Love&Like
เขียนโดย Thongfah0927
วันที่ 24 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.14 น.
แก้ไขเมื่อ 24 เมษายน พ.ศ. 2558 22.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) วางแผน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ณ เซ็นทรัลพลาซ่า
" นายอยากจะกินอะไรอ่ะ " ฉันถามเขาพลางมองหาร้านที่จะกินไปด้วย
" ผมกินอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ คุณเป็นผู้หญิงคุณก็เลือกสิ "
" อืม.. งั้นเอาเป็น MK ดีไหม เพราะฉันชอบกินแต่ผัก ไม่อยากกลับไปอ้วนอีกแล้ว " ฉันพูดก็ย้อนนึกไปถึงวันก่อนๆที่ฉันเคยเป็น ยัยหมูตอนพยูนเผือก แต่เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้เวลานี้ฉันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
" ก็ได้ " เขาตอบมาสั้นๆ
" สวัสดีค่ะ " พนักงานตอนรับกล่าวสวัสดีฉันกับนายไบรท พร้อมกับเปิดประตูเข้ามาให้
" มากันสองที่ใช่ไหมคะ "
" ค่ะ ใช่ค่ะ " ฉันตอบกลับไป ( จริงๆก็เห็นอยู่แล้วว่ามาสองคน นี่นา )
" นี่เมนูอาหารค่ะ " พนักงานยืนเมนูให้ฉันกลับนายไบรทคนละเล่ม
" งั้นฉันขอเป็น อันนี้ แล้วก็อันนี้นะคะ "
" แล้วนายจะกินอะไรอ่ะ อยากกินอะไรก็สั่งเลยไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก " ฉันบอกเขาไป ก็เห็นยังไม่สั่งอะไรสักอย่านี่นา
" งั้นผมเอาหมูทรงเครื่อง... แล้วก็น้ำแตงโมปั่นครับ " เขาสั่งอาหารสัก 7-8 อย่าง แต่ก็ช่างเถอะฉันมีเงินจ่าย โฮะๆ ก็คนมันรวย ^^"
" นี่นายไบรท นายจะช่วยฉันได้จริงๆหรอ "
" เรื่องไหนล่ะ " เขาตอบมา พอพูดอย่างนี้มันดูห้วนๆยังไงแปลกๆแหะ
" เอ่อ ก็เรื่องความรักไง " ฉันตอบไปอย่างอายๆ แหมก็คนมันเขิลนินา เกิดมายังไม่เคยมีแฟนสักคน แต่จะให้ไป ( จับ ) เอ้ยไปทำความรู้จักกับผู้ชายก่อนได้ยังไงล่ะ
" อืม ได้สิ อย่างแรกที่ต้องทำก็คือ เล่าเรื่องทั้งหมดมาให้ผมฟังเคล้าๆ แล้วกันแล้วผมจะช่วยเธอเอง " จากนั้นฉันก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง
" อืม ผมพอจะเข้าใจและ " เขาพูดพลางใช้ความคิดอะไรสักอย่าง ระหว่างท่เขาคิดก็..
" ขออนุญาติเสริฟ ค่ะ" พนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ จากนั้นเราก็รับประทานอาหารกันจนเสร็จ
" นี่เงินทอน 250 บาทค่ะ "
" เอาเก็บไว้เถอะค่ะ ^^ " ฉันบอกไปพนักงานคนนั้นก็ยิ้มดีใจจนแก้มจะฉีกถึงใบหู
" นายไบรท แล้วนายจะทำยังไงต่ออ่ะ จะอยู่คอนโดฉันเฉยๆ หรือว่าจะยังไง " อืมลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย
" ผมจะไปเรียนกับคุณในฐานะลูกพี่ลูกน้อง คุณพอจะช่วยได้ไหม " เขาถามฉันอันที่จริงมันก็ได้นะเพราะบ้านฉันก็ไม่ขัดสนเรื่องเงิน ทำไมจะช่วยไม่ได้หล่ะ
" ได้สิ เพื่อนของฉันคนนึง เขาเป็นลูกสาวของ ผอ. น่าจะช่วยได้นะ " อืมถ้าเค้าจะมาเรียนที่โรงเรียนฉันก็แสดงว่าเขาก็อายุพอๆกับฉันน่ะสิ แต่มองๆไปเขาก็เหมือนเด็กมัธยมปลายธรรมดาๆคนนึ่งอ่ะนะ แต่ที่ทำให้เขาไม่เหมือนก็คือ นิสัยของเขานี่แหละ
" งั้นก็ต้องไปซื้อชุดให้นาย สินะ ที่สยามมีร้านอยู่ร้านนึงที่เป็น ร้านของโรงเรียนโดยเฉพาะ จะไปกันเลยมั้ย"
" อืม ไปสิ " เขาตอบมา และเราก็มุ่งหน้าเดินไปยังร้าน ขายเสี้อผ้าของโรงเรียน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ