Go-To-slep RB

...ผมลืมค่อยๆตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาว ในห้องแคบๆสีขาว ทั้งเตียงและชุดผมเป็นของคนไข้ "รู้สึกตัวแล้วเหรอคะคุณวูฟ"ผมมองตามเสียง นัยตาสีเหลืองอ่อนของหมอออสกัสที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงผ มองมาทางผม ขณะที่ในมือของเธอกดแท็บเล็ตอยู่"ผมขอน้ำหน่อยได้มั้ยครับ"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง หมอออสกัสหันหลังแล้วรินน้ำจากเหยือกยื่นมาให้ผม ผมรับแก้ว"ทะ..ที่นี่ ที่ใหนครับหมอ"ผมถามก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม หมอออสกัสขยับแว่นแล้วชี้นิ้วไปที่เพดาน"สำคัณกว่าที่ใหน คือเมื่อใหร่ต่างหากหล่ะ" อันที่จริงผมก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ว่าหมอออสกัสเป็นหมอที่อยู่โรงพยาบาล หน้าบ้านผม ผมพยักหน้าแล้วถามต่อ"เมื่อใหร่?" "คุณหลับไป5อาทิตย์ คุณคาโดยะเขาแบกคุณมาที่โรงพยาบาล เค้าบอกตื่นมาก็เจอคุณนอนอยู่ข้างๆในป่านอกเมือง ปลุกเท่าใหร่ก็ไม่ตื่น คุณคาโดยะเลยตัดสินใจแบกคุณมาที่นี่" ผมนิ่งหลังจากฟังหมอออสกัส ผมพยายามปะติดปะต่อเรื่องราว "มะ..ไม่.ใช่ฝันเหรอเนี้ย"ผมอุทานเบาๆ ด้วยเสียงแผ่วๆ"ตอนนี้ชั้นรายงานให้คุณคาโดยะทราบแล้ว อีก4-5นาทีคงจะลงมา ขอตัวก่อนนะคะ"หมอออสกัสยิ้มก่อนจะเปิดประตูออกไป..

.

.

.

.

"แกร้กก"เสียงเปิดประตู ชายร่างผอมสูงผมรองทรงสั้นสีดำ ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยส่งยิ้มมาให้ผม"ชั้นนึกว่าแกจะตายไปแล้วนะ วูฟ"คาโดยะพูดด้วยเสียงทุ้มใส"คนอย่างผมไม่ตายง่ายๆหรอก หึๆ"ผมขำ แต่ก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาผมจึงถามต่อ "แล้วเรื่องวันนั้น คือ..เอ่อ...มันจริงใช่มั้ย" คาโดยะพยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาๆ"เรื่องนี้รู้แค่เรา2คนนะ ไม่ต้องตกใจ ชั้นศึกษาเรื่องนี้กับพ่อมานิดหน่อย ในหมู่มนุษย์ทั้งหมด กว่าร้อยละสาม จะมีพัฒนาการแบบก้าวกระโดด แบบนายและชั้น พ่อชั้นเรียกคนเหล่านั้นว่า นิวไทป์แต่ก่อนจะตาหานิวไทป์มาศึกษาก็..."คาโดยะนิ่ง  อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ซีเรียฆ่าพ่อของเขาก็เป็นได้ "ผู้หญิงคนนั้นก็นิสียดีนะ...แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำอะไรแบบนั้น"คาโดยะพูดลอยๆ ผมพยักหน้ารับทราบ เพราะรู้สึกปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว ซีเรียก่อการร้ายในโรงพยาบาลและฆ่าพ่อของคาโดยะ คาโดยะปาหินแล้วหินกลายเป็นระเบิด ผมกลายเป็นสัตว์ประหลาดพาคาโดยะวิ่งไปที่ใหนก็ไม่รู้ ไปหยุดที่แม่น้ำ"นี่มันไม่ใช่ฝันใช่มั้ย?"ผมหันไปถามคาโดยะ เค้าพยักหน้าแล้วลุกขึ้น"ชั้นมีธุระต้องสะสาง เย็นนี้ก็ออกจากโรงบาลกลับบ้านได้เลย เดี๋ยวชั้นให้หมอออสกัสจัดการให้"คาโดยะพูดจบก็เปิดประตูออกไป...

.

.

.

.

นี่ผมกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว...ผมคิดขณะที่ผมกำลังส่องกระจกในห้องน้ำ ดวงตาที่เคยเป็นสีน้ำตาลแก่ปรกติของผม บัดนี้กลายเป็นสีม่วงเข้ม ผมมองสองมือของผมที่ดูปรกติดี แต่ในใจผมกลับคิดแต่เรื่องในคืนนั้น ภาพเงาของสัตว์ประหลาดสีขาวตาสีม่วงที่สะท้อนเงาในแม่น้ำ มันใช่ผมจริงๆเหรอ? แล้วนิวไทป์ที่คาโดยะบอก มันคืออะไร? มนุษย์สายพันธุ์ใหม่เหรอ? ทั้งหมดมันคือเรื่องอะไรกันแน่ "กริ้งงงงงงๆๆๆ"ผมสดุ้งกับเสียงโทรศัพท์ ก่อนจะเดินไปรับ

.

.

.

"ฮันโหล บ้านมาสึกิครับ"

"วูฟเหรอ? ชั้นคาโดยะนะ"

"อืม"

"ชั้นคงไม่ได้อยู่เมืองนี้ซักพักใหญ่ๆเลยแหละ"

"อ้าว นายจะไปใหน?"

"ชั้นต้องไปดูแลองค์กรของพ่อที่อยู่ทางเหนือ คือไปสืบทอดกิจการต่ออ่ะนะ"

"อืม โชคดีๆ เดินทางปลอดภัย"

"เอ่อ ชั้นมีเรื่องให้ช่วยหน่อย คือกรมป่าไม้ของเมืองนายอ่ะ สายของชั้นบอกมาว่าเมื่อ4-5วันก่อน มีเจ้าหน้าหญิงคนนึง บุกเข้าไปช่วยเด็กที่ไปเล่นในป่า จากหมีโดยไม่มีอาวุธ และจัดการหมีตัวนั้นด้วยตัวคนเดียวด้วย"

"แล้ว?"

"ชั้นสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นนิวไทป์ ฝากด้วยนะ รู้สึกจะชื่อร้อยตรีวิโนน่าอะไรซักอย่าวนี่แหละ แค่นี้แหละ บาย"