สาวโรคจิต

"หึ! อีบิ้น! แกทำไมไม่ดูตาม้าตาเรือเนี่ย?!!" จุ๊บแจงตะโกนออกมาอย่างเดือดคลั่งราวกับสาวอ้วนผู้หิวโหยที่สามารถกินช้างพวกเดียวกันได้

"น่าสงสารจังเลยนะงั้น..."

"ราตรีสวัสดิ์!"

"ปั้ง!"

ไกด์ปิดประตูห้องน้ำพร้องลงกลอนอย่างดีและเดินจากไปอย่างเงียบๆ

"อีไกด์!!!"

"เปิดดิ้!!!" 

เหล่าหมาหมู่พยามตะโกนอออกมาจากห้องน้ำแต่ไม่มีใตรกับได้ยิน

"เดี๋ยวนี้แลมันกล้ากับพวกเรามากนะ!" บิ้นพูด

"เดี๋ยวฉันจะสั่งสอนมันเอง!" บอมพูด

จากนั้นบอมก็โทรเรียกให้สามีเด็กแว้นหน้าซอยบ้านเธอมาแงะเปิดประตูให้กว่าจะเปิดได้ก็นานโขจนไกด์กับถึงบ้านไปแล้ว

"กลับบ้านมาแล้วหรอ?" 

"แหกตาดูสิว่ากลับมายัง"

"เพล้ง!"

"ปากร้ายนักนะมึง!"

แม่ของไกด์เขวี้ยงแก้วน้ำใส่จนแตก

"มองหน้ากูแบบนั้นมึงอยากเจากูหรื...!!"

"ตุ้บบ!!"

"อย่ามายุ่งกับกูเชียวนะกูไม่ยอมมึงอีกต่อไปแล้วน้ำจากนี้ไปมึงต้องก้มกราบตีนกู!!"

ไกด์วิ่งเข้ามาแล้วบีบคอแม่แท้ๆของเธอ

"มะ...มึงลองดี..กับกุ!"

"กูบอกว่าอย่ามาหือกับกูไง!!" ไกด์จะโกนคลั่งออกมาและน้ำตาไหลอาบเต็มหน้า

"มึงหังไว้เลยนะมึงทำให้กูเก็บกดมากมึงรู้มั้ย!กูไม่ยอมมึงอีกแล้ว!! กรี๊ดดดด!!" 

ไกด์กรี๊ดอย่างคนขาดสติจากนั้นเธอก็ตบหน้าแม่ของเธอรัวๆ

ไกด์ลุกขึ้นและวิ่งกรี๊ดขึ้นไปบนห้อง

แม่ของเธอทำร้ายลูกสาวมาตลอด

เธอทำไปเพราะความโมโหจนทำให้ลูกเก็บกดแล้วคลั่งได้ขนาดนี้?

แม่ของไกด์นอนอิดโรยกับพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นและไปเคาะประตูห้องของไกด์

"ไกด์เป็นไรมั้ยลูกแม่ขอโทษ..."

"มึงอย่ามายุ่งกับกู กรี๊ดดด!!" แต่ความคลั่งของไกด์ก็ยังไม่หมด

"ไม่เป็นไรนะอยากกินอะไรมั้ย? เี๋ยสแม่ไปหามาให้นะ.."

"........." 

แม่ของไกด์ลงไปข้างล่างและหาข้าวกับน้ำให้ลูกของเธอเธอทำด้วยความเต็มใจไม่ใช่เพราะกลัวเพราะเธอไม่เคยรู้เลยว่าลูกของเธอเป็นแบบนี้

เช้าวันต่อมา...

"ไกด์เอ้ยกินอะไรก่อนมั้ย?" 

"ไม่ค่ะหวัดดดี" 

ไกด์พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าและวิ่งออกจากบ้านทันที

เหมือนเธอจะลืมเรื่องเมื่อวานไปเลยแหะ..

ณ ห้องเรียน...

"เห้ยยย ไอ้ไกด์มาแล้วเว้ยยยย!" ไอ้สมชายคนในห้องพูดขึ้น

"ไอ้สำอายมาแล้วเว้ยย!" ไอ้เหยาพูด

"พลั่กกกก!"

"ป๊าป!"

"โอ้ยย!!"

จุ๊บแจงโยนหนังสือเล่มหนาเท่าชั้นพุงไขมันมาที่ไกด์แต่!เธอกลับเอากระเป็าเหวี่ยงจนหนังสือไปโดนหัวไอ้บิ้นแทน

"คิดว่าจะแกล้งฉันได้หรอ?" ไกด์ค่อยๆเดินเข้าไปหาจุ๊บแจงและเริ่มเอ่ยคำพูดขึ้น

"กะ...แกจะทำอะไร?!" จุ๊บแจงกลอกตาไปมาเมื่อไกด์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

"ฉันก็จะ..."

"เอาหนังสือมาคืนเฉยๆน่ะ.."

จากนั้นไกด์ก็วางหนังสือที่จุ๊บแจงโยนใส่และเดินไปที่โต๊ะเรียนของเธอ

"อ้อนี่! จุ๊บแจงช่วยทำความสะอาดโต๊ะฉันทีนะมันแลสกปรกจัง" ไกด์พูด

"แกก็เช็ดเองสิอีสำออย!" 

"แกจะให้ฉันเดินใช่มั้ย?!" ไกด์เข้าไปกระชากหัวจุ๊บแจงทันที

"โอ้ยย!!" จุ๊บแจงร้องออกมาด้วยความเจ็บก่อนที่เธอจะกัดแขนของไกด์

"ตุ๊บบบ!!" 

ไกด์เอาหนังสือเล่มนั้นฟาดเข้าที่หน้าจุ๊บแจงจนล้มไปกองกับพื้น

ทุกคนที่เห็นเหตุการ์ณต่างอึ้งไปพร้อมกัน

"ก็ได้ๆๆ..ฉันจะทำ" จุ๊บแจงตอบกลับมา

"ก็ดี...."

หลังเลิกเรียน...

"ฉันล่ะหมั่นไส้ไอ้ไกด์จริงๆ!" จุ๊บแจงพูดด้วยความโมโห

"ฉันพึ่งเห็นมันโหดมากก็วันนี้แหละ" บิ้นบอก

"งั้นฉันกลับก่อนนะ" บอมพูดตัดบทก่อนที่จะวิ่งออกไปจากห้อง

"อีนี่มันรีบไปไหนวะ?" พลอยพูด

"ผัวมันไงเด็กแว้นอ่ะ" แจงตอบ

ไกด์เก็บกระเป๋าและข้าวของและออกจากห้อง

"แกจะรีบไปไหน?" บอมดักประตูและพูดขึ้น

"ถอย.." ไกด์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเหมือนหน้าอกของบอม

"ฉันปิดกล้องวงจรปิดไปแล้ววันนี้ฉันจะจัดการตบแกเอง!!'" บอมพลักไกด์จนกระเด็นล้มไป

"ตุ๊บบบ!!" 

บอมยกเท้าขึ้นและหวังว่าจะกระทืบไกด์แต่ไกด์กลับหลบทันและลุกขึ้นเอากระเป๋าเหวี่ยงใส่หัวบอมจนล้ม

"โอ้ยยย!!" บอมร้องออกมา

"ทำไมมันเจ็ยนักวะ!" บอมสบถ

"ทำไมน่ะหรอ..." ไกด์ค่อยควักกระเป็าและควักบางสิ่งบางอย่างออกมา

"ละ..เลื่อย!!" 

"ตายซะ!!"

"ช่ะ!!"

ไกด์จัดการเอาเลื่อยผ่าที่คอของผมจนเลือดกระจายเต็มหน้าของเธอ 

แต่บอมก็ยังไม่สินลมหายใจพยามตะเกียกตะกายหาทางออก

"แหม...ตายยากจังนะ!"

จากนั้นไกด์ก็ขึ้นค่อมบอมและเอาเลื่อยผ่าหลังคอจนหัวของบอมหลุดก่อนที่เลือดจะไหลนองออกมาเต็มพื้น

"ขอบคุณนะที่ปิดกล้องวงจรให้..."

จากนั้นไกด์เก็บเลื่อยใส่กระเป๋าและเดินออกไปจากป่าหลังโรงเรียน..

โปรดติดตามตอนต่อไป...