ลาฟลอร่าขีดเขียน ร.ร.ป่วนก๊วนนักเขียน
เขียนโดย Jassamine
วันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.46 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 20.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
13) การปรากฏโฉมของฮอรัส!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ ลาฟลอร่าขีดเขียน สถาบันฝึกการเขียนนิยายทีอยู่ตรงข้ามกับคำว่าลึกลับ(และที่สำคัญที่สุด ไม่ได้อยู่ที่เมดิเตอร์เรเนียนด้วย)
มิน//วันนี้สงบจริงๆ
การ์ตูน//เหรอ... แล้วทำไมพวกเรา3คนถึงต้องมาอัดกันอยู่ในห้องเธอด้วย...
แก้มใส//ชู่วววว การ์ตูน เธอกำลังทำลายพิธีการหลอกตัวเองของยัยมินอยู่นะ
การ์ตูน//อุ๊บลืมตัว
ทำไมเรา3คนถึงต้องมาอุดอู้อยู่ในห้องนอนแคบๆของมินน่ะเหรอ...เพราะเสียงประกาศอันน่าตื่นตระหนกของครูมีราและผอ.ไง!
ผอ.//ไวรท์เตอร์ทุกคนโปรดทราบ ตอนนี้มีชายนิรนามลึกลับแฝงตัวเข้ามา ลักษณะ หัว(สี)เขียว
ครูมีรา//ท่านผอ.ใจเย็นๆค่ะ คนนะคะไม่ใช่แมลงวัน
ผอ.//เอ้อ...ก็นั่นแหละ ครูมาขัดทำไมคะ ยังอธิบายไม่จบ
ครูมีรา//อุ๊ย!ขออภัยค่ะท่านผบ.
ผอ.//ผอ.ค่ะ ลักษณะ หัว เอ้ย ผมสีเขียว ผมยาว ผิวคล้ำๆ รูปร่างสูง ทางคณะครูและสายลับร.ร.คาดว่าน่าจะเป็นผู้ที่มีจุดประสงค์อะไรบางอย่างเกี่ยวกับ บุคคล? สถานที่? ร.ร.? ค่ะ!
นี่แหละ เหตุผลที่กฎเคอร์ฟิวครูมีราจะต้องหยิบยกมาใช้อย่างฉุกเฉินในวันนี้ ถึงผอ.จะไม่ได้ชอบใจกับกฎโหดๆนี้นัก แต่เพื่อความปลอดภัยจึงต้องยอมแต่โดยดี
ถึงเล่ามาจนจบนี้แล้ว ก็คงคิดกันสินะ ไหนล่ะฮอรัส? อย่าเพิ่งหันซ้ายขวาหน้าหลังเพื่อมองหาเขา แค่อ่านต่อไปก็เจอนะ
ณ มุมมืดมุมหนึ่ง แสงเทียนสลัวถูกจุดขึ้นด้วยไม้ขีดก้านสุดท้ายในกล่อง "อียิปต์ ไม้ขีดราคาถูก"
ฮอรัส หนุ่มผมยาวจากอียิปต์ยิ้มมุมปากที่ดูมีเลศนัยอยู่ครู่นึงก่อนจะทิ้งก้านไม้ขีดในมือ
ฮอรัส//ได้เวลาอันสมควรแล้วสินะ
เขามองไปยังหน้าปัดนาฬิกาเรือนน้อยบนข้อมือแล้วเงยหน้าหันซ้ายหันขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอยู่แถวนั้นก็สวมผ้าคลุมสีดำที่ถักทอด้วยฝ้ายจากบ้านเกิดอย่างปราณีตแล้วกระโจนหายวับไปกับตา
เขาช่างดูพิลึกชอบกลนักนะ
แต่สิ่งสิ่งหนึ่งที่ร่วงหล่นคอยคนมาพบเป็นหลักฐานคือ จี้สร้อยดอกเหมยสีทองสง่าที่หลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมสีดำ มันร่วงลงโดยที่เขาไม่รู้และไม่ได้ตั้งใจ มีเพียงเสียงแก๊ง!ที่กระทบกับทางเดินหินเท่านั้น เหตุที่ฮอรัสเก็บมันไว้อย่างมิดชิดตลอดเวลาก็เพราะใจอดหวนคิดถึงเธอไม่ได้...
ช่วง นักเขียนTalk
สวัสดีอีกครั้งค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน! ก็อย่างที่เห็นนะคะ มีคนอ่าน300กว่าคนแล้วก็อดดีใจไม่ได้ แต่ไวรท์เตอร์ยอมรับเลยว่าเรื่องนี้รู้สึกว่าไม่ได้อัพมาเป็นศตวรรษแล้ว เพราะความขี้เกียจ+สมองมันคิดเนื้อเรื่องไม่ออก+ท้อบ้างดีบ้าง+ใกล้จะเปิดเทอม+เรียนพิเศษ+โหลดเกมใหม่แล้วเห่อ+ติดการปั่นจักรยานอย่างบ้าคลั่งเพราะอยากสูงงงงงง ก็อย่างที่อ่านๆมา (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคนอ่านอยากอ่านมั้ย)ทำให้รู้ว่าตัวเองเริ่มเครียดซะแล้ว พอปั่นจักรยานเสร็จ เงยหน้ามองนาฬิกา โอ้ววว หกโมงห้าสิบ! เดี๋ยวสามทุ่มก็ต้องไปดูทีวีแล้ว ม่ายยยยยยยย บางวันกลับมาช้าเลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพเรื่อง ขอโทษที่ทำให้ต้องผิดหสังไปตามๆกันนะคะ โรคขี้เกียจนี่สุดจะกำเริบโดยแท้ ขอตัวไปร้องไห้แปป
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ