อำมหิต...สั่งตาย

     พวกวินพากันมานั่งทานอาหาร ในร้านอาหารแห่งหนึ่งในสยามพารากอน ต่างคนต่างติดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องเรียนวันนี้ ที่กิตติ์ดนัยมาหลอกหลอนเพื่อนๆ ทุกคนถึงในห้องรวมทั้งครูพล
"พวกมึง... พวกมึงว่าผีไอ้กิตมันจะตามมาหลอกพวกเราป่ะว่ะ"อาร์มพูดขึ้น ทำเอาทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว
"มึงกลัวหรอว่ะ แค่ผีไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกเว้ย"วินพูด
"แต่วันนี้มันหลอกพวกเรายกห้องเลยนะ กูว่าที่ครูพลมีแผลที่ปาก น่าจะเป็นฝีมือมันด้วยนะเว้ย"อาร์มพูด
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก"วินพูด
"ถ้าจะมีใครสักคนต้องกลัว ก็ต้องเป็นไอ้นนท์ล่ะว่ะ แม่งจัดหนักกว่าคนอื่น"หมอกพูด
"อ้าว อะไรว่ะก็ตอนนั้นคนมันโมโหนี่หว่า ถ้ามันยอมสละทุนแต่แรก มันคงไม่ต้องมาตายแบบนี้หรอก"นนท์ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุย มอสกลับมีอาการตัวสั่นหวาดกลัว สายตาสอดส่องไปรอบๆ อย่างหวาดระแวงตลอดเวลา จนอาร์มต้องยื่นมือมาสะกิดที่ไหล่
"เฮ้ย ไอ้เชี่ยมอส!!"อาร์มสะกิดตัวมอส จนอีกฝ่ายสะดุ้ง
"เอ้ย!! มีไรว่ะ ตกใจหมด..."มอสทำหน้าตกใจ
"มึงเป็นไรว่ะ ดูแปลกๆ นะ"อาร์มถาม
"ปะ.. ปะ.. เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"มอสตอบแต่สายตายังคงมองไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว
"สงสัยกลัวผีไอ้กิตแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องกลัวหรอกเว้ยมันไม่ทำไรพวกเราหรอก"วินพูด
"นายมั่นใจได้ไง กิตอาจจะตามมาฆ่าพวกเราทีหลังก็ได้ พวกนายก็ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ"มอสพูด
"ไอ้มอสแม่งป๊อดว่ะ แค่ผียังกลัว"หมอกพูดพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก
"เออ พวกมึงไม่กลัวก็ตามใจ กูขอตัวกลับก่อนนะ"มอสรีบลุกจากโต๊ะพร้อมกับวางเงินไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะเดินออกไป
ท้องฟ้าที่เคยสว่างเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ที่สลัมแห่งหนึ่งห่างไกลจากตัวเมือง วิทย์และพรรคพวกกำลังเดินเข้าซอยบ้านอย่างสบายใจ ด้วยความที่พวกเขาเป็นนักเลงขาใหญ่ จึงไม่มีใครกล้ายุ่ง ผู้คนที่เดินผ่านยังต้องหลบให้อย่างกลัวเกรง
เว้นแต่เพียงเด็กผู้ชายคนนึงที่ยืนอยู่กลางถนน ในชุดนักเรียน 
"เฮ้ย!! หลบดิว่ะ พวกกูจะเดิน หลบไป!!"วิทย์ตะคอกใส่เด็กผู้ชายคนนั้น
เด็กผู้ชายคนนั้นกลับยืนนิ่ง ไม่มีท่าทีสนใจนักเลงกลุ่มใหญ่แม้แต่น้อย
"เฮ้ย!! ลูกพี่กูสั่งทำไมไม่ทำตามว่ะ อยากโดนตีนใช่มะ"นักเลงหนุ่มคนนึงเดินเข้าไป
เด็กผู้ชายคนดังกล่าวค่อยๆ หันหน้ามาหาพวกเขา แต่ตัวไม่ขยับตาม ใบหน้าเด็กผู้ชายคนนั้นคือเด็กหนุ่มที่พวกเขาเพิ่งรุมกระทืบไปเมื่อวาน
"พวกมึงจำกูได้มั้ย ไอ้พวกนักเลงชั้นต่ำ"กิตติ์ดนัยแสยะยิ้มให้อย่างน่ากลัว
"เฮ้ย!! ผี ผี!!"นักเลงอีกคนร้องโวยวายก่อนที่จะวิ่งหนีไป
ไม่นานนักกลุ่มนักเลงของวิทย์พากันวิ่งหนีกิตติ์ดนัยเข้าไปในบ้านพักของพวกเขา กิตติ์ดนัยไม่มีทางปล่อยให้รอดแน่นอน เขารีบลอยตามไปติดๆ
กลุ่มนักเลงเข้ามาในบ้านพัก ก็พากันปิดประตูล็อกกลอนสนิท วิทย์นั่งหอบอยู่บนโซฟาตัวเก่า 
"แม่งเอ๊ย ผีไอ้เด็กนั่นมาไงว่ะ"วิทย์พูด
"พี่...พี่..."นักเลงคนนึงพยายามชี้ไปที่บันได
วิทย์มองไป ก็เห็นกิตติ์ดนัยนั่งอยู่ตรงบันไดบ้าน กิตติ์ดนัยนั่งก้มหน้า ผิวขาวซีดจนเห็นเส้นเลือด
"จำได้มั้ย เมื่อวานพวกมึงทำไรกับกูไว้บ้าง"กิตติ์ดนัยเงยหน้าขึ้นมามองพวกนักเลงตรงหน้า ที่กำลังนั่งมองเขาอย่างหวาดกลัว
กิตติ์ดนัยใช้มือที่มีกรงเล็บแหลมยาว กรีดลงหน้าผากตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆ ลากมันลงมาถึงแก้ม จนเป็นแผลเปิดกว้าง เลือดสดๆ ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"แผลนี่ไง ที่มึงทำไว้กับกู"กิตติ์ดนัยพุ่งเข้าตรงหน้าของวิทย์ จนเข้าหงายท้องไป
กิตติ์ดนัยขึ้นมาเหยียบยอดอกของวิทย์ ก่อนที่จะชี้หน้าเขา สายตาอาฆาตรแค้น ดวงตาแดงก่ำเป็นสีเลือด
"วันนี้เป็นวันที่พวกต้องตาย ไปชดใช้กรรมในนรก"
สิ้นเสียงของกิตติ์ดนัย จู่ๆ ภายในบ้านก็มีไฟลุกขึ้นมาอย่างดื้อๆ แบบไม่ทราบสาเหตุ
ไฟลุกขึ้นท่วมบ้าน พรรคพวกของวิทย์ดิ้นทุรนทุราย พยายามหนีตายกับเปลวไฟที่กำลังลุกท่วมอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย เฮ้ย!! จะทำไรว่ะไอ้ผีบ้า อย่าขาดพวกกูนะเว้ย"วิทย์พยายามดิ้น แต่กิตติ์ดนัยยังคงเหยียบยอดอกของเขาอยู่
"ไม่ต้องกลัวหรอก มึงได้ตายทรมานกว่าคนอื่นแน่นอน"กิตติ์ดนัยใช้กรงเล็บจิกหน้าของวิทย์พร้อมกับโยนเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชน
"โอ๊ยยยยยยย ร้อน ร้อนนนน"วิทย์วิ่งหนีออกมาจากกองไฟ ทั้งเนื้อทั้งตัวเขามีไฟลุกเต็มตัว
ในขณะที่พรรคพวกของเขาพยายามที่จะเปิดประตูหนีออกไป ก็ไม่สำเร็จ ตัวบ้านเริ่มทรุดลงเรื่อยๆ กิตติ์ดนัยยืนหัวเราะสะใจอยู่ภายในบ้าน 
"ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วย"ต่างคนต่างพากันตะโกนร้องให้ช่วย แต่ไร้ประโยชน์  เนื้อตัวบางคนเริ่มพุพองเพราะไฟไหม้
วิทย์พยายามจะวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อหวังจะเอาน้ำราดตัว แต่มีมือของกิตติ์ดนัยจับขาเขาไว้ จนวิทย์สะดุดล้มนอนกลับพื้น ไฟยังคงลุกท่วมตัว ไม่แพ้กับเปลวไฟที่ลุกท่วมบ้าน 
"ปล่อยกู ปล่อย ร้อนๆๆ ร้อนนนน"วิทย์พยายามสะบัดข้อเท้าหนีแต่ไร้ประโยชน์ 
กิตติ์ดนัยลากวิทย์โยนเข้ากองไฟอีกครั้ง คราวนี้วิทย์กลับโดนไฟท่วมตัวมากกว่าเดิม ภายในบ้านยิ่งมีไฟลุกขึ้นเรื่อยๆ กลุ่มนักเลงเริ่มทนไม่ไหว จะขาดใจตายกันเสียให้ได้
"แบบนี้สินะที่เรียกว่าย่างสด... ลาก่อน!!"
สิ้นเสียงกิตติ์ดนัยบ้านพักของพวกนักเลงก็ระเบิด ตู้มมม ใหญ่ จนไฟลุกท่วม ชาวบ้านระแวกนั้นพากันช่วยหาน้ำมาดับไฟ แต่ถึงจะทำให้ไฟสงบได้ ก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะนักเลงในบ้านหลังนั้นได้ตายหมดแล้ว...
เช้าวันต่อมา ข่าวเรื่องไหม้บ้านของพวกนักเลงในสลัม ก็ถูกพูดถึงกันสนั่นโลกโซเชี่ยล และเรื่องนี้ก็รู้มาถคงหมอก ที่เป็นคนสนิทกับนักเลงกลุ่มนี้มากที่สุด โดยเฉพาะวิทย์
"ชิบหาย!! พวกพี่ๆ นั่นตายแล้วว่ะ"หมอกพูด จนเพื่อนๆ ในกลุ่มหันมามองกันเป็นตาเดียว
"หมายความว่าไงว่ะมึง"วินถาม
"ไฟไหม้บ้านพี่วิทย์ เมื่อคืนว่ะ...น่าจะตายยกกลุ่มเลย"หมอกพูด
วินถึงกับลุกจากที่นั่งขึ้นมาทีเดียว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของหมอกขึ้นมาอ่านข่าว
"ไม่จริงน่ะ ไม่มีใครรอดเลยหรอว่ะ..."วินพูด
"ต้องเป็นฝีมือของกิตแน่ๆ ทำไงดี ต่อไปพวกเราต้องโดนแน่ๆ ทำไงดี"มอสเริ่มกลัว
"โอ๊ยยย ไอ้มอสมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ ไม่ใช่ฝีมือผีที่ไหนหรอก"อาร์มพูด
"มึงคิดว่าไงว่ะวิน.... มึงว่าฝีมือมันป่ะว่ะ"หมอกหันไปถามวิน
"กู...ไม่แน่ใจว่ะ อาจจะใช่...ก็ได้มั้ง..."วินบอก
ในเวลาเดียวกันชานนท์กำลังเดินเข้ามาทราหอสมุด เพื่อนำหนังสือมาคืน ชานนท์รีบเดินไปที่โต๊ะของคุณครูที่รับหน้าที่ดูห้องสมุด
"ผมเอาหนังสือมาคืนครับ"นนท์ยื่นหนังสือวางบนโต๊ะ ชานนท์รีบรูดซิบกระเป๋า
มือขาวซีดของใครบางคนนั้น ยื่นมาหยิบหนังสือเล่มนั้น 
"ชานนท์..."
เสียงเรียกนั่นฟังดูคุ้นหูของเขาเป็นอย่างดี เมื่อนนท์หันไปมองก็พบว่ากิตติ์ดนัยยืนอยู่บนโต๊ะ มองหน้าเขาดเวยความเครียดแค้น
"เฮ้ย!!! กิต..."
"มึงฆ่ากู มึงเจอดีแน่"กิตติ์ดนัยชี้หน้า ชานนท์วิ่งหนีออกจากห้องไปทันทีด้วยความกลัว
ทิ้งให้คนในห้องสมุดนั่งงุนงง กับชานนท์ที่ร้องโวยวายวิ่งออกไปเมื่อครู่
ชานนท์วิ่งถึงบันไดโรงเรียน เขายืนหอบสักพักก่อนที่จะเดินขึ้นห้องเรียนไป เมื่อนนท์เดินขึ้นมาตามทางเรื่อยๆ บันไดก็ค่อยๆ เก่าลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ สภาพกำแพงของโรงเรียนที่ถูกทาสีเคลือบอย่างดี ค่อยๆ โทรมเก่าลงเรื่อยๆ นนท์รู้ตัวก็พบว่าโรงเรียนกลายเป็นตึกร้าง ที่ทรุดโทรม
ชานนท์เดินขึ้นมาชั้นสองของตึก ก่อนที่จะพบว่ากิตติ์ดนัยยืนรอเข้าอยู่ พร้อมกับจ้องมองมาที่เขา
"นาย..พาฉันมาที่นี่ทำไม ไอ้กิต ไอ้ผีบ้า"นนท์พูด
"ไอ้ชานนท์... มึงจำได้มั้ย ที่ตายของกู ที่มึงพากูมาตายที่นี่!! ไอ้เพื่อนสารเลว"กิตติ์ดนัยพุ่งเข้ามาบีบคอชานนท์
เด็กหนุ่มพยายามจะดึงมือของกิตติ์ดนัยออก แต่ไม่มีประโยชน์ กิตติ์ดนัยบีบคอเขาแรงขึ้น แรงขึ้น เรื่อยๆ
"แค่กๆๆ ช่วยด้วย ช่วยด้วย"นนท์พยายามร้องให้คนช่วย
กิตติ์ดนัยบีบคอชานนท์พร้อมกับเหวี่ยงจนชานนท์กระเด็นไปติดกับกำแพง แต่กิตติ์ดนัยไม่หยุดแค่นั้น เขาลากร่างของชานนท์มานอนข้างๆ ศพของเขา
"เฮ้ย!! ช่วยด้วย ช่วยด้วย"นนท์ร้องออกมาอย่างสติแตก
"มึงจะกลัวทำไม แค่ศพของกู มึงกลัวหรอ!!"พูดจบศพของกิตติ์ดนัยก็ลุกขึ้นนั่งข้างๆ นนท์
"กิต อย่า... อย่ามาหลอกกูเลยนะ เราเพื่อนกันนะเว้ย"นนท์พนมมือไหว้กิตติ์ดนัย
"แต่สิ่งที่มึงทำ ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขาทำกันหรอก กูจะตามเอาชีวิตขอมึง!!"ศพของกิตติ์ดนัยล้มนอนทับร่างของนนท์ จนนนท์ร้องแหกปากออกมาอย่างหวาดกลัว และขยะแขยง
"เอามันออกไป เอามันออกไป"นนท์พยายามดันศพของกิตติ์ดนัยออก แต่ศพนั่ยกลับหนักจนเขายกไม่ขึ้น
ชานนท์นอนดิ้นพล่านอยู่บนทางเดิน จนสะดุ้งตื่นยึ้นมาท่ามกลางสายตาของผู้คนรอบข้าง ที่มองเขาอยู่ ชานนท์มองรอบๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกนึง
โชคดีที่เขาฝันไป... ไม่ใช่ความจริง
 
ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ภูมิกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในนห้องสมุด ก่อนที่เขาจะนึกขึ้นได้ว่าอีกสัปดาห์นึงกิตจะสอบ และจะปิดเทอมถึงตอนนั้นกิตต้องหาที่เรียนใหม่แล้ว
"เอ๊ะ... ป่านนี้กิตจะได้ทุนและหาที่เรียนยังเนี่ย"ภูมิรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหากิต 
แต่ยังไม่ทันทำไรนนท์ก็โทรเข้ามาหาเขาพอดี ภูมิจึงรีบกดรับและเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้องสมุด
"ว่าไงหรอนนท์"ภูมิถาม
"พี่ภูมิวันนี้พี่มารับนนท์หน่อย นนท์มีเรื่องจะคุยด้วย"นนท์บอก
"เรื่องอะไรหรอ..."ภูมิถาม
"เรื่อง...กิตน่ะครับ พอดีว่า...ผมมีเรื่องสำคัญที่จะบอกกับพี่น่ะ"นนท์บอก
"อืม...ได้ๆ งั้นวันนี้พี่จะไปรับเรานะ"พูดจบภูมิก็ตัดสายไป
ตกเย็นภูมิก็รีบขับรถออกมาจากมหาลัยตรงดิ่งมายังโรงเรียนที่ชานนท์เรียน เมื่อมาถึงเขาก็จอดรถรอ เพราะเขามาก่อนเวลา 30 นาที ในขณะที่ภูมินั่งรอนนท์ จู่ๆ ก็มีคนมาเดินเข้ามาเคาะกระจก
'ก๊อกๆๆ'
ภูมิหันมามองที่กระจกรถ ก่อนที่จะกดปุ่มเลื่อนกระจกรถลง
"อ้าว กิตเลิกเรียนแล้วหรอ..."ภูมิถาม
"ยังหรอกครับ พอดีว่ากิตลงมาเข้าห้องน้ำ แล้วเห็นรถพี่ภูมิจอดอยู่ ก็เลย..."กิตพูด
"อ๋อ นนท์เขาขอให้พี่มารับนะ พอดีว่าวันนี้พี่เลิกเรียนเร็ว เลยรีบมาก่อนเวลา"ภูมิยิ้มให้กิต
"แปลกจัง... ปกตินนท์กลับบ้านเอง ทำไมวันนี้ถึงให้พี่ภูมิมารับ"กิตเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย
"นั่นสิ เห็นบอกว่าจะคุยเรื่องกิตน่ะ"ภูมิบอก
"ว่าไงนะ!!"กิตเผลอขึ้นเสียง จนภูมิตกใจ
กิตติ์ดนัยเห็นภูมิตกใจจึง ลดเสียงลง
"ขอโทษครับ กิตแค่ตกใจน่ะครับ"กิตพูดพร้อมกับยิ้มให้ภูมิ
"ว่าแต่สัปดาห์หน้าเราจะสอบแล้วนิ จะมาติวหนังสือที่บ้านพี่มั้ย ไหนๆ ก็จะปิดเทอมเข้ามหาลัยแล้วนิ"ภูมิพูด
"เอ่อ...คือ.. ก็ได้ครับ งั้นกิตขอขึ้นห้องเรียนก่อนนะครับ ลงมานานแล้ว เดี๋ยวครูจะว่า"กิตติ์ดนัยรีบเดินหนีไป
ภายในใจของกิตติ์ดนัยแอบไม่พอใจอยู่ลึกๆ ในใจ ไอ้ชานนท์ มึงคิดจะพูดกับพี่ภูมิเรื่องอะไรกัน!!
จากนั้นไม่นาน โรงเรียนก็เลิกชานนท์รีบลงมา เมื่อเขาเห็นรถของรัฐภูมิจึงรีบขึ้นไปทันที
"โทษนะครับพี่ภูมิ รอนานมั้ย"นนท์ถาม
"ไม่หรอก ว่าแต่นนท์เถอะ มีเรื่องไรจะคุยกับพี่หรอ"ภูมิถาม
"เอ่อ...นนท์ว่าเราไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวนนท์จะเล่าให้ฟังเรื่องกิต"นนท์พูดภูมิก็รับถอยรถและขับออกไปทันที
หลังจากที่ภูมิขับรถไปตามเส้นทาง นนท์ก็พูดขึ้นเรื่องของอดีตเพื่อนรักของเขา
"พี่ภูมินี่ดูเอ็นดูกิตจังเลยนะครับ"นนท์พูด
"ใช่สิ กิตน่ะเหมือนน้องชายพี่คนนึงเลยนะ นนท์ก็รู้นิว่าพี่กับกิตสนิทกันมาก"ภูมิบอก
"ไม่เห็นว่าพี่ภูมิจะใส่ใจนนท์บ้างเลย"นนท์พูด
"ใส่ใจสิ... แต่พี่สงสารกิตเขาน่ะ ฐานะบ้านเขาก็ไม่ร่ำรวย กิตเป็นคนซื่อๆ ทำไรไม่ค่อยเป็น พี่เลยอยากดูแลกิตมากกว่าน่ะ"ภูมิบอก
"แล้วถ้ากิตมัน...ไม่ใช่คน พี่จะยังเอ็นดูมันมั้ยครับ"นนท์ถาม
ภูมิหันมามองนนท์อย่างสงสัย สิ่งที่นน์พูดหมายความว่าไงกัน
"หมายความว่าไงนนท์"ภูมิถาม
"ก็..."นนท์ยังไม่ทันพูด ก็เห็นกิตติ์ดนัยนั่งอยู่เบาะหลังของรถ ที่ค่อยๆ กำลังยื่นมือมาพยายามจะปิดตาของภูมิ
"เอาสิไอ้เพื่อนเลว ถ้ามึงบอกพี่ภูมิว่ากูตาย มึงจะได้เห็นดีกันแน่"กิตติ์ดนัยพูด สายตาของกิตติ์ดนัยแดงก่ำจ้องมาที่นนท์อย่างไม่พอใจ
"ก็ไรหรอนนท์ บอกมาสิ"ภูมิถาม
"เอ่อ...ก็... ก็..."นนท์ยังไม่ทันพูดอะไร กิตติ์ดนัยก็ยื่นมือเข้ามาปิดปากของนนท์
ภูมอหันมามองนนท์อีกครั้ง ด้วยความสงสัย
ในขณะที่กิตติ์ดนัยใช้เล็บจิกปากนนท์จนเป็นแผล เลือดไหลซิบๆ
"อื้อ...อื้อ...."นนท์พยายามจะส่งเสียงร้องออกมา แต่ทำไม่ได้
"ถ้าไม่อยากตาย อย่าพูด!!"กิตติ์ดนัยผลักหัวนนท์ไปชนกับกระจกรถ
"เฮ้ย นนท์เป็นไร"ภูมิมาหานนท์อีกครั้ง เขาพบว่านนท์กำลังเอาหัวตัวเองโขกกับกระจกรถ ไม่ยอมหยุด
กิตติ์ดนัยจิกหัวนนท์เอาหัวนนท์ ทุบกับกระจกแรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ
"โอ๊ย โอ๊ย!!"
"เฮ้ย นนท์!"ภูมรีบจอดรถข้างทาง ก่อนที่นนท์จะหมดสติไป...
ภูมิรีบเข้ามาเขย่าตัวเบาๆ เพื่อเรียกสติเด็กหนุ่มให้ฟื้นขึ้น
"นนท์ นนท์ นนท์!!"
 
นนท์กำลังเดินอยู่ท่ามกลางความมืดที่แสนเงียบสงัด ไร้แสงสว่าง และผู้คน นนท์เดินมาตามเส้นทางที่มืดและเปลี่ยว บรรยากาศชวนสยอง นนท์เดินมาเรื่อยๆ ก็พบกับตึกร้าง ตึกเดิมที่นนท์คุ้นตา มันคือตึกเขาพากิตติ์ดนัยมาฆ่าตายที่นี่!!
เมื่อเห็นตึกร้างนั่น นนท์ก็รีบวิ่งหนีไป เขาไม่อยากเห็นมันอีก 
แต่นนท์วิ่งมากลับเจอตึกร้าง ตึกเดิมตั้งอยู่เช่นเดิม นนท์พยายามวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ก็ไม่พ้นตึกร้างตึกเดิม
"จะหนีไปไอ้ชานนท์"เสียงของกิตติ์ดนัยดังขึ้น
ชานนท์มองรอบๆ เพื่อหาต้นเสียงแต่กลับไม่พ้น  จู่ๆ ก็มีมือฉุดลากเขาเข้าไปในตึกร้างทันที
"เฮ้ย!! ปล่อย ปล่อย! กูไม่เข้า ปล่อยกู!!"
นนท์ถูกลากมาถึงบันไดของตึกร้างที่กิตติ์ดนัยยืนอยู่ กิตติ์ดนัยแสยะยิ้มสยองให้กับนนม์ ก่อนที่จะจิกหัวนนท์ลากขึ้นมาบนชั้นสองของตึก
"ปล่อย ปล่อยยยย ไอ้กิต ปล่อยกู"นนท์ถูกลากมาตรงที่ ที่กิตถูกฆ่าตาย
กิตติ์ดนัยยืนมองชานนท์ ก่อนที่จะก้มลงหยิบก้อนหินขึ้นมา
"เฮ้ย กิต...จะทำไรน่ะ อย่านะเว้ย อย่าทำไรกูนะ เราเพื่อนรักกันนะเว้ย"นนท์พยายามห้าม
"ฮึๆๆ เพื่อนรักหรอ เพื่อนงั้นหรอ!! มึงเคยเห็นกูเป็นเพื่อนมึงด้วยหรอ ห๊ะ!!!"พูดจบกิตติ์ดนัยก็หยิบก้อนหินมาทุบที่ขาชานนท์อย่างแรง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยย"
"เพื่อนรักงั้นหรอ อย่ามาใช้คำนี้กับกู มึงทำให้กูต้องตาย เพื่อนที่ไหนเขาทไกันแบบนี้"กิตติ์ดนัยเอาหินทุบขานนท์ จนมีแผลถลอก เลือดของนนม์เปื้อนติดกับก้อน
"โอ๊ยยยยยยยย โอ๊ยยยยยยยยย"นนท์ได้แต่ร้องอย่างทรมาน
กิตติ์ดนัยค่อยๆ คร่อมตัวชานนท์ พร้อมกับยื่นหน้าอันเละเน่าเฟะเข้าใกล้ชานนท์
"คราวนี้มึงก็หนีกูไปไหนไม่ได้แล้วสินะ ฮ่าๆๆๆ"กิตติ์ดนัยบีบคอชานนท์
"อย่าาา ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!"นนท์พยายามดิ้นพล่านเพื่อให้หลุดพ้นจากน้ำมือของกิต
ในขณะที่กิตติ์ดนัยหัวเราะลั่นอย่างสะใจ
"ฮ่าๆๆๆ ดิ้นเข้าไป ดิ้นเข้าไป กูจะฆ่ามึง ได้ยินมั้ยว่ามึงต้องตาย!!"
"ไม่ ไม่ ช่วยด้วยยยยยย"
เสียงของชานนท์ร้องลั่นไปทั่วตึกร้าง ถึงเขาร้องไปก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยได้...ไม่มีทาง...