Luv นะ U Ver.1

วันพฤหัสบดี  17.55 น.

"วันจันทร์หน้าสอบคณิตฯ เราไปติวหนังสือกันไหม?" ในตอนที่เรา 3 คนกำลังนั่งรอคนมารับ  หมวยเล็กก็ถามขึ้น

"ก็ดีนะ  ฉันไม่อยากสอบตกแล้วมานั่งทำงานแก้อีกแล้ว  เราจะไปติวบ้านใครดี" ฉันถามต่อ  และกวาดสายตามองรอบๆ เพื่อหาพี  เพราะพอเรียนนายนั้นก็หายหัวไปไหนไม่รู้  แปลกที่วันนี้ไม่มานั่งเกาะแกะพวกฉัน  มองไปมองมาก็ไม่เห็น  แต่ก็ชั่วหัวนายนั้นเถอะ

"บ้านฉันก็ได้  จะไปวันเสาร์หรือวันอาทิตย์?" ป๊อกแป๊กถามต่อ

"วันเสาร์ก็พอมั้ง  วันอาทิตย์ต้องทำการบ้าน" ฉันตอบ

"ฉันไปด้วยดิ!!!! ^^"

"กรี๊ดดดดด!"

แคล้ง

"0-0" ฉัน/หมวยเล็ก/ป๊อกแป๊ก

"-_-^"

"...ขอโทษ" ฉันพูดหลังจากได้สติ  เหตุการณ์เมื่อกี้คือ ฉันนั่งคุยกับเพื่อนอยู่  ไม่รู้ว่าพีโผล่มาจากไหน  รู้แค่ว่า เขาตะโกนใส่หูฉัน  ทำให้ฉันตกใจเผลอขยับมืออัตโนมัต  และเพราะพียื่นหน้ามาใกล้มือฉันเลยไปโดนแว่นตาของเขา  แล้วมันก็กำลังนอนอยู่ที่พื้นในตอนนี้  แต่ที่ทำให้ฉันอึกกว่าแว่นตาตกคือ  หน้าพี  ตอนที่ใส่แว่นเขาก็น่ารัก...อ่ะนะ  แต่พอเอาแว่นเอา...เขาก็ หล่ออ่ะ -///-

"ฉันหล่อใช่ไหมล่ะ  มองกันตาไม่กระพริบเลย 0_<" พีทำหน้าทะเล้นใส่ฉันกับเพื่อน  ซึ่งเรา 3 คนถึงขั้นหน้าเหวอ  เพราะเขาพูดถูก

"โอ๊ยยย เจ็บนะ  ตีทำไมเนี่ยยยย T^T" ตีกลบเกลื่อนย่ะ  แต่ความหมั่นไส้ในความมั่นใจจนออกนอกหน้าของนายก็มีส่วน

"ไม่มีเหตุผล"

"ใจร้ายมาก"

"แล้วแว่นนาย..." ป๊อกแป๊กถาม

"อ้อ  ไม่เป็นไร ^^"

"แต่นายต้องใช้นะ" หมวยเล็กพูด

"มันไม่ใช่แว่นสายตา  เป็นแค่แว่นกรอกแสงเฉยๆ  แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอะไร  ไม่แตกไม่ร้าว ^^" พีพูดพร้อมชูแว่นที่เก็บขึ้นมาจากพื้นให้พวกฉันดู  เพื่อความสบายใจ

"นึกว่าต้องเสียตังค์ซะแล้ว" ฉันพูด

"แล้วตกลงจะให้ฉันไปติวหนังสือด้วยใช่ไหม ^^"

"ไม่มีทาง"

"แต่ฉันเรียนเข้าใจนะ  เข้าใจจริงๆ" พีถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ ฉันที่ว่างอยู่  ฉันเลยขยับหนี

"เป็นไปไม่ได้  นายไม่เห็นตั้งใจเรียนเลย  เอาแต่กวนฉัน" ฉันพูดตามความจริง  เพราะตั้งแต่พีมานั่งเรียนพิเศษ  ฉันยังไม่เห็นเขาตั้งใจเรียนจริงๆจังๆ เลยสักครั้ง

"ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอว่าที่ฉันมาเรียนพิเศษเนี่ยเพื่อสานความสัมพันธ์กับเธอ  ไม่ใช่มาเรียนเอาความรู้  เพราะฉันมีมากพอแล้ว"

"อี้แหวะ" ฉันรับไม่ไหวกับความมั่นใจเกินของนายนี้

"ฉันเข้าใจจริงๆ นะ  จริงๆ นะป๊อกแป๊ก  หมวยเล็ก *-*" พีเปลี่ยนจากขอฉัน  ไปเป็นเพื่อนอีก 2 คนที่นั่งอยู่ด้วยสายตาวิ้งๆ และหน้าแบ้วๆ ของเขา

"ฉันว่าก็ดี..." ป๊อกแป๊กกำลังพูด

"เธอไม่ต้องเลย  ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร" ฉันรู้ทันยัยนี้  พอเจอคนหล่อเข้าหน่อย  ใจอ่อนไหลตามเขาเลยนะ

"ลองดูก็ไม่เห็นเป็นไรเลย  ถ้าพีเข้าใจจริงๆ ก็จะได้ช่วยติวให้เราไง  มันก็ดีไม่ใช่หรอ" ฉันนี้ไม่กล้าเถียงเลย  เพราะคนที่พูด คือ หมวยเล็ก  และฟังดูมันก็มีเหตุผล  ฉันยอมแพ้  คงต้องไหลตามแล้วล่ะนะทีนี้

"ขอบใจนะหมวยเล็ก ^^" นายนี้ยิ้มจนแก้มจนแตก  ฉันเบือนหน้าหนี  และหลังจากนั้นพีก็เที่ยวขอเบอร์โทรเพื่อนฉัน  พอมาขอฉันก็โดนปฏิเสธไปตามระเบียบ  

เหมือนเดิมคือ วันนี้พีก็ยังรอให้ฉันกลับบ้านก่อน  แล้วค่อยกลับ  เอาจริงๆ วันนี้ฉันก็รู้สึกผิดที่ทำแว่นเขาตก  แต่เพราะมันไม่ได้เป็นอะไรฉันก็โล่งอก  และอีกอย่างที่ฉันรู้สึกอึกๆ คือหน้าพีตอนไม่ใส่แว่นนี้แบบ...เขาก็จัดว่าหล่อ  จะหล่อกว่านี้ถ้าเขาลดความมั่นใจในตัวเองลงบ้าง  เพราะบางทีมันก็ทำให้ฉันเอือมเบาๆ  แต่บางทีก็ยิ้มในใจ  แค่บางทีนะ...บางที...