I want you to become a Boyfriend [Yaoi18+]

เฮ้อ.. ผมควรจะทำยังไงกับตัวเองตอนนี้ดี คนอื่นคิดว่าผมเป็นพวกชอบหาเรื่องต่อยตีชาวบ้านเค้าไปทั่ว ทั้งที่ความจริงแม่งมาหาเรื่องผมก่อนทั้งนั้น

พวกมันบอกว่าผมชอบมองหน้ากวนตีน ทั้งที่จริงๆแล้วผมเองก็ทำหน้าตาปกติ

ผิดเหรอที่เกิดมาหน้านิ่ง..

แล้วบางทีก็ถูกคนหมั่นไส้เพราะเค้าหาว่าผมหยิ่ง

แล้วมันผิดเหรอครับที่ผมโลกส่วนตัวสูง

ทั้งหมดมันเกิดจากความเข้าใจผิดทั้งนั้น เลยถูกมองว่าเป็นพวกนักเลงไปโดยปริยาย

นี่ย้ายโรงเรียนมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบเพราะไอ่เรื่องทะเลาะวิวาทเนี่ยแหละ

ผมโดนดักตี ทัังที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่พวกมันก็ยังแพ้ผมทั้งๆที่ยกพวกมากันเป็นขโยง ซ้ำผมยังต้องเป็นฝ่ายผิดแล้วต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลอีก

ถามว่าทำไมผมถึงเอาชนะได้ด้วยตัวคนเดียวทั้งที่ตัวเองโดนรุมอะหรอ?

ก็เพราะพวกมันกากไง ไม่รู้จักวิธีต่อสู้ที่แท้จริงละมาทำเป็นกร่าง ไอ่พวกใช้สมองในทางที่ผิด โคตรเหยาะแหยะเลย พวกเยอะซะปล่าว ฝีมืออย่างห่วย

อันที่จริงพ่อผมเป็นทหารท่านอยากให้ผมแข็งแรงปกป้องตัวเองได้ท่านเลยส่งผมให้ไปเรียนวิชาป้องกันตัวหลายๆอย่าง ทั้งมวยไทย มวยสากล เทควันโด ดาบ แม้กระทั่งสอนยิงปืน

บางวันพาไปฝึกที่กรมด้วย

แรกๆตอนที่เรียนก็โคตรน่าเบื่อเลย คิดว่าจะเรียนไปทำไมวะไม่เห็นจะได้ใช้ พอโตมาถึงเข้าใจ

แต่ตอนนี้พ่อผมท่านไม่อยู่แล้วหละครับท่านเสียชีวิตขณะปฏิบัติหน้าที่ โดนลูกหลงขณะเก็บกู้ระเบิด พ่อผมหนะแข็งแรงมากเลย แต่ก็อายุสั้น

ผมเลยตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนวิชาการต่อสู้ที่พ่อตั้งใจส่งให้ผมเรียนจนเก่งแล้วก็ชำนาญ เรียกได้ว่าเวลาชกต่อยกับใคร อ่านออกหมดแหละว่ามันจะมาท่าไหน ทำให้เวลาผมมีเรื่องเลยชนะทุกรอบ

นี่ร่ายยาวมาขนาดนี้ยังไม่ได้แนะนำตัวอีกหรอ? แหะๆ ผมชื่อพัพเพ็ต พัฒนกร วิไลรัตนะ เรียกสั้นๆว่าพัพ อายุ 18 แต่ยังอยู่ม.4 ไม่ได้ตกซ้ำชั้นแต่เพราะย้ายโรงเรียนบ่อย บางทีต้องหยุดเรียนเป็นปี

เป็นคนหน้านิ่ง โลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบกินหมู แต่เนื้อจัดมาได้ไม่อั้น ไม่ชอบอะไรยุ่งยาก ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง มีพี่สาวหนึ่งคน เรียนอยู่อเมริกาชื่อพาย

.

.

.

.

.

.

.

"พัพ" แม่สุดที่รักมาเคาะประตูห้องเรียกผม

ตอนนี้ผมกำลังอ่านมังงะอยู่ แม่ไม่ชอบให้ผมอ่านด้วย ผมเลยรีบเก็บเข้าตู้ลับทันที ตู้ลับคืออะไรหรอ ก็คือตู้เก็บหนังสือเรียนไง แม่ไม่รู้หรอก

"คร๊าบบบบ คุณแม่" ผมเปิดประตูให้แม่เข้ามา แม่เดินมานั่งที่เตียงแล้วกอดคอผมไว้ พลางทำหน้าจริงจังไปด้วย รู้อยู่หรอกว่าจะให้ย้ายโรงเรียนอีกอะ

"แม่จะให้แกย้ายโรงเรียน" นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ

"ครับ" ผมตอบรับหน้านิ่ง

"นี่แกไม่ตกใจเลยรึไง?" แม่แซวยิ้มๆ

"โธ่แม่ พัพตกใจไปสิบเอ็ดรอบแล้ว"

"แต่ครั้งเนี้ยแม่ว่าแม่เลือกโรงเรียนให้แกถูกนะ" พูดจบแม่ก็ยิ้มแบบมีเลสนัย รู้สึกลางสังเห่า แฮร่! สังหรณ์ (มุกอัลไล?) ไม่ค่อยดีเลยแฮะ เย็นหลังวูบๆ

"ทะ ที่ไหนอะ" อยู่ๆก็พูดตะกุกตะกักโดยไม่รู้ตัว นี่ไง ลางไม่ดีเริ่มคืบคลานเข้ามาหาผมแล้วครับ

"แกพูดภาษาญี่ปุ่นได้ใช่มั้ย แม่จำได้ว่าพ่อพาแกไปสมัครเรียนเมื่อตอนป.4"

"ดะ ได้" ไม่เอานะแม่.. อย่าบอกนะว่า.. ผมต้อง..

"แกต้องไปเรียนญี่ปุ่น!!" นั่นไง ทำไมเวลาแทงหวยไม่แม่นอย่างงี้บ้าง

"แม่พูดเล่นใช่ป้ะ?"
"ไม่" แม่พูดเสียงจริงจัง พลางลุกขึ้นทำท่าอาจารย์เฉลิมชัย (ยังไง)

"ที่นี่กฎระเบียบเป๊ะ เป๊ะ เป๊ะ แกต้องเรียนที่นั่นจนจบม.6 ให้ได้ นี่อะไรพึ่งจะเข้าม.4 ได้ไม่กี่วันก็โดนไล่ออกเมื่อเค้ารู้ประวัติชกต่อยของแก ทำไมเล่าวะ ไม่เคยมีเรื่องให้มันรู้ไป ลูกฉันทำถูกละโว้ย ไอ่พวกไก่อ่อนอย่ามาสะเออะ! เหอะ คิดจะมาหยามลูกฉัน ยังไวไปร้อยปีโว้ย!" รู้สึกเหมือนแม่กำลังจะอธิบายสภาพแวดล้อมโรงเรียนให้ผมฟังนะครับ แล้วทำไมจู่ๆเข้ามาเรื่องไก่แก่ไก่อ่อนอะไรนี่ได้ไงวะ

จะว่าไป แม่กับพี่พายไม่เคยด่าว่าผมเลยเวลาผมไปมีเรื่อง

แม่บอกว่า

'เพราะแกเจอเรื่องแย่ๆมามากพอแล้ว ฉันจะไปซ้ำเติมแกอีกทำไม'

แล้วพี่พายก็จะต่อว่า

'ดีซะอีกที่แกได้ใช้วิชาที่เรียนมาได้อย่างคุ้มค่า ไอ่พวกอ่อน ซัดให้หมอบไปเลย'

แม่กับพี่พายจะชอบพูดประโยคนี้ทุกครั้งที่ผมไปมีเรื่อง แล้วก็จะตามมาด้วยเสียงหัวเราะก่อนจะพาไปเลี้ยงชาบู แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักได้ไงหละครับ

"แม่ แล้วสรุปโรงเรียนมันเป็นไงต่ออะ?" ผมรีบดึงแม่ให้กลับมาเรื่องเดิมก่อนที่มันจะเตลิดไปไกลกว่านี้
"อ้อ ก็กฎเป๊ะ แล้วเรื่องชกต่อยไม่เคยมีในโรงเรียน แต่นอกโรงเรียนอันนี้ไม่รู้" อ่าว ยังไง
"แล้วเค้าก็ยังบอกอีกว่ามีประธานคุมกฎที่เฮี้ยบมากๆแถมยังโหดสุดๆไปเลย"
"เดี๋ยว" แม่ทำหน้าไม่พอใจเมื่อผมขัดขึ้นมา
"อะไรของแกห๊า จะขัดทำไม"
"เค้านี่ใครอะ? แล้ว.. ประธานคุมกฎมันคือไรอะ?"
"เค้าคือใครนี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเค้าบอกมา แต่เค้าก็รู้มาจากเค้าอีกที แล้วเค้า.."
"พอๆๆ" ผมรีบขัดก่อนที่แม่จะขุดโคตรเง่าเหล่าเค้าอะไรไปมากกว่านี้
"เอาประธานคุมกฎเลยเหอะ" ผมพูดเอือมๆแล้วล้มตัวนอนนงบนเตียง

"ประธานคุมกฎเนี่ยนะ ก็คล้ายๆสารวัตรนักเรียนนั่นแหละ คอยสอดส่องดูแลนักเรียน แล้วเค้ายังบอกอีกว่าสารวัตรนักเรียนที่นั่น โหด โฉดกว่าที่ไทยเยอะนะเว่ย" แม่พูดไปทำท่าทางประกอบไป อย่างฮา แกล้งต่ออีกหน่อยดีกว่า

"เค้านี่ใครอีกอะ?"
"โว้ยย นี่จะอะไรอีกห้ะไอ่พัพ" แม่เริ่มจะโมโหที่ผมกวนตีนมากไป
"โอเคๆ คำถามสุดท้ายและ"

"เออ ว่ามา" แม่ทำท่าสะบัดผมแล้วไปนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอม นี่คิดว่าตัวเองเป็นสาวรึไง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วนะ นี่จะปาไปเลขห้าละยังทำตัวเป็นเด็ก แม่ใครวะ

"แล้วไอ่โรงเรียนเนี่ยมันอยู่ส่วนไหนของญี่ปุ่นอะ?"
"โอซาก้า"
"ขออีกคำถามนึง"
"จัดมา!"
"พัพต้องไปกับใครอะ? แล้วแม่ไปกับพัพมั้ย?"

.

.

.

.

.

.

"ไปคนเดียว" แม่พูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไป ปิดประตูเสียงดังปั้ง!! ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋อเหลออยู่ในห้อง

นี่ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียวในโอซาก้าจริงๆเหรอ แถมยังอยู่โรงเรียนกฎเป๊ะ ที่มีประธานคุมกฎโหด แล้วมันจะไปรอดมั้ยละหนะ