Luv นะ U Ver.1

พระเอกของเรื่อง

     สวัสดี  ผมชื่อพี  นักเรียนชาย ม.5  ที่มีผลการเรียนในระดับดีมาก(บางวิชา  ส่วนมากเป็นวิชาคำนวณ  ซึ่งนั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย) หน้าตาก็อย่างในรูปนั้นล่ะ  คุณคิดว่าผมหล่อไหม  ส่วนตัวผมว่าผมหล่อพอสมควร  เดบิวด์เป็นไอดอลได้สบายๆ เลย  ไม่ได้หลงตัวเองนะครับ  แค่พูดตามหน้าตา  นิสัยส่วนตัวเป็นคนอารมณ์ดี(เวลามีสาวๆ มองตาม)  เฮฮา  พูดเก่ง เข้ากับคนได้ง่าย(เกิน)  รักเพื่อน  รักใครรักจริง  ไม่เจ้าชู้ถ้ามีแฟน  จริงจังในบางเวลา  แต่จริงใจเสมอ  ชอบทำอะไรที่คนอื่นไม่ค่อยทำ  เช่น  ใส่แว่นตาเพื่อปกปิดความหล่อที่มี(แหวะ)  ทำตัวอ่อนแอไม่มีแรงจะสู้กับใคร  แต่ทีจริงถนัดเรื่องการใช้กำลังพอสมควร  ทำอะไรไร้สาระแต่เพื่อสนองความสุขของตัวเอง  และอีกมากมายซึ่งผมจำไม่ได้  แต่เพราะผมนิสัยประหลาดๆ แบบนี้  ทำให้ผมได้พบกับตังเม เด็กนักเรียนหญิงตัวเล็ก  ตัดผมหน้าม้า   ดูน่ารักและน่าปกป้อง  แต่เธอกลับมีความกล้าหาญเกินตัว  ที่จริงก็ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว  เพื่อนอีก 2 คนของเธอก็เหมือนกัน  

     ย้อนกลับไปวันแรกที่ผมเจอตังเม  วันนั้นผมกับเพื่อน 4 คน  ชวนกันไปนั่งชิวๆ ที่ร้านกาแฟซึ่งอยู่ใกล้กับที่เรียนพิเศษของเธอ  ผมมองผ่านกระจกของร้านแล้วเห็นรถขายไอศครีม  นึกอยากกินเลยเดินออกมาซื้อ  ยืนต่อคิวอยู่ดีๆ ก็มันคนมาแทรกคิวเฉย  ผมนี้พร้อมมีเรื่องเลยครับ  ผมกะจะตอบกวนๆ กับคนที่มาแทรกคิว  แต่ยังพูดไม่เต็มคำ  เสียงใสๆ ก็ลอยมาแทรกก่อน  ผมมองต้นเสียงเธอคือตังเม  ผมยืนมองเงียบๆ  เล่นบทชายหนุ่มผู้อ่อนแอ  จนพ่อเธอมา  เธอหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  แต่ปากผมมันไม่ดีตอบกวนเธอจนเธอไม่พอใจ  มานึกเสียใจก็สายไปแล้ว  ผมมองเธอเดินขึ้นรถกลับบ้าน  ความอยากพออย่างเดียวที่ผมรู้คือ  ผมอยากรู้จักเธอ  จะเรียกว่าตามจีบก็คงใช่  เพราะผมชอบเธอตั้งแต่วิแรกที่เห็นแล้ว  สมองอันชาญฉลาดของผมคิดหาวิธีที่จะตีสนิทกับเธอ  โดยการไปเรียนพิเศษกับเธอ  นั่งข้างเธอ  แต่เธอไม่สนใจผมเลย  ซึ่งเกิดมาผมยังไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน  ยอมรับว่าเสียหน้ามาก  แต่ด้วยความพยายามที่มีมากมาย(+ความม้อที่มีมากกว่า)  ทำให้ผมยังคงคอยตามเธอตลอดๆ  เธออาจจะมองว่าผมแค่ล้อเล่น  แต่ที่จริงผมจริงจังมาก  แต่แค่ไม่แสดงออก  กลัวจะทำให้เธออึดอัด  ผมไม่แคร์ผู้หญิงคนไหน(ยกเว้นแม่) เท่าตังเมมาก่อน  อยากทำอะไรเพื่อเธอ  ถึงแม้มันจะทำให้ตัวเองลำบาก  และแล้วฟ้าก็เห็นใจผม  ทำให้ผมได้พบกับพ่อของตังเม  และผมไม่รับให้โอกาสหลุดมือไป  ผมพูดในสิ่งที่เป็นความจริง  ที่รู้สึกจริงๆ  โชคดีที่ท่านเข้าใจ  แต่ก็เหลือความหัวโบราณของตังเมที่ยังขวางทาง  ทำให้ผมยังเข้าใกล้เธอมากกว่านี้ไม่ได้  นี้มันยุคไหนสมันไหนแล้ว  ผมบ่นในใจ  แต่มันก็ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้  มันดูน่ารักดีที่เธอมีความคิดเหมือนกับผู้หญิงสมัยก่อน  ซึ่งหาค่อนข้างยากในสมัยนี้  ผมยอมรับในความคิด  และตัวตนของเธอ  ไม่คิดจะเร่งเร้าให้เธอรับรักผม  ขอเพียงเธอให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเอง  ซึ่งเธอก็ยินดี  ผมไม่ใช่คนดีเต็มร้อย  แต่พร้อมที่จะทำเพื่อคนที่รักเต็มกำลัง  หวังว่ามันจะส่งไปถึงใจของตังเม...

     วอนนนนนนนนนนนน ผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย  ช่วยกันกระซิบดังๆ ให้นางเอกของเรื่องใจอ่อน  ยอมเป็นแฟนกับพระเอกสักทีเถอะ  ผมอยากมีคู่  อยากมีคนมาดูแลหัวใจดวงน้อยๆๆๆๆๆๆๆๆ ดวงนี้  

      ขอบคุณที่ฟังผมบ่น  ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน  จะด้วยความตั้งใจหรือบังเอิญก็ขอบคุณมากๆ นะครับ

                                                                                             พี.