Creepypasta Family The Broken Myth

               ภายในป่ารกร้างต้องคำสาปของชายไร้หน้านามสเลเดอร์แมน เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ต่างหลบในรูบ่อใต้หินและรากไม้ พวกมันต่างกลัวกับผู้อาศัย ผู้มีร่างกายยืดยาว และสูงผิวแปลกไปจากมนุษย์ธรรมดา แม้แต่เหล่ามนุษย์ไม่ว่าจะต่ำต้อยหรือสูงศักดิ์ หรือแม้จะมีความกล้ามากเพียงใด ก็ไม่เคยมีความคิดที่ไร้ความสร้างสรรค์ที่เดินย่างกรายเข้าไปในป่า เพราะถ้าหากเขาทำไปย่อมไม่มีวันได้หวนกลับมาอีกเป็นแน่นอน เพราะเรื่องเล่าบางอย่างที่ถูกกล่าวขานถึงฆาตรกรปริศนา ผู้ได้รับนามว่า เจฟ เดอะคิลเลอร์ นั่นทำให้ทุกคนเกรงกลัวและหวาดผวาต่อคนกลุ่มนี้มากจนไม่กล้าบุกรุกดินแดน แต่ในความจริงนั้นมันไม่..ช้ะ...โอ๊ย!!!

               "เธอตีหัวชั้นทำไมเนี่ย!!" นักวิจัยแห่งองค์กรเอสซีพีตะโกนใส่หญิงสาวในชุดกี่เพ้าที่ประดับไปด้วยคิวตี้มาร์คของเหล่าโพนี่ ลอสต์ลูบบริเวณจุดเกิดเหตุหลายครั้ง พร้อมกับปรากฎกล่องข้อความสามมิติพร้อมกับรูปไอคอนน้ำตาไหล

               "ก็นายดันเล่าซะจนทำให้พวกคนอ่านกลัวกันหมดแล้ว..อย่างนี้จะมีใครกล้าอ่านนิยายเรื่องนี้ต่อล่ะย่ะ" หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีชมพูกล่าวขึ้น "แล้วอีกอย่างนะ..นายควรจะบอกคนอ่านด้วยว่าเราอยู่ที่ไหนกัน ถ้าเล่นไม่บอก แล้วพวกเขาจะไปรู้มั้ยล่ะ"

               "คร้าบบ..แม่" ลอสต์ก้มหน้าและเอ่ยด้วยเสียงเบื่อหน่าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและพบกับจุดจบของชีวิตเขา หญิงสาวทำแสดงสีหน้าอำมหิตใส่เขา เธอดีดนิ้วหนึ่งครั้งบังเกิดมีดอันแหลมคมจำนวนมากจนแม้แต่ลอสต์ก็ขี้เกียจนับ พวกมันกองอยู่กับพื้นจนเกิดเป็นเนินขึ้น

               "ใคร..แม่แกย่ะ!" หญิงสาวเอ่ยจบ เธอก็ยกฝ่ามือขึ้นสูงเหนือศีรษะ แล้วจึงดีดนิ้วครั้งนึง ทำให้เหล่ามีดที่กองอยู่กับพื้นนั้นลอยขึ้นมาอยู่ข้างหลังของเธอทันที

               "เฮ้! ใจเย็นๆก่อนนะ..พิงกี้" เพียงลอสต์พูดจบ พิงกาเมน่าก็เกิดอาการคิ้วกระตุกถี่รัว ใบหน้าอันงดงามของเธอถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของนางมารจักรวาล ตาสีฟ้าใสของเธอได้หายไป เหลือเพียงแต่ตาสีขาวโพลนดูน่าสยดสยอง

               "ใครชื่อพิงกี้กันย่ะ!!!" หญิงสาวผมชมพูมองไปที่ลอสต์ ด้วยความโกรธสุดขีด ก่อนที่เธอจะลงมือฆ่าเขา เธอก็หันมาทางผู้อ่านด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเย็นชา เธอจับไปที่ประตูมิติที่เปิดระหว่างฝั่งของผู้อ่าน นักเขียนและเนื้อเรื่อง "ฉันขอปิดประตูมิติสักแปปนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเปิดให้ใหม่ถ้าเหตุการณ์นี้จบแล้ว..เพราะมันอาจไม่เหมาะกับเด็กที่ยังอายุไม่ถึง 18 ปี ดังนั้นโปรดรอสักครู่ค่ะ"

               หลังจากที่หญิงสาวเอ่ยจบ เธอก็ปิดประตูมิติลง ทำให้เบื้องหน้าเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่าภายใต้ความมืด พร้อมกับเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากอีกฟาก

               "อ๊ากกก!!! โอ๊ยยย!! อุ๊!!! อั๊กก!! ถ้าจะ..โอ๊ย! เล่นกันขนาดนี้..อั๊ก! ตูตายเองก็ได้ คร็อก!!!"

               ไม่นานนักก็เกิดเสียงดีดนิ้วเกิดขึ้น ก่อนที่มือของหญิงสาวจะทะลุผ่านมิติแหวกช่องว่างเพื่อเปิดประตูอีกครั้ง แสงอาทิตย์บางๆจากภายในถูกสาดส่องออกมา ปรากฏสถานที่ขึ้นในป่าใหญ่ดูรกร้างไร้ผู้คน หญิงสาวเบือนหน้าไปทางลอสต์ที่ตอนนี้ทั้งร่างเต็มไปด้วยมีดจำนวนมหาศาลจนไม่สามารถมองไม่เห็นแม้แต่ร่างจริงของเขา

               หญิงสาวยังคงแสดงสีหน้าเย็นชา เธอเบือนหน้าออกจากทิศทางเดิม เธอกวาดสายตาไปทางเหล่าชายหญิงที่กำลังแอบอยู่บริเวณพุ่มไม้ แอบซุ่มมองบางอย่างที่อยู่อีกฝั่ง เธอก้าวเข้าไปหาคนกลุ่มนั้นแล้วเอ่ยถามขึ้น

               "เจ้าลอสต์..ให้ใครมาทำภารกิจที่สามบ้างน่ะ คล็อกเวิร์ค" เมื่อหญิงสาวผู้มีดวงตาข้างหนึ่งเป็นนาฬิกา เธอเบือนหน้ามาหาพิงกาเมน่าแล้วจึงตอบคำถาม

               "คนที่จะมาทำภารกิจที่สามก็จะมีชั้น โทบี้ เจฟ นิน่า อีเจ ไอโอน่า และคุณฮีโร่บราย.." คล็อกเวิร์คเอ่ยจบ พิงกาเม่าก็เกิดอ้าปากค้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินนามสุดท้ายของผู้ที่จะมาทำธุรกิจ เธอเลื่อนมือไปจับหน้าผากของตนเองคล้ายกับกำลังครุ่นคิดถึงบางอย่าง

               "..นี่เจ้านั่นให้ผู้ชายคนนั้นมาทำอะไรที่นี่กันล่ะเนี่ย บางครั้งมันจะหนักเกินไปแล้วนะ..เจ้าลอสต์ก็น่าจะรู้อยู่แท้ๆว่าพลังของท่านเค้ามันมากกว่าที่โลกนี้จะรับไหว ไม่สิ..จักรวาลนี้เลยต่างหาก"

               "มีอะไรหรือเปล่าค่ะ..คุณพิงกาเมน่า" คล็อกเวิร์คแสดงสีหน้าสงสัย พิงกาเมน่าจึงรีบหันกลับมาแล้วตีสีหน้าเย็นชากลบเกลื่อน แต่ก็ยังแสดงถึงความมีพิรุธจนทำให้คนรอบข้างเริ่มสงสัย

               "ป่าววว..ไม่มีอะไร ก็แค่คุยกับตัวเองเฉยๆ" เม็ดเหงื่อปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาวเพิ่มขึ้นอย่างถี่รัว

               "ไม่มีอะไรจริงง่ะ.." เสียงกวนๆที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง คนอื่นๆต่างหันไปมองในทิศทางของเสียง เว้นแต่พิงกาเมน่าที่ก้มหน้าลง 

               "โดนมีดแทงขนาดนั้นยังกลับมาพูดกวนๆได้อีกนะ แกนี่มันถึกยิ่งกว่าแมลงสาบจริงๆ" พิงกาเมน่าเอ่ยออกมา ในขณะกำลังก้มหน้าลง

               "ไม่ต้องชมครับ..ไม่ต้องชม" ลอสต์ผายมือไปข้างหน้าแล้วจให้เคลื่อนไหวไปมา "ชั้นรู้ว่าชั้นมันถึก แต่ก็ถึกไม่เท่าเธอหรอกนะ..พิงกี้"

               "ว่ายังไงนะ!!" หญิงสาวพรวดพราดหันไปหาลอสต์ ทำให้มือของลอสต์ประทับอยู่บนหน้าอกของเธอทันที เมื่อพิงกาเมน่าถูกสัมผัสภูเขาไฟขนาดยักษ์ที่ถูกตั้งใกล้ชิดกัน หน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันที

               "อะไรว่ะ..ทั้งใหญ่ทั้งนุ่ม ทำไมมือจับไม่หมดหว่าาา" ลอสต์ที่ยังคงไม่รู้เรื่องเพราะถูกมีดจำนวนมากบดบังการมองเห็น เริ่มคลำสิ่งบางอย่างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันพิงกาเมน่าก็พยายามจะกลั้นเสียงร้องของเธอไม่ให้ออกมาทั้งๆริมฝีปากของเธอนั้นถูกเม้มไว้และใบหน้าที่แดงยิ่งกว่ามะเขือเทศที่พึ่งล้างมาหมาดๆ แต่เธอก็ทนได้ไม่นานนักเสียงร้องของเธอก็ดังขึ้น

               "อิย๊าาาา!!!"

               เสียงที่เปล่งออกมานั้นทำให้พวกของคล็อกเวิร์คหน้าแดงก่ำ ลอสต์ก็เริ่มสงสัย เขาจึงใช้พลังสลายมีดทั้งหมดที่ปักร่างของเขาจนไม่เหลือแม้แต่เศษซากของอะตอม ก่อนจะซ่อมแซมเสื้อผ้าของเขาให้กลับมาเหมือนใหม่ แล้วจึงมองไปในสิ่งที่เขาสัมผัส ก็พบกับหน้าอกที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าของกี่เพ้า ลอสต์รีบเบือนหน้าไปทางต้นตอก็พบกับพิงกาเมน่าที่กำลังหอบหายใจ นัยน์ตาของเธอเปลี่ยนเป็นวังวนที่ไร้จุดจบ เธอดูคล้ายกับไร้เรี่ยวแรงมาก ลอสต์รีบเคลื่อนที่ไปประคองร่างของหญิงสาวมาอุ้มไว้

               "เซนซิทีฟก็ไม่บอก" ลอสต์ที่อุ้มหญิงสาวผมชมพูอยู่นั้นได้เบือนหน้าไปทางคล็อกเวิร์ค แล้วจึงเอ่ยสั่งการต่อ "ถ้ามากันครบแล้วก็เริ่มแผนการได้เลยนะ..ชั้นไปก่อนล่ะ ต้องพายัย 'Cup H' นี่ไปพักผ่อนก่อน"

               ลอสต์กล่าวจบ ร่างของเขาและพิงกาเมน่าก็อันตรธานหายไปทันที เหลือเพียงแต่เหล่าชายหญิงอีกหกคนไว้

               "นี่..นิน่า เธอคับอะไรเหรอ" คล็อกเวิร์คเอ่ยถามเรื่องที่ไม่ควรจะกล่าวต่อหน้าเหล่าผู้ชายตรงๆ นั่นทำให้ใบหน้าของชายทั้งสามแดงขึ้นมาเล็กน้อย

               "ชั้นแค่คับซีเอง" นิน่าเอ่ยตอบออกไป พร้อมกับเอามือมาสัมผัสหน้าอกของตน โดยไม่ได้สนใจสามหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มเหม่อมองหญิงสาวทั้งสอง

               "อิอิ..สงสัยเธอจะเล็กกว่าชั้นนะ" นาตาลีเอ่ยจบ นิน่าก็แสดงสีหน้าสงสัย

               "นี่..เธอคับอะไร" นิน่าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธเล็กน้อย

               "Cup D จ๊ะ.." คล็อกเวิร์คเอ่ยจบ ก็แลบลิ้นออกมา ปิดตาลงข้างหนึ่ง พร้อมกับยกสองนิ้วของตนมาไว้บริเวณแก้ม แสดงท่าทางออกแบ๊วผสมกวน

               "บังอาจมาใหญ่กว่าชั้นได้ยังไง!.." นิน่าเอ่ยยังไม่ทันจบ ร่างของเธอได้พุ่งออกมาจากจุดเดิมอย่างรวดเร็ว มือสองข้างถูกเล็งพิกัดไปที่เป้าหมาย พร้อมกับโจมตีอย่างรุนแรงด้วยท่าฉกภูเขา สร้างความเจ็บปวดให้กับนาตาลีอยู่ไม่น้อย "เอามาแบ่งให้ชั้นบ้างเลย!"

               "นี่เธอจะทำอะไรน่ะ..อ๊าาาา!" เสียงใสของคล็อกเวิร์คถูกเปล่งออกมา เจฟที่นั่งดูอยู่ถึงกับเลือดกำเดาพุ่งและหมดสติไปหนึ่งราย ส่วนโทบี้กับอายเลส แจ็คก็รีบมาห้ามเหล่าสองสาวที่กำลังจะทำสงครามแย่งภูเขาคู่(บนหน้าอก)

               อายเลส แจ็คนำร่างของนิน่าให้ออกห่างจากคล็อกเวิร์ค ส่วนโทบี้ก็รีบดึงร่างของนาตาลีที่กุมไปที่หน้าอกทั้งสองข้างด้วยท่าทางเจ็บปวด

               "นาตาลีชอบเล่นซนอยู่เรื่อย.." โทบี้เอ่ยด้วยเสียงโกรธเล็กน้อย "ถ้ายังซนอย่างนี้อีก..ระวังแฟนคนนี้จะไม่รักนะ"

               "เค้าขอโทษนะ..ดาร์ลิ้ง" นาตาลีเอ่ย พร้อยกับแสดงสีหน้าหน้าสงสาร ประกอบกับน้ำตาที่คลอจากความเจ็บปวด ทำให้ดูเหมือนกับท่าทางการอ้อนที่สมบูรณ์แบบ

               แต่ในขณะที่โทบี้กับคล็อกเวิร์คกำลังหวานกันอยู่ อีกด้านหนึ่งดูท่าจะยังไม่อยากจบเรื่องจบราว

               "ปล่อยชั้นนะ..อีเจ" หญิงสาวผมดำปลายชมพูเอ่ยขึ้นพร้อมกับเคลื่อนที่ไปมาคล้ายกับพยายามจะหนีออกมาจากการพันธนาการของอายเลส แจ็ค แล้วไปซัดคล็อกเวิร์คต่อ

               "หยุดได้แล้ว..นิน่า" ชายผิวสีเทาพยายามกีดกันไม่ให้หญิงสาวในพันธนาการของเขาหลุดรอดไปซัดกับคล็อกเวิร์ค

               "ชั้นบอกให้ปล่อยไง!..." แม้ว่าอายเลส แจ็คจะเกลี่บกล่อมไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล

               หญิงสาวเริ่มดิ้นรนมากขึ้นจนอายเลส แจ็คเริ่มจะรับไว้ไม่อยู่

               "นิน่า.."

               "นิน่า!.."

               "นิน่า!!.."

               "นิน่า!!!.." อายเลส แจ็คขึ้นเสียงใส่นิน่าด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย แต่กลับทำให้หญิงสาวกลับมาชำเลืองมองเขาอยู่บ้างด้วยสีหน้าแลดูเศร้า

               "เล็กกว่าเค้านิดเดียว..ทำไมต้องทำท่าทางเครียดแค้นเขามากขนาดนั้น..ฮ่ะ"

               "ก็สมัยนี้ผู้ชายคนไหนก็ชอบหน้าอกใหญ่ๆนิ แต่ชั้นกลับเล็กไป..แล้วใครจะมาสนใจชั้นล่ะ ถึงแค่จะอยากมีเพื่อนชายที่จริงใจก็ตาม แต่ยังไงผู้ชายมันก็ดูที่หน้าตาและทรวดทรงเหมือนกันหมดนั่นแหละ" หญิงสาวเอ่ยออกมา เธอกวาดตาลงมองที่พื้นด้วยท่าทางเศร้า

               "ผู้ชายน่ะ..ไม่ได้ดูแต่ร่างกายเหมือนกันทั้งหมดหรอกนะ" นิน่าหันขวับมองที่ใบหน้าของแจ็คทันที ดวงตาของเธอแลดูเปล่งประกายกว่าครั้งใดๆ

               "และชั้นก็เป็นหนึ่งในผู้ชายที่ไม่มองเพียงแค่ร่างกายของผู้หญิง.." อายเลส แจ็คเอ่ยจบ ก็เบือนหน้ามาทางนิน่า พร้อมกับปล่อยเธอออกจากพันธนาการแล้วเปลี่ยนมาอยู่ในอ้อมกอดแทน ในขณะที่ทั้งสองกำลังแลมองหน้ากัน ดวงตาของหญิงสาวเปล่งประกายออกมาดั่งดวงดาวระยิบระยับ อายเลส แจ็คเปิดหน้ากากของเขาให้ช่วงปากของเขาโผล่ออกมา ทั้งสองกำลังเลื่อนหน้าเข้ามาอยู่ใกล้ชิดกัน

               ..แต่กลับถูกขัดจังหวะโดยเพื่อนรักปากเสียของทั้งสอง

               "แหวะ! น้ำเน่าว่ะ" เจฟที่กลับมามีสติเช่นเดิมเอ่ยขึ้นโดยไม่ทันคิดว่าจะได้รับผลอะไร เพราะแจ็คและนิน่าได้กำมือแน่น ก่อนจะพุ่งตัวไปที่พิกัดของคนปากเสีย

               "เฮ้ๆ หยุดก่อน! อย่าพึ่ง!..อั้ก" เจฟถูกหมัดของหญิงชายทั้งสองกระทุ้งใส่ใบหน้า กระเด็นออกไปชนกับต้นไม้หลายสิบต้นหักโค่นล้มลงมา

               "ไปตายซะ..เจ้าปากเสีย" อายเลส แจ็คและนิน่าเอ่ยออกมาพร้อมกัน

               "เออ..." เสียงของหญิงสาวผู้มีดวงตาข้างหนึ่งถูกแทนที่ด้วยหน้าปัดนาฬิกา นิน่าได้ยินเสียงออกมาก็รีบหันขวับไปพร้อมกับแสดงสีหน้าเรียบนิ่ง

               "ชั้นขอโทษนะ..ที่ยุเธอให้โกรธน่ะ" นาตาลีย่างก้าวเข้าใกล้คู่กรณี แล้วจึงกล่าวเอ่ยคำขอโทษ

               "ไม่ต้องมาขอโทษชั้นหรอกนะ..ชั้นนี่แหละผิด ที่ไม่ยอมควบคุมอารมณ์ตัวเองน่ะ" นิน่ากล่าวขอโทษนาตาลี ก่อนที่ทั้งสองจะหันหน้ามามองหน้ากันสักครู่ใหญ่ครู่หนึ่ง แรงกดดันจากความเงียบถูกเพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาล เหล่าสองหนุ่มเริ่มรู้สึกกังวลกับท่าทางที่สองสาวกำลังมองหน้ากันด้วยท่าทางเย็นชา แต่ไม่นานก็...

               "พวกเรานี่ติงต๊องจังเลยนะ..ดันมาทะเลาะกันเรื่องขนาดหน้าอก" หญิงสาวทั้งสองกลับมาคุยกันประสาผู้หญิง ส่วนทางสองหนุ่มก็ล้มนอนกองไปอยู่กับพื้น

               พวกเธอทั้งสองพูดคุยกันไปได้สักพัก คลื่นลมขนาดใหญ่ก็พัดผ่านร่างของทั้งสองไป ทำให้เสื้อผ้าของทั้งสองปลิวไปตามแรงลม เหล่าหนุ่มสาวหันไปมองจุดสิ้นสุดของแรงลมนี้ก็พบกับสตรีนางหนึ่งที่ใส่ชุดรัดรูปสีดำเผยให้เห็นทรวดทรงที่เด่นชัดบริเวณต้นขาทั้งสองมีมีดเลเซอร์และปืนพกถูกติดตั้งอยู่ บริเวณส่วยของรองเท้าคล้ายกับเป็นเทคโนโลยีรุ่นใหม่ ด้านหลังของเธอทั้งธนูเทคโนโลยีขั้นสูง กับปืนไรเฟิลรุ่นใหม่ถูกแขวนไว้พาดไหล่ ส่วนฝ่ามือของเธอมีรูปสัญลักษณ์บางอย่างคล้ายวงกลมที่ภายในมีสามเหลี่ยม พวกมันมีแสงออร่าเปล่งประกายออกมา ส่วนศีรษะและใบหน้าของเธอถูกปิดบังด้วยหน้ากากจากโลหะแบบพิเศษ ซึ่งก็น่าจะเป็นเทคโนโลยีขั้นสูงเช่นกัน แต่หน้ากากนี้กลับปล่อยให้ผมสีฟ้าใสดั่งน้ำทะเลออกมา

               เหล่าชายหญิงทั้งสี่หยิบอาวุธของตนออกมาเตรียมตั้งท่าพร้อมต่อสู้กับสตรีเบื้องหน้า แต่ทันใดนั้นหน้ากากก็ถูกเปิดออกมา เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงสาวที่พวกเขาคุ้นเคย

               "จำชั้นไม่ได้แล้วหรือไงทุกคน" เสียงใสของหญิงสาวถูกเปล่งออกมา หญิงสาวผมสีฟ้ายกหมวกที่สวมใส่ออกมาไว้อยู่ลำตัว "ถ้ายังจำไม่ได้..ชั้นจะทวนความจำให้"

               "สวัสดีทุกคน..ชั้นไอโอน่า นอร์ทสตาร์จะมาช่วยพวกเธอในภารกิจนี้เอง"

               ทันทีที่หญิงสาวเอ่ยจบ สีหน้าของทุกคนก็กลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม เหล่าอาวุธก็ถูกนำกลับไปเก็บไว้ที่เดิม

               "ไอโอน่านี่เอง.." ชายหนุ่มผู้มีปากที่ควรปิดไปตลอดกาลย่างก้าวเข้ามาทางด้านหลังของไอโอน่าในสภาพที่หัวชุ่มเลือด ร่างกายถูกกิ่งไม้ทิ่มแทงอยู่หลายจุด

               "ไม่ได้เจอกันไม่กี่สิบวัน..ก้นใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ" ชายหนุ่มเอ่ยเสร็จก็เอื้อมมือไปสัมผัสก้นของหญิงสาว

               แต่ไม่ทันที่จะได้บีบหรือทำอะไร สีผมของหญิงสาวผู้นี้ก็ถูกเปลี่ยนเป็นสีขาวราวหิมะ ก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็วแล้วเพียงชั่วพริบตาก็ปรากฏตัวขึ้นมาข้างกายของเจฟ พร้อมกับหมุนเตะก้านคอใส่ชายหนุ่มผู้นี้ทันที แต่ร่างของไอโอน่ายังคงค้างไว้บนอากาศเช่นเดียวกับเจฟที่ยังคงยืนอยู่นิ่งเหมือนทั้งคู่ถูกหยุดเวลา แต่ก็ไม่นานนักก้อนแสงสีขาวถูกบีบอีดตัวอยู่ที่ต้นขาที่เตะใส่ก้านคอของเจฟ เสริมแรงดันปะทะทำให้เจฟกระเด็นออกไปสู่ท้องฟ้า แต่ร่างของหญิงสาวผู้ถูกกระทำก็อันตรธานหายไปอีกครั้ง ไปปรากฏ่างอยู่เบื้องบนฟ้าก่อนที่ร่างของเจฟก็พุ่งขึ้นมา หญิงสาวที่แสดงสีหน้าเกรี้ยวโกรธรวบรวมพลังบังเกิดแรงลมมหาศาลหมุนวนไปมาโดยมีหมัดของหญิงสาวเป็นจุดศูนย์ ไม่กี่วินาทีไอน้ำถูกแรงลมพัดผ่านไปมาจนเกิดเป็นน้ำและก้อนน้ำแข็งถูกลมพายุขนาดเท่าทอร์นาโดงวงช้างพัดไปมาโดยแรงลมพายุนั้นถูกชี้ไปข้างบนฟากฟ้า เหล่ากลุ่มก้อนอิเล็กตรอนถูกแรงลมพัดไปมาจนเกิดการเสียดสีและแบ่งตัวกันในระดับอะตอม เกิดสายฟ้ารายล้อมพายุและก้อนพลังงานสีขาวที่มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางเพียงครึ่งเมตร

               ไม่กี่วินาทีร่างของเจฟก็ได้พุ่งขึ้นมาสู่จุดประหาร หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีขาวพุ่งร่างลงมาจากท้องนภาแล้วต่อยไปที่กลางใบหน้าของเจฟอย่างรุนแรง ร่างของทั้งสองร่วงหล่นลงมาสู่พื้นอย่างรวดเร็วด้วยแรงปะทะอย่างมหาศาล แรงลมกระจายไปทั่วทุกมุมของป่า เหล่าสัตว์เล็กน้อยใหญ่ หรือแม้แต่ก้อนหินขนาดหินขนาดใหญ่และต้นไม้ถูกพัดปลิวหายไปจนไกลจากระยะสายตา เหล่าหนุ่มทั้งสองรีบมาโอบอุ้มสองสาวหนีไปหลบด้านหลังภูเขาที่พวกเขาคิดว่าทนต่อแรงปะทะนี้ได้ทันที

               เวลาผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เหล่าหญิงชายทั้งสี่ที่หลบอยู่ภายใต้ร่มเงาของเนินเขาลูกใหญ่ได้ออกมาจากที่กำบังพร้อมกับมามองความพินาศของป่าที่พวกเขาทั้งสี่ได้มาสอดแนมเพื่อทำภารกิจ แผ่นดินยุบคล้ายอุกกาบาตขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตกลงมาสู่พื้นโลก เหล่าต้นไม้และก้อนหินถูกกวาดเรียบหายไปจนแผ่นดินราบเป็นหน้ากอง ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเพราะ..เจฟไปจับก้นของไอโอน่า

               หญิงสาวผู้ทำลายแผ่นดินเดินก้าวออกมาโดยมือข้างหนึ่งถือหมวกของเธอเอาไว้ หญิงสาวมองมาทางทางพวกของนาตาลีพร้อมกับยิ้มให้ ในขณะเดียวกันผมของเธอก็ถูกเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเช่นเดิม แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดกลับย่างก้าวเข้ามาใกล้เธอ มือข้างหนึ่งถูกวางมาสัมผัสบริเวณไหล่ของไอโอน่า หญิงสาวหันขวับกลับไปก็พบร่างไร้หัวของเจฟเดินเข้ามาสัมผัสร่างกายเธอ ก่อนจะผลักเธอให้ล้มและเริ่มจะทำบางอย่าง เหล่าพวกของโทบี้ก็รีบวิ่งไปดึงร่างของเจฟมารุมประชาทัณฑ์อย่างรวดเร็ว

               "เฮ้! ใจเย็น..เย๊นนนน!!" เจฟฟื้นฟูร่างกายของตนให้กลับมาเหมือนเดิม แล้วจึงรีบเอ่ยให้เหล่าเพื่อนของเขาหยุดก่อนที่ร่างของเขาจะเต็มไปด้วยรอยรองเท้า

               "เฮ้อ! เกือบถูกรุมกระทืบตายแล้วไงล่ะ" ชายหนุ่มอุทานออกมา

               "เฮ้ย! หยุด..อย่าขยับ" เสียงของบุรุษที่อยู่เบื้องหลังของเจฟดังขึ้นมา "ที่นี่ถูกผู้คุมและกองทหารรุมล้อมไว้หมดแล้ว"

               ทั้งห้าคนเบือนหน้าหันไปมองเหล่าผู้คุมทันที แต่ช่วงหนึ่งก็เกิดเรื่องผิดปกติเมื่อเสี้ยววินาทีแรกที่พวกเขาเห็นเหล่าผู้คุมนั้นมีอยู่เกือบเป็นแสน แต่เมื่อเสี้ยววินาทีตอมาเหล่าผู้คุมและกองทหารเหล่านั้นกลับล้มตายไปเอาเฉยๆ

               "นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!" โทบี้อุทานออกมาด้วยความฉงน เช่นเดียวกลับหลายๆคนที่แสดงท่าทางสงสัย..เว้นแต่คล็อกเวิร์คที่ดวงตาเบิกกว้างค้างคล้ายกับเห็นอะไรติดตาอยู่

               "นาตาลี..เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" โทบี้เอ่ยขึ้นอย่างกังวล เมื่อเขาได้หันมาพบกับนาตาลีในท่าทางอึ้งกับบางสิ่ง

               "ผู้ชายคนนั้น..." หญิงสาวพูดสั้นๆออกมาจนไม่รู้ถึงใจความใดๆ

               "...หยุดเวลาแล้วกำจัดพวกทหารนั่นตายไปภายในการโจมตีเพียงครั้งเดียว" คำพูดที่นาตาลีผู้มีพลังแห่งเวลาเอ่ยออกมา ทำให้เพื่อนอีกสี่คนถึงกับอึ้งนิ่งค้างไปตามๆกัน

               "แล้วเจ้านั่นมันใครกันล่ะ..นาตาลี" โทบี้เอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

               "ฮีโร่บรา..." ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยจบ ร่างของทั้งห้าก็ถูกวาร์ปกลับมาที่คฤหาสน์ด้วยฝีมือของใครบางคน

               "อ้าว! กลับกันมาแล้วหรือ" ลาฟฟิ้ง แจ็คเดินออกมาพร้อมกับแขนข้างที่ขาดไป แต่ตอนนี้กลับถูกแทนที่ด้วยกลุ่มหมอกควันสีดำในรูปลักษณ์คล้ายมือ "แล้วภารกิจล่ะเป็นยังไงบ้าง"

               "เอ่อ..."

               "ภารกิจเสร็จสมบูรณ์..ข้าปกป้องเหล่าคนพวกนั้นไว้ได้แล้ว" เสียงของชายผู้หนึ่งดังออกมา ร่างของชายวัยกลางคนที่มีมัดกล้ามเนื้ออยู่เต็มร่างกายก้าวเท้าออกมาจากเงามืด ดวงตาที่มีสีขาวโพลนไร้นัยน์ตาอันเป็นจุดเด่นมีแสงสีขาวไหลออกมาคล้ายแก๊ส เมื่อชายผู้นี้เดินออกมา นาตาลีก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา ร่างของเธอสั่นไหวกว่าปกติ ชายผู้นี้จึงสังเกตเห็น เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กสาวที่กำลังหวาดกลัวเขาอยู่

               "สาวน้อยเอ๋ย..ไม่ต้องกลัวข้าหรอกนะ" ชายวัยกลางคนคุกเข่าลงมองหญิงสาว ก่อนจะนำมือข้างหนึ่งไปลูบบริเวณศีรษะของนาตาลี "อย่าได้กลัวข้าเลย..ข้าและพวกเจ้าทุกๆคนก็เหมือนกันหมด พวกเราเป็นเพื่อนพ้องกัน"

               คำพูดของชายกลางคนผู้มีดวงตาสีขาวทำให้นาตาลีนั้นสั่นน้อยลง ก่อนจะเลิกสั่นไหวไปในที่สุด

               "อุตส่าแต่งมาซะเต็มยศ..อดเล่นเลยอ่ะ" ไอโอน่าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

               "คิดในแง่ดีไว้สิ..อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ต้องออกแร...อั้ก อ๊ากกกก!" ยังไม่ทันที่เจฟจะเอ่ยจบร่างของเขาก็ล้มลงไปนอนกับพื้น พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ชายหนุ่มกุมไปที่หน้าอกบริเวณหัวใจ

               "เจฟ!!!" ทุกๆคนในห้องต่างรีบเคลื่อนที่มาทางเขาทันที

               ในสถานที่แห่งหนึ่งในไซต์ย่อยของสถาบันเอสซีพี ภายในห้องคุมขังของ SCP-49 บุรุษที่ถูกเรียกว่าหมอกาดำกำลังหัวเราะเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความบ้าคลั่งและวิปริต

               ...ทำได้ดีมากครับคุณหมอ เท่านี้เหล่าพวกผู้ต่อต้านก็จะขาดคนสำคัญในกลุ่มไปคนนึงได้แล้ว...

               "ไม่เป็นไรครับ..ท่านมาสเตอร์มายด์" เสียงแหบแห้งถูกเอ่ยออกมาจากปากที่ถูกปิดบังโดยหน้ากากของหมอกาดำ "มันเป็นหน้าที่ของกระผมอยู่แล้วครับ..ฮ่าฮ่าฮ่า!!!"