ยัยคุณหนูเย็นชาXคุณชายมาดนิ่ง

  เลิกเรียนแล้ว เป็นวันแรกที่แสนวุ่นวายสุดๆ -__-  เจอวันแรกก็เจอผู้ชายมาฉุดบ้าง แต่บารอนก็มา
ถูกทุกสถานการณ์ตลอด เค้าแค่บอกว่า หน้าที่เค้าที่ต้องดูแลฉัน หมั่นไส้! =3= ฉันเดินมาเปิด
ล็อกเกอร์เพื่อจะเอาของ...แต่เจอกล่องอะไรสักอย่าง
"กล่องอะไร" ฉันหยิบออกมาแล้วเปิดออก 
"...." ฉันเงียบ กล่องที่ฉันถือหลุดมือลงไปกองกับพื้น
"กลับกันยัง" บารอนเดินมาแล้วมองหน้าฉัน
"อื้ม" ฉันหยิบกล่องขึ้นมา เค้าทำหน้าสงสัย
"กล่องอะไร" ฉันกระตุกยิ้มอย่างเลือดเย็น
"อีกแล้วงั้นหรอ" ฉันบ่นมันออกมาอย่างเหนื่อยหนาย
"อะไรของเธอ" เค้าดึงกล่องไปจากมือฉันแล้วเปิดกล่องดู เค้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"น่าเบื่อชะมัด" ฉันพูดเหมือนคนไร้ความรู้สึก ในกล่องน่ะหรอ...ก็แค่ตุ๊กตาเปื้อนเลือดสดไงล่ะ
เมื่อสองปีก่อนฉันก็เกือบโดนรอบฆ่า แต่โชคดีครั้งนั้นคุณพ่อดักทางไว้ได้สะก่อน 
"เจอมาแบบนี้มานานแค่ไหน" เค้าทำสีหน้าจริงจัง
"สองปีก่อน ฉันเกือบโดนลอบฆ่าหน่ะ" เค้าเริ่มทำสีหน้าตรึงเครียด แน่นอน..ฉันก็กลัวเหมือนกัน
ว่าจะจากโลกไปวันไหน กลัวที่จะไม่มีลมหายใจ ฉันเกิดมาจากตะกูลดัง เป็นตะกูลมาเฟีย ฉันมัก
จะเจอเรื่องข่มขู่อยู่เสมอ ตัวฉันเองจึงมีอันตรายทุกเมื่อ ที่มาอาศัยบ้านเค้าก็เพราะปลอดภัยที่สุด
"ชิเบลล์" ฉันมองหน้าเค้า
"มีอะไรหรอ" ฉันตอบไปทำเหมือนเรื่องปกติ
"จำไว้ เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอมีฉันอยู่ข้างๆ" ฉันชงักกับคำพูดเค้า ท่าทางอ่อนโยนแบบนั้น
"กลัว...??" ฉันพูดออกไปเบาๆ เค้ายิ้มแล้วดึงฉันเข้าไปกอด
"ถ้านายอยู่ข้างฉันนายจะโดนไปด้วย"  เค้ากระชับกอดแน่นขึ้น
"ช่างมันเถอะ ฉันสัญญาแล้วว่าจะปกป้องเธอ" ฉันกอดตอบเค้า น้ำตาของฉันไหลออกจากตาไม่รู้
ตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกดีมาก
"กลับกันเถอะ" เค้าจับมือฉันไปขึ้นรถ
 
19:00 นาฬิกา 
  ฉันจะทำไงดี...ควรจะโทรบอกพ่อกับแม่หรือเปล่าน่ะ แต่ตัวเราเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันศรัทตรูของ
พ่อหรือเปล่า....ถ้าเกิดวู่วามบอกไปแล้วไม่ใช่ พ่ออาจจะถูกคนพวกนั้นระแวงเหมือนกัน อาจจะ
คนที่หมั่นไส้ที่หยิ่งยโสของฉันกันน่ะ แถมไม่มีข้อความข่มขู่อะไรเลย ฉันพยายามวิเคราะห์
"ปวดหัวว!! " ฉันปัดหนังสือหล่นจากโต๊ะอย่างหงุดหงิด
"ค..คุณหนู เป็นอะไรค่ะ " นิกิรีบวิ่งมาดูฉัน
"เปล่า แค่คิดอะไรนิดหน่อย" นิกิทำท่าห่วงฉัน ฉันยิ้มบางๆแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
"ใคร...ต้องเป็นคนที่เกียดฉันอยู่แน่ๆ ต้องเป็นคนในโรงเรียน" ฉันทำหน้าจริงจัง
"ทำไม..ต้องมาขู่ฉัน! เพื่ออะไร" ฉันหัวเสียสุดๆ หนังสือก็อ่านไม่ได้ การบ้านก็ยังไม่แตะ
"เป็นอะไรหน้าบูดเชียว" บารอนเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามฉัน
"แค่คิดอะไรนิดหน่อย" ฉันก้มหน้าทำการบ้านต่อ เค้าไม่พูดไรแต่อ่านหนังสือแทน
"สรุปแล้วยังไง" ฉันวางปากกาลง
"ไม่น่าใช่ศรัทตรูพ่อแน่นอน เพราะพ่อฉันได้เคลียลไปหมดแล้ว" เค้าขมวดคิ้ว
"งั้นก็คนในโรงเรียน" ฉันพยักหน้า
"อื้ม ฉันคิดว่าอย่างงั้น อาจจะมีคนหมั่นไส้ฉันอยู่" ฉันทำหน้าครุ่นคิด
"ระวังตัวเองดีๆ ฉันเป็นห่วง" ฉันมองหน้าเค้า 
"ข...ขอบคุณ" เค้ายิ้มบางๆแล้วช่วยฉันทำการบ้านต่อ เค้าสามารถทำให้ฉันใจสงบลงได้ทุกเมื่อ
แต่ฉันก็ไม่อาจคาดหวังในตัวเค้ามากหรอก
"-_- เห้ออ เสร็จแล้ว!" ฉันทำท่าสบายใจ คิดว่าจะไม่เสร็จเพราะในสมองคิดอะไรไม่ออกสักอย่าง
บารอนช่วยฉันให้สงบจิตใจตลอด
"-_- ขอบคุณฉันสิ" เค้าทำหน้านิ่งใส่ ได้ทีแล้วเอาใหญ่
"-0- ขอบคุณ!" ฉันพูดอย่างเขินๆอายๆ
"^^ ตอนเธอเขิน น่ารักจนฉันอยากแกล้งเลยล่ะ" เค้าลุกขึ้นแล้วเอาหน้ามาใกล้ๆฉัน 
ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจเต้นแรงมาก~
"-///- อ..อ่ะ จะทำไร!" ฉันผลักหน้าเค้าออกไป
"อ่ออ...เกือบลืม เมื่อเช้าเธอทำไรไว้ ต้องลงโทษนี้หน่า" ฉันทำท่าตกใจแล้วรีบเก็บของวิ่งขึ้นไปบน
ห้องของตัวเองแต่เค้า ทั้งขายาววิ่งตามมาติดๆ
"-0- อย่าเข้ามาน่ะ!" ฉันชี้หน้าเค้า
"หึ!" เค้ากระตุกยิ้มบางๆ
  เค้ากอดเอวฉันก่อนจะโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากกับฉันอย่างอ่อนโยน จูบนี้ไม่เหมือนครั้งนั้น
จูบครั้งนี้ทั้งอ่อนโยนและหวานจนฉันสัมผัสได้ ฉันนี้โกรธเค้าไม่ลงเลยสิน่ะ!