Crows Honey รักนี้ต้องจับกด YAOI

สองวันแล้วที่ผมได้ได้กลับไปที่หอไอ้เวรโครวนั่น สัส!ถ้ากลับไปเดี๊ยวโดนฆ่าจะทำไงวะ...แต่ยังดีที่รุ่นพี่เตี้ยเอาชุดตัวเองให้ผมยืม
ปกติไอ้เวรนั่นจะไม่ขาดเรียนวันจันทร์ไม่ใช่หรอไง วันนี้ไม่เห็นหัวมันเลยแฮะ...ตายยังวะ
"วันนี้ไม่เห็นประธานเลยเนอะ"
"ตายไปแล้วมั้ง"ผมพูดแล้วแบะปากใส่เลย์
"แต่ปองอยู่หอเดียวกับคุณโครวไม่ใช่หรอ"
"ใช่ แต่ฉันไม่ได้กลับหอไปสองวันละรำคาญมัน"ผมพูดกับลิลิธแล้วถอนหายใจ
"ตรงนั้นนะคุยอะไรกัน!!"
ชิบหายล้าว!อาจารย์จ้องพวกเราเขม็งแล้วโยนชอล์กมา แฮ่กๆเกือบโดนหัวแนะ
พอเลิกเรียนเสร็จแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องเรียนพลางคิดว่าคืนนี้จะไปนอนที่ไหนดี ถึงรุ่นพี่เตี้ยบอกว่าไปนอนได้ก็เถอะ แต่แม่งเกรงใจวะ อืม...เอาไงดี
"เฮ้ย!นายนะ"
เสียงคุ้นแฮะๆผมเกาหัวแล้วหันไปตามเสียงเรียก ก็เห็นท่านรองสุดสวยยืนเท้าสะเอวมองหน้าผมอยู่ อ่า ในมือเธอถือซองเอกสารสีน้ำตาลด้วยแฮะ
"ว่าไงครับท่านรองสุดสวย ^^"
"หมอนั่นไม่สบายเลยไม่มาเรียนสินะ"รองพูดพลางถอนหายใจ"ฉันเพิ่งเคยเห็นหมอนั่นไม่สบายแล้วไม่มาประชุมก็วันนี้แหละ"
"คนแบบไอ้เวรนั่นไม่ตายง่ายๆหรอกครับ''
"อ่า งั้นนายเอานี่ไปให้หมอนั่นทีนะ''รองพูดแล้วยื่นซองเอกสารให้ผม"เอกสารเกี่ยวกับงานกีฬาสี"
พรองพูดจบยัยนั่นก็โบกมือลาแล้วรีบวิ่งไปทันที เวรเอ้ย!ทั้งๆที่ไม่อยากเจอแท้ๆ
โว้ยยย!!หันหลังกลับได้มั้ยวะ
โว้ยยย!!จะทำตัวยังไงกับไอ้เวรที่จะฆ่าเราละ....ถ้าหมอนั่นจะฆ่าเราเราต้องฆ่ากลับสินะ
กึง กึง!!
ผมใช้เท้าเตะที่ประตูห้องของไอ้กาเวรนั่น แม่งงง!ขึ้นมาก็เหนื่อยจะตายแล้ว
"...ใครครับ"
เสียงไอ้เวรนั่นนี่ ต้องทำตัวปกติ..."กูเอง"
แกร๊ก!!
ว้ากกกกกกกกกกกก!!ปีศาจจจ!!ทำไมแม่งโทรมยังกะศพเลยวะ
"....ฉัน''
"กูเอาของจากรองมาให้เฉยๆพอหมดธุระก็จะกลับแล้ว"
ผมยื่นซองเอกสารให้หมอนั่นแล้วพลางนับหนึ่งถึงสิบไม่ให้ต่อยหน้าแม่งซะก่อน!!
"เมื่อวันก่อน...ขอ...โทษ"
โครวไอค่อกแค่กก่อนจะรับเอกสารแล้วเดินโซเซเข้าห้อง...ไอ้เวรนี่ขอโทษคนอื่นเป็นด้วยหรอวะ
ปึ้งงง!!//เสียงโครวเดินชนประตู
"เฮ้ย!นี่มึงเป็นอะไรมากมั้ย"ผมถอนหายใจแล้วเดินไปหามปีกของไอ้เวรนี่
"แค่กๆไม่ ไม่เป็นไร"
"ไม่เป็นไรบ้านมึงสิ คนเหี้ยอะไรเดินชนประตู"
"หนวกหูน่าไม่ต้องมายุ่--"
ครับ...ไอ้เวรนี่หน้ามืดจนสลบไป ส่วนผมก็ต้องหามไอ้เวรนี่ขึ้นเตียงอย่างช่วยไม่ได้
"ไปหาหมอมั้ยมึง - -''
"ไม่จำเป็น"
"แล้วยาละกินยัง"
"ของแบบนั้นไม่จำเป็นหรอก"โครวถอนหายใจ"สำหรับกูแล้วเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติไม่ต้องมาใส่ใจกูหรอกน่า"
"มึงแม่งโครตน่ารำคาญเลยวะ"ผมกัดปากตัวเองเบาๆ"งั้นอยากกินอะไรมั้ยมึงจะได้หายหวัด"
"เป็นห่วงกูหรอไง"
"เปล่า"ผมยิ้มมุมปาก"ที่จริงกูจะปล่อยให้มึงตายก็ได้นะ แต่ว่า...ถ้ามึงตายแล้วใครจะพากูกลับโลกมนุษย์ละจริงมั้ย ^^"
"มึงแม่ง...อยากกินอะไรที่มันเปรี้ยวๆ"
"ทำตัวว่าง่ายตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง...ฝืนเข้มแข็งขึ้นแล้วมันจะได้อะไร"
อืม...สับประรดนี่หั่นยังไงวะ อืม หรือว่าซื้อแบบแพ็คดี 
ตอนนี้ผมมายืนเลือกซื้อของอยู่ในสหกรณ์ในมหาลัย ที่นี่คล้ายๆกับเซเว่นในโลกมนุษย์แหละครับแต่ว่าขงซื้อขงขายอาจจะดูน่ากลัวไปหน่อย อย่างเช่น ลูกตามังกร ขนหางยูนิคอรน์ ผัดเผ็ดกัปปะ
"เฮ้ย!ไอ้หมาบ้า''
"หืม...อ้าว รุ่นพี่เตี้ยนี่มาทำอะไรเนี่ย"
"หิวเลยมาหาอะไรกินนะ"
ผมมองรุ่นพี่แล้วกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน ฮ่าๆหมอนั่นดื่มนมแหละ ดื่มนมขวดใหญ่ด้วย แต่ไม่ยอมสูงซักที ฮ่าๆสูงแค่เอวผมก็ดีแล้วละ ฮ่าๆ
"นี่แกเยาะเย้ยความสูงฉันอยู่ใช่มั้ย!"โซลพูดแล้วเอามือบิดเอวของผม
"โอ้ยๆเปล่าครับ ฮ่าๆผมไม่ได้ว่าว่ารุ่นพี่เตี้ยเลยนะ"
"เหอะ!แล้วแกกำลังจะซื้ออะไรอยู่นะ''
"ซื้อผลไม้ไปให้คนป่วยใกล้ตายนะครับ"
"อืม..ไอ้เวรโครวสินะ"
และแล้วรุ่นพี่ก็ช่วยเลือกผลไม้กับของพวกเกลือแร่ไปให้ไอ้เวรโครวนั่น ให้ตายสิวะ!เยอะไปมั้ย
"รุ่นพี่เตี้ย...รุ่นพี่โซลช่วยเลือกของให้มึงนะ"
"อย่างงั้นหรอ...ยังไงก็ขอบใจนะ''
วันนี้ฝนตกแหงๆไอ้เวรนี่พูดขอบคุณสองรอบ - -
"แล้วเมื่อคืนมึงไปนอนที่ไหน''
"รุ่นพี่เตี้ย"
"อ่า งั้นหรอ"โครวนอนตะเเคงไปอีกทาง"ทีหลังไม่ต้องไปที่อื่นนะ...กูจะนอนแล้ว"
----ถึงจะรู้สึกจักจี้แปลกๆเวลาที่ไอ้เวรนี่พูดขอบคุณแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่านั้นหรอก----