[LINE] ยิ่งไลน์ยิ่งใกล้

-1-
 
“เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงนะครับนักศึกษา”
 
เสียงอาจารย์คุมสอบเตือนเมื่อเหลือในการทำข้อสอบอีกไม่ถึงชั่วโมง วันนี้เป็นวันสอบวันแรกนั่นก็คือวิชาภาษาอังกฤษศัตรูตัวสำคัญของผมเอง ผมเปิดข้อสอบดูคร่าวๆแล้วเก็บของออกจากห้อง
 
“ช้าสัด” ภีมเพื่อนของผมทักขึ้นเมื่อผมเดินออกจากห้อง ไอ้นี่มันเก่งอังกฤษดังนั้นมันจึงใช้เวลาทำข้อสอบเร็วกว่าผมมาก แต่ก็ต้องมานั่งรอผมอยู่ดี เนื่องจากเราเป็นรูมเมทกันน่ะครับ
 
และในระหว่างที่เดินลงบันได้ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเช็คเฟซบุ๊ค ทวิตเตอร์อะไรนิดหน่อยแล้วเปลี่ยนมาเข้าไลน์ดูเพื่อนๆในเมเจอร์พูดถึงข้อสอบนั่นนี่ และสุดท้ายจึงกดเข้าไปอ่านข้อความของไอ้คนที่ทักผมผิดวันก่อนซึ่งหลังจากตอบไปคราวนั้นผมยังไม่ได้เปิดเข้าไปอ่านเลย
 
PARN : ไอ้เติ้ล
PARN : กั๊กหรอสัด ไม่บอกกูหวังเก็บเอคนเดียวหรือไง
PARN : อย่าให้กูเจอมึงนะ
 
และดูเหมือนเขาจะเจอกับคนที่ชื่อเติ้ลแล้วแหละครับ เพราะประโยคล่าสุดของเขาก็คือ
 
PARN : เห้ย มึง
PARN : กูขอโทษนะเว้ย กูเมมเบอร์เพื่อนกูผิดเองแหละ
PARN : มึง ตอบหน่อยดิ
 
นี่คือประโยคของมันตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายหรอก
 
BOSS : ไม่เป็นไรหรอก แต่คราวหลังก็ดูดีๆหน่อยละกัน
 
ผมตอบแค่นั้นก่อนยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและเดินไปที่รถเพื่อไปหาข้าวเย็นกินแถวๆหลังมอกับไอ้ภีมรูมเมทของผมนั่นแหละ
 
ตึง
ตึง
ตึง
 
เมื่อกลับถึงหอสิ่งแรกที่ทำคือเปิดเน็ตครับ และทันทีเสียงไลน์ก็ดังขึ้นรัวๆจนผมแปลกใจ และเมื่อกดเข้าโปรแกรมก็พบว่า
 
PARN : เออ ไม่มีคราวหน้าแล้วแหละ
PARN : บอส? มึงชื่อบอสหรอ
PARN : ตอบกูหน่อยดิ งอนหรอสัด
PARN : ???
 
เอากับมันสิครับ ผมนึกว่าเรื่องนี้จะจบแล้วซะอีก แต่มันกลับทักผมมาซะยืดยาว
 
BOSS : ไม่ได้โกรธ พอดีผมเพิ่งจับโทรศัพท์
BOSS : ใช่ ผมชื่อบอส
 
ตึง
วางโทรศัพท์ได้ไม่ถึง2นาที เสียงไลน์ก็ดังอีก
 
PARN : ยินดีที่ได้รู้จัก
PARN : ว่าแต่มึงไม่คิดจะถามชื่อกูหน่อยหรอ ไหนๆกูก็ถามชื่อมึงแล้ว
 
ผมที่หน้าเอือมเล็กน้อย ก่อนจะอ่านชื่อภาษาอังกฤษของมันและพิมพ์ไปตามที่อ่าน
 
BOSS : ปราณ?
 
ทันทีที่พิมพ์ไปมันก็ขึ้นอ่านแล้วทันทีเหมือนว่ามันรอผมตอบกลับอยู่
 
PARN : มึงเก่ง ส่วนมากคนรู้จักใหม่ๆจะอ่านชื่อกูผิดกัน
 
ห้ะ ผมงงกับสิ่งที่มันบอกเล็กน้อย นี่ผมว่าผมโง่อังกฤษแล้วนะ
 
PARN : มึงอายุเท่าไหร่วะ เป็นน้องกูแน่ๆเลย
 
ยังไม่ทันได้ตอบกลับ มันก็พิมพ์ประโยคนี้มา
 
BOSS : 19
 
ผมพิมพ์ไปสั้นๆ และมันก็ขึ้นอ่านแล้วทันทีเหมือนเดิม
 
PARN : เรารุ่นเดียวกันหรอวะ มึงอยู่ปีหนึ่งใช่ไหม
 
ทันทีที่อ่านข้อความนี้ทำให้ผมต้องกดเข้าไปดูรูปของมันอีกครั้ง มันเป็นผู้ชายค่อนข้างสูง ผิวขาว ทรงผมรองทรงเหมือนเด็กปีหนึ่งทั่วๆไป ในรูปมันไม่ได้ยิ้มหรือโพสท่าอะไรประหนึ่งว่ารูปนี้โดนแอบถ่ายยังไงอย่างนั้น
 
BOSS : อืม ปีหนึ่ง
BOSS : ปราณอยู่มออะไรละ
 
เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร ผมจึงเลิกมองมันในแง่ร้ายและถามมันกลับบ้าง
 
PARN : ปราณ มึงเรียกกูว่าปราณหรอ
PARN : งั้นต่อไปนี้กูเรียกมึงว่าบอสละกัน
PARN : กูอยู่มอXXXครับ แถวๆYYYอะ รู้จักป่ะ?
 
ผมคุ้นๆชื่อมอมันครับ แต่พอมันบอกพิกัดซึ่งมันก็คือมหาลัยในภาคกลาง ซึ่งห่างไกลกับผมมากๆ
 
BOSS : ไม่รู้จักหรอก
 
ผมเลือกพิมพ์ไปแค่นั้น เพราะผมไม่รู้จักจริงๆ
 
PARN : งั้นบอสเรียนมอไหน?
 
BOSS : มอMMM
 
PARN : เห้ยจริงป่ะ โครตไกลกันอะ
 
ทันทีที่ผมบอกชื่อมอไป ปราณก็พิมพ์กลับมาทันที ของผมแค่บอกชื่อมหาลัยไปก็จะรู้ทันทีว่าอยู่ไหนจากชื่อของมหาลัย
 
“มึงคุยกับใครอยู่วะ เห็นตั้งนานละ” ผมยังไม่ทันได้ตอบกลับปราณ ภีมเมทผมก็ทักขึ้นหลังจากออกจากห้องน้ำ ก็จริงแหละตั้งแต่กลับห้องผมยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นี่ยังนอนในชุดนักศึกษาเล่นโทรศัพท์อยู่เลย
 
“อ้อ เพื่อนกูน่ะ” ผมตอบภีมและลุกหยิบกางเกงขาสั้น เสื้อคอย้วยๆเข้าไปอาบน้ำต่อมัน
 
talk : หวัดดีค่าา เราเป็นมือใหม่หัดเขียนยังงงๆกับการจัดหน้าอยู่ มีอะไรแนะนำเราได้นะ :)
ปล. ช่วงนี้เพิ่งปิดเทอมมหาลัยและนิยายเรื่องนี้ก็ถูกแต่งขึ้นอย่างกะทันหัน อาจจะลงช้าบ้าง แต่จะพยายามมาลงอย่างสม่ำเสมอนะคะ