Beauty and the Beast ชั้นนี้แหละหวานใจอสูร

"ไอยเณ! ไอยเณ!!" 

เสียงนั้นทำให้ชั้นสะดุ้งและลืมตาขึ้นมา "ถึงแล้ว" แม่บอกกับขั้นก่อนจะก้าวลงจากรถ "มาข่วยกันขนของเลย" ไนยบอกพร้อมกับถือกระเป๋าลงไปด้วย นี้ขั้นมาถึงแล้วหรอเนี่ย โอ๊ยย เจคเลค 

คงเป็นฤดูฝนของที่นี้สินะ ดีนะที่ยังตกไม่หนักอ่ะ ในระหว่างที่ชั้นถือร่มกำลังเดินไปเอาของนั้น "อะไรอ่ะพ่อ"ชั้นถามพ่อเพราะว่ามันเป็นของที่ประหลาดมากๆ จะเป็นดอกไม้ก็ไม่ใช่เป็นรากไม้ก็ไม่เชิง "ดอกวาเลนเซียหน่ะ"มันเป็นดอกคล้ายๆดอกกุหลาบแล้วเอามาผสมกับดอกไฮเดรนเจียแล้วสีจะม่วงก็ไม่ใช่จะชมพูก็ไม่เชิง "แปลกดีนะดอกไม้ไรก็ไม่รู้ไม่เคยเห็นเลย"ขั้นบอกกับพ่อด้วยน้ำเสียงที่สงสัยมองพร้อมกับสายตาที่มีนและงง "ดอกไม้ประจำเมืองนี้มั้ง คุณลุงที่เค้าพาเรามาที่นี้ให้พ่อมาหน่ะ"พ่อพูดพร้อมกับสายตาที่ชื่นชม "เอาเหอะนี้หนูเข้าบ้านก่อนนะเหมือนจะเจคเลคอ่ะ พ่อจะยืนวิจัยดอกไม้อยู่ตรงนี้ก็ได้นะ"  ของเดินไปสำรวจบ้านแปปนะ อืมมสภาพบ้านด้วยรวมก็ถือว่าโอเคนะ เป็นบ้านคล้ายๆกับบ้านของหนังฝรั่งที่เราเคยๆดูกันเลย แต่พ่อคงจะแฮ๊ปปี้มาก เพราว่ามันใกล้กับศูนย์วิจัยงานของพ่อและก็ใกล้กับป่าแอมล์มที่พ่อต้องไปวิจัย เห็นพ่อบอกว่าใกล้กับโรงเรียนของชั้นด้วย อ่ออ ลืมบอกไปชั้นยังเรียนอยู่ไฮสคูลนะ แต่เรื่องที่น่าหนักใจสำหรับชั้นกับไนยมันไม่ใช่เรื่องภาษานะ (เราเรียนภาษาโรมันาได้ปีหนึ่งแล้วนับตั้งแต่วันที่พ่อรู้ว่าตัวเองได้ทุนมาที่นี้) แต่มันคือเรื่องที่พวกเราต้องซ้ำชั้นเรียนนะสิ!!! ชั้นก็ต้องไปเรียนเกรด11 ส่วนยัยไนยก็ต้องไปเรียนเกรด10 เพราะว่าอะไรนะหรอ คุณครูที่นี้บอกว่าเนื้อหาการเรียนที่ไม่เหมือนกันและก็ชั้นอาจจะยังพูดภาษาโรมันไม่คล่องเลยขอให้พวกชั้นซ้ำชั้นกันก่อน พอชั้นบอกไปว่าพวกเราพูดอังกฤษคล่องนะเพราะเรียนโรงเรียนนานาชาติกันมา พี่แแกดันบอกว่าคนที่นี้ไม่ค่อยนิยมพูดอังกฤษ เลยของให้ซ้ำชั้นเรียน ซี่งเป็นอะไรที่ทำใจไม่ด้ายย พวกชั้นเรียนดีกันมาตลอดนะ มาให้ชั้นซ้ำชั้นแบบนี้ ฮืออ ช้ำใจอ่ะ 

"นี้ไอย บ้านนี้ก็โอเคนะมีขั้นนอนแยกด้วยแหละกว้างงมากกใหญ่มากก"น้ำเสียงตื่นเต้นมากน้องชั้น บ้านหลังนี้ใหญ่ดีนะมีสามชั้นครึ่งและภายในบ้านก็กว้างมากด้วย "เด็กๆลงมากินข้าวกันก่อนเถอะแล้วค่อยจัดห้องต่อ" เสียงแม่ตะโกนเรียกพวกเราดังขี้นมาถึงขั้นบน 

"เมืองนี้ก็โอเคนะคะคุณอยู่ติดๆกับทรานซ้ลเวเนียเลยบรรยากาศโอเคมากๆ"

"ใช่ ผมก็ชอบนะไม่พลุกพล่านเมืองที่กรุงเทพ"

"โห้ยยพ่อเอาเมืองไทยมาเปรียบเทียบกะเมืองนอกเนี่ยนะ"ไนยนาพูดขึ้นมา

"พ่อไม่ได้หมายถึงอย่างงั้น"พ่อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สูงเชิงบอกว่าตนไม่ได้เปรียบเทียบ "พ่อหมายถึงว่าเมืองบรูซที่เราอยู่เนี่ยมันดูสงบดีไม่พลุดพล่านเมืองตอนที่อยู่กรุง้ทพรถไม่ติดด้วยอันนี้พ่อชอบ" ทุกคนพากันพยักหน้กตาม 

"จะขึ้นไปนอนกันแล้วหรอเด็กๆพรุ่งนี้ถ้าเบื่อๆไปป่าแอมล์มกับพ่อก็ได้นะ โรงเรียนยังไม่เปิดกันหนิ" 

"ก็ดีนะพ่ออยู่บ้านมันก็เบื่อๆ กู๊ดไนท์ค่ะ " ชั้นพูดกับพ่อ ก่อนจะปิดประตูและกระโดดขึ้นเตียง พลางคิดๆดูว่าชีวิตที่ทรานซิลเวเนียในเมืองบรูซ กับป่าแอมล์มจะเป็นยังไงกันนะ ถ้าเปรียบว่าชีวิตชั้นจะเป็นนิยายเล่มหนึ่ง อันนี้คงจะเป็นแค่บทนำเท่านั้นแหละ.