first kiss จูบนั้นฉันให้เธอ 18 +

ตอนที่   5   first  kiss   จูบแรก   วันวาน

“ลาก่อนไอ้เพื่อนรัก…....อ๊ะ!”  น้ำตาเพียงไม่กี่หยดที่ปล่อยให้ออกมาเงียบในความมืด   ถูกเงาดำพลิกตัวกลับมานอนทับร่างเล็กเอาไว้    วินต้องเผชิญหน้ากับเตชิตเต็มๆ

“  แกลักหลับฉันแล้วจะหนีหรอวะไอ้วิน……..”  OoO

“อ.. ไอ้เต   นี่แกไม่ได้หลับหรอ!”    วินตะลึงกับใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“ถ้าหลับแล้วจะรู้ได้ไงว่าแกขโมยจูบฉันน่ะ”   เตชิตมองวินอย่างจับผิด    ต่างกับคนทำความผิดที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาอย่างเดียว

“…….”

“ว่าไงล่ะ   แกคิดจะลักหลับฉันใช่ไหม”   เตชิตยังซักไซ้ไม่ยอมลดล่ะ   ก็แหงล่ะโดนขโมยจูบตอนหลับแล้วใครเค้าจะไม่คิด

“ไอ้บ้า!   ใครเค้าจะไปลักหลับแกวะ”  วินยังเฉไฉไม่มีทางว่าจะยอมรับ

“แต่แกจูบฉัน…...”  เตชิตพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก

“ เอ่อ….ก็   กู๊ดไนท์คิสไง   แกไม่รู้จักรึไง   เพื่อนกันคิดไรมาก ”   วินยังคงแถหน้าตาย   ทั้งๆที่ในใจแอบลุ้นอยู่ไม่น้อย

“อ่อ….หรอ….”

“ใช่…อื้อ…..”   วินคิดว่าจะรอด    เพราะเตชิตทำท่าเหมือนจะเชื่อและยอมปล่อยวินแต่โดยดี   แต่เค้าคิดผิด    เตชิตบดจูบร้อนแรงลงมาอย่างรวดเร็ว    ริมฝีปากร้อนคุกคามอย่างได้ใจ   ส่งลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอ่อนประสบการณ์แบบไม่ปราณี    ร่างเล็กที่พยามต่อต้านกลายเป็นโอนอ่อน   พ่ายแพ้ให้กับความวาบหวามยากจะห้ามใจ    วินกำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบ   อยู่ดีๆเตชิตก็ถอนจูบออกไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย    แต่พอเจอคำตอบแล้วแอบฉุนไม่ใช่น้อย

“เคลิ้มเลยล่ะสิ   กู๊ดไนท์     ไอ้เพื่อนรัก”    เตชิตล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ    ปล่อยให้วินนั่งหน้าเอ๋ออยู่เป็นนาที  

“ไอ้บ้าเต!”    คนพยามยามจะตัดใจ   เจอแบบนี้เข้าไปจะไปทำได้ยังไงวะ   ไอ้เจ็บมารู้จักจำ    วินได้แต่ด่าตัวเองในใจ    ค่ำคืนนี้คงยากจะข่มตาหลบ   หัวใจยังเต้นแรงไม่ยอมหยุด   ต่างจากคนข้างๆที่หายใจเข้าออกสม่ำเสมอ  หลับไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้วินต้องนอนทุกข์ใจอยู่คนเดียว   

เที่ยง……………..

“อื้มมม…..”วินตื่นขึ้นมาพบแต่ความว่างเปล่า    คนที่นอนข้างๆเมื่อคืนคงออกไปแล้ว    ดีเหมือนกัน   วินจะเริ่มตัดใจตั้งแต่วันนี้    ต่างคนต่างก็เรียนจบกันไป   แยกกันทำงานคงไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนตอนเรียน   ทำให้ง่ายต่อการตัดใจ   วินลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำเพื่อลบรอยจูบเมื่อคืนออกไปให้ได้    ปฏิบัติการลืมเตชิตได้เริ่มขึ้นแล้ว …….

อีกฝั่ง  เตชิตตื่นแต่เช้าเพราะต้องเข้ามาเคลียงานที่บริษัท     อันที่จริงอยากจะปลุกวินขึ้มมามอร์นิงคิสซะหน่อย    แต่เห็นหลับปุยอย่างนั้นก็ไม่อยากจะกวน   ที่ได้มาเมื่อคืนมันก็เกินพอแล้ว   เตชิตเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว    เมื่อนึกภาพของวินตอนโดนเค้าจูบ   น่ารักเป็นบ้า

“บ้าไปแล้วแน่ๆไอ้เต   คนที่แกชอบมาตลอดก็คือคัตเตอร์   อย่าเขวสิวะ”   เตชิตพยามสลัดความคิดบ้าๆออกไป   จิตใต้สำนึกมันกำลังค้านกับความรู้สึกของเค้าอยู่   กับคัตเตอร์เตอร์เค้ารู้สึกเป็นห่วง   แต่กับวินความรู้สึกมันต่างออกไป   ซึ่งเค้าเองก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร

พอนึกถึงคัตเตอร์    ตั้งแต่แยกกันเมื่อคืนเตชิตลืมไปเลย   พอคิดได้จึงหยิบโทรศัพท์โทรหาคัตเตอร์ทันที   

Rrrrrr   Rrrrrrr   Rrrrrrr

ไร้การตอบรับจากปลายสาย     ปกติคัตเตอร์ไม่ใช่คนขี้เซา   เค้าเองก็สงสัยไม่น้อย   แต่เพราะงานยังไม่เสร็จเตชิตจึงต้องว่างเรื่องอื่นเอาไว้ก่อน   

“ไม่รับหรอ    เอาไว้ค่อยโทรไปใหม่ก็ได้  เคลียงานก่อนดีกว่า”   เตชิตนั่งทำงานอย่างอารมณ์ดี    ทั้งๆที่งานกองจนจะท่วมหัว   ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้สูบพลังใครบางคนมารึเปล่า……………

แกรก….เคร้ง…….

“อื้อออออ…..”   เสียงโลหะกระทบพื้น  จากการขยับตัวของคัตเตอร์ทำให้เค้าต้องฝืนเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาดูอย่างยากลำบาก       สายตากระทบเค้ากับแสงจนต้องหลีตาเมื่อปรับแสงได้  ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือห้องว่างเปล่าที่แสนคุ้นตา    คัตเตอร์เคยมาที่นี่เมื่อสี่ปีที่แล้ว    สิ่งของทุกอย่างยังว่างอยู่ที่เดิม    เตียงนอน   โซฟา     ตู้เสื้อผ้า     กับดอกคัตเตอร์ที่แห้งเหี่ยวอยู่ในแจกัน  

“ห้องนี้มัน…...”   ภาพวันเก่าสะท้อนเข้ามาในหัว   สถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรกที่คัตเตอร์เสียจูบแรกให้กับเซนทัส     อย่างเต็มใจ........

สี่ปีก่อน>>>>>>.

“ไม่ครับแม่!     ผมจะไม่หมั้นกับใครทั้งนั้น”    เซนทัสตะคอกออกมาอย่างเหลืออด   อยู่ๆดีแม่เค้าก็มาบอกให้หมั้นกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้   เพื่อพยุงกิจการที่กำลังจะล้มละลายของทางบ้าน    ซึ่งเซนทัสไม่รู้เรื่องนี้

“แต่หนูแนน   เป็นคนสวย   นิสัยดี   ฐานะก็ดี  เหมาะสมกับลูกทุกอย่าง”

“ยังไงก็ไม่ครับแม่   ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว”   เซนทัสยังเถียงหัวชนฝา  

“ไอ้เด็กผู้ชายคนนั้นน่ะหรอ     แกจะบ้ารึไง   แม่ไม่มีวันยอมรับเรื่องนี้เด็ดขาด  ยังไงแกก็แต่งงานกับหนูแนน”     คำสั่งของแม่ถือเป็นเด็ดขาด    แต่เซนทัสไม่อยากจะรับรู้อะไร    เค้าไม่อยากเป็นแค่เครื่องมือทางธุรกิจของครอบครัว    เค้ามีหัวใจ    เพราะฉะนั้น เค้ามีสิทธิที่จะทำตามหัวใจตัวเอง

“ผมไม่สนครับแม่     คนที่ผมจะแต่งงานด้วยก็คือคัตเตอร์คนเดียวเท่านั้น”    เซนทัสทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

“เซนทัสกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ  กลับมา!”   เซนทัสไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิด   เค้าสตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว   จุดหมายคือบ้านคนที่เค้าคิดถึงตลอดเวลา

“เอ้า   พี่เซนทัสมันดึกแล้วมาทำอะไรครับเนี่ย”   คัตเตอร์ในชุดนักเรียนมอปลาย      น่าตาดูออกไปทางน่ารักน่ายิก   แล้วก็น่า……..   ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน

“ไปด้วยกันหน่อยสิ”

“หะ  ห๊ะ   ไปไหนครับ”  เซนทัสไม่ตอบอะไร    จูงมือคัตเตอร์เดินดุ่มๆไปที่รถ   คัตเตอร์ก็ยอมตามไปอย่างงๆแต่ไม่ได้ถามอะไรอีก

และรถสปอร์ตสีดำก็มาหยุดที่บ้านหลังหนึ่ง   เป็นบ้านไม้สีขาวหลังไม่ใหญ่มากบริเวณรอบบ้านเป็นสนามหญ้าสีเขียวตัดกับสีขาวของบ้านทำให้รู้สึกอบอุ่น   ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืนแต่มันก็ยังดูสวยมาก

“เข้ามาสิ”  เซนทัสเดินนำเข้าไปก่อนและตามด้วยคัตเตอร์ที่เดินตามเข้าไปติดๆ

ไฟในบ้านถูกเปิดขึ้นคัตเตอร์ได้แต่มองอย่างอึ้งๆ   ดอกคัตเตอร์มีอยู่ทุกมุมบ้าน    ดอกไม้ดอกเล็กๆสีขาว  กับก้านดอกสีเขียว   เหมือนบ้านหลังนี้   แต่ยิ่งกว่านั้น มันคือชื่อของเค้า  

“คัตเตอร์”  เสียงเรียกแผ่วเบาจากด้านหนัง   คัตเตอร์มัวแต่มองดอกไม้จนลืมอีกคนไปแล้ว

“ครับ    อื้อออออ”   คัตเตอร์หันกลับมาตามเสียงเรียก   แล้วริมฝีปากอุ่นก็ประทับตราตรึงลงมาลิ้มรสกับปากบาง    เซนทัสมอบสัมผัสที่แปลกใหม่ให้กับคัตเตอร์   นุ่มนวลหอมหวาน   ละมุนละไม   เนินนานกว่าเซนทัสจะยอมถอนจูบออกมา    คัตเตอร์ได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตา   เค้าจะกล้ามองหน้าเซนทัสได้ยังไงในเมื่อหน้าเค้าร้อนขนาดนี้   แล้วความวูบวามที่อยู่ภายในใจนี่อีก   ถ้าหัวใจมันหลุดออกมาได้ มันคงจะออกมาเต้นข้างนอกแล้วล่ะ 

“ พี่รักคัตเตอร์นะ”    ช่อดอกไลเซนทัสสีขาวช่อใหญ่ถูกยืนมาอยู่ตรงหน้าคัตเตอร์    เจ้าตัวก็รับมาอย่างเขินๆ   ใครไม่เขินก็บ้าแล้ว   โยนจู่โยมหนักขนาดนี้

“รู้ไหมทำไมพี่ถึงให้ดอกไลเซนทัสกับเรา”   เซนทัสยื่นหน้าเข้ามาใกล้คัตเตอร์   ที่ตอนนี้เขินจนตัวแทบแตก

“ทำไมหรอครับ”

“เพราะมันเป็นชื่อเต็มๆของพี่  และมันหมายความว่าพี่จะรักและจดจำเรื่องราวดีๆของเราตลอดไป” 

      วันแห่งสุขมักจะไม่ค่อยยาวนาน    ตั้งแต่วันที่ได้เจอกับแม่ของเซนทัส   ทุกอย่างก็น่าจะจบลงได้แล้ว    แต่มันกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความแค้น

  ไม่มีวันไหนเลยที่คัตเตอร์จะลืมวันเวลาเหล่านี้ได้    ความทรงจำที่หอมหวานแต่แสนเจ็บปวด

แกร่ก!........แอดดด     เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของใครบางคน  เรียกสติของคัตเตอร์ให้กลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง……………… 

“ไง   ตื่นซะที    ได้เวลาเล่นสนุกกันแล้ว……...หึหึ”