Luv นะ U Ver.1

"งอนหรอ" ในตอนที่ฉันนั่งรอพ่ออยู่คนเดียว  เพราะหมวยเล็กกับป๊อกแป๊กถึงกลับไปเมื่อกี้  และเสียงนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเขา

"ขอโทษนะ" ฉันเบือนหน้าหนี

"ขอโทษจริงๆ" พีเดินอ้อมมา  ฉันก็เบือนหน้าหนีอีก

"งอนแบบเนี่ย  มีแต่คนเป็นแฟนกันแหละที่ทำ" ฉันหันขวับมองหน้าพีทันที

"ฉันไม่ได้งอน  แค่ไม่ชอบ"

"ฉันสัญญา  จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว  นะ"

"อืม  แล้วนายไปไหนมา"

"ฉันไปหาเพื่อนมา  ก็ไอ้พวกที่เธอเจอในร้านหนังสือนั้นแหละ  ไปคุยกันเรื่องการแข่ง  เพราะมันใกล้เข้ามาแล้ว  ฉันรีบไปหน่อยเลยไม่ได้บอกเธอ  และตอนนั้นเธอก็คุยกับเพื่อนอยู่  ฉันเลยไม่อยากเข้าไปขัด" 

"มันต้องรีบขนาดนั้นเลยหรอ" แค่หันมาบอกกันสักหน่อยก็ไม่มีเวลาเนี่ยนะ

"มันก็ไม่รีบเท่าไหร่หรอก  แต่เพราะวันเสาร์ฉันจะไม่ได้ไปซ้อมกับเพื่อนเต็มวัน  วันนี้เลยต้องตกลงกันให้เรียบร้อย  ถ้าฉันไม่ไปซ้อมสักคน  พวกนั้นจะได้ซ้อมถูก"

"ถ้านายไม่สะดวกก็ไม่ต้องมาติวให้พวกฉันหรอก  ไปซ้อมดนตรีเถอะ"

"ไม่ๆ ฉันพูดคำไหนคำนั้น  เพื่อนฉันซ้อมได้  อย่าห่วงเลย ^^"

"ตามใจ  ถ้านายติวไม่รู้เรื่องนะ  น่าดู!" ฉันชูกำปั้นขู่

"เดี๋ยวก็รู้ ^^" สุดท้ายวันนี้พีก็ทำตามคำพูด  คือรอส่งฉันกลับบ้าน  แล้วค่อยกลับ  เขาเป็นคนมีเหตุผล  รักษาคำพูด  และใจเย็น  แต่ฉันดันใจร้อน  ยังไม่ทันฟังเขาอธิบายอะไรก็หงุดหงิดใส่เขาซะแล้ว  เป็นแบบนี้บ่อยๆ ไม่ดีเลยแฮะ  เหมือนจะสนใจ  ใส่ใจนายนั้นเยอะเกินไปรึเปล่าเนี่ย  ฉันยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะ  นอกจากเพื่อน...

วันเสาร์  13.00 น.

"ขอบใจมากนะพี  นายติวเข้าใจขึ้นเยอะเลย" ป๊อกแป๊กพูด  ฉันกับหมวยเล็กพยักหน้าเห็นด้วย  เพราะวันนี้พีติวหนังสือได้ดีมาก  อธิบายจนคนเข้าใจอะไรยากอย่างฉัน  ยังรู้เรื่องเลย  ยอมรับว่านายเก่งมาก

"ไม่เป็นไร  สอบให้ได้คะแนนเยอะๆ นะ ^^" 

"กลับก่อนนะ  ขอบใจอีกครั้งนะพี  ไปล่ะ ^^" หมวยเล็กบอกลาเมื่อเห็นพี่ชายมารับแล้ว  

"แล้วนายกลับตอนไหนเนี่ย"

"เหมือนเดิม" ที่ฉันถามไม่ได้อะไร  แค่คิดว่าที่นี่ไม่ใช่ที่เรียนพิเศษ  ก็นึกว่าเขาจะรีบกลับไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน

"เหมือนเดิมอะไรหรอ" ป๊อกแป๊กถาม

"เปล่า" ฉันปฏิเสธ

"ให้มันจริงเถอะ  คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง  เธอ 2 คนน่ะ..."

"เข้าบ้านไปได้แล้วไป  แดดแรง  ไม่กลัวดำหรอ...พี่นนท์ชอบคนขาวนะ  หรือเธอไม่รู้" ป๊อกแป๊กที่ตอนแรกไม่ขยับไปไหน  พอเจอคำนี้เข้าไปเธอวิ่งเข้าบ้านแทบไม่ทัน  เพื่อนตัวดีถึงจะเข้าไปในบ้านแล้วก็ไมาวายส่งตายตาจับผิดมาที่ฉันกับพีทีหนึ่งก่อนเดินเข้าบ้านไปแบบจริงๆ แบบไม่โผล่หน้ามาอีก  ฉันมองและอดขำไม่ได้

"แล้วบ้านเธออยู่ไหน" พีถาม  ฉันมองเขาอย่างพิจารณา

"จะรู้ไปทำไม -*-"

"ก็เผื่อจะไปหาเวลาคิดถึง ^///^"

"ไม่ต้อง" ปากแข็งไปงั้นแหละแต่ในใจก็อดหวั่นไหวไม่ได้  ใครเจอแบบนี้แล้วไม่หวั่นไหวก็บ้า

"ต้องมีสักครั้งแหละที่ฉันจะได้ไปบ้านเธอ  ไม่เชื่อก็คอยดู"

"ไม่ดูหรอก :b"

"เพราะกลัวชอบฉันล่ะซิ  ใช่ไหมล่ะ o_<"

"บ้า!" หวั่นอีกแล้วๆ

"ทำไมต้องหันหน้าหนีด้วยล่ะ  หวั่นไหวหรออออออ" 

"หวั่นไหวอะไร!" ฉันตีพีแรงๆ ไปหลายที

"เวลาเธอเขินเนี่ยตีฉันตลอดเลย  เพราะชอบถึงยอมนะเนี่ย  ถ้าเป็นคนอื่นนะ" พีพูดพรางลูบแขนที่ถูกฉันตี

"เด็กเรียนอย่างนายกล้ามีเรื่องกันใครเขาด้วยหรออออออ" ฉันล้อ

"ก็ถ้ามันหาเรื่องฉัน  หรือมันมายุ่งกับเธอ  ฉันก็กล้ามีเรื่องทั้งนั้นแหละ" พีพูดเสียงและใบหน้าที่จริงจัง  ฉันจ้องหน้าเขา  เขาก็จ้องฉันเช่นกัน  มันทำให้การเต้นของหัวใจฉันไม่ปกติ  ไม่เป็นจังหวะเลย

"ฉันไม่ได้พูดให้ตัวเองดูดี  แต่พูดจากใจ  และฉันไม่ขอให้เธอเชื่อด้วย  แต่ช่วยให้โอกาส  ให้โอกาสฉันสักครั้ง...ได้ไหม" แววตาเว้าวอนและจริงจังของพีถูกส่งมาให้ฉัน  เขาคิดจริงจังกับฉันจริงๆ น่ะหรอ  ใจหนึ่งก็เชื่อเขาและอยากลองดู  แต่อีกใจก็บอกว่า  มันเร็วเกินไปทั้งระยะเวลาที่เราเจอกัน  และเราก็ยังเด็กทั้งดู  ฉันควรเดินไปทางไหน...

"..."

"..."

"...ฉันน่ะไม่ใช่คนดีอะไรมากนะ  นายแน่ใจหรอ" ฉันถามเพราะฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าจะทำอะไรให้เขาเสียใจในภายหลังหรือไม่

"ฉันชอบแบบที่เธอเป็น  อย่ากังวลเลย ^^" ฉันจ้องเข้าไปในตาเขา  สัมผัสได้ถึงความจริงใจ  ซึ่งมันมีมากพอจะทำให้ฉันอยากลองดู

"...ถ้างั้น  นายอยากทำก็ทำเถอะ" ฉันก้มหน้าลง  เพื่อซ่อนแก้มแดงๆ ไม่ให้เขาเห็น  มันคงแดงมากพอสมควร  เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนที่หน้า  ซึ่งไม่ได้เกิดจากแสงแน่นอน  ยอมรับว่ารู้สึกแบบนี้กับเขาคนแรกเลย

"ที่เธอพูดเมื่อกี้  ฉันถือว่าเธออนุญาตนะ"

"...อืม"

"ขอบใจนะ ^^" ฉันพยักหน้าให้  เพราะไม่รู้จะตอบยังไงดี

"กลับนะ  นายก็ขี่รถกลับดีๆ นะ" ฉันลาพีก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่พ่อจอดรออยู่ไม่ไกล

"ครับผม ^^"