เด็กคนนี้...คือลูกของนายนะ!!!

Chapter 7.

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมของมหาลัย บาสลงมาทานข้าวกับทุกคน แต่ก็ไม่วายส่งสายตาไปให้วิสกี้ ที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ ใบหน้าฉาบไปด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใส แต่รอยยิ้มนี้กลับเคลือบยาพิษที่อันตรายเอาไว้ บาสต้องคอยระวังตัวทุกฝีก้าว ท้องของบาส ตอนนี้เข้าเดือนที่สามแล้ว อาการแพ้ท้องก็ลดลง อยากกลับไปอยู่ที่หอจัง แต่ก็คงทำได้แค่คิดน่ะนะ พันไมล์ไม่มีทางที่จะปล่อยให้เขากลับไปอยู่กับเซจิหรอก

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว บาสก็ออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกับพันไมล์ เขายังคงไม่ได้บอกเรื่องวิสกี้ให้พันไมล์รู้ แต่ทำไมถึงไม่บอกไปนะ บาสใช้มือเท้าคางพลางเหม่อมองออกไปนอกรถ

" เป็นอะไรไปน่ะ " พันไมล์ถามขึ้น

" ป่าวฮะ " บาสตอบแบบขอไปที ก่อนจะหลับตาพริ้มเพื่อคลายเครียด รถของพันไมล์แล่นมาจอดอยู่หน้ามหาลัย บาสก้าวเรียวขายาวลงจากรถ มองนักศึกษาที่คลาดคล่ำ เดินกันให้ขวักไขว บาสหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกดเบอร์ที่คุ้นเคย ปกติก็อยู่ด้วยกันตลอดไม่ค่อยโทรหาหรอก แต่ตอนนี้ไม่อยู่ด้วยกันนี่ไง

ตู้ดดดด~ ตู้ดดดด~

( ฮา...โหล ) น้ำเสียงงัวเงียที่ดังผ่านสัญญาณโทรศัพท์มา บ่งบอกว่าคนที่พูดคุยด้วยยังไม่ตื่น

" มึงช่วยกรุณาขยับตูดออกจากเตียง แล้วไปน้ำซะ!!! " บาสสบถอย่างหงุดหงิด นี่ต้องรอมันเก้ออีกแล้วใช่ไหมเนี่ย

( โอเคๆ ) เซจิบ่นออกมาอย่างยอมแพ้ ก่อนจะกดวางสายเพื่อนตัวเองไป

บาสถอนหายใจให้กับโทรศัพท์ แล้วเดินเข้าไปในตึกคณะ มิรินและเพื่อนฝูงนั่งเรียงกันเต็มโต๊ะ จนไม่มีที่จะแทรก มิรินที่เห็นเพื่อนตัวเองเดินเข้ามา ก็โบกมือเรียกทันทีแต่ก็ไม่วายโดนไอติมตะครุบมือให้หยุดโบก บาสยิ้มทักทายเพื่อนๆก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่ง ไอติมมองบาสอย่างหงุดหงิด ก่อนที่ริมฝีปากเรียวบางจะตามมาด้วยเสียงบ่นกระปอดกระแปด

" สอบไฟนอล แกกับอีเซจิก็หายไปเลยนะ เรื่องแดกเหล้านี่ไม่มาเลยนะ "

" โทษทีๆ " บาสเกาหัวแก้เก้อ

" บาส มึงอ้วนขึ้นป่าววะ " มิรินไม่ว่าเปล่า แต่เอามือมาลูบท้องบาสด้วย บาสสะดุ้งสุดตัวรีบปัดมือมิรินออกไปทันที

" ก็...นิดหน่อย ตอนกูปิดเทอมกูกินกับนอนนี่หว่า " แถไปเรื่อย

คุยกันหอมปากหอมคอ เซจิที่มาสายที่สุดก็โพล่หน้ามาแต่ก็ไม่วายโดนเพื่อนในกลุ่มรุมแกล้งกันมันส์มือเลย เมื่อถึงชั่วโมงเรียนทุกคนต่างก็แยกย้ายเข้าห้องเลคเชอร์ บาสนั่งเท้าคางมองอาจารย์หัวเม่งที่สอนหนังสืออยู่หน้าห้อง ลุง!!นักศึกษาหลับกันหมดแล้ว บาสนึกในใจ ถ้าทุกคนไม่เชื่อลงมองไปที่เซจิสิ นอนพุบกับโต๊ะแล้ว

กว่าคลาสเรียนจะจบลง เล่นสูบพลังงานจากร่างกายเขาไปหมด ดีนะที่มีเรียนแค่ช่วงเช้า ภาคบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้ว

" ไปทำงานกัน เฮ้อ...อยากนอนโง่ๆอีกสัก 2 อาทิตย์ " เซจิบ่นไปเดินไปที่ร้านอาหารพันไมล์

" แค่นี้มึงก็โง่อยู่แล้วนี่ "

เซจิตวัดสายตามองเพื่อนตัวเอง พร้อมกับวิ่งไล่บาสไปจนถึงร้านอาหาร แต่พอมาถึงกลับหมดแรงกันทั้งสองคน เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ เซจิกับบาสยกมือสวัสดีผู้จัดการ ก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดพนักงาน

" ร่างกายเป็นไงบ้าง " เซจิหันมาถามเพื่อน เมื่อเห็นว่าบาสไม่ค่อยอาเจียนแล้ว

" ก็ดีขึ้นอ่ะ มีแต่คนทักว่าอ้วนขึ้น "

" ก็ช่วยไม่ได้ ถ้ามีคนรู้ว่ามึงท้อง มีหวังโดนเด้งแน่ " เซจิขยี้หัวบาสอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครแอบมองอยู่ บาสต่อยท้องเซจิเบาๆก่อนจะขอตัวไปทำงาน ส่วนเซจิก็ยังคงง่วนอยู่กับการล้างจานอยู่ในครัว คิโด้ที่แอบมองเซจิมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้ ก็เผยตัวออกมาจากข้างประตู ตรงเข้าไปกอดเซจิจากทางด้านหลัง เซจิสะดุ้งสุดตัว จะหันไปมองข้างหลังก็ไม่ได้ เพราะโดนล็อคตัวอยู่ คนทำได้แค่ดิ้นไปมา คิโด้กระซิบที่ข้างหูเซจิอย่างแผ่วเบา เล่นเอาซะคนที่ถูกกอดขนลุกเกรียวเลย

" นายจะดิ้นทำไม ขอฉันกอดหน่อยนะ "

" ลุงอย่ามาหื่นกับผมนะ!! " เซจิกระชากเสียงอย่างหงุดหงิด

" เรียกฉันลุงเลยเหรอ เรียกพี่ได้ไหม "

" ตาลุงแก่ =_= " เซจิยังคงยืนยันคำเดิม พร้อมกับดันตัวคิโด้ออกไปเป็นผลสำเร็จ ร่างสูงของคิโด้มองคนตรงหน้า พร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้ แต่คนตรงหน้ากลับทำหน้าบึ้งซะงั้น ไม่น่ารักเลยจริงๆ...แต่รักไปแล้วให้ทำไง

" นายนี่ดื้อจริง บาสน่ะ...เขาชอบพันไมล์ไม่ใช่นาย "

เซจิถึงกับคิ้วขมวด ผู้ชายคนนี้ต้องการอะไรจากเขา เซจิถึงกลับกระชากคอเสื้อคิโด้พร้อมกับจ้องหน้าอย่างหาเรื่อง คิโด้ยังคงปล่อยให้เซจิกระชากคอเสื้อ จนเมื่อหมัดหนักๆของคนที่เขารักกระแทกเข้ามาที่หน้าเต็มแรง ร่างของคิโด้ล้มลงกับพื้น พลางใช้หลังมือเช็ดเลือดที่มุมปาก

" แล้วไง!! ฉันยังยืนยันที่จะชอบบาสเหมือนเดิม แล้วพี่จะทำไม!!! " เซจิสบถออกมาอย่างเหลืออด แต่ไม่วายกระชากคอเสื้อคิโด้อีกครั้ง รอยยิ้มบางๆที่ผุดขึ้นมาจากใบหน้าของคิโด้ ถ้าสังเกตดีๆ รอยยิ้มนั้น...มันดูเศร้าเอามากๆ

“ก็ไม่แล้วไงหรอก...เพราะฉันชอบนาย ฉันถึงไม่อยากให้นายเจ็บปวด” น้ำเสียงที่อ่อนโยน ถูกเอื้อนเอ่ยมาจากคนที่ถูกระชาคอเสื้อ เซจิถอนหายใจแรงๆก่อนจะละจากคอเสื้อคิโด้แล้วหันไปทำงานของตัวเองต่อ เซจิถึงกลับทำอะไรไม่ถูก มือก็ล้างจาน แต่สมองนี่คิดไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ บอกชอบกันโต้งๆยังงี้เลยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างคิโด้จะมาชอบเด็กมหาลัยอย่างเขา และที่สำคัญเขาก็เป็นผู้ชายด้วย

“พี่จะไปไหนก็ไป ผมจะทำงาน” เซจิว่าพลางหันกลับมามองคิโด้ แต่ในขณะที่เซจิกำลังจะเดินออกจากห้องครัว มือของเขาก็ถูกคว้าเอาไว้ คิโด้จับเซจิเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับกดจูบอย่างลึกซึ้ง ฉันอยากให้นายติดใจ...ติดใจจูบของฉัน ดวงตาทั้งสองข้างของเซจิเบิกโพลงด้วยความตกใจ นี่เขา...โดนผู้ชายคนนี้จูบอีกแล้วเหรอเนี่ย!!!!

“นายต้องติดใจจูบของฉันนะ เซจิ” คิโด้ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ผู้ชายอย่างเซจิ ยืนสติแตกอยู่ในครัว นาย!!! ได้...ฉันจะไม่ให้นายเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวหรอก ฮึ่ย!!!