Estimate Lee Nice ซ่อนรักร้าย ให้ตายก็รักมึง

 
‘      กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว’ เสียงเพลงดังมาไกลๆจากบ้านตรงข้ามที่ผมกำลังจะเดินผ่าน นี้มันยุคไหนแล้วเนี้ย ยังมีคนเปิดเพลงแบบนี้อีกเหรอเนี้ย หมู่บ้านนี้มีแต่คนแก่รึไง ทำไมไอ้ไนท์มันไม่ย้ายหมู่บ้านสักทีว่ะ บ้านแม่งก็อยู่ซะลึกเลย แล้วนี้ผมต้องเดินไปอีกนานไหม เหงื่อผมนี้ไหลเป็นทางน้ำเลยครับ เมืองไทยนี้ร้อนขึ้นทุกวันเลยนะเนี้ย ผมนี้อยากหนีไปหาพ่อที่นิวยอร์กสุดๆ แหม่ๆขนาดคนที่ว่าอยู่เมืองไทยมานานอย่างไอ้ไนท์มันยังไม่ออกมารับผมที่หน้าหมู่บ้านเลย อ้างโน่นนี้นั้น ข้ออ้างเป็นล้าน ผมนี้เดินขาลากแหละเนี้ย โอ๊ยๆไม่ไหวร้อนๆๆๆๆๆ
“ลีโอๆลีโอ”เสียงผู้หญิงหวานๆใสๆทำให้ผมหันหลังไปมองทันที แต่คนที่เรียกผม กลับทำให้ผมอึ้งไปเลยล่ะครับ 
“หวาน” ผมเผลอเรียกชื่อเธอเบาๆ หวานนี้เป็นรักแรกของผมเลยนะจะบอกให้ หวานนะ เคยเรียนที่นิวยอร์กกับผม พอผมย้ายมาอยู่ที่ไทยเรายังคบกันอยู่พอผ่านไป5เดือนหวานก็ไลน์มาบอกผมว่า อยากเลิกกับผมเพราะเราอยู่ห่างกันเกินไป หวานทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะบล็อกไลน์ผม
“ลีโอ หวานไม่อยากเชื่อว่าเราจะได้เจอกันอีก” หวานพูดเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่เธอทิ้งผม ทำร้ายจิตใจผมมากมาย
“อืม”ผมตอบสั้น หวานยังคงยิ้มแล้วเธอก็จับมือผมขึ้นมา
“ลีโอเรากลับมาคบกันได้ไหม” หวานพูดว่ากลับมาคบกันงั้นเหรอ ง่ายไปไหมเนี้ย
“ไม่ล่ะ หวานเราเป็นแค่เพื่อนกันก็พอ ผมไม่อยากทำให้หวานเสียใจ” ผมทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนที่ผมจะปล่อยมือออกจากหวานแล้วผมก็เดินออกมาจากเธอทิ้งให้หวานยืนอยู่ตรงนั้นไป
“ลีโอ!!!หวานจะทำให้ลีโอกลับมารักหวานให้ได้!!!!!!” หวานตะโกนอย่างดัง แต่ผมก็ไม่ได้หันหลังไปตอบเธอไม่มีแม้แต่จะหันกลับไปมองด้วยซ้ำ
ติ่งนิ๊ง! เสียงไลน์
ผมล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกางเกง ก่อนที่จะดูข้อความที่เข้ามา
(“ยุไหนเนี้ย”)ไลน์ของไอ้ไนท์นี้เอง
“กำลังเดิน” ผมพิมพ์ตอบกลับไป
(“เออๆเร็วๆสัส”) ไนท์ส่งข้อความมา ผมเก็บโทรศัพท์ก่อนที่ผมจะเดินไปที่หน้าบ้านหลังใหญ่เท่าพระราชวังแล้วกดออดหน้าบ้าน แม่บ้านที่คุ้นเคยเดินมาเปิดประตู
“อ้าว คุณลี มาหาคุณไนท์ใช่ไหมค่ะ”ป้านิ่ม ถามผม
“ครับ ป้านิ่ม^^” ผมตอบกลับไปพร้อมยิ้มให้ป้านิ่ม
“เชิญข้างในเลยคะ” ป่านิ่มบอกให้ผมเข้ามาข้างใน
“ครับ ขอบคุณครับป้านิ่ม” ผมขอบคุณป้าอย่างสุภาพ
ผมเดินเข้าไปในบ้านของไอ้คุณไนท์ก่อนที่ผมจะเห็นคุณไนท์ยืนคุยโทรศัพท์ แหม่ๆอยู่ในบ้านเปิดลำโพงโทรศัพท์คุยกับเมียซะดังเลย
“ที่รักครับ ผมอยากไปหาที่รักที่อังกฤษจัง” ไอ้คุณไนท์พูดหวานๆใส่เมียอย่างเลี่ยนเลยครับ
“ค่ะ แอมก็อยากให้ไนท์มาหานะค่ะ” เมียให้ไนท์ก็ตอบกลับมาอย่างหวาน เลี่ยนชิบ
“อะแฮ่มๆ”ผมเข้าไปขัดมันก่อนที่มันจะคุยนานไปมากกว่านี้ ไม่งั้นสงสัยผมไม่ได้ไปเตรียมงานแฟนซี่สวมหน้ากากที่โรงเรียนแน่ๆ 
“- -* งั้นแค่นี้นะครับที่รัก เค้าต้องไปจัดงานที่โรงเรียนกับเพื่อนนะครับ” ไนท์บอกลาคุณแฟนก่อนที่มันจะตัดสายทิ้งไป แล้วมันก็ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า
“ไปได้ยังคุณไนท์” ผมถามปนแขวะไอ้คุณเพื่อนคนนี้
“เออๆไปได้แหละ” มันตอบกลับมาก่อนที่มันจะเดินนำไปที่ประตูบ้านมัน
“มึงจะนั่งรถแท็กซี่ไปไหม”ผมถามมัน มันหันมาแล้วยักคิ้วให้ผม แล้วมันก็เดินไปที่โรงรถ แล้วเดินเลือกรถยังกะบ้านมันเป็นโชว์รูมรถ จริงๆก็เหมือนอยู่นะ มันเดินไปหยุดที่ลีมูนซีนสีดำ กระจกติดฟิลมสีขาวใส 
“มานี้ดิ ไอ้คุณเพื่อนจะไปไหม”มันหันมาบอกผมแล้วมันก็เดินขึ้นรถไปทันที
“อะ...เอ้า” ผมรีบเดินไปที่รถทันที มันนี้รีบไปไหนเนี้ย สตาร์รถตั้งแต่ผมยังไม่ได้ขึ้นเลย น่ากลัวนะเนี้ย ถ้ารถมันพุ่งขึ้นมาทำไงเนี้ย ตลอดทางผมนั่งเงียบๆคิดไปเรื่อยเรื่องหวานนี้แหละ ไม่รู้ว่าจะเอาไงใจนึงก็รักนะ แต่อีกใจมันแค้น แล้วอีกอย่างผมก็ยังลืมเลนไม่ได้ด้วยมันเลยเป็นปัญหาที่หน้าคิดมาก คิดไปคิดมาสมองมันมึน(ง่วง) ขอตัวหลับแปบ ZzZzZz
(บันทึกพิเศษ: ไนท์)
ผมกำลังขับรถ เฮ้อทำไมไอ้คุณลีมันเงียบแบบนี้นะ ผมเหล่ตามองมันก่อนจะพบว่ามันนอนหลับนี้เอง ให้ตายเถอะ หนีหลับเฉยโรงเรียนก็เล่นอยู่ซะไกลจากบ้านผมจริงๆ ผมแวะเข้าปั้มเพื่อไปเติมน้ำมันก่อนที่ผมจะเห็นว่าลีมันหนาว ผมเลยหยิบผ้าจากเบาะหลังมาห่มให้มัน แต่ผมรู้สึกแปลก ทำไมหัวใจผมมันเต้นแรงขนาดนี้นะ ทำไมมันถึงเต้นเร็วขนาดนี้ หน้าของไอ้ลีมันทำให้ผมหวั่นๆยังไงไม่รู้ มันแปลกมาก ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมตั้งสติได้ แล้วปัดความคิดบ้าๆนั้นออกแล้วผมก็เดินอ้อมมาที่เบาะคนขับ แล้วผมก็ขับรถต่อไป แบบไม่มองไปทางไอ้ลีอีกเลย 
ผ่านไป 20 น.
 ผมก็มาถึงโรงเรียน แต่ดูถ้าไอ้ลีมันยังคงนอนอยู่เหมือนเดิม ผมเอามือไปเขย่ามันเบาๆ
“ลีๆ ไอ้ลีๆๆๆๆๆ” ผมเรียกชื่อมันตะโกนเรียกชื่อ เขย่าตัวมัน แต่มันก็ไม่ยอมตื่นสักที ผมหันหน้าไปมองดันหน้า
“ปะ...ปล่อยผม ออกไป ใครก็ได้ช่วยด้วย”เสียงไอ้ลีตะโกนร้องให้คนช่วย สงสัยมันจะฝันร้ายแน่ๆ ผมไม่รู้จะทำไง ผมเลยจับมือมัน
“ลีๆๆๆไม่มีใครทำไรมึง ลีๆ” ผมตะโกนอย่างดัง ผมจับมือมันแน่นมาก
“แม่ครับ ช่วยผมด้วย” ไอ้ลีทั้งตะโกนหาแม่ แล้วมันก็ร้องไห้
“ลีกูอยู่นี้ ลีๆๆ”ผมตะโกนบอกมัน ก่อนที่มันจะสะดุ้งตื่นแล้วกอดผมแน่นมาก ผมกอดมันกลับแล้วลูบหลังมัน มันกอดผมแน่นแล้วร้องไห้
“มึงจะอยู่กับกูใช่ไหมไนท์ อื่อๆๆๆๆ” ลีมันพูดไปร้องไห้ไป
“อืม กูจะอยู่กับมึงนะลี” ผมปลอบใจมันก่อนที่สายตาผมจะหันไปหยุดที่ผู้ชายคนนึงที่มองผมกับไอ้ลี พอเขารู้ว่าผมเห็นเขา เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในประตู ผมก็ไม่ได้สนใจก่อนที่ผมจะลูบหลังมันต่อ มันยังคงร้องไห้อยู่
ผ่าน5 น.
มันก็หยุดร้องไห้ จริงๆผมก็อยากถามมันนะว่ามันฝันว่าอะไร แต่ใจมันไม่กล้า...
(จบบันทึกพิเศษ: ไนท์)