back again

Back again ep.1 
ซ่า!
เสียงฝนที่กระหน่ำตกอย่างไม่ให้ใครได้ตั้งตัวทำเอาเหล่าผู้คนที่เดินสัญจรกันไปมาพากันรีบวิ่งเข้าหาที่หลบฝนเช่นเดียวกับ ‘ลลิตา’สาววัย 24 ปีที่เพิ่งจะก้าวออกจากบ้านได้ไม่ถึง 10 นาทีเนื้อตัวก็เปียกชุ่มด้วยน้ำฝน
            ให้มันได้อย่างนี้สิ...
            สาวร่างบางวิ่งเข้ามาหลบฝนหน้าร้านแห่งนึง เธอปัดน้ำที่ติดอยู่ตามแขนเสื้อโดยไม่ได้สังเกตุว่าสถานที่ที่ตนใช้เป็นที่บังฝนอยู่นี้มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างไปจากที่อื่น
            “นี้ใช่ร้านสำหรับคนปกติหรอเนี้ย”
            ทันทีที่ลลิตาได้หันกลับไปมองก็เผลออุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว ด้วยที่ร้านแห่งนี้ใช้สีม่วงเป็นหลักเมื่อมองทะลุกระจกเข้าไปในร้านก็จะพบกับบรรดาหินหลากหลายสีสัน หลากชนิด หลายขนาด พร้อมยังมีตุ๊กตาที่ดูยังไงก็คงไม่ได้มีไว้เพื่อความสวยงามแน่นอน เพราะส่วนประกอบต่างๆเหล่านี้ทำให้มันกลับเป็นศูนย์รวมของความน่ากลัวอย่างไม่ต้องสงสัย
            ปั้ก!
            ถึงลลิตาจะมองว่าร้านนี้ดูประหลาดมากแค่ไหนแต่ดูเหมือนว่าก็ยังมีคนเข้าไปอุดหนุนสินค้าเพราะขนาดที่เธอจมอยู่กับความคิดก็คนที่ดูประหลาดไม่แพ้กับบรรยากาศร้านประตูเดินออกมาจากร้านพร้อมกับการแต่งตัวด้วยชุดดำที่ปกปิดทุกส่วนของร่างกายทำเอาหญิงสาวจ้องมองตามเขาด้วยความสงสัย
            แกร้ก!
            เสียงของอะไรบางอย่างที่ตกมาจากตัวของคนดังกล่าวก่อนจะกระทบกับพื้นแล้วกลิ้งตรงมาหยุดต่อหน้าของลลิตา เธอก้มมมองมันอย่างสนใจแต่เพราะด้วยสายฝนทำให้มองเห็นมันไม่ชัดนัก
            “คุณค...!”เธอเงยหน้าขึ้นพร้อมกับที่จะตะโกนเรียกเจ้าของแต่เมื่อเงยขึ้นกลับไม่พบร่างของใครแม้แต่คนเดียวทั้งๆที่ตรงหน้าเป็นพื้นที่โล่งแจ้งแต่คนดังกล่าวกับหายไปเพียงไม่กี่วินาที
            ลลิตาก้มดูของที่อยู่บนพื้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอตัดสินใจที่จะหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ สร้อยคอที่มีจี้เป็นหินสีดำเมื่อขยับมันจะพบว่ามีประกายออกมาทำให้มันดูสวยงาม ยิ่งสะท้อนกับแสงแดด....
            แสงแดด..?
            หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าตอนนี้มันไร้ซึ่งสายฝนแต่กลับกลายเป็นท้องฟ้าสว่างราวกับไม่เคยมีฝนตกมาก่อนยิ่งมองที่พื้นก็ไม่มีร่องรอยการเปียกของฝนตกมาก่อน หญิงสาวครุ่นคิดในใจก่อนจะหันกลับไปมองสถานที่เธอใช้หลบฝนแต่กลับพบกับความว่างเปล่า
            “นี้อะไรเรื่องกันเนี้ย....”
 
                        ................................................................................
 
 
            “หายไปไหนเนี้ยยยยย!”ชายหนุ่มร้องโวยวายพร้อมๆกับที่มือทั้งไปทั้งผลักของที่อยู่บนโต๊ะออกไปบางอย่าง
            “นี้ จะเรียกฉันมาเพื่อดูแกหาของหรอห้ะ”สาวหุ่นนางแบบที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยร้องขึ้นหลังจากถูกน้องชายโทรเรียกให้มาหาแต่เขากลับเอาแต่หาของบางอย่าง
            “แปปเดียวน่า”
            “หาอะไรของแกห้ะ”
            “สร้อย”
            “สร้อยไหน? ที่แกเอาแต่พกติดตัวไม่ยอมใส่นะหรอ”
            “อืมใช่ อันนั้นแหละ”
            “ก็อยู่บนชั้นหนังสือแกไง”
            “ห้ะ...แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเล่า!”ชายหนุ่มหันไปโวยวายพี่สาวของตัวเองก่อนที่จะตรงที่ชั้นหนังสือที่อยู่ด้านขวามือของเมื่อสักครู่
            “ใช่อันนี้ที่ไหนเล่า ของฉันหินสีดำต่างหากนี้มันสีขาว”เขาพูดพร้อมเขย่าสร้อยคอไปมาต่อหน้าพี่ของตัวเอง
            “อย่ามาตลก  อะไรของแกห้ะ มันก็สีขาวตั้งแต่วันแรก”
            “พูดอะไรของพี่จะบอกว่าเมื่อกี้ที่ฝนตกหิวมันเปลี่ยนสีเลยหรือไง”
            “ฝนตก?  ฝนตกอะไรแกดูท้องฟ้าสว่างขนาดนี้มันจะเอาเวลาที่ไหนไปตก”
            ชายหนุ่มร่างสูงรีบวิ่งไปตรงหน้าต่างก่อนจะพบว่ามันตรงกับที่พี่ของเขาพูดจริงๆเพียงแต่ว่าเมื่อสักครู่เขาเห็นว่าฝนตกจริงๆเพราะตัวเองยังโดนฝนสาดจากหน้าต่างที่เขาแอบเปิดไว
            “ไม่มีทางน่า..”
            “ตกลงแกเรียกฉันมาทำไม”
            “ก็เรื่องที่ฉันขอให้ช่วยไง”ชายหนุ่มรูปหล่อหันมาพูดกับพี่สาวคนสนิทพร้อมกับที่ทำตากระพริบปิ้บเป็นเชิงอ้อนแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลแค่กับคนๆนี้
            “อย่าทำหน้าแบบนั้นขอร้องจะอ้วก”
            “ตกลงยังไงกันแน่”
            “เจอแล้ว”
            “จริงหรอ!”ชายหนุ่มยิ้มร่าด้วยความดีใจที่จะได้พบกับคนที่ตัวเองต้องการเจอ
            “แต่ว่าฉันอยากรู้จริงๆทำไมแกต้องอยากเจอเธอด้วยผ่านมาตั้ง 7 ปีแล้วแท้”เขาพยักไหล่เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าขะไม่บอกึงเหตุผลที่มีอยู่ในใจ   หญิงสาวถอนหายใจกว่ายื่นที่อยู่ที่น้องชายตัวเองต้องการให้ก่อนได้รับการโบกมือและถูกทิ้งให้อยุ่เพียงคนเดียวทันที
            “เห็นผู้หญิงดีกว่าพี่สาวตัวเองหรอห้ะ!!”
                        ................................................................................
            ลลิตาเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกลจากที่ๆเธอเพิ่งพบเจอกับเรื่องแปลกๆมา เธอโยนกระเป๋าที่สะพายมาตลอดทางลงบนเคาเตอร์ก่อนแบมือเพิ่งดูสิ่งที่เก็บมาได้
            “เก็บไว้แบบนี้จะเป็นไรไหมนะ”
            เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะวางมันลงข้างกับข้าวของของเอแล้วหันไปมองรูปภาพของใครบางคนที่อยู่บนโต๊ะเล็กๆด้านหลัง หญิงสาวหยิบดอกไม้ช่อเล็กๆออกจากกระเป๋าก่อนเดินไปวางต่อหน้ารูปนั้น
            “วันนี้ฉันเจอเรื่องแปลกมาด้วยแหละนายคงรู้แล้วสินะ...อืม....ถึงไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อสินะ”
            หญิงสาวค่อยๆหลับตาลงช้าก่อนที่นึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนที่จะลืมตาในทันใดรอบตัวเธอก็กลับกลายเป็นอดีตตามที่เธอคิดจริงๆ
            ใช่แล้ว...นี่คือความสามารถที่เรียกได้ว่าไม่น่ามีอยู่จริงเป็นความลับของเธอที่ไม่เคยได้บอกใครแม้แต่น้อย  การดึงเอาอดีตกลับมาอีกครั้งถึงอย่างนั้นเธอก็ได้แต่ดูเรื่องราวย้อนหลังราวกับดูหนังแต่ไม่สามารถที่จะแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาแล้วได้เพราะเหตุนี้เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อเช้าอาจจะเป็นเรื่องจริง
            เธอใช้มือลูบไปตามเคาเตอร์ที่ดูแตกต่างจากเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัดเพราะการตกแต่งร้านตามสมัยของเธอ  ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวของเธอกลับกลายมาเป็นสมัยที่เธอได้เริ่มต้นเริ่มเปิดร้านกับเพื่อนสนิทของตัวเองที่ตอนนี้เขาไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อมาดูหรือรับอะไรจากที่นี่ทั้งนั้น
            ‘ร้องเพลงสิลลิ’เสียงของใครบางคนดังมาจากด้านขวาของเธอก่อนที่จะได้หันหน้าไปดูก็มีเสียงมากมายดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน
            ‘ร้องเพลงหน่อย’
            ‘เป็นอะไรลลิร้องสิ’
            ‘ลลิ!!’  
            ‘ร้อง! ลลิ!’
            เสียงที่ดังแทรกกันไปแทรกกันมากลายเป็นแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้เอกลัวอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อเริ่มไหลทั่วร่างกาย มือเท้าแขนขาของเธอสั่นไหวจนเอค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้นเพราะไม่สามารถพยุงตัวเองได้มือข้างนึงของเธอทุบลงบนอกอย่างไร้เรี่ยวแรงก้อนความรู้สึกบางอย่างติดอยู่ทำให้เธอหายใจไม่ออก
            ผลั๊ก! เสียงประตูหน้าร้านพูกเปิดออกพร้อมๆกับที่ร่างสูงของใครบางคนพุงเข้ามาพยุงตัวเธอในทันทีโดยทิ้งเอาสร้อยของตัวข้างๆของหญิงสาวดดยไม่ได้สังเกตุว่ามันมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันอย่างน่าเหลือเชื่อและที่สำคัยมันกำลังเปล่งแสงสีเทาอ่อนๆขึ้นพร้อมๆกัน
            “ลลิ!”เสียงเรียกของคนดังกล่าวทำให้ลลิตาดึงสติกลับมาได้อีกครั้งน่าแปลกที่เสียงนั้นคุ้นหูมากแต่เธอไม่สามารถนึกออกได้ว่าเป็นเสียงของใคร           มือหนาจับเอาตัวเธอขึ้นนั่งพิงกับเคาเตอร์อย่างเบามือก่อนเอ่ยพูดขึ้นเบาๆ
            “ขอโทษนะ”
            เพลียะ! เสียงของฝ่ามือที่กระทบถูกใบหน้าของหญิงสาวแม้ไม่แรงมากแต่ก็ช่วยให้เอดีชึ้นอีกระดับ
            “อ่า!”เสียงของลมหายใจที่ออกมาจากปากของลลิก่อนที่ภาพจะถูกกลับมาอยุ่ปัจจุบันอีกครั้งพร้อมๆกับที่การหายใจของเธอกลับมาเป็นปกติ
            “ไม่เป็นไรแล้วนะ”เสียงอบอุ่นที่แสดงถึงความเป็นห่วงที่เอได้รับทำให้หญิงสาวลืมตาช้าแล้วมองตรงไปข้างหน้า
            “พี่กาน!”สิ้นเสียงของเธอรอบตัวของเธอเกิดการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งภาพตรงหน้าเกิดขึ้นราวกับเวลาทีวีไร้สัญญาณก่อนที่ภาพจะเปลี่ยนกลับมาอีกครั้ง...กลับไปเป็นเมื่อ 7 ปีก่อน..
            “เห้ย!/เฮ้ย!”
------------------------------------------
 
ฝากติชมให้กำลังใจให้คำแนะนำด้วยนะคะ