Heart control หัวใจสั่งได้

"ไม่เอาน่ายัยนัท แกต้องเข้มแข็ง แกต้องทำได้" ฉันพยายามปลอบตัวเอง ทั้งๆทีความจริงมันค่อนข้างยาก แต่ฉันเชื่อว่ามันต้องมีสิ่งดีๆในชีวิตเข้ามากลบเรื่องร้ายๆพวกนี้แน่นอน ขอแค่เวลา...   
"นี่คุณ อาบน้ำหรืออึนั่น น้านนาน" เสียงดีเจสุดหล่ออันแสนคุ้นเคยกับคำพูดที่ไม่เคยได้ยินจากจอทีวีหรือวิทยุแน่นอนนั้นดังกร้าวอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
"อะไรของคุณ ฉันอาบน้ำ ฉันล้างโคลน ผู้หญิงมันต้องใช้เวลาหน่อยสิ แล้วคุณมาตะโกนอะไรหน้าห้องน้ำนี่ ไหนบอกว่าใช้ห้องน้ำบ้านนู้นไง" 
"ป่าว จะมาบอกว่าข้าวเย็นเสร็จแล้ว รีบๆหน่อยทุกคนหิว ผมไปหละ" ชานนท์กล่าวพลางยิ้ม นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่สามารถคุยกับผู้คนทั่วไปได้เหมือนปกติ เขาต้องยิ้มหย้ากล้อง ใช้คำพูดประดิษประดอยถ้อยคำในการทำงาน การกลับมาบ้านครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ไม่ผิดพลาดจริงๆ
อาหารเย็นง่ายๆกับเสียงหัวเราะที่เป็นกันเองใต้ถุนบ้าน ยังอร่อยเหมือนเดิม ลุงชิตกับป้าเพ็ญดูจะมีความสุขไม่น้อย ฉันแค่คิดว่าจะมาพักผ่อน แต่มันเกินความคาดหวังมากๆกับครอบครัวนี้  ทุกคนช่างดี มีน้ำใจ แล้วรอยยิ้มของผู้ชายคนข้างๆที่ทั้งยิ้มและหัวเราะด้วยความสบายใจช่างหาได้ยากในจอทีวีนัก
"คุณ มองอะไร โอ๊ะ ลืมไป ผมหล่อนี่นา" ชานนท์กล่าวอย่างภาคภูมิใจตัวเอง
"หืม หน้าจอออกจะสุภาพ ตัวจริงเป็นแบบนี้เองเหรอเนี่ย" นัทเถียงหน้าแดงพร้องรีบจ้วงข้าวเข้าปากไม่ยั้ง
"ตัวจริงก็สุภาพเหอะคุณ แต่กับบางคนอะนะ" 
"เนี่ยๆๆๆๆ ก็เป็นแบบนี้อะ อิ้มแล้วเก็บจานดีกว่า" นัทกล่าวพลางเก็บจานข้าวที่โต๊ะรวมทั้งจานข้างที่ชานนท์ยังกินไม่หมดไปด้วย 
 
ณ บ้านพักรับรอง
"คุณ ฉันนินมุมนี้นะ คุณนอนมุมโน้น อย่าเขยิบมาแม้แต่น้อยนะ ฉันถีบไม่ยั้งแน่" นัทกล่าวพลางนอนคลุมโปรงผ้าห่มเห็นแต่หน้าตัวเอง
"ผมต่างหากที่ต้องกลัวคุณอะ อย่าลืมนะผมเป็นพระเอกที่ใครๆก็หมายปอง"
"แหม กล้าพูด เจ้าชู้ไม่เลือกเหอะ ไม่งั้นข่าวไม่โชว์หราขนาดนั้นหรอก นี่ถามจิง ทำไมคุณต้องมายอมเสียภาพพจน์ที่สร้างไว้มานมนานเพื่อแย่งผู้หญิงคนอื่น หา!!!! คนโสดๆมีเยอะแยะไม่เลือก เป็นไงล่ะ สุดท้ายต้องหนีนักข่าวมากบดานที่นี่" นัทกล่าวโดยที่ไม่ได้สังเกตผู้ร่วมสนทนาว่าตอนนี้กำลังซึมเป็นหมาหงอยู่แล้ว
"มันก็จริงของคุณ..." เสียงอ่อยๆตอบกลับมันทำให้เธอไม่คุ้นชิน ชายหนุ่มที่ปากเสียตรงหน้าบัดนี้นั่งหน้าเศร้าทำเอาเธออดตบปากตัวเองไม่ได้ ที่ไปพูดเรื่องจี้ใจดำเข้า
ไม่น่าเลยไอ้นัท ปากพล่อยพูดอะไรไม่คิด เป็นไงล่ะ นั่งเหงาเป็นหมาหงอยเลยนั่น ทำไงดีหละ ต้องปลอบใช่มะ
ฉันค่อยๆผละตัวเองออกจากผ้าห่ม ค่อยเดินไปนั่งข้างๆหมาหงอย ดูช่างเป็นภาพสลดหดหู่ยังไงชอบกล
"ฉันขอโทษที่พูดแรงไป ฉันลืมไปว่าบางทีความรักมันอาจทำให้เรามองข้ามเหตุและผลไปบ้าง แต่สุดท้ายตอนนี้นายก็เจอกับความจริงและกำลังรับความจริงอยู่ ฉันก็เป็นแบบเดียวกับนาย มันทำให้ฉันมาที่นี่ไง" 
"เธออกหักมาเหรอ????"  ชายหนุ่มข้างๆหันหน้ามามองเธออย่างไวด้วยสายตาอยากรู้ยากเห็น ช่างต่างจากหมาหงอยเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอยากเห็นได้ชัด
"อะไร....."
"ใช่ อะไร ยังไง แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง" ชายหนุ่มกล่าวสายตายังเปล่งประกายไม่หยุด
"นี่นายดีใจที่มีเพื่อนอกหักรึไง" 
"ก็ไม่เชิงดีใจ ก็เสียใจด้วยที่อกหัก แต่ก็ดีใจที่มีเพื่อนร่วมสถานการณ์เดียวกัน"
"นายรักเขามากสินะ"
"จะเรียกว่ารักก็ไม่ถูก แต่เชื่อใจและหลงมากมั้งในตอนนั้น"
"เรื่องหัวใจอะเนอะ บางทีมันก็ทำตามความรู้สึกมากกว่าความถูกต้อง จนทำให้เกิดความผิดพลาด เกิดปัญหา เพราะความรักมันทำให้เราไม่มองข้อเสียของฝั่งตรงข้ามไปเลย จนกว่าเราจะตาสว่างอะนะ"
"ดูเป็นคนเข้าใจโลกเลยนะเธออะ"
"มันก็ไม่เชิง แต่เอาเป็นว่าเราแค่เจอความรักที่ไม่ดี มันเลยทำให้เราได้มาอยู่ที่นี่ ตรงนี้"
"อกหักมาเหรอเธออะ" 
"จะว่าใช่ก็ไม่เชิงเพราะฉันเป็นคนบอกเลิกเอง แต่ที่ชัวร์ๆคือโดนหักหลังมา" 
"55555 ว่าละ ที่ตาช้ำขนาดนี้ไปต่อยผู้ชายหรือผู้หญิงเข้าหละ" ชานนท์สวยแกลมขำ แต่ดูสถานการณ์คนข้างๆไม่น่าจะขำอย่างที่เขาต้องการ