Angel Half Devil : เวทมนต์ที่ไม่มีวันลืม

 " โซล!!! " สาวน้อยผมขาวที่ขาดผมสีดำเทา มาช่วยฉันจากการบาดเจ็บ และพยุงไปที่ม้านั่งสีน้ำตาล ที่เหลือของใช่ในบ้านแค่ตัวเดียว เพราะจากที่เค้าทำกลับฉัน " เดลเลอร์ " นายปีศาจที่จะมาหลอกใช่ฉัน และเกีอบจะเอาพลังของฉันไป แต่ก็ไม่สามารถทำได้
" โซล พี่เป็นไรหรือป่าว? เดียวข้าช่วยนะ " สาวน้อยผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันช่วยทำแผลให้ ด้วยเวทมนต์ที่เธอมีอยู่ ด้วยให้ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
" ขอบใจมากนะ จูนเนอร์ ถ้าข้าไม่ได้เจ้าข้าคงทรมาณ" ฉันจับลอยแผลที่โดนเวทมนต์ไปหมาดๆ ทำให้ไม่ค่อยเจ็บเท่าไร ฉันรู้สึกเสียใจที่คนที่ตัวเองรักจากไปเพราะฉันอยู่กับเขามาประมาณ 5 ปี แต่เขาดันไม่บอกฉันว่า เขาเป็นปีศาจ ที่ทุกคนเกลียด
" เดี่ยว พี่ไปกับข้านะ บ้านหลังนี้คงจะไม่ได้อยู่แล้วเพราะบ้านหลังนี้คงเป็นของปีศาจไปแล้ว ดังนั้นพี่ควรจะไปอยู่กับข้าเพื่อความปลอดภัยของพี่นะ! " จูนเนอร์ลากฉันออกจากบ้าน ฉันโดนพยุงออกจากบ้านหลังนั้น เพื่อความปลอดภัย หลังจากออกจากบ้านหลังนี้ ฉันเห็นพวก นางฟ้าและชาวบ้านแห่ง โพคเท็คเตอร์ ที่มีพลังต่างกันมาดูฉันด้วยสีหน้าความห่วงฉัน ฉันเข้าใจนะว่า ถึงฉันจะมีพลังเยอะหรือมากซะเท่าไร แต่ยังไงคงไม่ได้เยอะกว่าคนอื่นมากมาย พ่อแม่ฉันท่านอยู่บนท้องฟ้า ท่านทำหน้าที่ช่วยเหลือคนบนโลกมนุษย์ ที่ทำความดีและส่วนใหญ่จะชอบลงไปหา ซนตานผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นเพื่อนกับพ่อฉัน ซาตานจะมีอยูสองแบบนะ คนแรก ' ยี่โร ' ซนตานชั่วร้าย(ที่นายเดลเลอร์ไปอยู่ฝั่งมัน) ส่วนคนที่สอง ' ยี่เรน ' เป็นซาตานในด้านดีมากเลย ซนตานในที่ดีคือ จะไม่ทำร้ายผู้อื่นและชีวิตของมนุษย์ แต่ฝั่งของเดลเลอร์นั้น จะเอาชีวิตหมด ยกเว้น 'นางฟ้า และ พวกเดียวกัน'
" มานี้มะ โซล! จูน! " เสียงเพื่อนของฉัน 'เดลวิก' คนนี้เป็นพี่น้องของ เดลเลอร์ เองละแต่เขาเป็นนางฟ้า ส่วนนายนั้นเป็น ปีศาจ ทำให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ จน เดลวิก ทนไม่ไว้จึงย้ายออกจากพื้นที่ตรงนั้น (คืนพื้นที่บ้านนั้นและ) หลังจากเดลวิกเรียกจูน ให้ขึ้นรถเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง
ฉันมองไปรอบๆเมืองนี้ เมืองนี้ใช่เวทมนต์ในการสร้าง ทำให้ที่นี้ดูสดใส่ แต่เมืองนี้อยู่ไกลจากโลกมากๆ มันเชิงลอยฟ้านะ แต่มันเหมือนเกาะเล็กๆ ที่สร้างขึ้นมาเพื่อนหลบอะไรสักอย่าง จนในที่สุด เร็วอย่างกับบิน ฉันอยู่ที่ 'โซเลียมเมอร์' เป็นเหมือนโรงเรียนที่มีความสามารถพิเศษ ที่นักเรียนทุกคนต้องเรียนที่นี้ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปี 3 ใกล้จบแล้วละ แต่ฉันจะไปอยู่ที่ไหนได้
ฉันเดินเข้าไปในโซเลียมเมอร์ ด้วยความเจ็บปวดอย่าเห็นได้ชัด จนต้องให้เคลวิกกับจูเนอร์ ช่วยพยุง จนเดินเค้าไปไหนห้องที่มีอำนาจที่สุด แต่ฉันรู้สึกตัวเองกำลังจะโดน บิดรัดเอาไว้
"อ๊ากก!! ข้า!! เจ็บปวดเหลือเกินนนน!!! " ฉันตะโกนดังลั่นห้องกลางที่อยู่หน้าห้องที่พวกเรากำลังจะเข้า
" พี่อดทนไว้ เวทมนต์ฉันทำอะไรไม่ได้มากหรอกนะพี่ อดทนไว้ พี่โซล!! " คำปลอมใจของน้องสาวผู้เป็นที่รักของฉัน ปลอมฉันให้ลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่ออดทนความเจ็บปวด แต่ตอนนี้ฉันทนไม่ไหวกับสิ่งที่อยู่ในตัว!
" ถ้างั้นเข้าไปในห้องของ อาจารย์ใหญ่กันก่อน จะได้ให้อาจาร์ใหญ่ช่วยได้ทัน " เดลเลวิกชวนพยุงฉันเข้าไปไหนห้อง แต่ความเจ็บปวดเริ่มหนักขึ้นๆ ทุกก้าวๆ จนถึงตรงกลางห้อง ห้องนี้ล้อมไปด้วยหนังสือ พวกตำราต่างๆ กว่า 150396 เล่ม (ฉันจำได้ว่ามีอยู่ประมาณนี้นะ)แต่ความเจ็บปวดทำให้ฉันคิดอะไรไม่ได้แล้ว เพราะความเจ็บปวดนี้มันเยอะมากและมีพลัง!
" โซล....ใช่ไหม? " เสียงผู้ชายอายุประมาณ 60-50 ปี พูดพร้อมเดินออกมาจากความมืดของห้อง ฉันเห็นท่านไม่ไหวหรอกนะ เพราะฉันทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว
" ใช่ค่ะ.....โอ้ยยย! " ฉันตอบไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวใจจิตใจ
" เจ้าคงไม่ไหวแล้วละ พวกเจ้าเอานางโซลมาทางนี้ มานั่งโต๊ะของข้า "
" มันจะดีเหรอท่าน คิงเกอร์? " เดลวิกพูดพร้อมความเคารพนับถือ
" มันจะให้ โซลตายเร็วนะ! มีแค่ทางเดียวเท่านั้น เดล! จูนรู้ว่ามันต้องทำแต่มันต้องช่วยเหลือโซล มันนะ! " จูนเนอร์ใช่เหตุผลช่วย จนเดลวิกใจอ่อนจึงพยุงตัวฉัน ไปนั่งในที่อาจารย์ใหญ่
" เจ้าไปทำอะไรมา โซล? ถึงเป็นแบบนี้? " อาจารย์ถามไม่หยุดจนฉันตอบไม่ทัน
" ข้าโดนเดลเลอร์หลอก....และมันทำลายข้าด้วยอะไรสักอย่าง "
" เจ้ารู้ว่ามันคืออะไร? " อาจารย์ถามพร้อมลุกไปหาหนังสือสักอย่าง
" มันลักษณะเหมือน เคียว สีดำและมันลักษณะ...."
" ข้ารู้แล้วละ " หลังจากนั้นหนังสือสี เขียวเข้มสันหนาถูกเปิดด้วยผู้เป็นเจ้าของเปิด รู้สึกเก่ามากๆ ตอนนี้ฉันไม่ต้องการจำเป็นที่จะอ่าน เพราะตาลายมากๆ
" มันเป็น ' เคี้ยว Solode ' เป็นเคี้ยวฝึกหัด ใครใช่แล้วจะโดนทำโทษ แต่ทำไหม ดิลเลอร์ ถึงใช่ได้ละเนื่ย ทางซาตานไม่ได้บอกเหรอเนื่ย? "
"ดิลเลอร์ เป็นซาตานไม่ใช่ฝังเราค่ะ! " ฉันบอกด้วยความจริง
" หื้อ? แต่ดิลเลอร์บอกด้วยตัวฉันเองว่า เขาเป็นคนซานตาฝั่งเรา "
" ท่านโดน เดลเลอร์โกหกค่ะ มันต้องการที่จะเอาพลังนางฟ้าของข้าไป ฉันต้องรักษา....โอ็ย!!" ตอนนี้อาการฉันเริ่มแรงขึ้นทุกทีเวลาพูด
"แล้วเจ้าทำอะไรหรือป่าว? " เดลวิกถามแล้วฉันต้องตอบความเป็นจริงแม้ผิดก็ตาม
" ข้าใช้เวทมนต์ของข้า สาปให้หน้าของเขาเสียไปครึ่งหน้า แล้วเวลาเขามาที่นี้แล้วพูดสิ่งที่เราไม่ได้เป็นจะ เจ็บทั้งใบหน้า "
" เธอทำอะไรลงไป!!!! " เสียงเดลวิก โมโหใส่ฉันแต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกกลัวหรอกมันเจ็บมากกว่า
" โอ้ยยย!!.....ฉัน..ขอโทษ....ฉันไม่รู้นิ" ความเจ็บปวดยิ่งเริ่มเพิ่มขึ้น
"เอาเถอะมันผ่านมาแล้ว ก็ชั่งมันเถอะ " เดลวิกปล่อยคำพูดนั้นออกไป จนฉันอดสงสัย
" ทำไหมละ?...."
" สิ่งเธอทำ มีถูกก็ถูกนะ แต่มันส่งผลกับเธอคือความเจ็บปวดของเธอ จะร้ายแรงมากกว่าเดิมแล้วจะทำให้เธอเป็นมากกว่านี้ " อาจารย์ใหญ่อธิบายให้เข้าใจมากขึ้นกว่าเดิม
" อาจารย์ใหญ่ แผล!!! "
ฮืออออออ!!!