คุณหมอหลงยุค

หลังจากผ่านมาทั้งคืน การผ่าตัดก็สำเร็จไปได้ด้วยดี เพราะโชคยังเข้าข้างที่ในห้องครัวมีสิ่งที่สามารถนำมาใช้แทนได้อย่างดี
"แพทย์หญิงผู้นี้ได้สร้างสิ่งน่าประหลาดใจ ท่านหญิงแมรี่กลับมาหายใจอีกครั้งแล้ว!!!"
"เฮ้!!!"
ทันทีที่องครักษ์คนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนที่อึ้งอยู่ก็รีบโห่ร้องกันดังลั่น ในขณะที่พระเจ้าชาร์ลรีบเดินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าของแพทย์สาว
"ขอบคุณเจ้ามาก เสด็จแม่ของข้าป่วยตายด้วยโรคนี้"เขาจรดริมฝีปากลงบนมือของมีเรีย"เจ้าช่างเปรียบเหมือนนางฟ้าที่บินเข้ามาในชีวิตข้า"
"ฉันแค่ทำไปตามหน้าที่"มีเรียยังคงสีหน้านิ่งเฉย ตั้งแต่เธอรักษามา ไม่เคยมีคนไข้หรือญาติคนไข้คนไหนปฏิบัติกับเธออย่างมีเกียรติเช่นนี้มาก่อน
"ได้โปรด...อภิเสกกับข้า"
"ฉันบอกแล้วไงว่า..."
"เป็นมเหสีที่รักยิ่งของข้าและปวงชนในประเทศอังกฤษด้วยเถิด"เขาก้มัวลงแล้วเอามือของเธอแตะที่หน้าผากแทนคำมั่นสัญญา
"เอ่อ..."มีเรียรีบสะบัดมือออก ทำให้คนแถวนั้นตกใจไปตามๆกัน"ฉันคงต้องขอคิดดูก่อน-///- เราเพิ่งเจอกันไม่นาน ฉันยังไม่เคยมีความรัก เลยอยากเรียนรู้ให้มากกว่านี้-///-"
"งั้น...ข้าจะรอ"
"ขอบคุณ..."
แล้วมีเรียก็รีบหนีเข้าห้องอย่างรวดเร็ว หัวใจของเธอเต้นระส่ำ ทั้งๆที่กับคนที่เพิ่งเจอกันไม่นาน...ทำไมเธอถึงหวั่นไหว เพราะเขาหล่อเหลา หรือเพราะเธอมันง่ายกันแน่?!?