[Fic FNAF] Genesis/การเริ่มต้น

ตอนที่ 6 : ปกป้อง
 
ณ ทางเดินไปยังชั้นใต้ดินของปราสาท
 
ตึก ตึก เมียสกำลังเดินลงไปเพื่อหาคนคนหนึ่ง
เขาไขกุญแจเปิดกรงประตูนักโทษออก เคร๊ง
“สายสวัสดิ์เจ้าหมีหื่นกาม กินอาหารหรือยังเอ่ย?”
เมียสถามคนในห้องขังเหมือนเจ้าของถามสัตว์เลี้ยง
“อา...ดูจากสภาพคงอิ่มมากเลยนะ คนของข้าไม่ปล่อยให้อดตายหรอก”
อิ่มบ้านแกสิ ถูกทรมานปางตายต่างหาก
เนื้อตัวของเฟรดดี้เต็มไปด้วยรอยถูกเฆี่ยน แม้ใบหน้าก็ยังมีรอย
อาหารสักมื้อก็ไม่ได้กินเลยตั้งแต่ถูกจับขัง
“ลุงล่ะ?” เด็กหนุ่มถามหาสหายของตนที่ไม่ได้ขังอยู่ห้องเดียวกัน
“ถ้าหมายถึงเจ้านั่น...”
เมียสจับคางเฟรดดี้พลางใช้นิ้วเกลี่ยปากนุ่มๆของอีกฝ่าย
“กำลังทำกิจกรรมที่แสนสนุกอยู่...มั้ง”
ชายผมบลอนด์สอดนิ้วเข้าไปในปากเด็กหนุ่ม “คิดว่านะ...”
 
พลั่ก!เฟรดดี้ยกเท้าเตะหน้าเมียสไปสุดแรง
 
จากนั้นก็มีเลือดสีแดงสดหยดลงพื้น แหมะ
 
“ใครกันแน่ที่หื่นกาม...พูดให้ถูกๆหน่อยท่านเอิร์ล” เฟรดดี้ยิ้ม
แทนที่ฝ่ายถูกเตะหน้าจะโกรธสุดขีดแต่เขากลับหัวเราะออกมา
“อ้าาา~...นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลิ่นเลือดตนเองแบบนี้...ฮ่าๆๆ สุด...ยอด....”
เมียสเสยผมทั้งทีจมูกของตัวเองมีเลือดไหล
“ทหาร...เอามันไปจัดการ!” แน่นอนว่าคนที่ทำแบบนี้จะโดนลงโทษให้เข็ดหลาบ
“ข้าจะแวะไปดูหมาน้อยสักหน่อย ฮิฮิ...” เขาเลียเลือดที่เปื้อนรอบริมฝีปาก
 
“ท่านพี่ทำไม...ท่านพี่ถึงได้รีบ...”
หญิงสาวผมสีเหลืองมัดข้างวิ่งตามชิกก้ามาอย่างสงสัย
“ฮึ่ย...!”สาวน้อยกัดฟันแล้วตะโกนเสียงดัง
“อย่าบอกนะ! ว่าเจ้าไม่ได้ติดตามข่าวเลย?!”
“???” ทอยชิกก้าทำหน้าซื่อๆมึนๆเพราะไม่รู้อะไรเลย
“ก็ข่าวที่นายทหารหลวงยศสูงถูกฆาตกรรมไง ถึงจะผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วก็เถอะ”
“แล้ว?”
“แต่อีกไม่นานคดีคงจะจบแล้วล่ะ♡ เพราะทหารของเรารู้ตัวคน...”
“พูดเรื่องอะไรอยู่หรอขอรับ? คงเป็นเรื่องที่สนุกมาก”
ชิกก้าเสียวสันหลังวูบเมื่อได้ยินเสียงนั่นมาจากข้างหลัง
“อ๊ะ! จมูกเจ้าไปโดนอะไรมาน่ะเมี่ยง!?” ทอยชิกก้าตกใจกับแผลของอีกฝ่าย
“สัตว์เลี้ยงข่วนนิดหน่อยขอรับ” เขายิ้มโปรยเสน่ห์
ชิกก้าได้แต่ซ่อนอยู่หลังน้องสาวตัวเองเพราะกลัวว่าเมียสจะได้ยินที่คุยกันเมื่อกี้
“หายไวๆละกัน รักษาตัวด้วยล่ะ”
“ท่านก็ด้วย อย่าลืมดูแลตนเองนะขอรับข้าเป็นห่วง”
“ฮุ...บ้า”
ไปจีบกันตรงอื่นสิย่ะสองคนนี้ ชิกก้ายืนมองทั้งสองหน้ามุ่ย
“? อ่า...ดันลืมหยิบกุญแจมาซะได้” เมียสเพิ่งรู้สึกตัวว่าลืมของไว้
 
“แฮ่ก แฮ่ก”
และกุญแจของห้องขังก็อยู่กับบอนนี่ที่กำลังลงไปช่วยคนสำคัญ
อีกแค่นิดเดียว...
แกร๊ก แกร๊ก เขารีบไขกุญแจ
“เฟรดดี้!”
เจ้าของชื่อไม่ตอบ เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าไม่สนใจอะไร
บอนนี่ตัดสินใจดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
“เพื่อนของเจ้าข้าไปช่วยออกมาแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้ารีบหนีไป...”
“อย่าจับข้า!”
เฟรดดี้พูดเสียงแข็ง
“คนที่ควรหนีมันคือเจ้าไม่ใช่ข้า!! เพราะข้าน่ะมันสกปรกเกินไป...เจ้าพูดเองไม่ใช่รึ?”
บอนนี่ร้องไห้พลางอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจ
“ที่พูดไปเพราะอยากให้เจ้าเกลียดข้า จะได้ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้”
ไม่มีใครเข้าใจเขาเลย
“แต่เจ้าไม่ฟังเสียงในจิตใจข้าเลย”
ตอนที่ยังเป็นเด็กพวกเขาถูกจับมาอยู่ด้วยกัน เฟรดดี้เป็นฝ่ายปลอบให้บอนนี่ตลอดเวลา
“ไม่เป็นไรบอนนี่...ปลอดภัยแล้ว...”
“ ข้าก็แค่อยากปกป้องเจ้าบ้าง...”
“บอน...”
เฟรดดี้ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไงในเมื่อเรื่องเลยเถิดมาขนาดนี้
เด็กหนุ่มประกบริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะแลกลิ้นให้กัน
“เสียเวลามามากพอแล้ว”
ทั้งคู่ประสามือกันพลางยิ้ม
“รีบไปกันเถอะ เจ้าจะได้ปลอดภัย”
 
(จากนี้ขอบรรยายเป็นบอนนี่ชั่วคราว)
ในค่ำคืนดวงดาวก็ยังคงงดงามเช่นเดิมไม่ต่างจากวันวาน
พวกเราสองคนพากันไปด้านหลังปราสาท
แต่ดูเหมือนผมจะรีบไปหน่อยเลยต้องหยุดให้เฟรดพักหายใจ
“ไพร์นพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันสินะ” เขาถามผมทั้งทียังหอบแฮ่ก
“แน่นอนสิ! ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
ตอนนี้ผมรู้สึกโล่งใจมากจนแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอยิ้มเป็นเด็กน้อยไป
“จากนั้น...”
 
สวบ! มีดอันแหลมคมดังดาบนั่นแทงเข้าที่หัวใจ
 
แปะ ในความมืดมิดเลือดนั่นเป็นสีแดงฉาน
 
“จะทำลายแกไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก”
คนที่พูดประโยคนั้นไม่ใช่ผมแต่เป็นเมียส คนที่ถูกคมมีดแทงคือเฟรดดี้
ผมควรจะทำยังไงกัน?
“มีดเปื้อนหมดแล้วแฮะ” ชายผมบลอนด์ทองดึงมีดออกแล้วพูดอย่างเสียดาย
เมียสยิ้มให้ผม ถ้าขัดขืนต้องโดนไปด้วยแน่
“กลับมาหาข้าตอนนี้บอนนี่ เจ้าจะทำแผนข้าล่มไม่ได้นะ”
 
ปัง!!
 
ฟริทซ์ลั่นไกปืนใส่อกขวาของเมียสจากด้านหลังในเสี้ยววินาทีแบบตั้งตัวไม่ทัน
“มันจบแล้ว...ไอ้ฆาตกร” ทหารหนุ่มพูดพร้อมน้ำตา
เมียสไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้จึงหมดสติไป
“ท่าน...” ฟริทซ์ยืนมองเงียบๆ
“เสียงปืน!”
“เกิดอะไรขึ้น?!”
อีกไม่นานทหารคนอื่นจะมาที่นี้เพราะเสียงปืนเมื่อครู่
ไม่มีเสียงเรียกชื่อผมไม่มีการขยับเลย
คนตรงหน้าผมไม่หายใจอีกแล้ว....เขาตายแล้ว
“ทำไมล่ะ...” ทหารหนุ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่ผมทำ
เฟรดดี้สิ้นใจตายต่อหน้าผม ผมต้องทำให้เรื่องนี้จบ
“หลับให้สบายนะที่รัก” ผมกระซิบให้เฟรดเบาๆ
“ท่านครับ! เกิดเรื่องอะ...”
“ไปเรียกหมอมารักษาเมียสแล้วนำฟริทซ์ไปขังไว้ซะ เขาเป็นคนยิง”
“ท่าน! แต่ข้า...!” ทหารหนุ่มแย้งขึ้นมา
“เจ้านั่นเป็นคนร้ายที่ก่อคดีฆาตกรรมนะขอรับ หลักฐานทั้งหมดก็อยู่กับท่าน!”
“ทำไม...เจ้าถึงเชื่อใจคืนหลักฐานชิ้นนั้นให้ข้า” ผมเอ่ย
“ไม่ว่าข้าจะอยู่ในตำแหน่งอะไร ข้าก็เป็นลูกบุญธรรมของเมียสอยู่ดี...”
ฟริทซ์นิ่งเงียบและพูด “ข้า...ผิดหวังในตัวท่านจริงๆ”
ผมสูญเสียคนสำคัญไปก็จริง
แต่ไม่ว่ายังไง...ต้องตอบแทน
ข้าดื้อกับเขามามากพอแล้ว...
“ข้าจะเปลี่ยนระบบการปกครองใหม่ทั้งหมด”
 
ชายหนุ่มผมสีทองตาสีดำขลับยืนยิ้มในห้องหน้าศพที่นอนจมกองเลือด
“หึ...แค่นี้...นายท่านก็คงพอใจ”
ชายผู้นี้ได้ฆ่าว่าที่ราชีนีตามคำสั่งของคนคนนั้นเรียบร้อยแล้ว
 
END