What I was (สิ่งที่ฉันเป็น)

 ---บางที่เราอยากจะพูดกับเค้ามากมา--

."แต่พอเจอหน้าเค้า จริงๆ ทำไมมันพูดไม่ออกกันนะ"

"วันนี้  ครูก็ขอฝากไว้เท่านี้แหละ หวัดดีจ้ะทุกคนกับบ้านปลอดภัยล่ะ"เสียงครูสาวจองมิน  กล่าวยอกทุกคนในห้อง  เพราะตอนนี้ก็ถึงเวลากลับบ้านแล้ว  เมื่อครูจองมินบอก  ทุกคนที่อยูในห้องก็ยืน ทำเคารพครู  และเดินออกไปเพื่อที่จะกลับบ้าน  ในห้องจึงมีแค่ ครูสาวจองมินที่นั่งเค และฮานาที่ นั่งไคว่ห้าง  หลับตาอยู่ที่เก้าอี้ ไม่ได้ลุกไปไหน  

"ฮานา เธอไม่กะ..."ครูจองมินจะถามฮานา แต่ยังไม่ทันจบประโยคฮานาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้  สพายกระเป๋า   กำลังจะเดินออกจากห้อง  แต่เธอก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตู 

"กลับก่อนค่ะครู" ฮานากล่าวคำลาครูจองมินด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ  แล้วเดินจากไป

"เห้ออออ .." ครูจองมินถอนหายใจและส่ายหน้า  ถึงครูจองมินจะรู้ว่าฮานามีบึคคลิกที่เป็นแบบนี้ แต่ครูจองมินก็ยังไม่ชินอยู่ดี

"ฮานา  " ทยองเอ่ยและเดินเข้ามาขวางฮานา  ทยองกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมากแต่ก็ทำให้ฮานาหยุดเดินและมองเค้าได้

"อะ  อาไร  "  ฮานาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกรุกตรัก  ถึงฮานาจะเก็บความตื่นเต้นไว้แต่เธอก็ทำมันไม่ได้ดีนัก   เพราะคนที่เธอยืนคุยอยู่นั้นคือคนที่เธอแอบชอบอยู่ เธอคอยช่วยทยองมาตลอดแต่อาจถึงจะไม่ได้ทางตรงก็ตาม

"ขอบใจนะ  ฮานา"  ทยองพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ  และแววตาที่มองฮานา   ซึ่งมันไม่ได้เกินไปจากคำว่าเพื่อนณตอนที่เค้ามองเธอในตอนนี้

"ฉันไม่ได้ช่วยนาย  ฉันรำคาญต่างหาก"  ฮานาพูดตรงกันข้ามกับที่ฮานารู้สึก ด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบปกปิดความดีใจของเธอ

"ช่าย  ฉันรู้ๆ"ทยองพูดด้วยน้ำเสียงที่สูงและยิ้ม  ถึงแม้ทยองจะรู้ว่าโกหกแต่เค้าก็ไหลไปตามน้ำไม่ได้ขัดคออะไร 

"เดี้ยฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ  "ทยองพูดกับฮานาแต่ฮานามองหน้า  เค้า  และไม่ได้ตอบอะไรจากนั้นก็เดินเลี่ยงทยองออกไป  ทยองเห็นยังนั้นจึงเดินเข้าไปจูงมือฮานาให้เดินเร็วกว่าเดิมกลึ่งวิ่งกลึ่งเดิน  ส่วนฮานาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างได้   ไม่นานก็ถึงหน้าโรงเรียน  ทยองยังจับมือฮานาอยู่ไม่นานรถก็มารอรับ  ทยองเข้าไปข้างในก่อนและดุงฮานาให้เข้ามานั่งด้วย จากนั้นก็ปล่อยมือฮานาเอื้อมไปปิดประตูรถ

"ออกรถเลยครับลุง  "ทยองหันไปบอกกะคนขับและ  หันมามองฮานาที่ตอนนี้หันหน้าไปทางกระจกองสิ่งต่างที่อยู่ข้างนอกอย่างเดาใจไม่ถูกว่าฮานาคิดอะไรอยู่  ไม่นานรถก็เคลื่อนที่ไป

"บ้านเธออยู่ไหนล่ะ"ทยองถามเพื่อเริ่มต้นการคุยในบรรยากาศที่เงียบ  และอีกอย่างถามเพื่อจะได้บอกกับคนขับถูก

"ให้ฉันลงตรงหน้า ร้าน ... นั่นแหละ"   ฮานาพูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น  แม้จะอยากจะให้ทายองไปส่งแค่ไหนแต่เธอก็ไม่อยากให้ทายองไปเห็น  บ้านที่เต็มไปด้วยบอริการ์ด  ซึ่งมันไม่ได้ดูเป็นบ้านที่คนควรอยู่  แต่มันเป็นบ้านที่เหมือนกับคุมนักโทษยังไงไม่รู้

"เธอพักอยู่ที่นั่นหรอ  .."ทายองถามเพราะเค้าคิดว่าันน่าจะไม่ใช่แถวนั้น

"ไม่ใช่"ฮานาหันมาบอกทายองด้วยน้ำเสียงที่แข็ง แต่ก็ไม่ได้ดังอะไร  และเธอก็หันกลับไปมองวิวด้านนอกเช่นเดิม

"โอเคร  ฉันจะไปส่งเธอที่นั่น"ทยองพูดพร้อมกับเอนหลังพักสายตา  บรรยากาศเริ่มเงียบฮานาจึงหันทางทายอง  ใจเธอก็เริ่มต้นแรงทุกตรั้งที่ได้อยู่ใกล้เค้า  ได้มองเค้า  ทั้งที่เขาก็ไม่ได้สนใจเราก็ตาม  ฮานาคิดอย่างนั้นจึงมองวิวด้านนอกเช่นเดิม  ไม่นานรถก็เคลื่อนถึงจดหมาย

"คุณหนู  ผู้หญิงครับ  ถึงแล้วครับผม"เสียงคนครับเอ่ยปากบอกด้วยรอยยิ้มและมองฮานาผ่านกระจกมองหลัง  ฮานาผงกหัวเพื่อขอบคุณ  และลงจากรถก  แต่เมื่อกำลังจะปิดก็มีเสียงของทยองทักซะก่อน

"เจอกันพรุ่งนี้นะฮานา"ทยองพูดในขณะที่ยังหลับตาอยู่   แต่ฮานาก็ไม่ได้หันหลับมาหาทยองแต่อย่างได้  เธอปิดประตูและยืนอยู่อย่างนั้น   ไม่ช้ารถก็เคลื่อนออกตัวไปเธอก็เริ่มออกตัวเดินไปช้าๆตามซอยเล็กๆ  จิงที่  ที่เธอจะไปไม่ใช่บ้านแต่มันคือคอนโดที่เธอซื้อไว้นั่งเอง   เธอเสียบหูฟังและเดินไปเรื่อยๆ   ท่ามกลางแสงไฟข้างทาง  ดอกมูกุงฮวาที่กำลังล่วงลอยพริ้วไหวตามลมเธอได้ร้องเพลง ตามเพลงที่เธอได้ฟัง ถ้าใครได้ยินนั้นคงต้องคิดว่าเธอเป็นนักร้องชื่อดัง  อย่างแน่

                                      Baby  don't  cly  tonight

                    Baby  don't  cly   tonight  ออ ดู มิ  กอท ชิ  โก นา  มยอน

                                      Baby  don't  cly  tonight

                     Baby  don't  cly  tonight  ออบ ซอซ ดอน อิ ริ  ดเวล กอ ยา

แฮร่จบ  ตอนสองแล้วเย้ๆ  พิมประมาน  3  ครั้ง  

55เราฝากด้วย

 ถ้าอ่านแล้วไม่อินไปกับเรื่องก็ปิดเพลงก่อนได้จ้า  เพลงที่ใส่ให้จำลองว่าตัวละครเราร้อง..