รักปากร้ายของนายกะล่อน

          วันวานที่หวนไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดหญิงสาวหน้าละอ่อนเธอยืนอยู่ตรงหน้าระเบียงชั้น 2 ของบ้านเธอได้มองไปบนท้องฟ้าที่แสนห่างไกลพร้อมกับสอดสายตามองไปที่แสงของพระจันทร์ เธอยืนมอง ณ ที่นั้นมันดูสงบและเงียบสงัด
          “ได้เวลานอนได้แล้วนากิ”   หญิงวัยกลางคนได้เปิดประตูห้องและเดินเข้ามาเพื่อพูดคุยกับลูกของเธอ
          "ค่ะหนูจะนอนแล้วแม่รีบไปนอนนะคะ"  หญิงสาวได้หันหน้ากลับเข้ามาภายในห้องของเธอและหันหน้าไปหาแม่ของเธอที่อยู่ข้างๆ
          "งั้นแม่ก็ไปนอนแล้วนะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะนากิ"  แม่ของเธอยิ้มให้และเอามือลูบหัวเบาๆเหมือนทุกวันเวลาที่นากินั้นจะนอน
          "ค่ะแม่งั้นหนูกอดหน่อยนะคะ"  นากิยื่นมือทั้งสองข้างออกกว้างๆกอดแม่ของเธอและแม่ของเธอเองก็เช่นกัน  ทั้งคู่ดูมีความสุขและอบอุ่น
          "ฝันดีค่ะแม่"   "ฝันดีนากิ"
          แม่ของนากิเดินออกจากห้องปิดประตู  เพื่อเธอเองนั้นก็จะได้ไปนอนเหมือนกัน  นากิเองนั้นก็เดินเข้าไปที่เตียงและล้มตัวลงนอนเปลือกตาของเธอค่อยๆปิดลงและหลับไป
 
          เช้าวันรุ่ง  …….
          "ตื่นได้แล้วจ่ะลูกเดี่ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะ"  เสียงเรียกดังมาจากชั้นร่างเสียงแม่ของนากิกำลังเรียกให้เธอตื่น  มันทำให้นากิรู้สึกตัวขึ้นมาและตื่นขึ้นด้วยสภาพที่งัวเงียเธอได้เอามือทั้งสองข้างขยี้ตาเบาๆเพื่อจะทำให้เธอเองนั้นรู้สึกตัวได้ดีขึ้นและตื่นไปอาบน้ำ
          30 นาทีผ่านไปนากิ อาบน้ำเสร็จเธอก็รีบแต่งตัวและใส่เสื้อผ้าที่แม่ของเธอเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เมื่อวาน เธอได้ทำธุระทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอจึงดิ่งลงมาหาคุณแม่ที่เตรียมอาหารไว้ที่โต๊ะตั่งมากมาย
          ทั้งสองคนแม่ลูกได้รับประทานอาหาร ด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อยสนุกสนานและอบอุ่นสำรับนากิกับแม่ของเธอ พวกเธอสองคนเป็นแบบนี้ทุกเช้าก่อนที่จะแยกย้ายกันไปทำงานและไปเรียน
          "ไปก่อนนะคะแม่ เดี่ยวสายเอานะค่ะ"
          "ไปดีมาดีนะนากิเดี่ยวแม่กลับค่ำๆหน่อยนะพอดีงานแม่ก็เยอะอยู่"
          "ได้ค่ะเดี่ยวอาหารหนูทำเองนะคะแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"
          "จ่ะ  เดี่ยวแม่จะรีบกลับมาไวๆนะ จ๊ะ"
          "จ้า งั้นไปนะคะแม่บาย ค่ะ"      "บายจ่ะ"
          นากิเดินออกจากบ้านด้วยสีหน้าเธอที่ยิ้มแย้ม ดูเอิบอิ่มมีความสุข เธอได้เดินไปโรงเรียนเรื่อยๆ ไม่ได้รีบเพราะเธอตื่นตั้งแต่เช้า ออกจากบ้านมาก็ไวกว่าคนอื่นมันทำให้เธอไม่รีบไม่ร้อนในเวลาที่เธอเดินไปโรงเรียน
 
          หน้าโรงเรียนชิเซนกุ  …..มัธยมปลาย
          "ถึงแล้วสินะคะ  ดีใจจังถึงโรงเรียนแล้วแต่ว่าชิโนะยังไม่มาแน่เลย"  นากิเธอมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วแต่เธอไม่เห็นเพื่อนสนิทมายืนอยู่หน้าโรงเรียนเธอจึงรู้ว่าวันนี้ชิโนะมาสายกว่าเพราะพวกเธอทั้งสองสัญญากันไว้ว่าถ้าใครมาถึงก่อนก็จะรออยู่หน้าโรงเรียนเพื่อเข้าไปพร้อมกันวันนี้นากิมาถึงก่อนเธอจึงต้องรอเพื่อนสนิทของเธอ
 
          ผ่านไป 15 นาที
          "เฮ้นากิ....เฮ้นากิ....ฉันมาแล้ว"   เสียงตะโกนดังมาตั้งแต่ปากทางก่อนที่จะมาถึงหน้าโรงเรียนเสียงของเพื่อนสนิทเธอเรียกนากิ
          "มาถึงแล้วหรอชิโนะ วันนี้เธอมาสายน้ารีบมาเร็วๆเลยค้า"  นากิได้ยินเสียงแบบนั้นเธอก็รีบตะโกนตอบเพื่อนสนิทของเธอโดยทันที
          "ขอโทษนะนากิพอดีฉันมาสายไปนิดหน่อยน่ะจ่ะพอดีที่บ้านยุ่งๆน่ะ"
          "ไม่เป็นไรหรอกค่ะชิโนะจังเองก็ดูเหนื่อยมากเลย เรารีบเข้าโรงเรียนกันเถอะนะคะ"
          "จ้า คุณนากิแม่คนตรงต่อเวลา หน้านี่ยิ้มตลอดเวลาเลยน้า"
          "ทุกวันอยู่แล้วค่ะ  ทั้งคู่ก็หันหน้าเข้าหากันและยิ้มให้กัน"
          นากิและชิโนะก็เดินเข้าในโรงเรียน ทุกๆคนต่างพากันมองพวกเธอทั้งสองเหมือนไอดอลในดวงใจ เพราะพวกเธอนั้นต่างมีนิสัยและหน้าตาที่ดูสวยงดงามและเป็นคนที่อ่อนโยนโดยเฉพาะ นากิเธอเป็นคนมองโลกในแง่ดีมากสุดๆจนเธอนิสัยเสียเลยก็ว่าได้
          หลังจากที่นากิและชิโนะได้เดินเข้ามาในโรงเรียนเสียงกริ่งก็ดังขึ้นเพราะมันถึงเวลาเข้าเรียนกันแล้วพวกเธอรีบเดินตรงเข้ามาในตัวอาคารและเดินขึ้นบันใดเพื่อไปให้ถึงห้องเรียนเร็วที่สุดเพียงเวลาห้านาทีพวกเธอก็มาถึงหน้าห้องเรียน
 
          หน้าห้องเรียน ม.5ห้องB
          แก็กๆ ฟืด…….ตึบบ
          "มาทันพอดีเลยนะคะชิโนะจัง……"
          "นั่นสินะคะ  นากิจัง….."    ทั่งคู่รีบเดินไปนั่งที่ของตนโดยเร็วเพราะอีกสักพักอาจารย์ก็จะมาสอนแล้ว
          ทั้งคู่ก็ได้เรียนตามปกติในวันปกติ พวกเธอก็ใช้เวลาร่วมกันอย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาเลิกเรียน  เธอทั้งสองคนก็ได้ลากันกลับบ้านอยู่ที่หน้าโรงเรียน
          "ไปก่อนนะนากิเจอกันพรุ่งนี้จ่ะ"
          "บายค่ะชิโนะจัง  เจอกันพรุ่งนี้"  
          เธอทั้งสองโบกมือจากลาชิโนะเดินลับหายไปจากสายตาของนากิแล้วแต่นากิเองยังยืนอยู่โรงเรียนเหมือนเธอจะรอให้ชิโนะเดินกลับไปจนลับสายตาก่อนเธอจึงเดินกลับบ้าน เธอจึงรีบเดินกลับแต่เวลานั้นมันก็มีดกว่าปกติเพราะเธอนั้นต้องทำเวรห้องและสหกรณ์ของตนจึงทำให้กลับช้ากว่าทุกครั้ง  เธอจึงตัดสินใจใช้ทางลัดเพื่อจะได้กลับบ้านให้เร็วกว่าเดิม แต่ทางนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอเดินมา
          ในระหว่างที่เธอนั้นเดินอยู่จนถึงทางเดินที่เปรี่ยวและวังเวงตอนนั้นเป็นเวลาที่พระอาทิตย์เริ่มจะเจือจางไปนั้น นากิเหลือบมองไปเห็นผู้ชายสองคนกำลังจ้องมาทางเธอที่เดินอยู่คนเดียวในที่เปรี่ยว เธอรู้สึกไม่มั่นใจเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอเองใช้เส้นทางนี้ เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยจึงรีบ วิ่งไปทันที  ชายพวกนั้นเห็นก็วิ่งไล่ตามนากิโดยเร็วที่สุดเหมือนต้องการอะไรสักอย่างจากเธอ
          "จะวิ่งไปไหนมานี่ก่อนิสาวน้อยน่ารักแบบนี้ พี่ชอบนักห้าๆ"   เสียงชายหนึ่งในนั้นที่วิ่งไล่ตามนากิพูดขึ้นมามันทำให้เธอหวาดกลัวกว่าเดิมและไม่รู้จะทำยังไงดี จนเธอนั้นวิ่งเข้าไปชนกับใครบางคน
          (ตุบ)..."โอ้ยๆ"..."เจ็บๆ"..."เจ็บๆๆ" 
          "นี่เธอเดินภาษาอะไรกันนี่เห็นไหมว่าแขนฉันนะเป็นแผลหมดแล้ว ซู่มซ่ามจริงๆ"
          "ขอโทษนะคะผู้ชายพวกนั้นไล่ตามมาช่วยด้วยคะ" 
          "วะ วะ วะหยุดแล้วสาวน้อยมาหาพี่ซะดีๆ"
          "แล้วไอเด็กเวรนี่ใครกันรีบไสหัวไปซะ?"
          "โอ้พูดแบบนี้ไม่ดีนะครับไอพวกโรคจิตเศษสวะสังคม"
          "พูดแบบนี้แม่งตายไอเด็กเมื่อวานซืน ย้าๆๆ"
          "มาเลยขอรับไอพวกปากหมาไปลงนรกให้หมดเลย ไอผู้ใหญ่ ไร้ความสามารถทำตัวเป็นสวะอยู่ได้โว้ยยยย"
          ชายสองคนที่ไล่ตามนากิมาได้วิ่งเข้าหาชายหนุ่มนิรนามปากเสียสุดๆ  พวกเขาสู้กันอย่างดุเดือด  แต่เหมือนเด็กหนุ่มคนนั้นจะเหนือชั้นกว่าเพราะชกไปไม่กี่ทีชายทั้งสองก็สลบหมดสติไป ซะดื้อๆ  ชายหนุ่มจึงโทรเรียกตำรวจให้มาจับและพานากิเดินกลับบ้าน
          "ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยฉันเอาไว้ไม่งั้นก็คงไม่รอดไปแล้ว"
          "มาขอโทษอะไรกันเธอทำของเธอเองไม่รู้หรอว่าทางนั้นกลางคืนมันอันตรายแถมยังทำฉันเจ็บอีก เธอเนี่ยซุ่มซ่ามซื่อบื่อ และเซ่อจริงๆ เห้อไม่ไหวเลยสมองคงกรวงไปหมดละมั้ง"
          "ขอบคุณคะ  ที่หวังดี "  นากิยิ้มรับทั้งๆที่ชายหนุ่มนั้นกำลังว่าเธออยู่จนเขานั้นว่าไม่ออกบอกไม่ถูกหยุดไปเฉยๆ
 
          ผ่านไป 30 นาที
          "อะอืม  นี่ใช่ไหมบ้านเธอ  ถึงละนิ"  ชายหนุ่มได้หยุดยืนอยู่หน้าบ้านของนากิ
          "ใช่คะขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้าเกิดมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ ว่าแต่คุณชื่อ….."
          "ฉันชื่อ มิโอะ   โอกะมะ ยาลืมชื่อนี้ซะละ ยัยซู่มซ่ามเอ้ยซื่อบื่ออีก"  ชายหนุ่มทำหน้าบึ่งและเหมือนกำลัง ไม่พอใจกับนิสัยของนากิอยู่นิดๆ
          "ฉัน นากิ  มาซึระ ฝากตัวด้วยนะคะงั้นฝันดีนะคะ"  นากิยิ้มให้ชายหนุ่มที่ช่วยเธอไว้มันทำให้ชายหนุ่มนั้นรู้สึกอายนิดๆ
          ทั้งคู่ได้ลาจากกันไปพร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะมีความสุขขึ้นมานิดๆของทั้งคู่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มคนนั้นได้คุยกับคนอื่น  เป็นครั้งแรกที่เขาพูดปากเสียแต่เธอยังยิ้มอยู่ได้บางทีที่ชายหนุ่มคนนั้นคิดอาจจะมีเธอคนนั้นคนเดียวก็ได้ที่รับนิสัยเขาได้ ก็เป็นไปได้
          "ชื่อนากิหรอ   น่ารักดีนะดูอ่อนโยน และ น่าปกป้อง"
          "ไปกับเถอะครับคุณมิโอะ" 
          "ได้งั้น ขับไปได้แล้ว เดี่ยวฉันกินอาหารไม่ทันพ่อกับแม่แกตายไอ้แก่ห้าๆๆๆ"