รักวุ่นๆของนายรุ่นน้อง

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
โชคดีที่รถคันนั้นแบรกทัน เสียงคนรอบข้างดังขึ้นเซ็งแซ่แต่นั่นไม่ได้ทำให้ชั้นรู้สึกตัว เพราะในหัวไม่รับรู้อะไรแล้วนอกจากเรื่องเมื่อ10ปีก่อน ที่อุบัติเหตุมันพรากพ่อกับแม่ชั้นไป และตอนนี้ญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ก็หายตัวไป .. ชั้นกลัว
"บ้าเอ๊ย!"เสียงสบถของเจ้าของรถ พร้อมร่างสูงที่ก้าวออกมาจากรถสปอร์ตนั่นทำให้สาวๆแถวนั้นกรี๊ดกันระงม แต่ชั้นไม่ได้สนใจเพราะว่าหูชั้นไม่ได้ยินอะไรเลย
"อยากตายมากนักรึไงหัดดูตาม้าตาเรือมั้งสิวะ"ชายคนนั้นตะคอกใส่หน้าชั้นที่กำลังกอดเข่าและก้มหน้าอยู่ เมื่อไม่เห็นมีปฏิกิริยาจากชั้นเขาก็เอื้อมมือมาเขย่าแขนชั้น จึงทำให้ชั้นได้สติขึ้นนิดหน่อย เลยเงยหน้าขึ้น พร้อมกับน้ำตาหยดแรก
ผล็อย
ผล็อยๆๆๆๆ
และมันก็มาอีกเป็นสาย นั่นทำให้เขาอึ้งเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าชั้นจะร้องไห้
"เฮ้ย อย่าร้องไห้สิ"ประโยคสุดท้ายของเขาอ่อนมาก
"ฮึกๆ ฮือออ"แต่ยิ่งเขาพูดว่า'อย่าร้อง' ชั้นก็ยิ่งร้องไห้หนัก
"ให้ตายสิน่า เฮ้อ"เขาถอนหายใจ พร้อมเอื้อมแขนมาอุ้มชั้น ซึ่งชั้นเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะในใจชั้นยังช็อกอยู่แม้จะได้สติขึ้นนิดหน่อย แต่แปลกดีนะอ้ออมแขนเขาอบอุ่นมาก มากจนชั้นเผลอซุกหน้ากับหน้าอก แม้เสียงสะอื้นจะไม่มีแล้วแต่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล จนกระทั่งเขาวางชั้นไว้บนเบาะ และปรับให้ชั้นนอนสบาย ซึ่งมันก็สบายเกินไปจนชั้นเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
 
[ไดจิ ]
เมื่อผมวางยัยตัวเล็กนี่ไว้บนเบาะ ยัยตัวเล็กก็หลับไปเลยคงเหนื่อยมากสินะก็ตอนที่ยัยนี่ยอมให้ผมอุ้มผมถึงรู้ว่ายัยตัวเล็กช็อกขนาดไหน แถมตัวก็สั่น แต่เพราะอะไรกันนะผมถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้ อาจเป็นเพราะหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย มีใครบอกรึยังนะว่าตาเธอสวยมากแค่ไหน สีไพลินแปลกตาคงหาได้1ในหมื่นแสนล่ะมั้ง
เมื่อขับรถถึงบ้านก็2ทุ่มพอดี ผมจึงให้แม่บ้านจะการแต่ดูท่ายัยตัวเล็กจะสบายเกินเหตุ(เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของผม)ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นสักผมเลยต้องจัดการเอง
โชคดีที่ยัยนี่ใส่เสื้อกล้ามสีดำทับเสื้อในมาด้วย ก็เลยไม่มีปัญหาที่ถอดเสื้อนอกออกแต่ปัญหาอีกก็คือ จะหาเสื้อมาจากไหนเท่านั้นแหละ เพราะหลังจากเช็ดตัวเสร็จแม่บ้านก็ขอลากลับทันที ..คงต้องให้ใส่เสื้อของผมไปก่อนล่ะนะ
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ(โดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำ) ผมกำลังจะไปที่โซฟาเพราะยัยตัวเล็กนั้นได้ครองที่นอนของผมไปเรียบร้อยแล้วจู่ๆยัยตัวเล็กก็ดึงมือผมไว้โดยที่ยังหลับตาอยู่ สงสัยจะละเมอ แต่คำพูดที่ยัยตัวเล็กพูดออกมานั้นทำให่ผมยิ้มโดยไม่รู้ตัว
"อย่าไปไหนนะ ..อยู่กับชั้นนะ"
"ชั้นไม่ไปไหนหรอกน่า ยัยตัวเล็กเอ๊ย!"ว่าแล้วผมก็สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มและกอดยัยตัวเล็กไว้ด้วย