ลาฟลอร่าขีดเขียน ร.ร.ป่วนก๊วนนักเขียน

ณ   ลาฟลอร่าขีดเขียน  สถาบันฝึกการเขียนนิยายทีอยู่ตรงข้ามกับคำว่าลึกลับ(และที่สำคัญที่สุด  ไม่ได้อยู่ที่เมดิเตอร์เรเนียนด้วย)

มิน//วันนี้สงบจริงๆ

การ์ตูน//เหรอ...  แล้วทำไมพวกเรา3คนถึงต้องมาอัดกันอยู่ในห้องเธอด้วย...

แก้มใส//ชู่วววว  การ์ตูน  เธอกำลังทำลายพิธีการหลอกตัวเองของยัยมินอยู่นะ

การ์ตูน//อุ๊บลืมตัว

ทำไมเรา3คนถึงต้องมาอุดอู้อยู่ในห้องนอนแคบๆของมินน่ะเหรอ...เพราะเสียงประกาศอันน่าตื่นตระหนกของครูมีราและผอ.ไง!

ผอ.//ไวรท์เตอร์ทุกคนโปรดทราบ  ตอนนี้มีชายนิรนามลึกลับแฝงตัวเข้ามา  ลักษณะ หัว(สี)เขียว

ครูมีรา//ท่านผอ.ใจเย็นๆค่ะ คนนะคะไม่ใช่แมลงวัน

ผอ.//เอ้อ...ก็นั่นแหละ ครูมาขัดทำไมคะ  ยังอธิบายไม่จบ

ครูมีรา//อุ๊ย!ขออภัยค่ะท่านผบ.

ผอ.//ผอ.ค่ะ  ลักษณะ หัว เอ้ย ผมสีเขียว ผมยาว ผิวคล้ำๆ รูปร่างสูง  ทางคณะครูและสายลับร.ร.คาดว่าน่าจะเป็นผู้ที่มีจุดประสงค์อะไรบางอย่างเกี่ยวกับ บุคคล? สถานที่? ร.ร.? ค่ะ!

นี่แหละ เหตุผลที่กฎเคอร์ฟิวครูมีราจะต้องหยิบยกมาใช้อย่างฉุกเฉินในวันนี้   ถึงผอ.จะไม่ได้ชอบใจกับกฎโหดๆนี้นัก แต่เพื่อความปลอดภัยจึงต้องยอมแต่โดยดี

ถึงเล่ามาจนจบนี้แล้ว ก็คงคิดกันสินะ ไหนล่ะฮอรัส? อย่าเพิ่งหันซ้ายขวาหน้าหลังเพื่อมองหาเขา  แค่อ่านต่อไปก็เจอนะ

ณ   มุมมืดมุมหนึ่ง  แสงเทียนสลัวถูกจุดขึ้นด้วยไม้ขีดก้านสุดท้ายในกล่อง "อียิปต์ ไม้ขีดราคาถูก"

ฮอรัส หนุ่มผมยาวจากอียิปต์ยิ้มมุมปากที่ดูมีเลศนัยอยู่ครู่นึงก่อนจะทิ้งก้านไม้ขีดในมือ

ฮอรัส//ได้เวลาอันสมควรแล้วสินะ

เขามองไปยังหน้าปัดนาฬิกาเรือนน้อยบนข้อมือแล้วเงยหน้าหันซ้ายหันขวา  เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนั้นก็สวมผ้าคลุมสีดำที่ถักทอด้วยฝ้ายจากบ้านเกิดอย่างปราณีตแล้วกระโจนหายวับไปกับตา

เขาช่างดูพิลึกชอบกลนักนะ

แต่สิ่งสิ่งหนึ่งที่ร่วงหล่นคอยคนมาพบเป็นหลักฐานคือ จี้สร้อยดอกเหมยสีทองสง่าที่หลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมสีดำ  มันร่วงลงโดยที่เขาไม่รู้และไม่ได้ตั้งใจ  มีเพียงเสียงแก๊ง!ที่กระทบกับทางเดินหินเท่านั้น  เหตุที่ฮอรัสเก็บมันไว้อย่างมิดชิดตลอดเวลาก็เพราะใจอดหวนคิดถึงเธอไม่ได้...

ช่วง  นักเขียนTalk

สวัสดีอีกครั้งค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน! ก็อย่างที่เห็นนะคะ มีคนอ่าน300กว่าคนแล้วก็อดดีใจไม่ได้  แต่ไวรท์เตอร์ยอมรับเลยว่าเรื่องนี้รู้สึกว่าไม่ได้อัพมาเป็นศตวรรษแล้ว  เพราะความขี้เกียจ+สมองมันคิดเนื้อเรื่องไม่ออก+ท้อบ้างดีบ้าง+ใกล้จะเปิดเทอม+เรียนพิเศษ+โหลดเกมใหม่แล้วเห่อ+ติดการปั่นจักรยานอย่างบ้าคลั่งเพราะอยากสูงงงงงง  ก็อย่างที่อ่านๆมา (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคนอ่านอยากอ่านมั้ย)ทำให้รู้ว่าตัวเองเริ่มเครียดซะแล้ว  พอปั่นจักรยานเสร็จ เงยหน้ามองนาฬิกา โอ้ววว  หกโมงห้าสิบ! เดี๋ยวสามทุ่มก็ต้องไปดูทีวีแล้ว  ม่ายยยยยยยย   บางวันกลับมาช้าเลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพเรื่อง  ขอโทษที่ทำให้ต้องผิดหสังไปตามๆกันนะคะ  โรคขี้เกียจนี่สุดจะกำเริบโดยแท้  ขอตัวไปร้องไห้แปป