เด็กคนนี้...คือลูกของนายนะ!!!

บทส่งท้าย

6 เดือนผ่านไป....

ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม และเป็นโชคดีของบาสที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีใครจับได้ว่าเขาท้อง มีแต่คนทักว่าเขาอ้วนขึ้นทั้งนั้น บางคนก็แนะนำให้ไปลดความอ้วน เพราะมันโครตจะไม่เข้ากับใบหน้าหวานๆเลย บาสนั่งจิบน้ำส้มเบาๆที่ร้านอาหารพันไมล์ ตอนนี้ร้านนี้มันเป็นของเขาไปแล้ว พันไมล์ยกให้เป็นของขวัญวันเกิดบาสที่ผ่านมา เซจินั่งมองเพื่อนตัวเองที่อมยิ้มน้อยๆกับชีวิตใหม่ นี่สินะ...ที่เขาเรียกว่าฟ้าหลังฝน

" ยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ได้ " เซจิแอบแขวะเพื่อนตัวเองเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยตวัดมองเพื่อนตัวเองอย่างเสียอารมณ์

" ทำงานไป หรือไม่ก็ไปหาพี่คิโด้ไป "

" ทำไมกูต้องไปหามันด้วยวะ " เซจิตอบอย่างหงุดหงิด เมื่อนึกถึงใบหน้ากวนโอ้ยของตาลุงแก่ที่ช่วงนี้ชอบมาเขย่าหัวใจที่มีกำแพงปิดกั้นอย่างเขา สั่นไหวบ่อยๆ บาสอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าเพื่อน พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ หมายจะเดินขึ้นไปข้างบน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อรู้สึกเจ็บท้อง เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน อย่าบอกนะว่า...จะคลอดแล้ว!!! เซจิเหลือบสายตาไปมองเพื่อนตัวเอง และยิ่งได้เห็นว่า...บาสทรุดไปนั่งลงกับพื้น มีน้ำไหลออกมาจากหว่างขา เท่านั้นแหละ!! เซจิก็รู้ได้ในทันที...ว่าเพื่อนตัวเองจะคลอดแล้ว!!!

" พี่ครับ!!! พาเพื่อนผมไปโรงพยาบาลหน่อย!!! "

โรงพยาบาล

พอเซจิโทรไปบอกพันไมล์ว่าบาสคลอดแล้ว คนตัวสูงก็รีบบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลทันที เซจิที่เห็นพันไมล์เดินมาแต่ไกลก็รีบดันแผ่นหลังกว้างของเขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ร่างของบาสที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ มองพันไมล์ตาแป๋ว คุณหมอคนเดิมเดินมานั่งลงตรงหว่างขาบาส

" พี่พันไมล์ " บาสเอ่ยเสียงแผ่ว เหงื่อที่ซึมออกมา บ่งบอกว่าตื่นเต้นมากแค่ไหน

" ไม่ต้องเกร็ง พี่อยู่ตรงนี้แล้ว " พันไมล์ว่าพลางจับมือบาสแน่น

" สูดหายใจลึกๆนะค่ะ ถ้าหมอบอกให้เบ่งก็เบ่งนะค่ะ "

บาสสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ จับมือพันไมล์แน่น พอหมอเริ่มบอกให้เบ่ง บาสก็เบ่ง ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เขาเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่เลยหล่ะ ว่าเวลาคลอดลูก...มันเจ็บปวดมากแค่ไหน เลือดไหลหลั่งออกมาเยอะพอสมควร บาสนี่แทบจะเป็นลม ร่างกายมันเพลียอย่างกับจะหมดแรง แต่อารมณ์ทุกอย่างกับหยุดฮวบเมื่อบาสได้ยินเสียงเด็กร้อง พันไมล์ยิ้มเดินไปดูหน้าเด็กทารกใกล้ๆ ตาโตกลมจ้องมองมาที่พันไมล์แป๋ว แต่ก็ไม่วายมีเสียงร้องไห้งอแงไม่หยุดไม่หย่อน คงจะแสบน่าดูนะไอ้เด็กนี่ พันไมล์อุ้มลูกไปให้บาสดูใกล้ๆ บาสถึงกับยิ้มปากกว้างเพราะนี่คือสิ่งที่มีความหมายและเป็นสัญลัษณ์ความรักที่สำคัญสำหรับเขาและพันไมล์

" ดีใจด้วยนะค่ะ เด็กเป็นผู้ชายแล้วก็มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงดีด้วย ^^ "

บาสกับพันไมล์ยิ้มรับให้กับคำพูดของคุณหมอสลับกับยิ้มให้ไอ้ตัวเล็กที่ขยับแขนขาอย่างคล่องตัว

" ขอย้ายผู้ป่วยไปที่ห้องพักนะค่ะ "

พันไมล์พยักหน้าให้พยาบาลก่อนจะเดินออกมาจาห้องฉุกเฉิน ซึ่งมีเซจิและคิโด้นั่งรออยู่ เซจิที่เห็นพันไมล์ออกมารีบโพล่งเข้าไปถามทันที

" บาสเป็นไงบ้าง "

" ปลอดภัยดี ไปที่ห้องกันเถอะ "

พันไมล์ดันประตูห้องพักเข้าไป พบว่าบาสกำลังอุ้มเจ้าตัวน้อยอยู่ เซจิรีบเดินเข้าไปดูลูกของเพื่อนสนิทใกล้ๆ น่ารักจริงๆ ตากลมโตใสแววเลย บาสยิ้มรับให้กับพันไมล์ คิโด้ แล้วก็เซจิ

" ฮ่าๆๆ หน้าเหมือนบาสเลยนะ " คิโด้เดินเข้าไปลูบหัวเจ้าตัวน้อยเบาๆ แต่ก็ต้องโดนเพื่อนตัวเองประทานฝ่ามือให้ คิโด้ลูบหัวตัวเองปอยพลางมองพันไมล์อย่างหงุดหงิด

" ไม่ได้เหมือนบาสคนเดียวสักหน่อย เหมือนฉันด้วยต่างหาก -_- ^ " พันไมล์แก้ต่างให้ตัวเองก่อนจะคว้าลูกมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน เจ้าตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เสียงออแอดังออกมาเป็นระยะ เป็นเด็กที่อารมณ์ดีจริงๆ

สองสามวันผ่านไป...

บาสกับเจ้าตัวน้อยออกจากโรงพยาบาลกลับมาที่บ้านหลังใหญ่อีกครั้ง ไม่ใช่อะไรหรอก...คุณนายเซลลี่อยากเห็นหน้าหลานด้วย แล้วอยากให้ครอบครัวมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตั้งแต่หายออกไปอยู่ข้างนอกหลายเดือน คุณนายเซลลี่เห็นบาสอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้ามาในบ้านก็รีบเดินเข้าไปดูหลานในไส้ใกล้ๆ

" หน้าเหมือนบาสเลยนะ ^^ "

" หน้าเหมือนผมด้วย - -++ " พันไมล์รีบแก้พลางมองไปที่แม่ตัวเองอย่างเซ็งๆ ทำไมมีแต่คนทักว่าหน้าเหมือนบาสจังนะ ทั้งที่เจ้าตัวน้อยก็หน้าเหมือนเขาส่วนหนึ่ง บาสขำคิกคักเมื่อให้ใบหน้าบูดสนิทของสามีของตัวเอง ก่อนจะเดินไปตบบ่าพันไมล์อย่างเบาๆ

" จริงด้วยสิ แม่จัดเตียงเด็กน้อยไว้ในห้องพันไมล์แล้วนะลูก "

" ขอบคุณครับ " พันไมล์ว่าจบก็จับมือบาสพาขึ้นไปบนห้อง ซึ่งเป็นอย่างที่คุณนายเซลลี่บอกไว้จริงด้วย ภายในห้องกว้างๆมีเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งที่เพิ่มขึ้นมา นั่นก็คือเตียงนอนของเด็กทารก บาสจัดการอุ้มเจ้าตัวเล็กวางลงบนเตียงและจัดเตียงให้มันดูน่ารักคิกคุ

" บาสไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ดูลูกให้เอง "

" พี่พันไมล์... " บาสเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าพันไมล์ ก่อนจะโอบกอดคนตรงหน้าแนบแน่น " ขอบคุณนะครับ "

พันไมล์อมยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับลูบหัวบาสอย่างแผ่วเบา คนตัวเล็กกอดเขาแน่นตามด้วยเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่สวยที่ทอประกาย มันทำให้เขายากที่จะหักห้ามใจไม่ให้จูบคนตรงหน้าได้เลย ริมฝีปากบางเชียบทาบทับลงมาที่ริมฝีปากสุดนุ่มนิ่มของคนตรงหน้า ความหวานหอมแผ่ซ่านไปทั่วปลายลิ้น ปากนิ่มๆนี่อย่างกับเยลลี่ ความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ หัวใจน้อยๆทั้งสองที่อบอุ่น มันทำให้ความรักมีมากขึ้นเป็นทวีคูณ พันไมล์ละจากริมฝีปากบาสพร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำที่ฟังกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ

" รักนะครับ บาส "

" รักเหมือนกันครับ พี่พันไมล์ "

" แงๆๆๆ!!~~~ "

เจ้าตัวเล็กนี่ขัดจังหวะจริงๆ =_= พันไมล์บ่นในใจ

THE END