เด็กคนนี้...คือลูกของนายนะ!!!

Chapter 10.

นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว ยังไม่มีเบาะแสเกี่ยวกับบาสเลย สองวันที่ผ่านมาพันไมล์นั่งไม่ติดเก้าอี้ เอาแต่เป็นห่วงร่างบางที่ถูกใครบางคนลักพาตัวไป ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เขาไม่เคยมีคู่แข่งทางการขาย แต่ถ้าเรื่องหัวใจ...เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พันไมล์นั่งจ้องเอกสารในมือด้วยสายที่ว่างเปล่า

ก๊อกๆ!!

พันไมล์ละสายตาจากเอกสารตรงหน้า เงยหน้าขึ้นไปมองผู้มาเยือนในห้องทำงานของเขา คิโด้ยืนยิ้มโชว์ฟันขาวก่อนจะยื่นไอแพดที่มีรูปโรงงานร้างแห่งหนึ่ง เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน แล้ว...เอาโรงงานร้างสังกะบวยนี่เอามาให้เขาดูทำไม คิโด้ที่เห็นสีหน้างงๆของเพื่อนของตัวเองถึงกับถอนหายใจพืด ทำไมตูถึงได้มีเพื่อนโง่แบบนี้เนี่ย คิโด้ชี้นิ้วเรียวยาวไปที่รูปก่อนจะเอ่ยขึ้น

" มันคือ...สถานที่บาสถูกนำไปขัง "

" จริงดิ!!! " พันไมล์รีบเด้งตัวจากเก้าอี้สำนักงาน แล้วคว้ากุญแจรถเตรียมออกไปจากห้อง แต่ทว่าเขากลับโดนเพื่อนสนิทอย่างคิโด้ยกมือขึ้นมาขวางไว้

" กู...ว่า วางแผนก่อนดีกว่า เดี๋ยวเหยื่อจะรู้ตัวซะก่อน " คิโด้เหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง พันไมล์นั่งลงที่เดิมด้วยสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยดีเท่าไร ที่คิโด้พูดก็ถูก...ถ้าเราไม่วางแผนไว้ก่อน เหยื่ออาจจะหนีไปก็ได้

บาสอยู่ที่แห่งนี้มาสองวันแล้ว ยังไม่มีใครมาช่วยเขาออกไปจากที่แห่งนี้เลย พี่พันไมล์.... เมื่อนึกถึงคนที่ตัวเองรักขึ้นมา หยาดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้มที่เริ่มเปื้อนไปด้วยฝุ่น ร่างของเขายังถูกหมัดไว้เหมือนเดิม อาจมีรอยฝอกช้ำบ้างเวลาที่เขาขัดขืนพวกผู้ชายหน้าโหด แต่โชคดีที่มันไม่มากระทำรุนแรงอะไรที่กระเทือนกับไอ้ตัวเล็กในท้อง ไม่รู้ว่าเขาจะรักษาชีวิตเล็กๆที่รอ...เพื่อจะมาลืมตาดูโลกได้นานแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ

แอดดดด...

เสียงประตูไม้ใกล้พังถูกเปิดออกด้วยผู้ชายที่เขาไม่เคยเห็นหน้า อาจจะเป็นลูกน้องคนใหม่ก็ได้ แต่รูปร่าง ส่วนสูงนี่มันช่างคุ้นตาเสียเหลือเกิน แต่ติดตรงที่ว่า...ผู้ชายคนนี้สวมหมวกและแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่ ผู้ชายคนนี้เดินมานั่งลงตรงหน้าเขา มุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มพร้อมกับที่คนตรงหน้าค่อยๆถอดแว่นกันแดดออก บาสถึงกับอึ้ง!! ดวงตาคู่สวยเบิกโตด้วยความตกใจ แต่พอจะอ้าปากกลับโดนคนตรงหน้าเอามือปิดปาก แล้วใช้นิ้วชี้มาทาบไว้ที่ปาก

.....พี่พันไมล์!!!!... พี่พันไมล์มาช่วยเราแล้ว

พันไมล์แก้มัดให้บาส เขาแอบออกมาโดยไม่บอกคิโด้ ถึงจะรู้ว่าทำแบบนี้มันจะเสี่ยง แต่มันก็อดไม่ได้...ก็เขาเป็นห่วงบาสนี่น่า พันไมล์ดึงตัวบาสมากอดอย่างห่วงหา ทั้งเป็นห่วง ทั้งคิดถึง บาสผละจากตัวพันไมล์แล้วแกล้งทำเป็นโดนมัด เมื่อจู่ๆไอ้หน้าโหดที่คอยเฝ้าเขาตลอดกลับเข้ามาข้างใน พันไมล์รีบเดินถอยห่างไปยืนอยู่มุมห้อง ไอ้หน้าโหดยิ้มกริ่มเดินเข้ามาใกล้บาส พร้อมกับใช้มือสุดหยาบกร้านมาสัมผัสใบหน้าบาสอย่างแผ่วเบา พันไมล์ที่เห็นแบบนั้นถึงกับคิ้วกระตุก พยายามควบคุมอารมณ์อย่างสูง ยิ่งเห็นมันลูบไล้ร่างกายบาส เส้นอารมณ์ถึงกับขาดพึด พันไมล์หยิบท่อนไม้ที่ใกล้มือ เดินย่องไปที่ด้านหลังไอ้หน้าโหด ก่อนจะใช้ไม้ฟาดไม่ยั้ง จนมันสลบเหมือด พันไมล์คว้าแขนบาสมาจับไว้ ก่อนจะแอบรอบมองข้างนอก อืม...ไม่มีคน

ในขณะที่บาสกับพันไมล์กำลังจะก้าวขาออกมาจากห้อง จู่ก็เหมือนมีผ้าที่มีกลิ่นฉุนมาโปะเข้าที่จมูก ก่อนที่ทั้งสองจะล้มไปนอนบนพื้นทั้งคู่ วิสกี้เหยียดร้อยยิ้มที่มุมปาก

" มาช่วยมันถึงที่นี่เลยเหรอค่ะ...พันไมล์ " วิสกี้พูดกับตัวเองเสียงแผ่ว ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องมาจับบาสกับพันไมล์ไปมัดกับเก้าอี้

   ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร แต่ที่รู้คือ...ถูกมัดให้ติดกับเก้าอี้ บาสมองไปรอบๆอย่างสะลึมสะลือแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นพันไมล์ก็ถูกมัดด้วยเช่นกัน ร่างสูงบอบบางของวิสกี้ย่างก้าวไปยืนอยู่ข้างหลังพันไมล์ ก่อนจะใช้น้ำสาดเข้าไปที่ตัวพันไมล์

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ พันไมล์ " วิสกี้เหยียดยิ้ม ก่อนจะใช้มือลูบไล้ร่างที่สมส่วนของพันไมล์ แต่สายตากลับจับจ้องไปที่บาส ด้วยสายตาที่เย้ยยัน พันไมล์พยายามโยกตัวหลบ แต่ก็หลบไม่พ้นอยู่ดี เพราะมือถูกมัดไขว้หลัง

" บาสจ้ะ...เดี๋ยวพี่สอนความรักในแบบผู้ใหญ่ให้เอาไหม "

" เธอจะทำอะไร " พันไมล์ถามด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ เขาไม่เคยคิดเลย...ว่าผู้หญิงคนนี้จะร้ายแบบนี้ เธอเหยียดยิ้มบางๆ ก่อนจะใช้ริมฝีปากจูบที่ซอกคอพันไมล์ ซึ่งบาสที่เห็นแบบนั้น โกรธมาก โกรธจนอยากจะฆ่าผู้หญิงอย่างวิสกี้ แต่ลำพังที่ถูกมัดอยู่แบบนี้จะทำอะไรได้ บาสทำได้แค่ฟึดฟัดในใจ

" หึ ดูสายที่บาสจ้องมองสิค่ะพันไมล์ อย่างกับอยากจะฆ่าวิสกี้เลย : ) "

ถ้าฉันฆ่าเธอได้ ฉันก็อยากจะทำ!!!! บาสสบถในใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นปืนที่เอวของไอ้หน้าโหด ลูกสมุนของวิสกี้ ในหัวของบาสคิดอะไรได้บางอย่าง มือก็ถูกับเก้าอี้หมายจะให้เชือกขาด สายตาก็จับจ้องไปที่หล่อน ที่ถอดเสื้อพันไมล์ แล้วใช้ลิ้นเลียไปที่หยอดอกของพันไมล์ เป็นผู้หญิงที่ไม่มียางอายเลยจริงๆ!!!

ฟึด!!

อ๊ะ! ออกแล้ว บาสใช้ทีเผลอของไอ้หน้าโหด ที่มองเจ้านายตัวเองเล่นบทเลิฟซีนตามันเลย หยิบปืนมาจากเอว ตอนนี้ทุกคนถึงกลับหยุดชะงัก บาสจ่อปืนไปรอบๆ แล้วเล็งไปที่วิสกี้ที่มองมาอย่างไม่พอใจ

" ถอยออกมาจากพี่พันไมล์!!! "

" แกคิดว่าฉันจะกลัวเหรอ!!! " วิสกี้ตะหวาดลั่น พลางหยิบปืนไปจ่อที่บาสด้วยเช่นกัน ภายในโรงงานร้างเงียบกริบ...มีเพียงแค่เสียงใบไม้ไหว พันไมล์ที่เห็นท่าไม่ดี พยายามอย่างมากที่จะแก้เชือก

" บาส!! พันไมล์!!! "

คิโด้กับเซจิมาโพล่มาพอดี วิสกี้ใช้ทีเผลอลั่นไกปืน แต่...ไม่โดนบาส บาสเลยยิงสวนกลับไป ลูกตะกั่วพุ่งไปเจาะหน้าท้องวิสกี้ เลือดสีแดงเริ่มไหลออกมา หล่อนตกใจจนถึงกับทำปืนหล่น

แกรง!!

และร่างของเธอล้มลง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง มือเรียวสวยกุมหน้าท้องของตัวเอง พลางมองดูเลือดอย่างวิตก อะ...อะไรกัน ทำไมต้องเป็นเธอ บาสรีบวิ่งไปแก้มัดให้พันไมล์ แม้แต่พันไมล์เองก็อึ้งกับสิ่งที่เห็น บาสเดินกลับไปนั่งยองๆตรงหน้าวิสกี้ พร้อมกับจ่อปลายกระบอกปืนไปที่ขมับของวิสกี้ เหยียดร้อยยิ้มที่ดูเลวร้าย บาสไม่เคยโหดแบบนี้ แต่หล่อนเป็นคนกระตุ้นมันเอง

" เธอทำให้ฉันโกรธเองนะ...บ๊ายบายพี่สาว ^^ "

ปัง!!!

เสียงกระสุนนัดสุดท้าย....พร้อมกับร่างของวิสกี้หงายหลังไปนอนกับพื้น ลมหายใจ..ที่ถูกดับ นี่แหละ...คือผลกรรมที่เธอเป็นคนก่อ จุดจบที่น่าสมเพช คิโด้ยิ้มกริ่มพลางตบมือให้บาส ซึ่งเซจิเองก็มองเพื่อนอย่างอึ้ง โหดชิบ!!!

พันไมล์ดึงตัวบาสเข้ามากอด พลางเขกหัวบาสเบาๆ โทษฐานที่ทำให้เป็นห่วง

" ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะ ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะทำไง "

" ขอโทษครับ อ๊ะ!! ผมยิงวิสกี้แล้วทำไงดี ฮึก... ผมไม่ได้ตั้งใจ " บาสมือตัวเองที่ถือปืนไว้ พร้อมกับทำหน้าสลด

" ไม่เป็นไร เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง พันไมล์ มึงพาเมียมึงไปอาบน้ำไป "

พันไมล์โบกมือลาเพื่อน แล้วพาบาสไปขึ้นรถ ก่อนจะขับกลับไปที่คอนโด ตลอดทางบาสนึกถึงการกระทำของตัวเอง มันถูกไหมนะ...เขาฆ่าคนเชียวนะ เรียวคิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ใบหน้านี่เคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด พันไมล์เอื้อมมือไปลูบหัวบาสอย่างแผ่วเบา

" เดี๋ยวมันก็ผ่านไป บาสทำเพื่อปกป้องตัวเอง ลูก แล้วก็...ฉัน "

" พี่พันไมล์... "

" บาสทำได้ดีแล้ว อย่าไปคิดมากนะ ^^ "

รถถูกแล่นมาจอดอยู่ในลานจอดรถของคอนโด พันไมล์กับบาสเดินเข้าไปในลิฟท์ขึ้นไปชั้น 8 ในระหว่างที่กำลังขึ้นไปที่ห้อง พันไมล์คว้ามือบาสมาจับไว้ แล้วส่งยิ้มบางๆไปให้ รอยยิ้มที่อบอุ่นนั่นพอได้เห็น เหมือนหัวใจได้ถูกโอบอุ้มไว้ มันอบอุ่นและไม่เดียวดาย

ตึ้ง!!

เมื่อประตูลิฟท์เปิด พันไมล์กับบาสเดินเข้าไปในห้องพักที่บาสไม่ได้เหยียบนานหลายวัน ระหว่างที่พันไมล์กำลังทำอาหาร บาสก็ขอตัวมาอาบน้ำขัดตัว บาสมองตัวเองที่สะท้อนกับเงาของกระจก ไล่สายตาลงมาจนมาหยุดอยู่ที่ท้อง ซึ่งตอนนี้มันเริ่มใหญ่ขึ้น จะปิดไปได้อีกนานขนาดไหน โดยที่...ทางมหาลัยไม่รู้เนี่ย โอ้ย!~ คิดมากก็ปวดหัวเปล่าๆ บาสคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งบนโต๊ะอาหารมีกับข้าวน่ากินๆวางไว้เต็มไปหมด พันไมล์เงยหน้าขึ้นไปสบตาคู่สวย พร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้

" กับข้าวน่าอร่อยจัง " บาสเอ่ยชม

" หึ ก่อนกินข้าว "พันไมล์ว่าพลางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าบาส " กินฉันก่อนได้ไหม ^^ "

" พูดอะไรน่ะพี่พันไมล์ >///< " บาสถึงกับหน้าแดงซ่าน มองคนตรงหน้าอย่างเขินอาย

พันไมล์ยิ้มกริ่มก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมา บาสตอบรับจูบอย่างโหยหา มือทั้งสองข้างโอบรอบคอพันไมล์ ริมฝีปากทั้งสองผละออจากกันอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคู่สวยของบาสสบกับดวงตาที่ทอประกายระยิบระยับของพันไมล์ ทั้งสองคนยิ้มออกมาพร้อมๆกัน พันไมล์อุ้มบาสเข้าไปในห้องนอนก่อนจะมอบจุมพิตที่เร่าร้อนให้อีกครั้ง ปลายลิ้นอุ่นกวัดไกวหยอกล้อกันอย่างโหยหา ลมหายที่เริ่มหอบเป่ารดรินซึ่งกันและกัน มือพันไมล์โอบอุ้มใบหน้าบาสไว้ จมูกแตะกัน เป็นบรรยากาศที่โรแมนติกสุดๆ ร่างของบาสถูกดันให้นอนราบไปกับที่นอน ก่อนที่พันไมล์จะก้มลงประทับริมฝีปากอีกครั้ง จูบที่เริ่มเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ พาอารมณ์ผู้ชายสองคนถึงกับพลุกพล่าน มือพันไมล์ลูบไล้ไปตามร่างกายบาส ก่อนจะถอนจูบจากริมฝีปาก มาประทับรอยรักไว้ตามร่าง เริ่มบทเพลงรักอีกครั้งหลังจากที่หายไปนาน ร่างกายที่แทบจะหลวมเป็นคนเดียวกัน เสียงที่กระเส่า อารมณ์ที่พลุกพล่าน ร่างกายที่ขยับไปตามจังหวะลมหายใจ คำว่ารักที่ถูกเอื้อนเอ่ยคำแล้วคำเล่า

เสียงลมหายใจหอบถี่หลังจากที่สุขสมกันแล้ว พันไมล์โอบกอดบาสแน่น กระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูของร่างบาง

" พี่รักบาสนะ "

" ผมก็รักพี่พันไมล์ครับ "

พันไมล์ยิ้มรับ ก่อนจะจูบที่หน้าผากบาสอย่างแผ่วเบา นี่แหละ...คือคนที่เขาตามหามาโดยตลอด