Angel Half Devil : เวทมนต์ที่ไม่มีวันลืม

"รูปนี้มัน" !!!!

   อาจารย์ใหญ่เริ่มหน้าเสียขึ้น แต่ความเจ็บปวดที่ฉันอัดไม่ไหว จนฉันต้องร้อง

" โอ้ยยยยยยยยย!!!!..........หลังข้า! มันเจ็บเหลือเกิน!" ฉันตะโกนดังลั่นห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือ! แล้วฉันรู้สึกว่าแผลนั้นกำลังจะ ขยายออกตรง ลำแขนของฉัน!

 " รูปนี่มัน!! รูปจิ้งจอก 2 ห่างนิ! " เดลวิกหน้าตา เริ่มเสียไปอีกคนและตามมาคือ จูนเนอร์!

 " มะ....มัน...คะ....คือ...อะ....ไร? " เสียงของฉันเริ่มไม่ไหวกับพลังอันมากมายที่เข้ามาในตัวของฉัน

" มันคือตัวแทนของความมืด จิ้งจอก 2 ห่างนี้มันมีพลังมหาศาล มากๆ "

" และมันเป็นตัวแทนของ เดลเลอร์ ด้วย " จูนเนอร์เริ่มเพิ่มคำทันที่หลังจาก อาจารย์ใหญ่พูด

" จริงด้วย! แล้วเราต้องทำยังไงดีละ? " คำถามเริ่มเข้ามาในสถานะตอนนี้ จนอาจารย์ใหญ่เริ่ม ถอดหายใจ ใหญ่ๆออกจากอกของท่าน

"ต้องให้คนที่มีพลัง นางฟ้ากับปีศาจ มาช่วยคลุมครองเธอเท่านั้น แล้วที่นี้ก็ไม่มีคนส่วนมากนักที่มีพลังนี้ แต่...."

" โซลมอลเลียม มี! " เดลวิกพูดคัดจังหวะ

" แล้วใครละ เดลวิก! นายรู้ใช่ไหม!!! " จูนเนอร์เริ่ม เขย่า แขนขอเดลวิก เพื่อหาคำตอบของท่านอาจารย์

" เพื่อนของฉัน เขาเป็น ครึ่งปีศาจนางฟ้า คงเป็นทางที่ดีสำหรับเรานะ " เดลวิกอธิบายเพื่อนของเขา

" แล้วนายรู้ใช่ไหม ว่า เขาคนนั้นอยู่ที่ไหน " จูนเนอร์ เริ่มถามเพื่อให้แน่ใจ

"โอ้ยย....ข้าไม่ไวแล้ว มันหนักขึ้นทุกที เราต้องทำยังไง " ฉันเริ่มอดทนกับความเจ็บไม่ได้แล้ว

" ถ้างัน ข้าจะปรุงยาให้เจ็บดื่มให้ เจ้าหายสักพัก " หลังจากนั้น อาจารย์ใหญ่ ได้ไปเอาหนังสือของท่าน ส่วนจูนเนอร์ช่วยพยุงไปที่ประตูทางออก แล้วอาจารย์ใหญ่ได้บอกว่า  ' เจ้าจงกินยานี้ ทุกๆ 10 นาที เพื่อให้ถึงเวลา ที่ไปบ้านของเพื่อน เดลวิก ข้าขอให้เจ้าจงปลอดภัย....โซล'

     ณ กรุงเทพ

" ที่นี้และ บ้านเพื่อนฉัน " จูนเนอร์พยุงมาจนถึงหน้าบ้าน ของเพื่อนเดลวิก ตอนนี้ฉันไม่เห็นอะไรเลย มีแค่ภพ เบลอๆ กับน้ำตาที่ออกมาตลอด จูนเนอร์ให้ฉันกินยา ที่ท่านอาจารย์ใหญ่ ให้เอาไว้ ดื่มที่ละนิดตอนนี้จูนเนอร์ เหมือนพยาบาลส่วนตัว  หลังจากนั้น เดลวิกได้ไปกดกริ่งบ้านของเพื่อนเขา

 กริ๊งๆ ~ .............แอดด~

เสียงประตูหน้าบ้าน บานใหญ่ๆ ได้เปิดออก ในสวนนั้น(เห็นภาพร่างๆ) มีแต่ต้นไม้ สีเขียว แลวทำไม นางฟ้าอยู่ที่ ได้นะ?

" เฮ้ย!! ไอคอส! อยู่ไหมนะ! " ก๊อดๆๆ

" ใครนั้น ? " เสียงปริศนาเริ่มถาม

" ฉันเอง!  เดลวิก ไงเพื่อน! " เดลวิก เริ่มแก้ข้อสงสัยของฝ่ายตรงข้าม

" เอ่อ นายเหรอ มีอะไร ? "

" นายเริ่มเปิดประตูให้ฉันก่อนเถอะ เพราะเพื่อนฉันจะไม่ไหวแล้ว! " เดลวิก เริ่มอารมณ์เสีย

" เคร่ๆ " เสียงเจ้าของบ้านเริ่มสั่งลูกน้อง เบาให้เปิดประตู แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ หลับไป เพราะฉันทนไม่ไหวกับพลังอันมากมาย!

ตอนเย็น

 อื้ม.....อือ......?

นี้ฉันอยู่ที่ไหนเนื่ย? เตียงสีขาว ฉันโดนเปลื่ยนชุดได้ไง ตอนนี้กลายเป็นชุดสี ขาวแล้ว ปีกของฉันออกมาได้ไง?

แอ๊ดดดดด~

เสียงประตูเริ่มเปิดออก แต่ใครเนื่ย! ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย! d

"นะ....นาย! เป็นใคร!! 0_o " ฉันถามพร้อมถอยห่างออกจากเขา

" แล้ว จูนเนอร์ละ? แล้ว เดลวิกด้วย! นายทำอะไรกับพวกเขา! " ฉันถามไม่หยุด จนฉันเห็นเข้าลายมนต์ ใส่ฉัน แล้วฉันเป็นอะไรเนื่ย! ทำไหมทำอะไรไม่ได้แม้กระทั่งพูด!

" เธอนี้ ขี้สงสัยจริงๆ ฉันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ฉันชื่อ คอส เป็นเพื่อนของเดลวิก เดลวิกเป็นเพื่อนกับฉัน แล้วฉันเป็นคนเดี่ยวที่มีอำนาจ ครึ่งนางฟ้าปีศาจ " เขาพูดแล้วนั่งลง ตรงเก้าอี ที่อยู่ใกล้ๆเตียง!

" เธอเป็นทายาทใช่ไหม? " เขาถาม แต่ฉันต้องพยักหัว

" เธอต้องอยู่กับฉันนะ เพื่อมีคนมาทำร้ายเธอ " หลังจากนั้น เขาลายมนต์ออก

" นายนี้! นายมัน! "

"มัน? มันอะไรเหรอเจ้า ข้าแค่โดนขอร้องเฉยๆจากเพื่อนของเจ้า และเล่าเรื่องของเจ้าหมดแล้วละ เจ้าไม่ต้องกลัวหรอกนะ เพราะข้าก็ไม่อยากยุงอะไรกับเจ้าหรอก " เขาพูดแบบนั้น จน จูนเนอร์เขามาพอดี

" พี่โซล เป็นไงบ้าง? เป็นไงบ้าง ไหวไม? พี่ไม่ต้องกลัวนะ พี่คอสช่วยพี่อยู่แล้ว แล้ววันนี้ข้าคงจะไม่ได้ได้นอนด้วย ข้ากับเดลวิกต้องกลับ โชคดีนะพี่โซล " หลังจากนั้น จูนเนอร์ให้บางสิ่งบ้างอย่าง

"พี่เก็บกระจกใบนี้ไว เพราะจกใบนี้เป็นการดูบนเมือง โพคเท็คเตอร์ ว่าเป็นยังไง ข้าต้องไปก่อนะ " หลังจากนั้น จูนเนอร์ได้เปิดประตูแล้วออกไป ฉันเหยิบกระจกที่ จูเนอร์ให้ เพื่อเห็นต่างๆในเมือง โพคเท็คเตอร์ ฉันเห็น ดันไม่ใช่สิ่งที่เป็น

   เมืองแห่งสวรรค์กลายเป็นเมืองของซาตาน ทำไหมกลายเป็นแบบนี้ละ ฉันทำอะไรลงไป ฉันปล่อยกระจก ลงจากมือ แล้วมานั่งกุมหัวตัวเองไม่ให้เครียด ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมาก

" เจ้าจะไม่เป็นอะไรถ้าเธอรักษาตัวกับข้า ข้ามีพลังเยอะกว่าเจ้า แล้วเรียนมาเยอะกว่าใคร เพราะข้าเป็น ครึ่งนางฟ้าปีศาจ ข้าจะช่วยเจ้าให้ดีที่สุดที่ตัวของข้าทำได้ " หลังจากเขาพูดเสร็จ ฉันไปกอดเขาโดยไม่ตั้งใจหรอก เพราะฉันไม่มีใครแล้ว

" ลูกจะไม่เป็นไร หรอกนะ โซล..." เสียงผู้หญิงที่ให้ความรักกับฉัน

" แม่ค่ะ หนูจะทำไงดีหนูทำผิดมากๆ ตอนนี้หนูไม่สามารถทำอะไรไม่ได้! " ฉันร้องไห้มากกว่าคราวนั้น ฉันทำอะไรลงไป!!!

" ลูกไม่ต้องโทษตัวเองหรอก โซล พ่อจะช่วยลูก แค่ลูก อยู่กับผู้ชายคนนี้ให้เขาปกป้องลูกเอง ลูกไม่ต้องกลัวเขา " ผู้ชายที่ให้ความอบอุ่นกับฉัน

" ผมสัญญาครับว่าผมจะรักษาเธอให้หายจากความมืดออกให้หมด " เขานั่งลงแล้วก้มหัวให้ ทานพ่อท่านแม่

" เดียวข้าต้องไปแล้วละ ฝากดูแลลูกข้าด้วยแล้วข้าจะให้รางวัลงามๆ " ผู้ชายผมขาว ได้หายตัวไปกับผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด

" เจ้าลงไป ทานข้าวก่อนเจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ " เขาพูดด้วยความห่วง

" ข้าไม่หิว! " ฉันประชดใส่

" เจ้าต้องไป! " เขาลายมนต์ใส่ ฉันให้ฉันอยู่ให้อ้อมกอดเขา

"นี้ นาย!!! "

>////////<