คุณหมอหลงยุค

     ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าไรเตอร์แต่ขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ-,.- ผิดพลาดไม่ถูกใจประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้นะค้าาา

     ลอนดอน100ปีที่แล้ว...

"โอย...ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"มีเรียลืมตาตื่นขึ้นมาบนถนนแห่งหนึ่งที่มีคนพลุกพล่านเต็มไปหมด แต่ทุกๆคนก็ไม่มีใครสนใจเธอเลย"สวัสดี! ที่นี่ที่ไหน"

ปัง!

เสียงกระสุนปืนดังลั่นทำให้ผู้คนวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย

"หยุดนะโว้ย! ไอ้เด็กบ้า!!!"เสียงตวาดอย่างเกรี้ยวกราดดังขึนจากด้านหลังจนมีเรียต้องหันไปมอง

พลั่ก!

"อย่ามาขวางทางเซ่!"เด็กหนุ่มตะคอกใส่เธอทันทีที่เขาชนเธอ แต่เขาประเมินเธอต่ำเกินไป

ตึง!

เธอจับขาของโจรเด็กน้อยเอาไว้แล้วใช้แรงทุ่มเขาลงกับพื้นทันที

"เสียมารยาท..."มีเรียปรายตามองเด็กหนุ่มที่สลบเหมือดไปก่อนเดินออกมา ปล่อยให้เจ้าหนี้ของเขามาจับตัวไป

มีเรียเดินอยู่ในลอนดอนแทบทั้งวันจนหมดแรง เธอจึงไปนั่งพักที่ม้านั่งข้างๆคนใส่เสื้อคลุมยาวสีดำที่คลุมหัวจนมิด

"ที่นี่มันที่ไหนกันนะ...ฉันอยากกลับไปรักษาคนไข้ของฉัน ทำไมเทพีถึงใจร้ายนัก จะมีคนไข้อีกกี่รายที่ต้องตายเพราะไม่มีหมอ"เธอบ่นอย่างหมดหวัง อัจฉริยะที่มักจะเจอทางออกเสมออย่างเธอไม่เคยท้อแท้ขนาดนี้มาก่อน

"เจ้าน่ะ"ชายแปลกหน้าสวมเสื้อคลุมพูดขึ้น"เป็นหมอหรอกหรอ"

"ใช่ มีอะไรรึปล่าว"หญิงสาวหันไปหา

เขาไม่ตอบอะไรแต่กลับยื่นมือออกมานอกเสื้อคลุม

"นี่คืออะไร"เขาแบมือออกเพื่อเอารูปขาวดำของหญิงชราแก่ๆในชุดนอนหรูหราที่นอนมือเกร็งตาเหลือกอยู่ให้ดู"ถ้าเป็นหมอเจ้าคงรู้ว่านางเป็นอะไร"

มีเรียขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนหยิบรูปใบนั้นขึ้นมาพิจารณา

"เธอขยับตัวได้รึปล่าว"

"ไม่ได้"

"พูดล่ะ"

"ไม่"

"หายใจปรกติมั้ย"

"หายใจเร็วมาก"

เธอวางรูปกลับคืนบนมือของผู้ชายคนนั้นพร้อมบอกเสียงเรียบตามนิสัย

"เธอเป็นอัมพาต มองจากมือแล้วมีอาการเกร็งของเส้นประสาทที่เสียหายอย่างมาก ร่างกายเริ่มชาไปทุกส่วนและหยุดการทำงาน อาการตาเหลือกอย่างที่เห็นในรูปแสดงว่าเป็นระยะสุดท้าย การหายใจติดขัดจะทำให้หัวใจเต้นแรง เสียใจด้วยแต่เธอกำลังจะตายในอีกไม่นาน(ทั้งหมดนี้คนเขียนมั่วเอานะ)"

ชายคนนั้นกำรูปในมือแน่นก่อนเก็บมันกลับไป

"เจ้ารู้ได้อย่างไร"เขาพูดเสียงแหบเหมือนจะร้องไห้"ที่ผ่านมาไม่เคยมีหมอคนไหนรู้ว่าแม่ของข้าตายเพราะอะไร"

"เธอตายแล้วหรอ"

"ใช่ เมื่อไม่นานมานี้ หมอประจำตัวแม่บอกว่าไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด"

"แล้วทำไมถึงรู้ว่าฉันไม่ได้โกหกคุณ"

"ไม่รู้สิ แววตาของเจ้าล่ะมั้ง"เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ ตาสีมรกตของเขาดูเศร้าหมอง

"งั้นก็เชื่อเถอะ ฉันไม่โกหกคุณหรอก"

"อืม"

"ขอถามอะไรได้มั้ย"มีเรียหันหน้าไปอีกทาง

"ถามมาสิ"

"ที่นี่ที่ไหน"

"ลอนดอน"

"ปีไหน"

"ค.ศ.1900 เจ้าถามทำไม"

"ไม่มีอะไรหรอก"มีเรียกดความอึดอัดไว้ในใจ เธอจะทำยังไงถึงจะกลับไปในอนาคตได้นะ...