สาวโรคจิต

"หึ! อีบิ้น! แกทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือเนี่ย?!!" จุ๊บแจงตะโกนออกมาอย่างเดือดคลั่งราวกับสาวอ้วนผู้หิวโหยที่สามารถกินช้างพวกเดียวกันได้
"น่าสงสารจังเลยนะงั้น..."
"ราตรีสวัสดิ์!"
"ปั้ง!"
ไกด์ปิดประตูห้องน้ำพร้องลงกลอนอย่างดีและเดินจากไปอย่างเงียบๆ
"อีไกด์!!!"
"เปิดดิ้!!!" 
เหล่าหมาหมู่พยามตะโกนอออกมาจากห้องน้ำแต่ไม่มีใตรกับได้ยิน
"เดี๋ยวนี้แลมันกล้ากับพวกเรามากนะ!" บิ้นพูด
"เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนมันเอง!" บอมพูด
จากนั้นบอมก็โทรเรียกให้สามีเด็กแว้นหน้าซอยบ้านเธอมาแงะเปิดประตูให้กว่าจะเปิดได้ก็นานโขจนไกด์กับถึงบ้านไปแล้ว
"กลับบ้านมาแล้วหรอ?" 
"แหกตาดูสิว่ากลับมายัง"
"เพล้ง!"
"ปากร้ายนักนะมึง!"
แม่ของไกด์เขวี้ยงแก้วน้ำใส่จนแตก
"มองหน้ากูแบบนั้นมึงอยากเจากูหรื...!!"
"ตุ้บบ!!"
"อย่ามายุ่งกับกูเชียวนะกูไม่ยอมมึงอีกต่อไปแล้วน้ำจากนี้ไปมึงต้องก้มกราบตีนกู!!"
ไกด์วิ่งเข้ามาแล้วบีบคอแม่แท้ๆของเธอ
"มะ...มึงลองดี..กับกุ!"
"กูบอกว่าอย่ามาหือกับกูไง!!" ไกด์จะโกนคลั่งออกมาและน้ำตาไหลอาบเต็มหน้า
"มึงหังไว้เลยนะมึงทำให้กูเก็บกดมากมึงรู้มั้ย!กูไม่ยอมมึงอีกแล้ว!! กรี๊ดดดด!!" 
ไกด์กรี๊ดอย่างคนขาดสติจากนั้นเธอก็ตบหน้าแม่ของเธอรัวๆ
ไกด์ลุกขึ้นและวิ่งกรี๊ดขึ้นไปบนห้อง
แม่ของเธอทำร้ายลูกสาวมาตลอด
เธอทำไปเพราะความโมโหจนทำให้ลูกเก็บกดแล้วคลั่งได้ขนาดนี้?
แม่ของไกด์นอนอิดโรยกับพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นและไปเคาะประตูห้องของไกด์
"ไกด์เป็นไรมั้ยลูกแม่ขอโทษ..."
"มึงอย่ามายุ่งกับกู กรี๊ดดด!!" แต่ความคลั่งของไกด์ก็ยังไม่หมด
"ไม่เป็นไรนะอยากกินอะไรมั้ย? เี๋ยสแม่ไปหามาให้นะ.."
"........." 
แม่ของไกด์ลงไปข้างล่างและหาข้าวกับน้ำให้ลูกของเธอเธอทำด้วยความเต็มใจไม่ใช่เพราะกลัวเพราะเธอไม่เคยรู้เลยว่าลูกของเธอเป็นแบบนี้
เช้าวันต่อมา...
"ไกด์เอ้ยกินอะไรก่อนมั้ย?" 
"ไม่ค่ะหวัดดดี" 
ไกด์พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าและวิ่งออกจากบ้านทันที
เหมือนเธอจะลืมเรื่องเมื่อวานไปเลยแหะ..
ณ ห้องเรียน...
"เห้ยยย ไอ้ไกด์มาแล้วเว้ยยยย!" ไอ้สมชายคนในห้องพูดขึ้น
"ไอ้สำอายมาแล้วเว้ยย!" ไอ้เหยาพูด
"พลั่กกกก!"
"ป๊าป!"
"โอ้ยย!!"
จุ๊บแจงโยนหนังสือเล่มหนาเท่าชั้นพุงไขมันมาที่ไกด์แต่!เธอกลับเอากระเป็าเหวี่ยงจนหนังสือไปโดนหัวไอ้บิ้นแทน
"คิดว่าจะแกล้งฉันได้หรอ?" ไกด์ค่อยๆเดินเข้าไปหาจุ๊บแจงและเริ่มเอ่ยคำพูดขึ้น
"กะ...แกจะทำอะไร?!" จุ๊บแจงกลอกตาไปมาเมื่อไกด์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
"ฉันก็จะ..."
"เอาหนังสือมาคืนเฉยๆน่ะ.."
จากนั้นไกด์ก็วางหนังสือที่จุ๊บแจงโยนใส่และเดินไปที่โต๊ะเรียนของเธอ
"อ้อนี่! จุ๊บแจงช่วยทำความสะอาดโต๊ะฉันทีนะมันแลสกปรกจัง" ไกด์พูด
"แกก็เช็ดเองสิอีสำออย!" 
"แกจะให้ฉันเดินใช่มั้ย?!" ไกด์เข้าไปกระชากหัวจุ๊บแจงทันที
"โอ้ยย!!" จุ๊บแจงร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อนที่เธอจะกัดแขนของไกด์
"ตุ๊บบบ!!" 
ไกด์เอาหนังสือเล่มนั้นฟาดเข้าที่หน้าจุ๊บแจงจนล้มไปกองกับพื้น
ทุกคนที่เห็นเหตุการ์ณต่างอึ้งไปพร้อมกัน
"ก็ได้ๆๆ..ฉันจะทำ" จุ๊บแจงตอบกลับมา
"ก็ดี...."
หลังเลิกเรียน...
"ฉันล่ะหมั่นไส้ไอ้ไกด์จริงๆ!" จุ๊บแจงพูดด้วยความโมโห
"ฉันพึ่งเห็นมันโหดมากก็วันนี้แหละ" บิ้นบอก
"งั้นฉันกลับก่อนนะ" บอมพูดตัดบทก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้อง
"อีนี่มันรีบไปไหนวะ?" พลอยพูด
"ผัวมันไงเด็กแว้นอ่ะ" แจงตอบ
ไกด์เก็บกระเป๋าและข้าวของและออกจากห้อง
"แกจะรีบไปไหน?" บอมดักประตูและพูดขึ้น
"ถอย.." ไกด์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเหมือนหน้าอกของบอม
"ฉันปิดกล้องวงจรปิดไปแล้ววันนี้ฉันจะจัดการตบแกเอง!!'" บอมพลักไกด์จนกระเด็นล้มไป
"ตุ๊บบบ!!" 
บอมยกเท้าขึ้นและหวังว่าจะกระทืบไกด์แต่ไกด์กลับหลบทันและลุกขึ้นเอากระเป๋าเหวี่ยงใส่หัวบอมจนล้ม
"โอ้ยยย!!" บอมร้องออกมา
"ทำไมมันเจ็ยนักวะ!" บอมสบถ
"ทำไมน่ะหรอ..." ไกด์ค่อยควักกระเป็าและควักบางสิ่งบางอย่างออกมา
"ละ..เลื่อย!!" 
"ตายซะ!!"
"ช่ะ!!"
ไกด์จัดการเอาเลื่อยผ่าที่คอของผมจนเลือดกระจายเต็มหน้าของเธอ 
แต่บอมก็ยังไม่สินลมหายใจพยามตะเกียกตะกายหาทางออก
"แหม...ตายยากจังนะ!"
จากนั้นไกด์ก็ขึ้นค่อมบอมและเอาเลื่อยผ่าหลังคอจนหัวของบอมหลุดก่อนที่เลือดจะไหลนองออกมาเต็มพื้น
"ขอบคุณนะที่ปิดกล้องวงจรให้..."
จากนั้นไกด์เก็บเลื่อยใส่กระเป๋าและเดินออกไปจากป่าหลังโรงเรียน..
โปรดติดตามตอนต่อไป...