[Inazuma Eleven Go] Wind of Love สายลมแห่งความรัก

Tenma talk     
     “นายสึรุงิ~~~~” ผมตะโกนเสียงดังลั่นห้องเรียนเพราะผมตกใจว่าสึรุงิทำไมถึงเรียนที่นี้ (มาเรียนที่นี้เพราะนายไงเทนมะ # ยูเมะ “อะไรหรอครับยูเมะผมไม่เข้าใจ#เทนมะ” เปล่าค่ะเปล่าไม่มีอะไรนายนี้ซื่อจังเลยน่ะเทนมะ- -#ยูเมะ )     “ไงเทนมะ” สึรุงิตอบผมมาแบบหน้านิ่งทำให้ผมคิดว่าเขาไม่เหมือนสึรุงิคนเดิมที่ผมรู้จัก
     “อ้าวเธอสองคนรู้จักกันหรอเนี่ย”
     “ครับ/ครับ”
     “เอาล่ะถ้าเธอสองเขารู้จักกันงั้นสึรุงิไปนั่งที่นั่งข้างมัทสึคาเซะน่ะ ส่วนมัทสึคาเซะฝากดูแลสึรุงิด้วยแนะนำโรงเรียนให้เพื่อนและแนะนำชมรมให้เพื่อนด้วยน่ะ”(ใครจะดูแลใครกันแน่ค่ะ#ยูเมะ)
    “ครับ/ครับคุณครู”
     ระหว่างที่สึรุงิกำลังเดินมาทางที่นั่งข้างๆผมผมก็สังเกตุว่าเขาเปลี่ยนไปมากจริงๆไม่เหมือนสึรุงิคนเดิมคนที่ผมรู้จักคนที่เคยยิ้มแย้มไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามตอนนี้เขาดูเย็นชาขึ้นกว่าเดิมเยอะ(จะให้เขายิ้มทั้งวันหรอค่ะเทนมะคุง#ยูเมะ) พอเขามาถึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆผมแล้วนั่งลงผมก็ทักเขา
     “ไงสึรุงิฉันไม่คิดว่านายจะมาเรียนที่นี้น่ะเนี่ยดีใจจังที่ได้เจอนาย^^ไม่ได้เจอกันตั้งนานตั้งแต่ตอนที่นายอยู่ประถมแล้วมาเที่ยวที่โอกินาว่ากับพี่นายซิน่ะ”
     “อือขอบคุณน่ะเทนมะ”
     “เอ๊ะอยู่ๆสึรุงิพูดอะไรของเขาอ่ะ” ผมคิดในใจอย่างอดสงสัยไม่ได้
     “เอ๊ะขอบคุณเรื่องอะไรหรอสึรุงิ?”
     “เปล่าหรอกไม่มีอะไร” สึรุงิตอบผมแบบหน้ายังคงนิ่ง
     “งั้นหรอ”ผมพูดอย่างอดสงสัยไม่ได้ว่าเขามาขอบคุณอะไรผม     
     ระหว่างที่ครูกำลังสอนอยู่หน้าห้องผมก็ได้แนะนำอาโออิกับชินสุเกะให้สึรุงิได้รู้จักอยู่นั้นผมก็ร้องดังลั่นห้องเรียนเพราะมีชอล์กลอยมาจากไหนไม่รู้มาโดนหัวผม
 
     “เป็นไรเทนมะ!!!!” สึรุงิพูดขึ้นมาเพราะผมร้องเจ็บหัว(เป็นห่วงกันจังเลยน่ะค่ะ#ยูเมะ)
     “โอ้ยใครปาชอล์กมาเนี่ยเจ็บน่ะ- -” ผมมองไปทั่วห้องมองหาคนที่ปาชอล์กมาใส่ผม
     “ครูเอง- - มัทสึคาเซะเธอจะทำไมและอีกอย่างเธอจะชวนเพื่อนใหม่คุยไปถึงเมื่อไรนี้มันวิชาเรียนค่อยไปคุยกันตอนเที่ยงเดี๋ยวก็หมดคาบแล้ว- -“
     “ขอโทษครับคุณครู” ระหว่างที่ผมกำลังฟังครูบ่นอยู่ผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆมาจากคนที่นั่งข้างๆผมแต่ผมไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไรพอผมฟังครูบ่นเสร็จผมก็หันไปถามคนที่นั่งข้างๆผม         “สึรุงิเมื่อกี้นายได้พูดอะไรหรือเปล่า ฉันได้ยินไม่ถนัดพอดีฟังครูบ่นอยู่อ่ะ”         แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาทำให้ผมยิ่งสงสัย        “เปล่าหรอกไม่มีอะไรนายคงหูแว่วไปเอง”
      เขาตอบผมพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างแต่ผมสังเกตุเห็นได้ว่าเขายิ้มออกมาเล็กน้อยสิ่งนั้นล่ะทำให้ผมได้คิดว่าเขายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเพราะตอนเด็กๆเวลาเขาพูดกับผมแล้วโกหกอะไรผมเขาจะพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น
       ผมคิดในใจ “นี้ล่ะน่ะสึรุงิ^^” แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรของเขากันน่ะ?
      “คงงั้นล่ะมั่ง” ผมตอบกลับ