ยัยคุณหนูเย็นชาXคุณชายมาดนิ่ง

   ฉันย้ายมาที่คฤหาสห์เพื่อนของแม่สามเดือน เพราะเค้าไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านคนเดียว โดยไม่มี
ผู้ใหญ่ในบ้านมีแค่ คนรับใช้ ทั้งหลาย  ฉันเลยจ้องมาอาศัยอยู่กับคุณน้าชั่วคราว
"ห้องนี้ล่ะ คุณหนู" ฉันพยักหน้าแล้วไล่เธอไป เพราะฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งย่ามกับฉันนัก
"ชิเบลล์ หรอ?" ฉันรีบขวับไปหาเจ้าของเสียง ชายร่างสูง ผมสีทองอ่อนๆ จมูกเป็นสัน ริมฝีปาก
เรียวสวยได้รูป นัยตาสีน้ำตาลทอง เข้ากับผิวขาวๆของเค้าได้เป็นอย่างดี
"อื้ม" ฉันมองเค้าด้วยสายตาปกติ เหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่จริงๆประหม่าสุดๆ
"หึ! ยังไม่สูงขึ้นเลยนี้ กินนมบ้างหรือเปล่า" มาถึงก็เยาะเย้ยกันเลยหรอ แน่นอนฉันเป็นผู้หญิงที่
สูงแค่ 155 เซนติเมตร ก็จริง แต่ฉันก็สมส่วน ใครก็บอกว่าฉันเหมือนตุ๊กตาทั้งนั้นแหละ
"เรื่องของฉัน" ฉันพูดตัดบทสนทนาอย่างเย็นชา 
"ประหม่าล่ะสิ ฉันดูออกน่ะ" เค้าผลักฉันไปชนกำแพง แล้วเอามือทั้งสองของเค้ายันกำแพงล็อค
ตัวฉันไว้ไม่ให้ไปไหน ประหม่าจริงๆ จะทำเย็นชาใส่เค้าได้อีกนานเท่าไหร่น่ะ!
"งั้นหรอ...นายไม่ประหม่าหรอ" ฉันแอบสังเกตุตัวเค้าเองแอบประหม่าเหมือนกัน แน่นอนฉันเป็นคน
เก็บอาการเก่งเชียวล่ะ 
"นั่นสิน่ะ" เราสองคนสบสายตากัน หน้าของเค้าเริ่มมีเหงื่อออก ฉันเองก็ด้วย ราวกับเล่นเกมจ้องตา
"ไปไกลๆฉัน" ฉันผลักเค้าออกไปเต็มแรง ทำให้ฉันเป็นอิสระ แต่ดูไปก็ไม่สถบสท้านเค้าสะนิด
"...." เค้าไม่พูดอะไรแล้วเดินลงไป ส่วนฉันก็รีบเข้าห้องของตัวเอง
"เกือบไปแล้ว!" ฉันเอามือมาทาบตรงหัวใจ ใช่! มันเต้นแรงมาก
ตี๊ดดด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ" ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างเรียบๆ
(ถึงที่หมายยังลูก เป็นยังไงบ้าง) 
"ค่ะ ก็ดีค่ะ" ฉันตอบเลี่ยงๆไป ทำเสียงปกติที่สุด
(งั้นหรอจ๊ะ ขาดอะไรก็โทรมาบอกแม่น่ะลูก)
"ค่ะ แค่นี้น่ะค่ะ" ฉันกดวางสาย
  สบายดีงั้นหรอ....ไม่เลย หนักใจบอกไม่ถูก ทำไมต้องเป็นบ้านของเค้า ฉันกำลังจะบ้าตายอยู่
แล้วววว! ฉันเกียดนาย บารอน! ทำให้ฉันไม่กระจิตกระใจจัดของ -___-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใคร!" ฉันตะโกนออกไป
"ดิฉัน เอา ชุดนักเรียน มาให้น่ะค่ะ" ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูแล้วรับชุดนักเรียนมา
"พรุ่งนี้เตรียมตัวไปโรงเรียนด้วยน่ะค่ะ คุณหนู" ฉันปิดประตูแล้ววางชุดนักเรียนไว้บนเตียง
"โรงเรียนดังเลยนี้หน่า...แต่ย้ายโรงเรียนใหม่ก็ต้องหาเพื่อนใหม่สิน่ะ" ฉันบ่นพรึมพำคนเดียว
ก่อนจะจัดของต่อไป แต่ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่หน้า บารอน บารอน เท่านั้น!
"หงุดหงิดชะมัด!" ฉันลุกออกจากห้องแล้วเดินลงไปห้องครัว
"อ๊ะ..คุณหนู ต้องการอะไรหรอค่ะ" ฉันนั่งบนเก้าอี้
"ขอชาพอ ไม่ต้องหวานมาก" ฉันเป็นคนไม่ชอบกินของหวานเท่าไหร่
"รับทราบค่ะ" ฉันมองหล่อนทำชาอย่างพิถีพิถั้น ดูชำนาญดีจัง
"เธอชื่อไรน่ะ" เธอหันมายิ้มบางๆให้
"นิกิ ค่ะ " ฉันพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เธอเดินมาพร้อมกับน้ำชา
"ขอบคุณ" ฉันค่อยจิบชาเพื่อรับรู้รสชาติของชา หวานกำลังพอดีแถมหอมชามากๆ
"เป็นอย่างไงบ้างค่ะ คุณหนู" เธอทำหน้าตาอยากไดคำตอบจากฉัน
"อร่อย" ฉันตอบสั้นๆไป เธอก้มหน้าแล้วเดินไปล้างจานต่อ
"นิกิ ขอกาแฟหน่อยสิ" เสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลังฉัน
"ค่ะ คุณบารอน" เธอรีบไปชงกาแฟทันที ทำไมต้องมาดื่มพร้อมกันด้วยน่ะ!
"เธอชอบดื่มชานี่หน่า" ฉันไม่สนใจเค้าแล้วดื่มชาต่อไป
"ได้แล้วค่ะ คุณบารอน" นิกิเดินมาพร้อมกับกาแฟแล้วกับไปทำธุระของเธอต่อ
"พรุ่งนี้เธอต้องไปโรงเรียนพร้อมฉัน กลับพร้อมฉัน" ฉันวางแก้วชาลงอย่างใจเย็น
"ไม่กลับพร้อมนายได้ไหม" ฉันหันไปมองหน้าเค้า
"แล้วแต่สิ" หึ! เค้าไม่ห่วงฉันจริงด้วยสิน่ะ เมื่อก่อนยังค่อยห่วงฉันอยู่ตลอด เค้าเปลี่ยนไป
"ต..ตามนั้น" ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วจิบชาต่อ
"ไม่ได้สิ...ฉันต้องดูแลเธอ" ดูแลฉัน! ไม่อยากให้นายมาดูแลฉันด้วยซ้ำ
"ไม่ต้องฉันดูแลตัวเองได้" เค้ากระตุกยิ้มบางๆ
"ตัวเล็กแค่นี้จะไปทำอะไรได้" ฉันมองเค้าอย่างเคลืองๆ
"กระโดดเตะนายได้แล้วกัน" ฉันพูดใส่อารมณ์ไป แต่เค้าแอบหัวเราะด้วยแหะ มีอะไรน่าขำ!
"งั้นหรอ...กลัวจังเลย " เค้าทำหน้าเย้ยใส่ ลงมานี้ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิมอีกอีก!
"เบื่อหน้านายชะมัด" ฉันสถบออกมา
"เบื่อฉันงั้นหรอ" เค้าเปลี่ยนสีหน้าทีนที ท..ทำไม ฉันพูดแรงไปงั้นหรอ
"อ๊ะ...ไม่ใช่" ฉันพูดเบาๆ
"ฉันก็เบื่อเธอ" ฉันแทบทำแก้วชาหลุดมือ สีหน้าตอนนี้ฉันคงรุกรี่รุกรนมากสิน่ะ!
"ก็ดี ต่างคนต่างอยู่" ฉันกัดฟันพูดออกไป ไม่คิดว่าเค้าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยแหะ เย็นชาขึ้น
แถมไม่สนใจฉัน บารอน คนเมื่อก่อน หายไปไหนกันน่ะ
"คงต่างคนต่างอยู่ไม่ได้ เพราะฉันต้องดูแลเธอ" ฉันก้มหน้ามองพื้นอย่างเดียว ฉันรีบลุกออก
จากตรงนั้นแล้วเดินขึ้นมาข้างบน เค้าเองก็เดินตามฉันมา
"เดี๋ยว ชิเบลล์" เค้าเรียกชื่อฉันอีกแล้ว แถมยังเอามือมาจับข้อมือฉันอีก
"อะไร" ฉันตอบห้วนๆไป
"อยากรู้จังเธอจะทำหน้าอย่างไง" เค้ากระชากฉันไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
"จะทำไร ปล่อย!" ฉันจ้องขเม็งเค้า แต่เค้ากับแสะยิ้มแทน
"น่ารักดีจริงๆน่ะ ชิเบลล์" เค้าโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากฉันอย่างรวดเร็ม ทำเอาฉันแทบล้ม
ทั้งยืนแต่มือของเค้ารัดเอวฉันเอาไว้อยู่ เค้าเริ่มขยี้ริมฝีปากแรงขึ้น ตอนนี้ฉันตัวชาไปหมด ขัดขืน
ไปก็ไร้ประโยชน์! เหมือนแย่งอากาศไปจากตัวฉัน
"...." เค้าถอนริมฝีปากออก ฉันรีบผลักเค้าออกไปจากตัวฉัน
เพียะ!!
  เสียงฝ่ามือของฉันไปตบที่หน้าขาวๆของเค้าอย่างโมโห! เกียด เกียด ทำไมต้องทำแบบนี้!
"ฉันเกียดนาย!" ฉันพูดพร้อมกับเก็บอาการสุดๆ เค้ายังคงยืนหน้าตายแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
ฉันรีบเข้าห้องตัวเอง ก่อนร่างบอบบางของฉันจะทรุดไปนั่งกับพื้น
"ฮื้อ..ทำไมเป็นแบบนี้ ฉันไม่อยากได้จูบแบบนี้หรอก!" ฉันพูดพร้อมกับน้ำตา
  เค้าเปลี่ยนไปทุกอย่างทั้ง กริยา นิสัย ดูเปลี่ยนไปหมด จากคนที่อ่อนโยน ตอนนี้เค้ากลายเป็น
ปีศาจที่หลอกใจฉันไปแล้ว เพราะที่เค้าไปอเมริกา เลยทำตัวเปลี่ยนไป!
"ฮึกก...เกียดที่สุด!" ฉันพูดออกมาอย่างหงุดหงิด ในหัวของฉัน มีคำถามมากมาย
         ในเมื่อนายเลือกที่จะทำนิสัยแบบนี้.....ฉันก็ทำแบบนายเหมือนกัน!!!!