Go-To-slep RB

สวัสดี ผมชื่อมาสึกิ วูฟ อายุ14 ครอบครัวของผมเปิดบริษัทอาหารกระป๋อง บ้านของผมอยู่ทางตอนใต้ของประเทศxxx ที่โรงเรียนผมมักจะโดนล้อว่า"ไอ้คนเผือก" เพราะเส้นผมที่มันเป็นสีขาวโดยธรรมชาติของผมเอง ผมอยู่กับแม่แค่2คน ส่วนพ่อเหรอ ขนาดรูปถ่ายผมยังไม่เคยเห็น แม่ชอบพูดว่าผมคือสมบัติของพ่อ เป็นสายเลือดที่มีเกียรติ แต่ผมไม่เห็นว่ามันมีเกียรติตรงใหน แม้ผมจะอยู่กับแม่แค่2คน แต่บริษัทที่แม่กับพ่อสร้างใว้กลับทำเงินมหาศาล บ้านของผมใหญ่พอๆกับมหาลัยที่อยู่ในตัวเมือง เรียกได้ว่าแทบจะถอดพิมพ์เขียวอันเดียวกันได้เลย เพราะบ้านผมมีตึกอยู่4-5ตึก เป็นตึกอาคาร แม่ยกตึกด้านหน้าให้โรงพยาบาล คนที่มาสร้างเป็นบริษัทเอกชนทางตอนเหนือ เขามักจะมากับลูกชายวัยเดียวกันกับผม ผมไม่ค่อยชอบใจนัก เพราะผมมักจะรู้สึกแย่ ตอนที่มีคนเกิดอุบัติเหตุรุนแรงแล้วโดนหามมาโรงพยาบาล แต่เมื่อผมได้รู้จักกับ"เซเรีย"คนไข้ของที่นี่ ผมก็ชอบมาเล่นที่โรงพยาบาลบ่อยๆ เซเรียบอกกับผมว่าเธอเข้ามาในโรงพยาบาลมาปีนึงแล้ว ยังไม่หายเลยออกไม่ได้ ผมถามถึงญาติหรือพ่อแม่มาเยี่ยมบ้างมั้ย เธอส่ายหัว เธอบอกว่าเธอความจำเสื่อม และทุกครั้งที่เราจากกันจะมีคุณหมอผู้หญิงพากลับโรงพยาบาลเสมอ ทั้งที่หมอมีหลายคน แต่ผมกลับจำหมอคนนี้ได้คนเดียว เธอชื่อ"ออสกัส" คงเป็นเพราะนัยตาสีเหลืองอ่อนของเธอล่ะมั้ง ที่แปลกประหลาดกว่าคนทั่วไป ทุกครั้งที่ผมเจอเธอผมมักจะลูบผมสีขาวของผม นึกในใจว่าผมไม่ใช่คนเดียวที่แปลกประหลาด..

.

.

.

.

ลูกชายของเจ้าของโรงพยาบาล มักจะเข้ามาพร้อมกับทหารอารักษ์ขา4-5คน ผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้วครอบครัวนี้นอกจากโรงพยาบาลแล้ว เค้าทำอะไรเป็นอะไรกันแน่ ผมมักจะเจอเค้าตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล ทุกครั้งที่ผมมาเล่นกับซีเรีย เด็กคนนั้นชอบยืนคุยกับหมอออสกัสอยู่เป็นประจำ...

.

.

.

เที่ยงคืนของวันหนึ่ง พระจันทร์เต็มดวง ทำให้คืนนั้นสว่างกว่าทุกคืน ผมได้ยินเสียงโวยวายมาจากตึกด้านหน้า ซึ่งเป็นโรงพยาบาลนั่นเอง ผมรีบออกไปดูด้วยความรีบร้อน พร้อมทั้งเป็นห่วงแม่ เอ่อผมลืมบอกช่วงนี้แม่ผมป่วย นอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้คืนที่2แล้ว...

.

.

"มีคนบุกเข้าไปทำลายอุปกรณการณ์แพทช์!!!"ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลตะโกนหลังจากวิ่งแบกคนไข้ออกมาจากโรงพยาบาลที่ไฟกำลังลุกไหม้ โชคดีที่คนไข้คนนั้นคือแม่ของผมเอง เค้าวางแม่ของผมลงบนรถพยาบาลก่อนจะพูดว่า"พ่อชั้นยังติดอยู่ในนั้น พวกโจรมันจับเค้าเป็นตัวประกัน" ผมและเขาวิ่งฝ่ากองเพลิงเข้าไปพร้อมกัน "ชั้นวูฟ มาสึกิ วูฟ"ผมแนะนำตัว เขาบอกผมว่าเค้าชื่อ ยูกานะ คาโดยะ เราแนะนำตัวกันในกองเพลิงก่อนจะไปถึงประตู ห้องเก็บอุปกรณ์การแพทช์ชั้นบนสุด "พร้อมนะ"คาโดยะบอก นับ123แล้วเราทั้งคู่ใช้ตัวกระแทกกับประตู ทำให้ประตูพัง แต่สิ่งที่เห็นมันกลับเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิด...

.

.

.

ซีเรียยืนล็อคคอพ่อของคาโดยะ พร้อมกับพวก4คน พวกเค้าแต่งตัวแปลกๆ ไม่มีอาวุธ ทั้งสี่ใส่ชุดคนละสี เขียว,น้ำเงิน,เหลือง,ดำ และซีเรียแม้จะใส่ชุดคนไข้ แต่บนหัวของเธอ มีมงกุฎสีแดงครอบอยู่ คาโดยะคว้าเศษก้อนอิฐมาถือใว้ในมือ"โอ้ววว คุณชาย จะทำอะไรหน่ะ โฮะๆ"ซีเรียหัวเราะ ก่อนจะใช้แขนหักคอพ่อของคาโดยะ แล้วทิ้งร่างที่ไร้ลมหายใจลงกับพื้น "ไม่!!!!!!!"คาโดยะตะโกนลากเสียงยาว และในขณะนั้นเองจู่ๆก็มีลมรุนแรงพัดเข้ามาจากด้านนอก จนไฟที่กำลังลุกโชน ดับสนิทภายในเวลาไม่วิ จนกระทั้งสิ้นเสียงของคาโดยะ ลมที่เหมือนพายุเมื่อครู่กลับหายไปสนิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "แก!!!!" คาโดยะปาเศษอิฐในมือไปทางซีเรียทันที เมื่อเศษอิฐกระแทกกับซีเรียและพวก มันกลับเหมือนลูกระเบิดมือขนาดย่อมๆ ทั้งที่มันเป็นเศษอิฐธรรมดาแท้ๆ แรงระทำให้ฝุ่ยฟุ้งกระจาย..

.

.

ซีเรียพุ่งออกมาจากควันฝุ่นแล้วบีบคอคาโดยะยกขึ้น "นิวไทป์งั้นเหรอ น่าเสียดายย หึๆๆ" ตอนนั้นในสมองของผมคิดอยู่อย่างเดียวว่า ต้องช่วยคาโดยะให้ได้ แต่จู่ๆผมก็รู้สึกมีพลังมหาศาลอยู่ในตัว รู้สึกคันที่ปลายนิ้วทั้ง10 ผมยกขึ้นมาดูพบว่า เล็บของผมเปลี่ยนเป็นสีดำและค่อยๆยาวขึ้น ผมรู้สึกถึงพลังใจที่เพิ่มขึ้น ผมชกไปที่แขนของซีเรีย จนเธอปล่อยคาโดยะลง และฟาดเธอเข้าที่ผนัง แต่เหมือนผนังจะไม่ค่อยแข็งแรง ทำให้ร่างของซีเรียทะลุกำแพงออกไปอีกด้าน ผมอุ้มคาโดยะวิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย และเหมือนสัญชาติญานบอกให้หยุดที่แม่น้ำ เมื่อผมก้มดูเงาของตัวเองก็พบว่า ผมไม่ใช่ยอดมนุษย์แปลงร่างพลังมหาศาล ใบหน้าที่น้ำสะท้อนมาให้เห็น มันคือสัตว์ประหลาดตาสีม่วงเรืองแสง เคี้ยวยาวเหมือนตัวร้ายในหนังเด็กตอนเช้าไม่มีผิด แต่นึกย้อนกลับไปผมก็ไม่เสียใจนะ เพราะร่างกายที่แปลกประหลาดของผม มันทำให้ผมเจอกับบอะไรมากมาย มันเป็นประสปการณ์ที่สุดยอดเลยหล่ะ

.

.

.