คุณหมอหลงยุค

     มีเรียเดินไปถึงห้องครัวพร้อมกับองครักษ์ที่พระเจ้าชาร์ลให้มาคุ้มครอง
"นี่มีเรีย เจ้าหายไปไหนมากัน แล้วฟืนล่ะเมื่อไรจะได้"
"คงไม่ได้แล้ว" มีเรียทำหน้านิ่งแต่แววตาแสดงออกว่าเหนือกว่า
"นี่เจ้า!"
"ฉันหมายถึงฉันจะไม่ทำงานที่นี่แล้ว ขอบคุณที่กรุณาให้ที่นอนเมื่อคืน"
"เจ้าไม่มีสิทธิ...เอ๊ะ..." หัวหน้าแม่ครัวชะงักไปแม่องครักษ์ทั้งสองคนออกมาปกป้องมีเรียที่กำลังจะโดนทัพพีฟาดใส่หน้า
"นี่คือท่านมีเรีย เป็นแขกของท่านชาร์ล"
"และพวกเจ้าไม่มีสิทธิทำร้ายนาง"
"อะ อะไรกันนะ"
     ทุกคนในครัวมองหน้ากันไปมาเหมือนหาคำตอบ แต่แล้วมีเรียก็พูดขึ้น
"ในที่ที่ฉันเคยอยู่ ทุกคนมีความเป็นคนเท่ากัน สิ่งที่พวกคุณพูดและกระทำกับฉัน มันแสดงให้เห็นว่าพวกคุญไม่เคารพเกรียรติของฉันเลยสักนิด"มีเรียยิ้มอ่อน"ฉันไม่โกรธหรอกนะคะ เพราะฉันเป็นหมอ หมอที่ดีต้องใจดีมีเมตตากับทุกคน แม้หมอคนนั้นจะอยู่สูงแค่ไหนก็ตาม"
     เธอทิ้งท้ายเอาไว้เจ็บๆก่อนเดินหนีไป ทิ้งให้หัวหน้าแม่ครัวกัดฟันกรอดอยู่ข้างหลัง ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงแต่หัวหน้าแม่ครัวก็รู้สึกได้ถึงความฉลาดและเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจของหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ว่าเธอ...ไม่ธรรมดา
 
วันรุ่งขึ้น
 
ก๊อกๆๆ
"ท่านมีเรียขอรับ ท่านชาร์ลเชิญท่านไปพบที่ห้องเสวยขอรับ"
"รอสักครู่นะคะ"
"ขอรับ"
หลังจากนั้นมีเรียก็เดินตามองครักษ์ไปถึงห้องอาหารที่มีประตูสลักด้วยไม้ฮอกกานีอย่างดี และเมื่อเปิดเข้าไปก็เห็นพระเจ้าชาร์ลนั่งอยู่กับผู้หญิงที่ดูสง่างามคนหนึ่ง
"อรุณสวัสดิ์ มีเรีย"
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ"มีเรียยิ้มให้ทั้งสองแล้วนั้งลงตรงข้ามกับพระเจ้าชาร์ลทันที
"ไร้มารยาท ชั้นต่ำสิ้นดี" ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาก่อนทำหน้ารังเกียจใส่เธอ
"แมรี่...อย่า"
"ไม่เพคะท่านพี่ ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรมาอยู่ที่นี่นี้ด้วยซ้ำ"เจ้าหญิงแมรี่(เพิ่งรู้ชื่อเมื่อกี้)ลุกขึ้นยืน"กิริยามารยาทก็เหมือนคนชั้นต่ำ ไร้ที่ซุกหัวนอนก็เลยมาเกาะเขากิน"
"อยากพูดอะไรก็พูดสิคะ" มีเรียยกน้ำขึ้นดื่ม "ฉันไม่สนใจ"
"เจ้า! บังอาจ"
"อะไรคือคำๆนั้นคะ ฉันไม่รู้จัก"
"นี่เจ้า กล้าใช้คำสามัญกับข้างั้นรึ" เจ้าหญิงแม่รี่ทุบโต๊ะดังปัง "ชั้นต่ำ สกปรก"
"... ปากของคุณมีไว้ทำอะไร"
"?!?"
"ถ้ามีไว้พูดแต่เรื่องกาลกินีก็อย่าพูดเลยจะดีกว่านะคะ"
"แก!"
"ใครกันแน่ชั้นต่ำ คุณที่ดูถูกคนอื่น หรือฉันที่มาจากที่ต่ำ...แต่ไม่เคยดูถูกใครว่าต่ำ"
"บังอาจนัก! ทหาร มาจับตัวมันไปเดี๋ยวนี้"
"หยุดนะแมรี่!"พระเจ้าชาร์ลตะหวาดลั่น"เจ้าเป็นเจ้าหญิง แต่อากัปกิริยากลับทำให้เจ้าดูเหมือนคนพาล"
"ท่านพี่!"
"สงบสติซะ และมีเรียคือแขกของข้า"
"ฮึ่ย!...เข้าพระทัยแล้วเพคะ" 
     เจ้าหญิงต้องนั้งลงอย่างเซ็งๆ อย่างเธอน่ะหรอ อย่างเธอน่ะหรอที่จะแพ้ยัยผู้หญิงชั้นต่ำนี่!