ยัยคุณหนูเย็นชาXคุณชายมาดนิ่ง

   ตอนนี้ปิดเทอมแล้วค้าาา ~ ฉันก็ยังคงอยู่กับบารอนเหมือนเดิม ฉันเดินไปหาบารอนที่ทำหน้า
เคร่งเครียดแล้ว เค้าหันมามองฉันแล้วยิ้มอ่อน
"มาพอดีเลย " ฉันขมวดคิ้ว
"อะไรหรอ ? " ฉันมองหน้าเค้า
"สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ " ฉันพยักหน้า
"ฉันต้องไปอเมริกาเดือนหนึ่ง ไม่ว่าอะไรใช่ไหม ? " ฉันถึงกับชงัก 
"อื้มม แล้วไปทำไมหรอ " เค้าถอนหายใจ
"ไปช่วยงานกับพ่อหน่ะ พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องแล้ว  " ฉันถึงกับนั่งนิ่ง เค้าไปช่วยงานเฉยๆ
เดี่ยวก็กลับมา กลัวความห่างไกลจะทำให้เราห่างกัน 
"อื้ม ^^ โทรมาหาด้วยน่ะ " ฉันยิ้มบางๆ เค้าขมวดคิ้วแล้วดึงฉันไปกอด
"อย่ามายิ้มเลย ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไร " ฉันกระชับกอดเค้าแน่นขึ้น
"รู้ดีจังน่ะ" เค้าลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน
"ชิเบลล์ สัญญาน่ะว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหน " ฉันผละเค้าออก
"-____ - ประโยคนั้นฉันต้องพูดไม่ใช่หรอ
"มันกระทันหันไปสิน่ะ " เค้าจับมือฉัน
"อื้ม กระทันหันไปถึงจะแค่เดือนเดียวก็เหอะ " ฉันก้มหน้าไม่มองหน้าเค้า
"เพราะเห็นเธอทำหน้าแบบนี้ไง ฉันถึงไปไหนไกลไม่ได้ สามปีก่อนเธอก็ทำหน้าแบบนี้ " ฉันปาดน้ำตาแล้วกำกระโปรงแน่น น้ำตาที่ไหลออกมา กลัวว่าเค้าจะเหมือนตอนนั้น กลัวไปหมด
"ฉัน...แค่กลัวนายจะเหมือนตอนแรกที่นายกลับมา " เค้าจับมือฉันแล้วประคองใบหน้ามองเค้า
"ฟังน่ะ ฉันรักแค่เธอ มีแค่เธอมาในใจตลอด ตลอดเวลาที่ฉันพยายามไม่ติดต่อเธอมาเพราะฉัน
กลัวว่าตัวเองจะต้องบินกลับไปหาเธอแน่ๆ " ฉันมองหน้าเค้า
"นายห้ามไปกัยผู้หญิงคนไหนน่ะ " เค้ายิ้มหวาน 
"สัญญา " เค้าประกบริมฝีปากฉันอย่างแผ่วเบา อีกหนึ่งเดือนฉันจะรอนายกลับมาจูบฉันอีก ฉัน
กลัวทุกอย่าง แต่สิ่งที่ในตอนนี้จะทำได้ ก็แค่รอเค้าเท่านั้น ?
"....." ฉันเงียบ
"พรุ่งนี้ฉันก็ออกไปแต่เช้า รอฉันน่ะ " ฉันพยักหน้าแล้วยิ้ม นี่หรอ...การจากลา ถึงจะแค่สั่นๆ แต่กับ
ทำเอาฉันใจหาย อยู่ติดกันตลอด แต่นี้เค้าจะไปเดือนนึงฉันจะทำไงล่ะ
"อ่าา โชคดีน้ะ ^^ " 
 
เช้ารุ่งขึ้น ~
   บารอนออกไปตั้งแต่ฉันยังไม่ตื่น แอบเสียใจที่เค้าไม่มาปลุกฉันแล้วมาบอกกล่าวสักคำ ฉันลง
ไปนั่งห้องรับแขก 
"มิโกะ  " ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นเพื่อนกดหามิโกะ
(ฮัลโย่วววว >< ! ) มิโกะกรอกเสียงมาอย่างร่าเริง
"มาหาฉันที่บ้านหน่อยสิ " 
( ได้ๆ บารอนไปแล้วหรอ ? )
"อื้ม ไปไม่บอกไรสักคำ " มิโกะหัวเราะ
(เค้าคงไม่อยากปลุก เดี๋ยวไปหาน้ะเจ้าค้าาา ) ฉันกดวางสาย
"มินอาด้วย " ฉันกดโทรหามินอา
(โมชิ โมชิ ~) = แปลว่าสวัสดีในภาษาญี่ปุ่น่ะจ๊ะ 
"มินมาหาฉันที่บ้านหน่อย "
(เหงาอ่ะเด่ะ แต่ก็ว่าน้าาา ไปตั้งเดือนนึง )
"นั่นสิ แต่ก็น้ะ รีบมาแล้วกัน "
(รับทราบบบ ) ฉันกดวางสายแล้วขึ้นไปแต่งตัว
 
1 ชั่วโมงผ่านไป ~
"แอร้ยย -///-  ชิเบลล์ต้องทนคิดถึงบารอนแหงๆ " บทสนถนาสาวๆภายในห้องนอนฉัน
"-____- นั่นสิ " ฉันทำหน้านิ่ง
"ติดต่อมายังงง " มินอาถาม
"ยัง เพิ่งออกไปไม่กี่ชั่วโมงเองน่ะ " ฉันทำหน้าเหนื่อย
"กลัวล่ะสิ ฉันยู้ววว ~ " มิโกะทำหน้าล้อเลียน
"กลัวน่ะสิ -...-  " 
"งื้มมม บารอนรักแกจะตายไปต้องห่วงง " มินอาตบไหล่ฉัน
"-0- เหรออ ผู้ชายน่ะเอออ " มิโกะหันไปแยกเขี้ยวใส่มินอา
"=_= ไม่น่าชวนพวกแกมา " มินอากับมิโกะหัวเราะ
"ก็น้าา เดี่ยวบารอนถึงก็ติดต่อมาเอง" มินอาพูด
"ฉันกลัวว่าระยะห่างจะทำให้เราดูห่างเหินขึ้นต่างหาก " ฉันพูด
"ถ้าคนเรารักกันไม่มีทางไปไหนหรอก นี้อาจเป็นลทพิสูทจ์ก็ได้ " มิโกะพูด
"ก็จริง แต่ฉันกลัวอยู่ดี " ฉันหลบสายตาต่ำลง
"ต้องเชื่อใจบารอนน่ะ ชิเบลล์ " มินอายิ้ม
"อื้มม " นี้อาจจะเป็นบทพิสูจน์จริงๆ ฉันกลัวก็จริง แต่ฉันเชื่อว่านายเองก็รักฉันจริงๆ น่ะบารอน
มีแค่ความเชื่อใจที่จะทำให้ความรักอยู่รอด ตัวฉันเองก็จะรอ.... 
                    
                               อีกหนึ่งเดือนฉันจะรอน่ะ......บารอน <3