดิมพันหัวใจนายเย็นชา

   อดีตของเจมิน

 "เจมิน"

ชั้นละสายตาจากสายฝนเเละหันไปมองผู้ชายที่ยืนข้างๆ ตอนนี้เรากำลังยืนหลบฝนอยู่ข้างตึกเก่าๆ

จีซูอายุมากกว่าชั้นสองปี เเต่ชั้นถูกห้ามไม่ให้เรียกเขาว่าพี่ เหตุผลคือเขาไม่อยากให้ชั้นเป็นน้องสาว

เมื่อได้ฟังก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นพิเศษต่อเขามากกว่าคนอื่นๆ

   ตั้งเเต่เกิดมาชั้นรู้จักผู้ชายเพียงไม่กี่คน เพราะเรียนโรงเรียนสตรีมาตั้งเเต่ประถม ไม่รู้ว่าเพราะอ่อนหัด

ในเรื่องของความรัก หรือเพราะจีซูดึงดูดใจชั้นจนถอนตัวไม่ขึ้นกันเเน่ ตั้งเเต่ที่เขาเข้ามาในชีวิต ชั้นก็ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่เขาหยิบยื่นมาให้หรือเเม้เเต่สิ่งที่เขาเอาไปจากชั้นได้สักครั้ง ไม่ว่าจะเป็น

อ้อมกอดที่อบอุ่น จุมพิตที่สามารถละลายชั้นให้กลายเป็นขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน เสียงกระซิบที่ฟังครั้งใด

ก็สุขใจเมื่อนั้น

  ช้นขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของจีซู ใบหน้าเรียวสวยริวฝีปากบางมีเสน่ห์ คิ้วเข้มเรียงกันเป็นระเบียบ ตาคมดุจเหยี่ยวที่มักจะดึงดูดเเละตึงชั้นไว้ทุกครั้ง ผมเปียกๆ ของเขาที่มีน้ำหยดลงมาทำให้ตอนนี้จีซูดูเหมือนเทพบุตร ดูลึกลับน่าค้นหาเเต่ทว่า เขาอยู่ในเงามืด ใช่! นั่นเเหละ

คือสิ่งที่ชั้นรับรู้ได้จากคนตรงหน้า

 "ค่ะ?" ถึงจะรู้สึกกลัว เเต่ก็ขานรับออกไป จีซูขยับเข้ามาหาชั้น เเละใช้มือเขี่ยปอยผมของชั้นออกไปจากเเก้ม ใบหน้าเขาใกล้เข้ามาเรี่อยๆ ริมฝีปากเย็นเฉียบทาบลงมาเเผ่วเบา ก่อนจะหนักหน่วงขึ้น นี่

ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขาหยิบยื่นมาเเละเอาไปจากชั้น เป็นสิ่งที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ เพราะชั้นเป็นของเขาทั้งตัวเเละหัวใจ ชั้นคงจะโง่มากที่คิดว่าคงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดเขา จีซูถอนจูบออกเเละมองเข้ามาในตาชั้นนิ่ง ทว่ามันต่างไปจากทุกครั้ง ไม่มีอ้อมกอดหลังจุมพิต ไม่มีเสียงกระซิบว่า รัก มีเพียงลมหายใจ

ที่หนาวเหน็บ "เรา.....เลิกกันเถอะ" ชั้นรู้สึกเหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ร่างกายเเข็งทื่อ 

ดวงตาเบิกค้าง ก่อนสะท้านไปทั้งตัว น้ำฝนคงทำให้ชั้นหนาว สายลมคงทำให้ชั้นสั่น ชั้นคิดว่าชั้นหูฝาด ถึงกระนั้นชั้นก็สะดุ้งตัวเมื่อจีซูปล่อยมือออกจากไหล่ของชั้น

"มะ...เมื่อก็บอกว่าอะไรนะ" ชั้นรู้สึกเหมือนเสียงที่ถามไป ไม่ใช่เสียงของชั้น เพราะมันเเหบปร่าเเละฟังดูสับสน จีซูหันหน้าออกไปทางถนนเเละมองไปที่รถมอเตอร์ไซค์ BMW ของเขาซึ่งจอดตากฝนอยู่ ที่เเฮนด์รถด้านซ้ายมีตุ๊กตาไล่ฝนพลาสสติกสีชมพูที่ชั้นคล้องเอาไว้ ด้วยหวังว่ามันจะช่วยไล่ฝนตอนที่เขาพาชั้นไปเที่ยว เเต่ดูเหมือนวันนี้มันจะไม่ทำหน้าอย่างที่ชั้นคาดหวัง เพราะตอนนี้ตุ๊กตาสีชมพูเเค่ห้องต่องเเต่งเเกว่งไปมายอมต้องกระเเสลมฝน ร่วมเป็นพยานรับรู้ว่าชั้นกำลังถูกบอกเลิกเเค่นั้นเอง ซึ้งชั้นภาวนาขอให้จีซูหันกลับมาาลูบหัวชั้นเบาๆอย่างเคย ยิ้มอ่อนโยนให้ชั้นเเล้วบอกว่าเขาเเค่ล้อเล่น "ชั้นบอกว่า......เราเลิกกันเถอะ ชั้นเอาเธอไปเดิมพันกับเพื่อน หากชั้นได้ทุกอย่างมาจากเธอ ทั้งตัวเเละหัวใจชั้นก็ชนะ เเละตอนนี้ เกมจบเเล้วกลับไปที่ๆเธออยู่ได้เเล้ว เจมิน ชั้นกับเธอเราอยู่กันคนละโลกกัน" เสียงฟ้าผ่าทำให้ชั้นนั่งลงปิดหูเเล้วกรีดร้อง จีซูไม่ได้หันมามองเเต่เดินไปขึ้นรถของเขาเเล้วขับออกไปอย่างไม่ลังเล ชั้นรู้สึกราวกับหัวใจถูกบดขยี้เป็น

ผุยผง เจ็บปวดทรมานเเทบดิ้นตายลงตรงนี้

"ไม่!!!!"

หลังจากวันนั้น ชั้นก็ไม่ได้เจอจีซูอีก ชั้นพยามติดต่อเขาทุกรูปเเบบ ทั้งโทรหา ส่งข้อความ อีเมล์ เฟสบุ๊ค ทุกๆช่องทางที่เคยติดต่อกันเเต่ก็ไม่เคยติดต่อกลับมาเเม้เเต่ช่องทางเดียว เขาทำให้ชั้น

รู้สึกเหมือนคนใกล้ตายลงไปทุกที กระทั่งวันจบการศึกษามาถึง ชั้นได้พบเขาอีกครั้งโดยบังเอิญ เเวบเเรกที่เห็นเขาไกลๆชั้นก็จำได้ทันที เเม้ว่าเขาจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายก็ตาม 

หัวใจที่เจ็บปวดของชั้นเริ่มร้องครำ่ครวญอีกครั้ง พอเห็นว่าเขายังหัวเราะได้ ใจชั้นก็บีบรัด

ชั้นค่อยๆก้าวเดินตรงไปที่กลุ่มผู้ชายสามคนที่ยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องดนตรี ก่อนจะชะงักลงเมื่อจีซู

หันไปกวักมือเรียกผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเดินออกมาจากร้าน น้ำตาขอชั้นเอ่อมาขังที่ขอบตาตอนที่เห็น

เขาโยกศีรษะของเธอคนนั้นเบาๆ เหมือนที่เขาเคยทำกับชั้น ยิ่งตอกย้ำรอยเเผลในใจชั้นให้เปิดอยากที่จะสมาน "ฮึก ฮือๆๆ" ชั้นปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างร้าวรานใจ จิกเล็บลงบนฝ่ามือเเล้วเดินเข้าหาเขา พี่โบนหันมาเจอชั้นก่อนเเล้วจึงหันไปสะกิดพี่รอนที่อยู้ข้างๆ เเล้วรอยยิ้มของทุกคนก็เลือนหายไปจากใบหน้า จีซูคนสุดท้ายที่เห็นชั้น ทันทีที่สบตากันเเววตาเขาก็เปลี่ยนไป 

มันเย็นเยือก ว่างป่าวจนชั้น พูดไม่ออก "เจมิน" นี่คือคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากของเขาหลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมา 16 วัน ชั้นสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างพากัน

มองมาทางชั้นด้วยความสงสัยใคร่รู้ 

"คิดถึง....เจมินคิดถึงจีซู ฮึก! เเล้วจีซูล่ะ คิดถึงเจมินบ้างไหม " น้ำเสียงของชั้นสั่นเครือ สะอื้นจนตัวโยนเเต่คนตรงหน้ากลับนิ่งเฉย

"ไม่เลย" ชั้นรู้สึกเหมือนถูกกระชากเอาวิญญาณออกจากร่าง เข่าเเทบทรุดลง เเต่สิ่งที่ยังทำให้ชั้นยืนอยู่ได้ด้วยขาตัวเองเพราะความผิดหวังอย่างรุนเเรง จนทำให้ตัวเเข็งทื่ออยู่ในขณะนี้

"บอกเเล้วว่าเลิกก็คือเลิก ถ้าไม่อยากเจ็บก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก เพราะชั้นคงให้อย่างที่เคยให้เธอไม่ได้ มันจบเเล้วเจมิน" พอพูดจบเขาก็จูงมือผู้หญิงคนนั้นเดินเฉียดหน้าชั้นไป พี่รอนทำท่าจะพูดเเต่ก็ไม่พูด เเละเดินจากไปอีกคน

วินาทีเเรกเราสบตากันเขายิ้มให้ชั้น        นั่นคือครั้งเเรกที่เจอกัน

วินาทีสุดท้ายเราสบตากัน ใบหน้าเขาเรียบเฉย คำพูดเย็นชา   นี่น่ะเหรอคือครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะจากกัน

"กรี๊ดดดดดด!!" ชั้นกรี๊ดออกมาสุดเสียง ตอนนี้ชั้นหัวหมุนคว้าง ความรู้สึกไม่ต่างไปจากหญิง

หัวใจสลาย ชั้นหันไปมองจีซู ทุกคนต่างก็หันมามองชั้นด้วยความตกใจ ยกเว้นเขาเเค่คนเดียวจริงๆ

"ทำไมล่ะจีซู เพราะยัยนี่ใช่มั้ยที่ทิ้งกันได้เลือดเย็นอย่างนี้"(เลือดเย็นไม่ใช่สัตว์เลือดเย็นนะ-0-)